Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 271 - Bab 280

ราวกับว่ามาจากสำนักเดียวกันแต่จินซือถูกลับบอกว่าเขาเคยเห็นเสอจิ่วแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นและเมื่อดูจากท่าทีที่เขาพูดถึงเสอจิ่ว ก็ดูเหมือนจะไม่รู้จักจริง ๆเนื่องจากเป็นความสงสัยเพียงเล็กน้อย ดังนั้นเวินซื่อจึงไม่ได้คิดอะไรต่อเพราะถึงอย่างไรตอนนี้นางก็ไม่มีเวลาให้เสียเปล่ามากนักเวินซื่อกลับเข้ามาในมิติในหยกอีกครั้ง ในเมื่อช้าเร็วเสอจิ่วก็จะมาหาถึงเรือนอยู่แล้ว เช่นนั้นนางก็จะเตรียมรับมืออีกฝ่ายเป็นอย่างดี……ในขณะเดียวกัน...เมืองหลวงภายในจวนเจิ้นกั๋วกง“เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่เชื่อว่าน้องหกจะทำเรื่องแบบนี้! ต้องเป็นเวินซื่อที่ใส่ร้ายน้องหกอีกเป็นแน่!”หลังจากกลับไปในวันนั้น เวินฉางอวิ้นที่ผิดหวังกับพ่อของตัวเองเป็นอย่างมาก ก็ไม่ลังเลที่จะบอกน้องชายทั้งสองของตัวเองเรื่องที่มารดาถูกขโมยร่างไปปฏิกิริยาของทั้งสองนั้นตื่นเต้นมากน่าเสียดาย ความตื่นเต้นของพวกเขากลับไม่เหมือนที่เวินฉางอวิ้นคิดไว้“ตอนนี้สำคัญหรือว่าน้องห้ากับน้องหกใครใส่ร้ายหรือใครเป็นคนทำ? สิ่งที่สำคัญมิใช่ร่างของท่านแม่ที่ถูกขโมยไปจริง ๆ และพวกเราควรหาวิธีเอาร่างของนางคืนมาโดยเร็วที่สุดหรอกหรือ?!”“ข้าย่อมรู้

พอเวินซื่อได้ฟังก็รู้ทันทีว่าเขาต้องการแลกเปลี่ยนอะไรกับนางแต่ก็ไม่รู้ว่าสิ่งของในมือเวินจื่อเยวี่ยจะมีคุณค่าเพียงพอหรือไม่เวินซื่อในขณะนี้ยังไม่รู้ว่าเวินจื่อเยวี่ยเอาสิ่งของอะไรมาเมื่อนางออกไปและได้เห็นว่าวในมือของเวินจื่อเยวี่ยแล้ว นางก็หัวเราะออกมาด้วยความโมโห“นึกไม่ถึงเลยว่าท่านจะเอาว่าวที่ท่านแม่ทำให้ท่านกับมือออกมาจริง ๆ?!”เวินจื่อเยวี่ยเอ่ยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ในเมื่อเจ้ารู้ว่าว่าวนี้มีความหมายต่อข้าอย่างไร ข้าก็จะไม่พูดไร้สาระให้มากนัก เจ้าต้องการสิ่งของของท่านแม่มิใช่หรือ? ตอนนี้ข้าจะมอบว่าวตัวนี้ให้กับเจ้า แต่เจ้าต้องส่งตัวน้องหกออกมา”เวินซื่ออดหัวเราะเยาะไม่ได้ “เวินจื่อเยวี่ย ข้านึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าท่านจะทำเพื่อเวินเยวี่ยจนถึงขั้นนี้ ท่านคงไม่ได้คิดจะไม่ยอมรับแม้แต่แม่ของตัวเองเพื่อนางหรอกนะ?”“ข้าไม่ได้ไม่ยอมรับท่านแม่!”เวินจื่อเยวี่ยที่ได้ยินคำพูดนี้ของเวินซื่อก็เอ่ยโต้แย้งทันที“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าลักพาตัวน้องหกไป ข้าจะไม่มีทางเอาสิ่งของของท่านแม่ออกมาหรอก!”เวินซื่อเอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว “ดังนั้นระหว่างแม่ของตัวเองกับคนนอกคนเดียว ท่านก็เลือกคนนอก!”“เ

