All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 491 - Chapter 500

เผชิญหน้ากับท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของฮ่องเต้น้อย ชั่วขณะเวินเยวี่ยไม่รู้ว่าควรจะไปต่อหรือไม่นางฟันเบาๆ หันไปมองทางเวินเวินเฉวียนเซิ่ง“ท่านพ่อ…”“ไป”เวินเฉวียนเซิ่งเปิดปากกล่าวเสียงเบา “ทำตามแผนก่อนหน้านี้ หากมีอะไรพ่อจะเตือนเจ้าเอง”เพียงแต่ตอนที่เวินเฉวียนเซิ่งพูดก็ดูไม่แน่ใจนัก“ลูกเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”เวินเยวี่ย “ฝ่าบาทโปรดรอสักครู่ หม่อมฉันจะวินิจฉัยยาแทนพระองค์เดี๋ยวนี้เพคะ”นางเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ไปคุกเข่าลงที่ข้างกายอันปี่เค่อ “ใต้เท้าอัน รบกวนท่านยื่นบัวหิมะให้ข้าดูหน่อยเถิด”อันปี่เค่อยื่นบัวหิมะในมือให้เวินเยวี่ยด้วยสีหน้าที่อยากจะร้องไห้หลังจากเห็นบัวหิมะที่อยู่ในกล่องไม้เป็นของจริง แม้แต่ในแววตาของเวินเยวี่ยก็อดฉายประกายแห่งความโลภไม่ได้คิดไม่ถึงว่าสกุลอันมีของดีเช่นนี้อยู่จริงๆ ด้วยใช่แล้ว นางจำได้ว่าในสูตรยายาถอนพิษของพวกคนที่ควบคุมจินซือถูก็มีบัวหิมะถ้าหากสามารถได้บัวหิมะนี้มา ไม่แน่อาจสามารถนำมาใช้หลอกพวกจินซือถู ให้พวกเขาทำงานให้นางแต่โดยดีต่อไปช่วงนี้เวินเยวี่ยรู้สึกได้รางๆ พวกจินซือถูเริ่มไม่เชื่อฟังแล้วคาดว่าเป็นเพราะนางไม่สามารถเอายาถอนพิษอ

“มีแมลง”คำพูดของเป่ยเฉินหยวนทำให้สายตาเวินซื่อจริงจังขึ้นมาทันทีนางมองไปที่บัวหิมะในกล่องไม้อีกครั้งมองเห็นแมลงสีดำตัวเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ตัวอยู่ในเกสรบัวหิมะอย่างที่คิดทันที มันโดนเป่ยเฉินหยวนใช้ถ้วยชาครอบ บินไม่ออกและหนีไม่ได้“แมลงนี่อีกแล้ว”เวินซื่อพึมพำเบาๆเป่ยเฉินหยวนขมวดคิ้ว มองไปทางนาง “ก่อนหน้านี้ท่านเคยเจอตัวที่เหมือนกันหรือ?”เวินซื่อพยักหน้า “มันอยู่ตรงที่นั่งของข้า ตอนที่มาถึงมันเกาะอยู่บนเก้าอี้หนึ่งตัว แต่ข้าสั่งให้คนเอาไปทิ้งแล้ว”แม้แต่เก้าอี้ก็ถูกเปลี่ยนพร้อมกับแมลงนั่นสายตาเป่ยเฉินหยวนเย็นลงทันทีครั้งที่หนึ่งเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เขาไม่เชื่อว่าครั้งที่สองจะเป็นเรื่องบังเอิญอีกงานเลี้ยงท้องพระโรงนี้เป็นสถานที่อย่างไร ปกติแม้ไม่มีคนมาก็ต้องทำความสะอาดทุกวัน เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีแมลงมากมายเช่นนี้แต่วันนี้กลับมีแมลงปรากฏตัวแล้วตัวเล่าอย่างต่อเนื่องเป่ยเฉินหยวนกับเวินซื่อนึกถึงเรื่องนี้พร้อมกัน พวกเขาสบตากัน เวินซื่อเย็นวูบในใจ “มีคนร้ายต่างเผ่าแฝงตัวเข้ามา?” “ไม่ว่าจะเป็นใคร วันนี้ข้าก็จะกำจัดให้หมด”เป่ยเฉินหยวนกล่าวอย่างดุร้ายเวินซื่อหันไปมองท้

