All Chapters of นางมารหมื่นบุปผา: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อพูดจบเสี่ยวเอ้อก็นำอาหารมาวางเต็มโต๊ะก่อนจะถามขึ้นว่า“ท่านไม่รับเหล้าสักไหหรือขอรับ เพิ่มรสชาติอาหารได้ดีนัก ทำให้เจริญอาหาร ดื่มแล้วกระชุ่มกระชวย”หวังซื่อยิ้มแล้วตอบ “เราไม่ดื่มของเมาเวลาเดินทาง ดื่มจนเมาเดี๋ยวจะหลับกลางทางไปได้มิถึงไหน”“แหม...ท่านก็จิบสักเล็กน้อยพอเป็นกระศัยสิขอรับ เพื่อให้ได้ความรื่นรมย์เวลาเดินทาง เพียงสักจอกน้อยก็เดินทางต่อไปได้อีกหลายร้อยลี้ แหะๆ”เสี่ยวเอ้อยิ้มแหย ๆ จิ้นเหอเพียงเหลือบมองและมีรอยยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะลงมือทานอาหารโดยมิได้กล่าวว่ากระไรหลังจากนั้น ฟางซินคอยสังเกตอาการของคนตรงหน้าและเห็นว่าในแววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความครุ่นคิดสงสัย จิ้นเหออาจยังแคลงใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน หากนางก็ทำได้เพียงแค่มองอย่างเงียบ ๆ และเมื่อกินอาหารแล้วทั้งสามจึงออกจากโรงเตี๊ยมและเดินทางเข้าหมู่บ้านซึ่งใช้เวลาเพียงไม่นาน มันเป็นหมูบ้านที่ไม่เล็ก ๆ อย่างจิ้นเหอคิดไว้เพราะมีผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ในตลาดยามเช้าและมีบ้านเรือนทั้งหลายตรอกซอกซอย คนทั้งสามเดินเข้าไปแต่ก็ไม่เป็นที่สังเกตของใครว่ามีคนแปลกถิ่นปะปนเข้ามาในที่นั้น จิ้นเหอนำทางกระทั่งเดินไปหยุดที่ตรอกหนึ่

“ท่านมีใจรักต่อหญิงนางเดียว ช่างน่าภูมิใจแทนแม่นางผู้นั้น”“และหมื่นความชังข้าจักทุ่มเทมันให้นางมารใจโหดเหี้ยม”คำก็อำมหิต สองคำก็โหดเหี้ยม เขาจะรู้หรือไม่ว่ากำลังโถมทับความเคียดแค้นไปให้คนที่มิรู้เรื่องราวใดแต่ต้องกลับกลายเป็นจำเลยความผิดที่ตนมิได้ก่อ สักครู่แม่ทัพหนุ่มจึงกล่าวขึ้น“การที่ข้ามาเพียงสองคนกับหวังซื่อก็เพื่อต้องการอำพรางสถานะที่แท้จริง มิได้นำกองทัพมามากมายเพราะมิต้องการให้ใครรู้ ไม่เช่นนั้นนางมารอาจไหวตัวทัน เมื่อรู้เช่นนี้แล้วเจ้าก็มิควรต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงกกับข้า”“แต่ข้าก็มิมีใครอีกแล้ว”ฟางซินบีบน้ำตา ทว่าในหัวใจของนางก็มีความเศร้าอันแท้จริงซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึก“ขอข้าติดตามท่านด้วยเถิด ท่านจิ้นเหอ...ข้าเพียงขอรับใช้ท่าน มิได้ต้องการสิ่งใดมากไปกว่านี้ หากท่านจะไปตามล่าตัวนางมารข้าก็จะมิรบกวนหรือถ่วงงานของท่าน”“ไม่ได้! เจ้าจะตามข้าไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด”“ได้โปรด”ฟางซินคุกเข่าลงตรงหน้า แม้รู้ว่านี่คือการผิดกฎอย่างร้ายแรงด้วยประมุขแห่งพรรคมารต้องไม่คุกเข่าต่อหน้าผู้ซึ่งมีอำนาจน้อยกว่านอกเสียจากว่าจะเป็นเพ่ยหลิน แม่บุญธรรมผู้ชุบเลี้ยงนางมาเท่านั้น และทำให้จิ้นเหอชะงัก

“ข้ามีธุระสำคัญ...มันเป็นเรื่องของนางมารหมื่นบุปผา”“หลวนคุน...ให้พวกเขาเข้ามา”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของบุรุษหนุ่มชุดขาว เขาหันกลับไปและหันกลับมายังจิ้นเหอ“ลุงของข้าอนุญาตให้พวกเจ้าเข้าไปพบได้”“ขอบคุณท่าน...”“เรียกข้าว่าหลวนคุน...ข้าเป็นหลานของเจ้าสำนักไป๋เจี้ยน”จิ้นเหอยกมือขึ้นแสดงความขอบคุณ เขาเดินนำหน้าขณะหวังซื่อเดินตาม และเมื่อฟางซินซึ่งเดินหลังสุดสวนกับหลวนคุนกลับทำให้ชายหนุ่มชะงักด้วยเขามิเคยเห็นหญิงใดงามหมดจดและอ่อนหวานเช่นนี้มาก่อน เขาลืมไปชั่วขณะว่านางเป็นคนแปลกหน้าที่เขาพึ่งเคยได้เห็น หญิงสาวหยุดชั่วครู่และก้มหน้าลงน้อย ๆ“ต้องขอโทษด้วยที่มารบกวน...ข้านี้มีนามว่าฟางซิน”“ฟางซินหรือ...เชิญเข้าไปข้างในเถิด”“ขอบคุณ...ท่านหลวนคุน”นางตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและเดินผ่านบุรุษหนุ่มที่เผลอสูดกระไอหอมของดอกไม้ที่เขาไม่คุ้นเคยมาก่อนหากมันช่างเป็นกลิ่นจรุงใจยิ่งนัก และเมื่อทั้งสามเดินเข้าในศาลาก็เห็นว่า รอบ ๆ นั้นเต็มไปด้วยศาตราวุธทั้งหอกดาบ บอกให้รู้ว่าที่นี่คือสำนักฝึกวิทยายุธอันน่ายำเกรงแห่งหนึ่งที่ชาวยุทธภพให้ความเชื่อถือ และเบื้องหน้าคือเก้าอี้ตัวใหญ่ถูกสลักเสลาเป็นลายม

