Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 521 - Bab 530

องครักษ์ลับที่อยู่ข้างหลังก้มหน้ากล่าว“เหอะ”เวินเฉวียนเซิ่งหัวเราะเสียงเย็นถ้าหากไม่มีปัญหาอะไรจริงๆ เหตุใดเมื่อวานเขาเพิ่งบอกว่าจะตรวจสอบให้ถึงที่สุด ดอกไม้ที่เวินเยวี่ยมอบให้ก็หายไปแล้ว?หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน ในห้องลูกชายคนโตของเขาไม่มีอะไรหายเลย นอกจากดอกไม้เหล่านั้นนี่ถ้าไม่มีปัญหา เช่นนั้นเวินเยวี่ยร้อนตัวอะไร?แล้วก็เจ้าสามลูกชายของเขา เกรงว่าเมื่อวานก็ไม่พูดความจริงกับเขาเช่นกันเวินเฉวียนเซิ่งหรี่ตา ไม่ได้ไปหาเวินเยวี่ยทันที แต่หันไปกล่าวกับพ่อบ้าน “ไปเชิญหมอหลวงหลี่มา บอกว่าอาการของคุณชายใหญ่ไม่ดี ข้าหวังว่าจะสามารถเชิญเขามาช่วยดูอีกรอบ”ไม่นานหมอหลวงหลี่ก็ถูกเชิญมาแล้วเวินเฉวียนเซิ่งกล่าวทักทาย ก็ได้รู้ความจริงจากหมอหลวงหลี่จริงๆ…“ดอกไม้สามกระถางนั่นเป็นดอกไม้พิษที่รุนแรงที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบ หลังจากข้าตรวจคุณชายใหญ่ ได้ลองกลับไปศึกษาดูสองวัน พบว่าดอกไม้สามกระถางนั่นอาจจะเริ่มแพร่พิษตั้งแต่ที่เริ่มปลูกแล้ว หลังจากเมล็ดเติบโตเป็นต้นกล้า ต้นกล้าแตกกิ่งก้าน กิ่งก้านเกิดดอกตูม ดอกตูมบานเป็นดอก สารพิษเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามกระบวนการแต่ละขั้น ปัจจุบันอยู่ในช่วงดอกตู

“เจ้าไม่อยาก หรือไม่อยากตอนนี้?”ราวกับเวินเฉวียนมองความคิดของเวินเยวี่ยออกแล้ว เขากล่าวด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา “พ่อเตือนเจ้าทุกครั้ง เจ้าก็ยอมรับผิดแต่โดยดีทุกครั้ง แต่มีครั้งไหนบ้างที่เจ้าฟังเข้าหูจริงๆ? สร้างความแตกแยกในครอบครัวครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าคิดว่าพ่อจะตามใจเจ้า ปล่อยให้เจ้าทำเรื่องเหลวไหลตลอดใช่หรือไม่?”เวินเยวี่ยตื่นตระหนกจนรีบส่ายศีรษะ เผชิญหน้ากับคำพูดของเวินเซิ่งเฉวียน นางจะกล้ายอมรับได้อย่างไร?“ดังนั้นครั้งนี้เพราะสาเหตุอะไรอีก? มา เล่าให้พ่อฟังหน่อย พ่อก็อยากรู้เช่นกันว่าเจ้าวางยาพิษพี่ใหญ่ของเจ้าเพราะอะไร?”เวินเยวี่ยลังเลครู่หนึ่ง ความคิดต่างๆ แล่นในสมองอย่างรวดเร็ว นางค่อยๆ เอ่ยปากภายใต้สายตากดดันของเวินเฉวียนเซิ่ง“เพราะ…เพราะเยวี่ยเอ๋อร์รู้สึกทรมานใจ…ก็เหมือนกับที่ท่านพ่อพูด ตั้งแต่ข้ากลับจวนเจิ้นกั๋วกง พวกพี่ใหญ่ก็ปฏิบัติต่อข้าเหมือนเป็นน้องหญิงแท้ๆ มาโดยตลอด ต่อให้พี่หญิงห้ารังแกข้า พวกพี่ใหญ่ก็ช่วยข้า แต่จนถึงเมื่อช่วงก่อน พี่รองไปแล้ว พี่ใหญ่ก็ไม่ยอมยืนข้างข้า ใน…ในใจข้ารู้สึกทรมานนัก ข้ากลัวว่าต่อไปพี่ใหญ่จะไปเหมือนพี่รอง ดังนั้นข้าก็เลยมอบดอกไม้พิษให้พ

