บททั้งหมดของ นางมารหมื่นบุปผา: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ฟางซิน...เจ้าเป็นหญิงจึงมีความกลัวเป็นธรรมดา ให้พี่ได้ปรึกษาเรื่องนี้กับหลวนคุนเถิด”จิ้นเหอปรามหญิงสาว นั่นเองจึงทำให้ฟางซินต้องรีบสงบคำพูดแม้อยากบอกให้คนทั้งหมดในที่นั้นรู้ว่าไม่ควรประเมินกลต่อสู้ของพรรคมารต่ำเกินไป หากก็มิอาจพูดได้ด้วยเกรงว่าหลวนคุนจะสงสัยในตัวนาง จิ้นเหอถอนหายใจแต่เป็นการระบายลมหายใจอย่างโล่งเบา“ข้ามิเคยกลัว กลับดีใจด้วยซ้ำที่พวกท่านจะเร่งการเดินทางให้เร็วขึ้น ยิ่งเดินทางไปเร็วเท่าไหร่ข้าก็จะได้ทำในสิ่งที่ข้าตั้งปณิธานไว้ได้เร็วเท่านั้น”“หากเราจู่โจมพรรคบุปผาสวรรค์ได้สำเร็จ นางมารหมื่นบุปผาก็คงมิอาจทำอะไรได้หากคนในพรรคทั้งหมดตกเป็นตัวประกันของเรา”“ข้าจะช่วยพวกท่านอีกแรงด้วยการส่งข่าวไปยังวังหลวงเพื่อส่งทหารมาช่วยเหลือ หากโจมตีพรรคมารได้สำเร็จข้าจะจับตัวนางมารใจอำมหิตมาลงโทษด้วยตัวข้าเอง”“หวังว่าเราจะทำได้สำเร็จ ตอนนี้ท่านลุงของข้ากำลังฝึกวรยุทธ์จากคัมภีร์เจียนหลิวจนถึงกระบวนท่าสุดท้าย แม้เจียนหลิวเป็นคัมภีร์ที่มิอาจเทียบได้กับคัมภีร์ฟ้าคำรามแต่ข้าแน่ใจว่านางมารหมื่นบุปผาคงต้องพบศึกหนักเพราะนางก็ยังฝึกมิสำเร็จในขั้นสุดท้าย”“ข้ารอวันที่จะได้ตัวนางมารับโทษ และข

เหมยเหม่ยรีบวิ่งตามออกไปและเมื่อไปถึงบริเวณหน้าสำนักก็ต้องตกใจเมื่อเห็นกำลังผู้คนนับร้อยที่ยืนรออยู่แล้วหน้าหอบุปผาสวรรค์ ท้องฟ้ายามนี้มืดทะมึนด้วยเมฆบดบัง เห็นเพียงแสงจันทร์ลอดผ่านอาบยอดเขาราวดินแดนลับเร้นในราตรีกาล เบื้องหน้าคนเหล่านั้นซึ่งทุกคนอยู่ในชุดรัดกุมและมีศาตราวุธทั้งหอกดาบและธนูมีชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ ท่าทีนั้นหมายมั่นปั้นมือทั้งรอยยิ้มเหยียดหยันเมื่อเห็นเพ่ยหลินก้าวออกไปหยุดประจันกันซึ่งหน้า“ยังจำข้าได้หรือไม่...เพ่ยหลิน”ไป๋เจี้ยนถามขึ้นท่ามกลางสายลมพัดเหนือยอดเขาสูงเสียดฟ้าที่นำพาความเหน็บหนาวแทรกเข้าถึงกระดูก ข้าง ๆ เขาคือหลวนคุนและจิ้นเหอ แม่ทัพหนุ่มมองไปรอบสถานที่อันเป็นที่ตังของพรรคมาร แสงจากโคมไฟส่องสว่างทำให้เห็นหอหมื่นบุปผาสูงเสียดขึ้นฟ้าแข่งกับหนึ่งในยอดเขาสูงสุดแห่งหวงซาน รอบตัวเขาเต็มไปด้วยสิ่งก่อสร้างที่แม้ยามค่ำคืนเช่นนี้ก็ยังเห็นความโอ่โถงและกว้างใหญ่ ทั้งหอสูงและรูปปั้นมากมาย แม้แต่ศิษย์ในสำนักซึ่งล้วนเป็นหญิงอาจมีหลายร้อยชีวิตทีเดียว พรรคบุปผาสรรค์มิใช่พรรคเล็กอย่างที่เขาเข้าใจ จิ้นเหอเลื่อนสายตากลับมายังหญิงวัยเจ็ดสิบในชุดกรุยกรายและการแต่งกายข

