All Chapters of นางมารหมื่นบุปผา: Chapter 21 - Chapter 30

“พวกเขาถูกฆ่าตาย”“เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่ฆ่าพ่อแม่ของเจ้าเป็นใคร”“ถึงรู้ข้าก็ยังทำอะไรมิได้...ช่างมันเถิด นั่นเป็นเรื่องที่นานมาแล้ว ข้าขอตัวกลับไปที่ห้องก่อน คิดว่าท่านเองคงอยากพักผ่อน”“ฟางซิน...”ครานี้จิ้นเหอพลั้งเผลอจับไหล่หญิงสาวเมื่อนางกำลังจะหันหลังให้ ฟางซินหันกลับมาสบตากับแม่ทัพหนุ่มที่จ้องตอบอย่างจริงจัง“สัญญาได้หรือไม่...ว่าการที่ข้าไปตามล่าตัวนางมารหมื่นบุปผาผลจะเป็นเช่นไรก็ขอให้เจ้าช่วยข้า”“ท่านจะให้ข้าช่วยอะไร”“หากข้าตายก็ให้เจ้าฝังข้าไว้ที่เขาหวงซาน หรือหากข้ามีชีวิตรอดกลับมาและฆ่านางมารใจเหี้ยมผู้นั้นได้ ข้าจะช่วยนำตัวคนที่ฆ่าพ่อแม่ของเจ้ากลับมารับโทษ”“ท่านจิ้นเหอ...ขอบคุณสำหรับน้ำใจของท่าน ข้า...ขอตัวก่อน”ฟางซินขยับตัวห่างและรีบกลับไปที่ห้องโดยไม่ยอมเหลียวหลังกลับไปมองแม่ทัพหนุ่มที่มองตามร่างบอบบางด้วยความรู้สึกที่เขามิอาจให้คำอธิบายแก่ตัวเอง เมื่อเข้าไปในห้องนางจึงรีบปิดประตูด้วยความว้าวุ่นและความทุกข์ทำให้กำลังลมปราณในกายเริ่มแล่นไหลไม่ปกติ นี่เป็นผลพวงจากการที่นางใช้พลังในการฝึกวิทยายุทธใกล้ถึงขั้นสูงสุด พลังวัตต์แกร่งกล้าทำให้นางต้องควบคุมอารมณ์แน่วนิ่งเป็น

“การฝึกเพลงดาบหรือศาสตราวุธใด ๆ เจ้าต้องมีความมุ่งมั่นเสมือนหลอมหัวใจของเจ้าเป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งนั้น ฝึกดาบเจ้าต้องเป็นดาบ ฝึกหอกเจ้าก็ต้องเป็นหนึ่งเดียวกับหอก อย่าได้ใส่ใจต่อสิ่งรอบข้าง เพราะตอนนี้เจ้าคือผู้กุมศาสตราวุธไว้ในมือ หากพลั้งเผลอเพียงนิดเดียวอาวุธที่เจ้าใช้มันเพื่อป้องกันตัวเองอาจกลับมาทำร้ายเจ้าได้”“ดาบนี้หนักอึ้ง ข้าอาจมิมีความสามารถจับมันร่ายรำได้พลิ้วไหวเยี่ยงท่าน”“แค่จับมันให้เป็น... ลองจับด้วยมือข้างเดียวดูเถิด”“จิ้นเหอ...”ฟางซินส่งเสียงเบาเมื่อแม่ทัพหนุ่มบังคับให้นางจับดาบด้วยมือเพียงข้างเดียว เขายังกอบกุมมือของนางด้วยมือเดียวไม่ยอมวางแล้วบังคับดาบที่ชี้ขึ้นบนฟ้าลดระดับลงมาให้อยู่ในท่าจับดาบเพื่อให้ปลายของมันพุ่งไปด้านข้าง เวลานั้นเองที่เขาประชิดตัวหญิงสาว มืออีกข้างจับไหล่กลมกลึงของนางและฟางซินก็เผลอจับเอวของเขาไว้“อยากกุมดาบให้มั่นเจ้าต้องย่อตัวลงสักเล็กน้อย เท้าของเจ้าต้องแกร่ง และ...หัวใจของเจ้าต้องมั่นคง”จิ้นเหอลดระดับเสียงลงขณะหันหน้ามายังฟางซินซึ่งนางตัวเล็กกว่าเขามากเงยหน้าขึ้นจ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว ต่างคนต่างเงียบงันท่ามกลางสายลมพัดผ่านระยับแดดที่สาดส่อ

