All Chapters of นางมารหมื่นบุปผา: Chapter 51 - Chapter 60

เพ่ยหลินคาดคั้นท่ามกลางความเงียบงันที่แม้แต่เหมยเหม่ยซึ่งแอบอยู่หลังม่านยังได้ยินเสียงลมหายใจของคนในห้องนั้นชัดเจน ฟางซินที่นอนเลือดกบปากอาบปลายคางขยับนั่งหลังตรง ทุกคนมองประมุขพรรคมารเป็นตาเดียว แล้วนางมารหมื่นบุปผาก็ตอบกลับไปด้วยหัวใจอันแน่วแน่ “ค่ะ ท่านแม่...ข้า...มีใจรักต่อท่านแม่ทัพเฉิงจิ้นเหอ...และเขา...คือรักแรกของข้า” “นั่นอย่างไรเล่าท่านแม่!” มี่อิงเข่นเขี้ยว “ในที่สุดนางก็สารภาพออกมาหมดเปลือก ทีนี้ท่านเชื่อข้าหรือยังว่าฟางซินมิได้มีใจภักดีต่อสำนักเรา นางหักหลังท่านแม่ผู้ชุบเลี้ยงนางมาแต่เล็กไม่พอยังหักหลังพรรคบุปผาสวรรค์ได้อย่างหน้าชื่น ท่านเห็นหรือไม่ว่านางทำผิดกฎของสำนักอย่างร้ายแรง นางมีความรัก และช่างเป็นความรักที่น่าสังเวชเพราะแม่ทัพผู้นั้นมิได้รักฟางซินแม้แต่น้อย เขาคงหลอกใช้นางเพราะแท้จริงแม่ทัพผู้นั้นต้องการเอาชีวิตนางมารหมื่นบุปผา นางมารใจหินที่ฆ่าคนรักของเขา” “หยุดโป้ปปดต่อท่านแม่เสียที!”ฟางซินแข็งใจเถียงทั้งที่เจ็บร้าวข้างในแทบสิ้นแรง นางชี้หน้าศิษย์ร่วมสำนักอย่างเดือดแค้น“เจ้าต่างหากเป็นผู้หักหลังพรรคมาร เจ้าลวงหล

หลวนคุนถอนใจ “มินึกเลยว่านางมารหมื่นบุปผาจะมีวรยุทธ์ล้ำเลิศถึงเพียงนี้ นางเก่งกาจนักหากก็ฆ่าคนโดยมิปราณีทั้งที่ก็ยังฝึกวิชาจากคัมภีร์ฟ้าคำรามมิทันบรรลุขั้นสุดยอด สมแล้วกับฉายานางมารใจทมิฬที่คนทั้งยุทธภพเกลียดชัง” “หากมิมีคัมภีร์เฟิงเหลยก็คงเป็นได้แค่นางมารอ่อนหัด นางอายุเท่าไหร่กัน แค่เด็กเมื่อวานซืนที่ได้ครอบครองหนึ่งในมหาคัมภีร์แห่งยุทธภพ ข้าล่ะเจ็บใจนักที่มิอาจล้มนางลงได้ หากมีโอกาสวันใดข้าจักต้องไปเอาคืนเสียให้หายแค้น” ไป๋เจี้ยนยิ่งนึกเจ็บใจ ประการหนึ่งที่เขายังแค้นมิหายนั่นคือความสะเพร่าของตนที่ไม่ยอมไปพบเทพพยากรณ์ก่อนออกเดินทางไปยังพรรคบุปผาสรรค์ด้วยเชื่อมั่นในตัวเองว่าต้องโค่นอำนาจคนพรรคมารได้ และข่าวที่ได้รับจากมี่อิง หนอนบ่อนไส้ว่านางมารหมื่นบุปผาละทิ้งพรรคของตน แต่ที่ไหนได้เมื่อไปถึงเหตุการณ์กลับพลิกผัน เสมือนว่านางรู้ทันและกลับกลายเป็นว่าเขาต้องพาคนในพรรคไปตายนับสิบนับร้อย สักครู่หลวนคุนจึงกล่าวขึ้น“แต่ตอนนี้ข้าว่าท่านลุงควรต้องพักผ่อนให้มากและค่อย ๆ ฟื้นกำลัง ค่อย ๆ ฝึกวรยุทธ์เพื่อคืนพลังวัตต์กลับมาใหม่ อืม...แต่ตอนนี้สิ่งที่ทำให้ข้ามิสบาย