“ลากพวกเขาไปคุกเข่าที่โถงบรรพชนสามวัน ไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามให้น้ำอาหารพวกเขา”เมื่อเวินเฉวียนเซิ่งออกคำสั่ง มีองครักษ์ลับเข้ามาพาตัวเวินซื่อกับเวินจื่อเยวี่ยไปทันทีคนของกู่อี้ซานที่อยู่ข้างหลังอดถามไม่ได้ “หัวหน้า พวกเราจะไม่ห้ามหน่อยหรือ?”ตีก็ตีไปแล้ว เหตุใดยังต้องขัง?ถ้าคุกเข่าสามวันโดยไม่ได้ดื่มน้ำหรือกินอาหาร ไม่โดนทรมานจนตายก็แปลกแล้ว!กู่อี้ซานกลับส่ายศีรษะ “ไม่ต้อง”เขาถือว่ามองออกแล้ว แม้เจิ้นกั๋วกงคนนี้ปากร้าย แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นไร้เยื่อใยไม่สนใจลูกสาวคนนี้จริงๆไม่เช่นนั้นตอนที่เวินจื่อเยวี่ยพุ่งเข้ามา ถ้าเขาคิดจะจัดการเวินเยวี่ยจริงๆ เหตุใดไม่สั่งให้คนมาลากเขาออกไปโดยตรง?เอาแต่ตีทั้งเช่นนั้น สุดท้ายแส้ส่วนใหญ่ก็ไปลงที่ตัวเวินจื่อเยวี่ยหมดกลับกันเวินเยวี่ยก็แค่โดนแส้ฟาดแรงในช่วงแรก ตอนหลังแส้แทบจะไม่โดนตัวนางเลยในเมื่อมาถึงขั้นนี้เวินเฉวียนเซิ่งยังมีความปรานี เช่นนั้นก็คงไม่ปล่อยพวกเขาเป็นอะไรจริงๆแน่นอนว่าทั้งหมดนี้คือต้องอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ลูกชายคนโตของเจิ้นกั๋วกงยังมีชีวิตพวกเขาได้ตรวจสอบสถานการณ์ของจวนเจิ้นกั๋วกงอย่างละเอียดตั้งแต่ก่อนจะมาแล้ว ย่อมร

แต่ก่อนจะไปอารามสุ่ยเยว่ เวินเฉวียนเซิ่งกลับได้ยินข่าวอีกเรื่อง…“นางหนูหลินเนี่ยนฉือนั่นกลับเมืองหลวงแล้ว?”เวินเฉวียนเซิ่งขมวดคิ้วพ่อบ้านเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เขาละเลยเรื่องนี้เอง ก่อนหน้านี้คุณชายใหญ่เกิดเรื่องกะทันหัน ทำเอาคนทั้งจวนเจิ้นกั๋วกงสะดุ้ง ต่อมาก็ยุ่งอยู่กับเรื่องของคุณชายใหญ่จนลืมรายงานเรื่องของคุณหนูใหญ่หลินกับท่านกั๋วกงของพวกเขากระทั่งวันนี้ท่านกั๋วกงสั่งให้เตรียมรถม้าจะไปอารามสุ่ยเยว่ พ่อบ้านจึงจะนึกถึงหลินเนี่ยนฉือที่อยู่อารามสุ่ยเยว่เช่นกันพ่อบ้านรีบกล่าว “ขอรับ เมื่อสองวันก่อนนี้เอง หลังจากคุณหนูใหญ่สกุลหลินกลับเมืองหลวงก็มาหาคุณชายสาม หลังจากโต้เถียงกับคุณชายสาม คุณหนูใหญ่หลินพูดต่อหน้าทุกคนว่า…”พ่อบ้านลดเสียงคำพูดที่เหลือเวินเฉวียนเซิ่งรีบมองไปทางเขาด้วยสายตาเคร่งขรึม “เจ้าว่าอะไรนะ?”“นางบอกว่าจะถอนหมั้นกับคุณชายสามขอรับ”เมื่อเวินเฉวียนเซิ่งได้ยิน ก็ทำหน้าโกรธฉับพลัน เขาหลับตา หายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มความโกรธลงไป“เด็กสองคนนั้นลงมือหรือไม่?”“ลงขอรีบ”เวินเฉวียนเซิ่งถามต่อ “ใครลงมือก่อน?”“คุณหนูใหญ่หลินลงมือก่อน คุณชายสามโต้ตอบ แต่ก็ยังยอมคุณหนู

“มีแผล?”หลินเนี่ยนฉือตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่หลังของเวินจื่อเยวี่ย ก็มองเห็นคราบเลือดบนเสื้อผ้าของเขาจริงๆหลินเนี่ยนฉือถลึงตาทันที “หน็อยแน่เวินจือเยวี่ย ที่แท้รอข้าอยู่ตรงนี้นี่เอง! ข้าไม่ได้ฟาดแส้ใส่หลังท่านเลยนะ คิดจะใช้วิธีนี้โยนความผิดให้ข้าหรือ? ข้าไม่ได้โง่นะ!”“เจ้า…!”นางโง่!เวินจื่อเยวี่ยโมโหมาก และไม่ได้คาดหวังว่าหลินเนี่ยนฉือจะช่วยดึงเขาแล้ว เขากัดฟันลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล จ้องหลินเนี่ยนฉืออย่างดุร้าย “ใครมันจะรีดไถเจ้า? โยนความผิดให้เจ้า? เจ้าดูแผลที่เต็มหลังข้าสิ เจ้าจะเป็นห่วงข้าก่อนไม่ได้เลยหรือ?”หลินเนี่ยนฉือมองบนโดยตรง “เป็นห่วงท่าน? เหอะ ท่านคู่ควรหรือ?”“ข้าจะบอกท่านนะ อย่ามาใช้กลยุทธ์ทุกข์กายอะไรต่อหน้าข้า วิธีนี้ไม่ได้ผลกับข้า!”เมื่อเทียบกับเจ้าสุนัขที่ไร้มโนธรรมเช่นนี้ เป็นห่วงอาซื่อของนางยังดีกว่านางรู้ทุกอย่าง รวมถึงเรื่องที่อาซื่อมีแผลแส้เต็มหลังตอนออกบวชแม้ไม่มีการพูดถึงที่ข้างนอกมากนัก แต่สกุลหลินของพวกเขามีช่องทางการรับข่าวสารอยากรู้เรื่องพวกนี้ แทบไม่ต้องออกแรงเลยแต่ก็เพราะรู้มากเกินไป ดังนั้นตอนนี้หลินเนี่ยนฉือจึงโกรธเวิ