โชคดีที่เตรียมตัวไว้ก่อน ไม่เช่นนั้นตอนนี้คงโดนงูพิษตัวนั้นกัดไปแล้ว“ขอถามสักหน่อยได้หรือไม่ ใครเป็นคนแจ้งข้อมูลนี้ให้ท่านทราบ?”ชายวัยกลางคนเสอจิ่วหัวเราะเสียงแหบพร่า “คนทรยศเช่นนี้ข้าเสอจิ่วน่าจะกำจัดเขาให้พ้นไปตั้งแต่เนิ่น ๆ”เวินซื่อคงไม่ทรยศต่อจินซือถูในเวลานี้แน่นอนนางเพียงส่งเสียงยิ้มเยาะ “นายของพวกเจ้าขี้ขลาดเกินไป แค่ข่มขู่ให้ทุกคนตกใจไปอย่างนั้นเอง แค่นี้ยังต้องถามคนอื่นอีกหรือ?”“จุ๊ ๆ คำพูดนี้พูดได้มีเหตุผลมาก”เสอจิ่วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แต่ข้าอยากรู้มาก ธิดาศักดิ์สิทธิ์ พวกท่านข่มขู่คุณหนูของข้าอย่างไร”ท่าทีที่เขาถามคำถามนี้อย่างยิ้มแย้ม เต็มไปด้วยการแสดงความน่าเกรงขามเหมือนกับวางแผนถามให้กระจ่าง จากนั้นค่อยแก้แค้นให้เวินเยวี่ยอย่างหนักน่าเสียดายต่อให้เขาจะแสดงความน่าเกรงขาม เวินซื่อก็ไม่เกรงกลัวเขาเลย“วิธีการของข้ามีมากมาย หากเจ้าอยากรู้มากละก็ ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะสาธิตให้ดูบนร่างกายของเจ้า”เวินซื่อยิ้มเล็กน้อยเช่นกัน ในดวงตามีแววเย็นชาอย่างเหลือล้น“ช่างมันเถอะ ร่างกายของข้าเสอจิ่วยังมีความลับใหญ่หลวงเก็บซ่อนอยู่ ไม่อาจปล่อยให้ธิดาศักดิ์สิทธิ์สาธิตบ

คำพูดนี้ดูเหมือนกลัวว่าม่อโฉวซือไท่จะคิดมากเกินไป ดังนั้นจึงตั้งใจอธิบายโดยเฉพาะแต่เหมือนเขายิ่งอธิบายมากเท่าใด ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนอยากปกปิดแต่กลับเปิดเผยกว่าเดิมเวินซื่อเชิดหน้าลุกขึ้นยืน “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง ถ้าอย่างนั้นท่านอ๋องรีบเข้ามานั่งก่อนเถิด ข้าจะเข้าไปชงชาร้อน ๆ”นางสาวเท้าวิ่งเข้าไปในห้องอย่างเร่งรีบเหลือเพียงเป่ยเฉินหยวนและม่อโฉวซือไท่อยู่ในเรือนม่อโฉวซือไท่กล่าวอย่างราบเรียบ “ความคิดของท่านอ๋องชัดเจนเกินไป แม้ว่าท่านจะคิดอะไรก็จงสำรวมไว้บ้าง ตอนนี้อู๋โยวยังเป็นคนของอารามสุ่ยเยว่ของเรา ท่านทำเช่นนี้มีแต่จะเป็นผลเสียต่อการบำเพ็ญตนของนางเท่านั้น”เป่ยเฉินหยวนไม่ควรโต้แย้งในขณะนี้จริง ๆหลังจากเขาได้รับจดหมายแล้ว ก็เป็นห่วงมากเหลือเกิน ถึงได้วิ่งมาหาอย่างทนไม่ไหวแต่หลังจากมาถึงแล้ว เมื่อเห็นม่อโฉวซือไท่อยู่ในเรือนเล็ก เขาถึงรู้ตัวว่าการกระทำของตัวเองนั้นบุ่มบ่ามเพียงใดการวิ่งมาหาถึงเรือนสตรีในยามกลางดึก หากถูกใครที่มีเจตนาไม่ดีเห็นเข้า อาจทำให้ชื่อเสียงของอู๋โยวแพร่กระจายออกไปในทางเสื่อมเสียได้เป่ยเฉินหยวนเอ่ยขึ้นมาอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เป็นความผิดของข

เวินจื่อเฉินที่คิดถึงน้องสาวมากจริง ๆ ไม่อยากยอมแพ้ จึงไล่ตามไปอีกครั้ง การไล่ตามครั้งนี้ถึงได้สังเกตเห็นว่า ทิศทางที่น้องสาวของเขาต้องการไปไม่ใช่เมืองหลวง และไม่ใช่หมู่บ้านสองแห่งที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงหลังจากรออยู่สักพักใหญ่ ถึงมองเห็นว่าไม่ไกลจากถนนข้างหน้ามีศาลาพักร้อนหลังหนึ่งที่มีไว้ให้ผู้คนที่สัญจรไปมาได้หยุดพัก เวินจื่อเฉินมองไปที่ศาลาพักร้อนหลังนั้นจากระยะไกล “ศาลาปี้เยวี่ย? พวกน้องหญิงมาทำอะไรที่นี่?”ขณะที่เขากำลังงุนงงอยู่นั้น ก็สังเกตเห็นคนสามคนที่สวมเสื้อผ้าผิดแผกไปเดินออกมาจากอีกด้านหนึ่งของศาลาปี้เยวี่ยเวินจื่อเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยทันที พลางหยุดฝีเท้าลงเขาที่รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ วิ่งไปที่ซ่อนตัวที่หลังต้นไม้ใหญ่เงียบ ๆ จากนั้นก็โผล่หัวออกมามองไปทางด้านนั้น“เวินจื่อเฉินตามมาแล้ว”ม่อโฉวซือไท่ชำเลืองมองผ่านหางตาไปทางด้านหลัง พลางเอ่ยเตือนเวินซื่อเวินซื่อไม่ได้มองไปทางด้านหลังเลย พลางเอ่ยอย่างราบเรียบ “ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ขอเพียงอีกประเดี๋ยวไม่ออกมาขัดขวางข้าก็พอ”ม่อโฉวซือไท่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกอาจารย์กับศิษย์จดจ่ออยู่ที่การรับมือกับเสอจิ่วและพวกทั้ง