การปะทะกันของทั้งสองเกิดลมไหวพัดอย่างรุนแรงก่อนที่ไป๋เจี้ยนจะพลาดท่าถูกฝ่ามือของนางมารหมื่นบุปผาปะทะเข้าที่หน้าอก กระบี่คมหลุดจากมือหล่นลงไปข้างล่างและร่างของเขาก็ถูกซัดด้วยกำลังจากฝ่ามือนางอีกครั้งจนหงายหลังลอยละลิ่วลงมานอนเบื้องล่าง ทั้งจิ้นเหอและหลวนคุนหลานชายต่างตกตะลึงกับภาพที่เห็นนางมารไม่ปล่อยให้โอกาสทองหลุดมือ นางกระโดดตามลงมาและตั้งใจจะซัดฝ่ามือกระชากวิญญาณซ้ำลงไปแต่กลับต้องชะงักงันเมื่อแม่ทัพหนุ่มเข้ามาขวางไว้ พลังมหาศาลจากฝ่ามือที่กำลังจะพุ่งทะลุร่างของไป๋เจี้ยนจึงถูกเหวี่ยงออกไปอีกทางทำให้ศาลาขนาดใหญ่ที่อยู่ทางด้านนั้นพังพินาศท่ามกลางความตื่นตกใจของคนจากสำนักเฟิงอี้นับร้อยที่มองการต่อสู้ของทั้งสองด้วยความหวั่นกลัว เวลานั้นเองจิ้นเหอฉวยจังหวะที่ประมุขพรรคมารหยุดชะงักพุ่งปลายดาบทิ่มทะลุเข้าไปที่เหนืออกของนางเต็มแรง“จิ้นเหอ!”ทุกสรรพสำเนียงราวถูกกลืนหายไปในสายลมใต้หมู่เมฆมืดทะมึนโอบล้อมยอดเขาสูงเสียดฟ้า ปลายคมดาบของจิ้นเหอปักทะลุเข้าไปเหนืออกซ้ายของประมุขพรรคมาร ธารโลหิตไหลรินออกมาแดงฉาน แม่ทัพหนุ่มยังไม่ทันข่มปลายดาบให้ทะลวงลึกก็ต้องผงะเช่นกันเมื่อเขาเห็นประกายตาของนางมารห

เพ่ยหลินพยักหน้า “จริงสินะ ฟางซินได้รับบาดเจ็บ นางคงต้องเก็บตัวสักพัก หึ! ไป๋เจี้ยน ไอ้คนโฉดในคราบนักบุญ หากฟางซินไม่ห้ามไว้ข้าจะฆ่าพวกของมันให้สิ้นซาก มิปล่อยมันไว้ให้เป็นเสี้ยนหนามของพรรคเราอีก!”แม่บุญธรรมของประมุขพรรคมารกราดเกรี้ยวก่อนจะกลับเข้าไปในหอหมื่นบุปผาโดยมีผู้ติดตามเข้าไปนับสิบคน เหมยเหม่ยเหลือบมองมี่อิงที่เดินเข้ามาและหยุดตรงหน้า นางมารดอกไม้เงินเหยียดยิ้มเยาะหยัน“ว่าอย่างไรเล่า นางข้ารับใช้...หนนี้นายของเจ้าท่าจะได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก ข้าล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าคนเก่งกล้าสามารถอย่างฟางซินที่มีวรยุทธ์สูงส่งถึงเพียงนั้นใยจึงเพลี่ยงพล้ำแก่ศัตรูเสียได้”“ท่านประมุขแม้เป็นหัวหน้าพรรคมารหากก็มีคุณธรรมสูงส่ง”“คนพรรคมารต้องเหี้ยมหาญต่างหาก! หากจะเป็นประมุขพรรคบุปผาสรรค์ต้องเหี้ยมโหดและต้องมิเห็นใจใคร เป็นเสือต้องกินเนื้อ ถ้าอ่อนแอก็จงวางอำนาจลงแล้วออกจากการเป็นคนของพรรคมารไปซะ! ฮ่าๆๆๆๆ”มี่อิงหัวเราะใส่หน้าเหมยเหม่ยแล้วเดินจากไป ผู้ติดตามใกล้ชิดประมุขพรรคบุปผาสรรค์มองตามหลังศิษย์ร่วมสำนักของฟางซินที่มีแต่ความเคียดแค้นริษยา นางหรี่นัยน์ตาลงก่อนค่อย ๆ เดินเลี่ยงไปอีกทางท่ามกลางคนของพ

“แท้จริงฟางซินเป็นหญิงชาวบ้านที่เราพบนางในคืนวันหนึ่งก่อนเดินทางมายังสำนักเฟิงอี้ นางกำลังจะถูกเหล่าชายชั่วรุมทำร้ายแต่โชคดีที่ท่านแม่ทัพกับข้าเดินทางผ่านมาพบเข้าเสียก่อน พวกเราช่วยนางไว้ นางบอกว่าจะมาหาญาติของนางที่หมู่บ้านห่างจากสำนักของท่าน แต่กลับมิพบผู้ใด จากนั้นนางจึงแอบตามเรามา พอท่านแม่ทัพรู้เข้านางก็ขอร่วมเดินทางมายังสำนักเฟิงอี้ ท่านแม่ทัพไม่อยากให้เป็นที่สงสัยแก่ผู้ใดจึงต้องบอกทุกคนว่าฟางซินเป็นน้องสาวแท้ ๆ”“ว่าแล้วเชียว...ข้านึกแล้วว่าต้องมีอะไรแปลก ๆ เพราะข้าเองก็ไม่อยากเชื่อว่าการเดินทางมาล่าตัวนางมารหมื่นบุปผานั้นแม่ทัพเฉิงจะต้องพาน้องสาวของเขาติดสอยห้อยตามมาด้วยเหตุอันใด”“แต่ข้าก็ขอรับรองว่านายของข้ามิได้มีความตั้งใจจะหลอกลวงพวกท่าน เขาต้องการมาตามล่าตัวคนที่ฆ่าคนจากราชสำนักและท่านก็รู้ดีว่าท่านแม่ทัพผูกใจเจ็บแค้นคนที่ฆ่าคนรักของเขาตาย”“ข้ารู้...แต่ในยามคับขันเช่นนี้เรามิอาจไว้วางใจใครได้เลย และช่างโชคดีที่ท่านได้พบสิ่งนี้ นี่เป็นอาวุธสำคัญของประมุขพรรคมาร มันคือกลีบดอกไม้ปลิดวิญญาณที่มีอานุภาพการทำลายชีวิตผู้คนได้ทีเดียวนับร้อยนับพัน”“มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือท่าน