งานเลี้ยงวังหลวงที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความรื่นเริงแต่ใครจะรู้ว่าทันทีที่งานเลี้ยงพระราชวังสิ้นสุดลง ทุกคนกลับโดนกักตัวอยู่ในท้องพระโรงแห่งนี้ทุกคนยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนวังที่โดนแมงมุมของเวินซื่อควบคุมก่อนหน้านี้ก็โดนลากออกมาทีละคนแล้วทหารรักษาพระองค์ยกดาบและฟันลงไปต่อหน้าเหล่าขุนนาง คนวังเหล่านั้นศีรษะหลุดจากบ่า เลือดพุ่งเหมือนน้ำพุเลือดจำนวนไม่น้อยยังได้กระเซ็นใส่คนที่อยู่ใกล้และไม่มีที่หลบไม่ต้องสงสัยเลยว่าในบรรดาคนเหล่านี้มีคนสกุลเวินรวมอยู่ด้วย“อ๊าๆๆ ท่านพ่อ!”เวินเยวี่ยตกใจจนหน้าซีด รีบวิ่งไปหลบหลังเวินเฉวียนเซิ่งเวินเฉวียนเซิ่งตรงข้ามกับนาง สีหน้าของเขาในเวลานี้บูดบึ้ง จ้องมองเป่ยเฉินหยวนด้วยสายตาเย็นชา“ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการ ในเมื่อท่านรู้ตั้งนานแล้วว่านักฆ่าเป็นใคร แล้วเหตุใดยังต้องขังพวกเราไว้ที่นี่ นี่ท่านไม่เห็นค่าชีวิตของพวกเรา หรือกำลังอาศัยเรื่องส่วนรวมมาแก้แค้นเรื่องส่วนตัว?”“เจิ้นกั๋งกงไม่จำเป็นต้องใจร้อนเช่นนี้ วางใจเถอะ แค่พวกท่านไม่ได้สมคบคิดกับนักฆ่าพวกนี้ ข้าย่อมไม่ทำอะไรพวกท่าน แต่ถ้าหากข้าสิ่งของที่ไม่ควรมีบนตัวพวกท่าน เช่นนั้นก็

“จู๋เยวี่ย”ทันใดนั้นก็มีร่างเงาสายหนึ่งปรากฏตัวที่ข้างกายเวินฉางอวิ้นจู๋เยวี่ยยื่นมือไปอังครู่หนึ่ง หลังจากนั้นกล่าวกับเวินซื่อสามคำ “ใกล้ตายแล้ว”เวินซื่อ “?”ใกล้ตายแล้ว?นางขมวดคิ้ว หลังจากลังเลครู่หนึ่งจึงจะเดินเข้าไปตรวจชีพจรของเวินฉางอวิ้นที่นอนอยู่บนพื้นเดี๋ยวก่อนเวินซื่อเบิกตากว้างเล็กน้อย มองเวินฉางอวิ้นที่อยู่บนพื้นด้วยความประหลาดใจเกิดอะไรขึ้น เขาถูกพิษหรือ?ใครกันที่กล้าวางยาพิษคุณชายใหญ่ของจวนเจิ้นกั๋วกง? อีกทั้งเหตุใดลักษณะชีพจรนี่จึงคุ้นๆ?ขณะที่เวินซื่อกำลังจะตรวจดูอย่างละเอียด เวินฉางอวิ้นที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นขยับกะทันหัน หลังจากนั้น ชีพจรที่อ่อนแอและยุ่งเหยิงของเขาในตอนแรกก็กลับมาเป็นปกติ นี่มันน่าแปลกมาก“น้องห้า ใช่เจ้าหรือไม่?”เวินฉางอวิ้นเพิ่งฟื้น การมองเห็นยังพร่ามัวเล็กน้อยตอนที่เห็นคนตรงหน้า เขายื่นมือไปคว้าอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัวแต่น่าเสียดายที่เวินซื่อได้เตรียมตัวตั้งแต่ตอนที่เห็นเขาจะฟื้นแล้ว จึงถอยหลังหนึ่งก้าวได้ทันเวลารอการมองเห็นของเวินฉางอวิ้นกลับมาเป็นปกติ ก็เห็นว่าคนที่ตัวเองคว้าไม่ใช่น้องสาวของเขา แต่เป็นผู้หญิงที่สวมชุดสีดำค

หลังจากที่เขาพูดประโยคนี้ เวินซื่อชะงักไปครู่หนึ่งอย่างเห็นได้ชัด บนใบหน้านางแสดงความเย้ยหยัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา “น่าเสียดาย บนโลกนี้ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้”ในที่สุดเวินฉางอวิ้นที่ได้ยินคำพูดนี้ของนางก็ทนต่อกลิ่นคาวในลำคอไม่ไหว อ้าปากกระอักเลือดออกมากองใหญ่เวินซื่อปลายนิ้วเวินซื่อขยับเล็กน้อย แต่สายตาไม่เปลี่ยนแปลงจู๋เยวี่ยเหลือบมองนางแวบหนึ่งหลังจากกระอักเลือด เวินฉางอวิ้นเหมือนเป็นมะเขือที่ต้องน้ำค้าง ท่าทางนั่นดูอ่อนแอยิ่งกว่าเวินอวี้จือที่ป่วยเสียอีกแต่ที่น่าแปลกคือ แม้เป็นเช่นนี้แล้ว เวินฉางอวิ้นยังสามารถยืนอยู่ตรงที่เดิมเหมือนกับว่าในร่างกายเขามีแรงเฮือกหนึ่ง คอยพยุงไม่ให้เขาล้มลงหลังจากยืนพักอยู่ตรงที่เดิมครู่หนึ่ง เวินฉางอวิ้นจึงจะสามารถปรับลงหายใจให้สงบ หลังจากค่อยๆ เช็ดมุมปาก เขาเม้มปากที่ซีดเล็กน้อย แล้วมองไปทางเวินซื่ออีกครั้ง“ตอนนี้น้องรอง…สบายดีหรือไม่?”เวินซื่อกล่าวอย่างเฉยเมย “ไม่รู้”นางไม่ได้รับเลี้ยงเวินจื่อเฉินเสียหน่อย เวินจื่อเฉินเป็นอย่างไรมาถามนางทำไม?เวินฉางอวิ้นไม่มีทางเลือก ตอนนี้อยู่ภายใต้การเฝ้าดูของบิดา เขาไม่สามารถไปเยี