ฟางซินนึกอย่างสงสัยขณะกำลังจะเดินกลับไปยังบ้านดอกท้อ แต่เมื่อเดินออกจากสวนริมน้ำได้ชั่วครู่ก็รู้สึกราวกับมีพลังบางอย่างแผ่ออกมาจากที่ใดที่หนึ่ง ด้วยวรยุทธ์อันสูง่งจึงทำให้นางเกิดสัญชาติญาณสัมผัสสิ่งผิดปกติได้ไวกว่าคนธรรมดา ชั่วขณะที่ลมไหววูบพัดผ่านใบหน้าสวยซึ้งทำให้ฟางซินผินหน้าไปทางทิศตะวันตก แล้วนางก็เห็นบางอย่างที่ทำให้เกิดความสงสัย หญิงสาวเดินไปตามเส้นทางซึ่งมิใช่ทางเดินกลับไปยังบ้านดอกท้อ นางก้าวไปอีกทางที่สัญชาติญาณบางอย่างบอกว่ามีพลังแผ่ซ่านออกมา อีกคราที่ฝูงนกตัวเล็กแตกตื่นโผบินจากยอดไม้ไหว และเมื่อเดินเข้าไปไม่กี่ก้าวร่างบอบบางก็ต้องชะงักเมื่อเห็นอะไรบางอย่างอยู่ตรงหน้า มันเป็นหอขนาดใหญ่อิงแอบอยู่เบื้องหลังหมู่ไม้ ทว่าบรรยากาศรอบ ๆ นั้นจู่ ๆ ก็อึมครึมทั้งที่เมื่อครู่ยังมีแสงแดดอบอุ่นประมุขพรรคมารเดินเข้าไปหยุดที่หน้าประตูหอสูง นางหันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นว่าที่นั่นไม่มีแม้เงาของใครสักคน น่าแปลกที่สำนักใหญ่และมีคนอยู่นับร้อยแต่กลับมิมีใครเลยในที่แห่งนี้ มันอาจเป็นสถานที่หวงห้ามในเขตแดนของสำนักเฟิงอี้ก็เป็นได้ ฟางซินตัดสินใจจะเปิดประตูแต่ไม่ทันที่มือของนางได้สัมผัสบานประตูก็เปิดออก

“ข้ารู้เพียงว่าพวกเขายังอยู่และมิเป็นอะไร”“นี่หมายความว่าเจ้าถูกบังคับให้มาอยู่ที่นี่สินะ เขาให้เจ้าทำอะไรบ้าง”“เขาให้ข้าดูเวลาอันเหมาะสมเพื่อที่เขาจะออกไปปล้นสะดมพ่อค้าและเศรษฐี ให้ข้าดูอนาคตของเขาในทุกเจ็ดวัน”“ไป๋เจี้ยน...ไอ้คนใจชั่ว!...จิว...เอาอย่างนี้เถิด หากเจ้าอยากออกไปจากที่นี่ข้าจะช่วยเจ้า”จิวส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มและนัยน์ตาปราศจากความตื่นเต้นอันใด“ยังมิถึงเวลาที่ข้าจะออกไป”“เจ้ามิอยากออกไปเห็นโลกภายนอกดอกรึ ถูกกักขังอยู่ในนี้แทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ต้องอยู่กับคนใจชั่วอย่างไป๋เจี้ยนให้มันหลอกใช้เจ้าเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์”“ข้าต้องออกไปแน่...ฟางซิน...”จิวดึงมือเรียวบางของประมุขพรรคมารทั้งสองข้างมาจับไว้และจ้องลึกเข้าไปในดวงตางดงามคู่นั้น“ถึงข้ามิได้ออกไปวันนี้แต่วันหนึ่ง...เจ้าจะต้องกลับมาที่นี่”“บอกข้าได้ไหมเทพพยากรณ์ว่าเมื่อไหร่”“วันที่เจ้าต้องเสียสละเพื่อรักแท้ของเจ้า”ฟางซินดึงมือกลับ สีหน้าของนางฉายความหวั่นกลัวและไม่แน่ใจหากจิวกลับจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่ปราศจากความหวั่นไหวใด ๆ อย่างน่าแปลกประหลาด นางขยับเข้าใกล้ฟางซินและวางฝ่ามือบอบบางบนหน้าผากของประมุขพ

“ท่านไป๋เจี้ยน...พวกเราต่างมีวรยุทธ์สูงส่งเยี่ยงยี้ ใยจึงตามมิทันไอ้คนที่มันมาแอบฟังเราเล่า ท่านเห็นหรือไม่ว่ามันไปทางใด”ไป๋เจียนหันกลับมาและตอบด้วยเสียงตึงเครียด “มันหายไปทางริมบึงดอกบัว เหมือนจะมุ่งไปยังบ้านดอกท้อ”“บ้านดอกท้อเช่นนั้นรึ?”“มันเป็นบ้านที่ข้าให้แม่ทัพของฮ่องเต้ซึ่งจะร่วมเดินทางไปยังพรรคบุปผาสรรค์พักอยู่”“หรืออาจเป็นเขา”“ไม่ดอก” ไป๋เจี้ยนปฏิเสธอย่างใช้ความคิด เขาตวัดสายตามองไปยังแสงจากโคมแดงซึ่งถูกจุดหน้าบ้านกลางบึงบัว “เขามิมีวิชาตัวเบา หากทำได้ก็เพียงกระโดดได้ไกลแต่มิอาจลอยตัวหายไปในความมืดได้อย่างว่องไวเช่นนี้ บุคคลลึกลับนั้นเป็นผู้มีวรยุทธ์สูงมาก”“ท่านรู้ได้อย่างไร”“ข้ารู้สึกถึงแรงสะเทือนบนหลังคา มันเป็นพลังแกร่งกล้าที่คนธรรมดามิอาจกระทำได้”“แล้วท่านจะทำเช่นไร”“ข้าจะลองตามไปดูที่บ้านดอกท้อเผื่อว่าจะพบอะไรบ้าง”“ให้ข้าตามท่านไปหรือไม่”“ไม่จำเป็น...หากเจ้าตามไปอาจเป็นที่สงสัยของท่านแม่ทัพ เจ้าจงกลับไปก่อน ข้าว่ามันอาจเป็นคนที่พยายามตามสืบข่าวของข้า”“ถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่ท่านเถิด ข้าคงต้องขอตัวกลับไปก่อน แต่ท่านอย่าลืมสัญญาที่ให้ข้าไว้ด้วย”ไป๋เจี้ยนยกยิ้ม “นา