Lahat ng Kabanata ng หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Kabanata 251 - Kabanata 260

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้นั้นเกลียดหญิงสาวที่เข้าใกล้? เจ้าอยากเป็นคนของเขา? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? เจ้านึกว่าที่เจ้าอยากเข้าใกล้จะไม่ทำให้เขาฆ่าเจ้าหรือ?”อันปี่เค่อเหน็บแนมนางอย่างเจ็บแสบ “เป็นแค่ลูกอนุภรรยาคนหนึ่งควรกลับไปเย็บผ้าก็กลับไปเย็บผ้า อย่ามัวแต่คิดเรื่องชั่วช้าสามานย์ ข้าเองก็ไม่มีเวลาฟังคำพูดไร้สาระพวกนี้ของเจ้า”“ออกไป!”“ข้ารู้ความลับหนึ่งของอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน ข้าทำให้เขายอมรับข้าได้”อันหลันซินกล่าวกะทันหัน“เจ้ารู้ความลับของอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนหรือ?”อันปี่เค่อแค่นหัวเราะ “เจ้าจะไปรู้อะไรได้?”“ความลับนี้ข้าถามมาจากเวินซื่อ”อันหลันซินสีหน้าคงเดิม เอ่ยอย่างสงบนิ่ง“เวินซื่อ?”อันปี่เค่อขมวดคิ้วทันที “เจ้ากับธิดาศักดิ์สิทธิ์แตกหักกันเพราะเรื่องในตอนนั้นนานแล้วไม่ใช่หรือ? ธิดาศักดิ์สิทธิ์จะไปบอกความลับอะไรเจ้า?”อันหลันซินทำท่าใจเย็น “ถูกต้องว่าพวกเราแตกคอกันแล้ว แต่น่าเสียดายที่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ใจอ่อนเกินไป ข้าแค่ร้องไห้ต่อหน้านาง นางก็ให้อภัยข้าอีกครั้งแล้วเจ้าค่ะ”“เจ้าพูดจริงหรือ?”อันปี่เค่อหรี่ตาลงเล็กน้อยเขารู้ดีว่าเวินซื่อ

ตาเฒ่าหลานรีบวิ่งโงนเงนออกมา เปิดประตูแล้วพุ่งไปตรงหน้าเวินซื่อใบหน้าที่แก่ชราไม่รู้ว่ามีน้ำตาไหลรินตั้งแต่เมื่อใด เขามองเวินซื่อตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ ในดวงตาเต็มไปด้วยความอาวรณ์และโศกเศร้าผ่านไปสักครู่ เขาถึงได้ส่ายหน้าเชื่องช้า แล้วตื่นขึ้นจากความเพ้อฝันชั่ววูบ “เจ้าไม่ใช่คุณหนูใหญ่ เจ้าไม่ใช่นาง...”คุณหนูใหญ่สกุลหลานของพวกเขาได้ตายไปแล้วไม่อาจกลับมาได้อีกแล้วตาเฒ่าหลานพึมพำ “คิดว่า เจ้าน่าจะเป็นลูกสาวของคุณหนูใหญ่ คงเป็นคุณหนูเวินซื่อสินะ?”เวินซื่อพยักหน้า “ข้าเอง ไม่ทราบว่าท่านคือ...?”นางยังไม่รู้จักสถานะของตาเฒ่าหลาน และไม่รู้ว่าควรเรียกขานเขาว่าอย่างไรตาเฒ่าหลานยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ต่อมาทันใดนั้นเขาคุกเข่าลงตรงหน้าเวินซื่อ “หลานถงเซิงคารวะคุณหนูเวินซื่อ ตอนนั้นได้รับความเมตตาจากนายท่าน จึงเป็นพ่อบ้านอยู่ในสกุลหลานหลายสิบปี”เขาเป็นบ่าวในเรือนเบี้ยของสกุลหลาน ทว่าโชคดีที่เกิดวันเดือนปีเดียวกันกับนายท่าน ดังนั้นนายท่านผู้เฒ่าจึงประทานชื่อถงเซิงให้ กระทั่งประทานชื่อแซ่หลานให้เขาดังนั้นหลังจากสกุลหลานสิ้นไปแล้ว เขายังคงใช้แซ่ว่าหลาน ไม่อยากจะลืมผู้เป็นนายในอดีตแ

“อู๋โยว อย่าเสียใจเพราะคนที่ไม่รักท่านเพียงคนเดียว”เป่ยเฉินหยวนมองดูน้ำตาที่ไหลรินจากหางตาเวินซื่อ หลังจากยกมือเช็ดให้นางอย่างแผ่วเบา จึงกล่าวอย่างสงสาร “เพราะเขาไม่คู่ควร”คำพูดนี้พูดไปถึงกลางใจของเวินซื่อทันที“ท่านพูดถูก เขาไม่คู่ควร!”เวินซื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเก็บความโศกเศร้าไว้ในใจ“คุณหนูน้อย อย่าเสียใจ แม้ท่านจะไม่ใช่บุตรสาวสกุลเวินอีกแล้ว แต่ท่านเป็นบุตรสาวสกุลหลาน ท่านเป็นสายเลือดของคุณหนูใหญ่”แน่นอนว่าเป็นคนสกุลหลานที่แท้จริงหลังจากเรื่องเจ็บปวดจบลง ตาเฒ่าหลานก็ดีใจเพราะเรื่องนี้มากเดิมทีนึกว่าคนสกุลหลานจะไม่มีทายาทแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อมีคุณหนูน้อย สกุลหลานมีทายาทแล้ว!“ท่านลุงหลาน ท่านพูดถูก ข้าหลุดพ้นจากสกุลเวินแล้ว แต่ยังไม่ออกจากสกุลหลาน”เมื่อก่อนเพราะคนฝั่งท่านตาเกิดเรื่องแต่แรก จึงทำให้ความสัมพันธ์ของนางกับสกุลท่านตาไม่ลึกซึ้งแต่ตอนนี้นางรู้สึกมีที่พึ่งพิงขึ้นมาอย่างประหลาดนางเป็นลูกสาวหลานจื่อจวิน แน่นอนว่าต้องแซ่หลานด้วยเวินซื่อยิ้มพร้อมกล่าว “เจิ้นกั๋วกงลบชื่อข้าออกจากบันทึกลำดับญาติตระกูลเวินพอดี ตอนนี้ต่อให้ข้าจะนำชื่อเข้าบันทึกลำดับญาติ ก็ต้