หลวนคุนกล่าวราวกำลังสำนึกผิดและทำให้จิ้นเหอยิ่งว้าวุ่นหนัก ด้วยสำนึกของผู้เป็นนายทำให้เขารู้สึกผิดมากกว่าผู้ใด อะไรก็ไม่ทำให้แม่ทัพหนุ่มเป็นกังวลเท่ากับผู้ติดตามของเขานั้นเป็นเพียงบ่าวรับไช้ หวังซื่อไร้วรยุทธ์และไม่เคยเรียนรู้การต่อสู้ หวั่นเหลือเกินว่าหากก้าวล่วงเข้าสู่อาณาจักรของเหล่ามารอาจถูกจับตัวและถูกทำร้ายเอาได้ ขณะจิ้นเหอครุ่นคิดหนักนั้นท่าทีของเขากลับอยู่ในสายตาวาววับของไป๋เจี้ยน เจ้าสำนักเฟิงอี้ให้นึกประหลาดใจใหญ่หลวงเมื่อได้พบแม่ทัพหนุ่มรูปงามที่เขามินึกว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมือของคนพรรคบุปผาสวรรค์ซึ่งไม่เคยปล่อยศัตรูเหลือชีวิตกลับมาได้จิ้นเหอตัวคนเดียวแต่สามารถกลับมายังสำนักเฟิงอี้ได้โดยปลอดภัย หนำซ้ำยังดูแข็งแรงเป็นปกติ ปราศจากร่องรอยความบอบช้ำหรือบาดแผลแม้รอยขีดข่วนซึ่งสำหรับผู้ผ่านการยุทธมานักต่อนักเยี่ยงเขาทำให้ยากจะเชื่อได้ว่าจะมิมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นขณะจิ้นเหอตกอยู่ในวงล้อมศัตรู เกิดอะไรขึ้นกับแม่ทัพหนุ่มผู้นี้กันแน่ เขารอดชีวิตกลับมาได้อย่างไรก็ยังเป็นที่เคลือบแคลงสงสัย ทั้งจิ้นเหอก็ไม่ยอมเปิดปากว่าเขารอดพ้นจากการต้องพิษร้ายแรงโดยการช่วยเหลือของใคร หากไป๋เจี้ยนต้องสะก

“และบุคคลผู้นั้นแท้จริงมิใช่ข้า ที่มิยอมบอกความจริงแต่แรกเพราะข้าเองก็ต้องการสืบเรื่องนี้ว่าเป็นฝีมือของผู้ใดกันแน่”“ถึงตอนนี้เจ้าก็ยังจะโกหกข้าอยู่อีกหรือเปล่า ฟางซิน...ได้โปรดพูดความจริงมาเถิด อย่างน้อยข้าก็จะได้สบายใจก่อนตายว่าเจ้าได้แสดงความจริงใจออกมาให้ข้าเห็นสักครั้ง”“ใยเวลาที่คนพูดโกหกท่านเชื่อ แต่เวลาที่มีคนพูดความจริงท่านกลับหาว่าเป็นการสร้างเรื่อง ข้ารู้ดีว่ามันยากยิ่งที่จะทำให้ท่านเชื่อข้าอีกครั้งในเวลานี้ แต่เชื่อเถิดท่านหวังซื่อว่าความจริงจะออกจากปากของคนใกล้ตาย...ข้าคือนางมารหมื่นบุปผา แต่ข้ามิเคยคิดร้ายกับท่านและจิ้นเหอ และข้าก็มิใช่ผู้พรากชีวิตคู่หมายของเขา”“ถ้าเช่นนั้นเจ้ารู้หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของใคร” “นี่พวกเจ้าเตรียมพร้อมกันแล้วหรือ?” เสียงที่ดังแทรกเข้ามาทำให้การสนทนาของทั้งสองหยุดลงในฉับพลัน มี่อิงและผู้ติดตามอีกเกือบสิบคนก้าวลงมาตามขั้นบันไดหินซึ่งทอดลงไปยังคุกใต้ดิน นางก้าวมาหยุดทางเดินตรงกลางระหว่างห้องขังของหวังซื่อและฟางซินที่กำลังยืนหันหน้าเข้าหากัน นางมารดอกไม้เงินหัวเราะร่าเมื่อเห็นสภาพของประมุขพรรคมารที่ต้

“หุบปากของเจ้าเดี๋ยวนี้! พวกเจ้ามันรนหาที่ ที่ตายนับหมื่นมีแต่อุตส่าห์ดั้นด้นมาตายถึงพรรคมาร” จิ้นเหอเห็นเช่นนั้นก็ขบกรามดังกรอด “นี่เป็นความจริงที่คนพรรคบุปผาสวรรค์มิเคยฟังผู้ใด ฆ่าคนเป็นผักปลาจิตใจอำมหิต สมแล้วที่คนทั้งยุทธภพเกลียดชังนักหนา ที่ข้ามาก็เพื่อขอตัวหวังซื่อ คนของข้ากลับไปเพราะเขาหาเป็นวรยุทธ์ไม่ เขามิใช่คู่ต่อสู้หรือศัตรูของท่าน” “แน่ใจหรือว่าเจ้ามาเพื่อช่วยคนของเจ้า” เพ่ยหลินเลิกคิ้วยิ้มหยันใส่จิ้นเหอ “เจ้าบอกว่ามาที่นี่เพื่อช่วยคนของเจ้าเพียงเท่านั้นรึ แล้วเจ้ามิคิดจะช่วยฟางซินหรืออย่างไร นางกำลังจะตายเพราะทำผิดกฎพรรคที่ไปช่วยศัตรูเช่นเจ้า ต้องกลืนยาพิษกลายเป็นคนวิปลาสและตายอย่างทรมาน!”13 ทัณฑ์รักเสียงประกาศก้องของเพ่ยหลินยิ่งกว่ามีดนับหมื่นเล่มทิ่มแทงลงไปถึงใต้บึ้งของแม่ทัพหนุ่ม หากแต่เขากลับมิได้สำแดงความสะทกสะท้านมีเพียงแววตาสะท้อนความอ่อนไหววาบขึ้นมาเพียงเสี้ยวลมหายใจก่อนมันจะจมหายไปในดวงตาดำยาวรีราวกับเขาปราศจากความรู้สึก จิ้นเหอไม่ตอบกลับแต่กุมดาบไว้มั่น เมื่อเห็นเขายืนนิ่งเพ่ยหลินจึงหันไปยังฟางซินแล้วหัวเราะลั่น