เขาสั่งความและเดินตรงไปยังอีกด้านของสำนักที่มีอาณาบริเวณกว้างขวางเพียงลำพัง กระทั่งถึงหอขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางหมู่ไม้พันธุ์แปลกตา ที่นี่ถูกเรียกว่า หอตะวันตก เป็นสถานที่หวงห้ามของเจ้าสำนักเฟิงอี้ที่มิมีผู้ใดเข้ามาได้หากมิได้รับอนุญาต เขามักบอกใคร ๆ ว่ามันเป็นที่ฝึกสมาธิ กำหนดลมปราณเพื่อฝึกวรยุทธ์ ไป๋เจี้ยนหยุดยืนที่ด้านหน้าหอสูงตกแต่งด้วยลวดลายแกะสลักงดงามแต่บรรยากาศรอบด้านนั้นกลับมืดทะมึน สักครู่บานประตูก็เปิดออก เขาก้าวเข้าไปด้านใน ภายในหอตะวันตกมีห้องหับมากมายและดูลึกลับอย่างยิ่ง มีแสงสว่างจากโคมไฟ กลิ่นควันหอมลอยคลุ้งอบอวลภายในนั้น เขาก้าวเข้าไปถึงห้องชั้นในสุดและหยุดยืนตรงหน้ารูปปั้นมังกรขนาดใหญ่ล้อมรอบด้วยวังน้ำสีน้ำเงินเข้ม ตรงหน้ารูปมังกรมีหญิงสาวในชุดยาวสีทองนั่งอยู่ นางกำลังโรยกลีบดอกไม้ลงในอ่างเหล็กและมีไฟลุกโพลงขึ้นมา ไป๋เจี้ยนยืนมองดูสักครู่ก่อนกล่าวขึ้น“เทพพยากรณ์...ข้าต้องการให้เจ้าบอกอะไรบางอย่างกับข้าเดี๋ยวนี้!”น้ำเสียงอันดุดันของไป๋เจี้ยนดังก้องกังวานไปทั่วห้องนั้น สตรีร่างบอบบางหยุดชะงักทว่าก็ยังนั่งนิ่งไม่ยอมหันกลับมายังเจ้าสำนักเฟิงอี้ซึ่งก้าวเข้ามาหยุดด้านหน้าข

“ท่านจิ้นเหอ...ท่านยังมินอนอีกหรือ?”“ข้าอยากขอรบกวนเวลาของเจ้า เพียงอยากพูดคุยกับเจ้าสักเล็กน้อย”ฟางซินจ้องหน้าเขานิ่ง ยิ่งมองแม่ทัพหนุ่มก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกหวั่นไหวมากขึ้นทุกที เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ ทั้งที่พึ่งพบและรู้จักกับจิ้นเหอเท่านั้น ที่สำคัญเขาก็ยังมิรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของนางคือผู้ที่เขาผูกใจอาฆาต หญิงสาวก้าวพ้นจากธรณีประตู แม้ต่อหน้าคนสำนักเฟิงอี้นางคือน้องสาวของจิ้นเหอแต่ในความเป็นจริงต่างรู้ดีว่าต่างคือคนแปลกหน้า เป็นพี่น้องต่างสายเลือดในวาระนี้เท่านั้น“ตามข้ามาทางนี้ก่อน”เขากล่าว ฟางซินปิดประตูห้องและเดินตามแม่ทัพหนุ่มออกไปยังหน้าระเบียงบ้านที่มองเห็นบึงน้ำอาบด้วยแสงจันทร์ส่องในคือเดือนหงาย แสงสว่างจากโคมไฟรอบบ้านหลังงามอาบร่างหนุ่มสาวทั้งสองที่เดินมาหยุดด้านหน้าระเบียงพร้อมกัน“ท่านมีอะไรอยากพูดกับข้าเช่นนั้นหรือ ท่านจิ้นเหอ”“ฟางซิน...การที่เจ้าติดตามข้ามาที่นี่เป็นความสมัครใจของเจ้า แต่หากเมื่อใดที่ข้าเสร็จสิ้นภารกิจในการตามล่าตัวนางมารหมื่นบุปผาแล้วเจ้าจะทำเช่นไร”เมื่อได้ฟังคำถามฟางซินกลับเงียบไป นางมีสีหน้าครุ่นคิดแต่แล้วแม่ทัพหนุ่มก็กล่าวขึ้น“คำว่าเสร็จสิ