“นี่มัน...”“ห้องลับแห่งนี้ ตาแก่อย่างข้าขุดขึ้นมาเมื่อสิบกว่าปีก่อน เพราะสิ่งของที่นายท่านเก็บไว้มีมากเกินไป อีกทั้งล้ำค่า ไม่กล้าเอาไว้ในหมู่บ้าน กลัวใครจะมาเห็นเข้า ดังนั้นข้าจึงขนย้ายสิ่งของเหล่านั้นมาซ่อนไว้ในป่าแห่งนี้ทีละน้อย”ตาเฒ่าหลานเช็ดฝุ่นบนชั้นหนังสืออย่างระมัดระวังเวินซื่อเดินเข้าไป ค่อยๆ กวาดมองสิ่งของในห้องลับหนึ่งรอบสมบัติที่สกุลหลานเก็บไว้มีไม่มาก ส่วนใหญ่เป็นหนังสือที่เคยอยู่ในหอหนังสือสกุลหลาน“นึกถึงยามนั้น สกุลใหญ่ร้อยปีในเมืองหลวง มีจอหงวนถึงสามรุ่น ในยามรุ่งโรจน์ไม่มีสกุลใดเทียบเคียง ยามนั้นไม่รู้มีผู้ศึกษาเล่าเรียนมากน้อยเพียงใดแก่งแย่งกันเพื่อให้ได้หนังสือเขียนมือของนายท่านผู้เฒ่า ตอนนี้ของเหล่านั้นกลับต้องมาอยู่ในห้องลับที่ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันตั้งสิบกว่าปี”หากวันนี้ไม่ใช่เพราะเวินซื่อมาเยือน ตาเฒ่าหลานคิดว่าหลังจากเขาตาย สิ่งของเหล่านี้ก็ไม่มีวันได้เห็นเดือนเห็นตะวันเวินซื่อได้ยินดังนั้น ในใจรู้สึกโศกเศร้ากับชะตากรรมของสกุลหลานการล่มสลายของสกุลหลานไม่ได้ถูกปรักปรำพวกเขาแค่เลือกข้าง ในยามที่ชัยชนะใกล้มาเยือน กลับเจอกับการแก้แค้นของฝ่ายตรงข้าม

“หรือมิติแห่งนี้จะเปลี่ยนแปลงไปตามความคิดของข้า?”แต่เมื่อครู่นางแค่อยากเตรียมชั้นหนังสือเพียงไม่กี่อันเท่านั้นการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ขนาดนี้ อาจเกิดขึ้นเพราะปัจจัยอื่น จึงทำให้มันขยายใหญ่ขึ้นกะทันหันเวินซื่อนึกย้อนถึงสิ่งที่ได้กระทำเมื่อครู่อย่างละเอียด แต่น่าเสียดายที่ไม่มีเบาะแสใดเลยสุดท้ายจึงส่ายหัว ปล่อยเรื่องนี้ไว้ก่อนดีกว่ามีการเลื่อนระดับในครั้งแรก ก็ต้องมีการเลื่อนระดับในครั้งที่สองรอให้เลื่อนระดับในครั้งต่อไปค่อยมาดูว่าตกลงเกิดจากสาเหตุใดเวินซื่อกลับเข้าไปในบ้านหลังเล็ก อ่อ ไม่ ตอนนี้ต้องเรียกว่าอาคารหลังใหญ่เมื่อนางเข้าไป พบว่าแม้อาคารจะมีเจ็ดชั้นแต่ส่วนใหญ่แบ่งออกเป็นสามส่วนส่วนที่หนึ่งคือที่ว่างในชั้นหนึ่งและชั้นสอง ด้านในมีสมุนไพรวางอยู่มากมาย ชั้นหนึ่งเป็นสมุนไพรทั่วไป และมีแท่นผสมยา แท่นตำยาและแท่นปรุงยา อีกทั้งมีโต๊ะเอาไว้เขียนตำรับยาบนนั้นมีพู่กัน หมึก กระดาษ แท่นฝนไว้พร้อมสรรพ ไม่จำเป็นให้นางต้องไปหาซื้อจากข้างนอกชั้นสองเป็นสมุนไพรมีพิษชนิดต่างๆ ส่วนอุปกรณ์ที่เหลือเหมือนกับชั้นหนึ่งไม่ผิดเพี้ยนแค่มองชั้นสองก็รู้ว่าเป็นส่วนที่เอาไว้ให้นางศึกษาเรื่