All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 241 - Chapter 250

เมื่อเดินกลับไปหยิบตะเกียบออกมาอีกครั้ง นางก็เรียกทั้งสองคนนั้นโดยไม่ได้คิดอะไร “เลิกสู้กันได้แล้ว รีบมากินข้าวเร็วเข้า”จู๋เยวี่ยวางมือลงในทันใด แล้วรีบเหาะไปหาเวินซื่อทางด้านนั้นทันทีจินซือถูที่ฉวยโอกาสกำลังจะได้เปรียบอยู่แล้วก็คว้าน้ำเหลวในทันใดจินซือถู “...”ไม่มีใครต่อยตีกับเขาแล้ว เขาจึงต้องเดินตามไปด้วย จากนั้นก็ยืนบนโต๊ะหินอย่างไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง มองไปที่บะหมี่หยางชุนชามที่เพิ่มขึ้นมาชามหนึ่งแบบคล้ายสนใจแต่ก็เหมือนไม่สนใจ“ท่านเป็นถึงธิดาศักดิ์สิทธิ์ยังมาทำบะหมี่ให้คนอื่นกินอีกหรือ? ชามที่เพิ่มมานี่คงไม่ใช่ของข้ากระมัง?”เวินซื่อกินบะหมี่ของตัวเองโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า “ไม่ใช่ ให้จู๋เยวี่ยกิน นางค่อนข้างกินจุ”จู๋เยวี่ยพยักหน้า “อืม ๆ”จินซือถูเบิกตากว้างทันที จ้องมองจู๋เยวี่ยอย่างไม่เชื่อสายตา “เจ้ากินจุขนาดไหนกินบะหมี่ชามใหญ่ได้ตั้งสองชาม? ข้าไม่สน ตะเกียบมีสามคู่ ทำไมชามนี้ถึงไม่ใช่ของข้าล่ะ?”เขานั่งลงอย่างไม่ลังเลด้วยความโมโห หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มกินทันทีอย่าว่าไป แม้ว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์จะไม่ได้มีดีอะไรมากมาย อารมณ์ก็ร้าย แต่ฝีมือการทำบะหมี่หยางชุนถือว

ไม่เช่นนั้นจินซือถูคงไม่ไล่ตามมาถึงที่นี่เพื่อถามหาแมลงชีวิตจากนางโดยเฉพาะ โดยที่ไม่ได้ถามเวินเยวี่ยเลยสักคำทันใดนั้นเวินซื่อก็เกิดความใคร่รู้ขึ้นมา ถ้าหากจินซือถูอยู่ด้วย ตะขาบพิษตัวนี้จะยังเชื่อฟังนางอยู่หรือไม่?เวินซื่อขบคิดสักครู่ แล้วตัดสินใจออกไปลองดูตอนนี้“เจ้าตัวน้อย ไปเถอะ ไปหานายที่ดีของเจ้า”ไม่นานเวินซื่อก็นำตะขาบพิษตัวนั้นเข้าไปในครัวเล็ก ๆทันทีที่เข้าไปก็พบว่าจินซือถูถูกจู๋เยวี่ยมัดอยู่กับเสาด้วยมหาเงื่อนห้าบุปผา“พั่วจวิน? พั่วจวิน! เข้ามาเร็ว พั่วจวิน!”หลังจากเวินซื่อนำตะขาบพิษเข้าไปแล้ว จินซือถูที่เกือบจะฟื้นคืนสติสัมปชัญญะได้อย่างสมบูรณ์ก็สัมผัสถึงอะไรบางอย่าง จึงตะโกนเรียก“ที่แท้ชื่อของเจ้าตัวน้อยก็คือพั่วจวินเองหรือ?”เวินซื่อใช้ผ้าเช็ดหน้าจับตะขาบพิษสีดำมันวาวตัวนั้นวางลงบนพื้นหลังจากวางลงไปแล้ว จินซือถูก็ส่ายหัวไปมาพลางตะโกนเรียกแมลงชีวิตของตัวเอง“พั่วจวิน...เข้ามาเร็ว ข้าอยู่ที่นี่...เข้ามาช่วยข้าเร็ว”เวลานี้จินซือถูยังไม่ได้สติมากนักเขาแค่ตะโกนเรียกพั่วจวินโดยจิตใต้สำนึกตะขาบพิษที่ได้ยินนายของตัวเองเรียกหา ก็เลื้อยไปยังทิศทางที่จินซือถูอ

ปรากฏว่าคราวนี้ไม่รอให้เวินซื่อพูดให้จบ จินซือถูก็ขัดจังหวะนางด้วยเสียงหัวเราะอีกครั้ง“เวินเยวี่ยน่ะหรือ? จิตใจบริสุทธิ์ดีงาม? ไร้เดียงสาไม่มีพิษภัย? ฮ่า ๆ ๆ ๆ นี่เป็นเรื่องที่ตลกที่สุดในใต้หล้าจริง ๆ!”จินซือถูอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นหัวเราะลั่นหัวเราะไปด่าไป “นางเป็นจอมลวงโลก นางโกหกพวกเราทุกคน กับแม่สมควรตายนับหมื่นนับพันครั้งของนางนั้นด้วย หลอกพวกเราทุกคนจนหัวหมุนไปหมด!”เมื่อจินซือถูพูดจนจบ ก็เริ่มด่าทออย่างโกรธจัดเวินซื่อจ้องมองเขาเช่นนั้น หลังจากที่เขาด่าทอจบ ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างราบเรียบ “หากเจ้ากล้าขัดจังหวะข้าอีกครั้งหนึ่ง ก็อย่าโทษที่ข้าทรมานแมลงตัวน้อยของเจ้าต่อ”เวินซื่อชี้ไปที่ถังไม้จินซือถูจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาทันที “เอาละ เจ้าพูด ๆ”“พูดเรื่องนายของเจ้าจบแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาว่าเจ้าแล้วเจ้าแมลงตัวน้อย”ตอนนี้เวินซื่อรู้สึกหมดความสนใจเล็กน้อย “นางกล่าวอย่างรายเรียบด้วยอารมณ์หมดสนุก “เจ้าตัวน้อยนี่เจ้าให้มันปล่อยพิษใส่ข้า เพราะว่ามัน ยังทำให้ข้าหลั่งเลือดไปไม่น้อย”แล้วยังดื่มน้ำทิพย์จากมิติของนางอีกด้วยตอนนี้แค่ทรมานมันสักหน่อยก็ถือว่าดีมากแล้วถ้าไม่ใช่เพราะค้

เมื่อได้ยินว่าเวินซื่อต้องการเก็บแมลงชีวิตของตัวเองเอาไว้ จินซือถูจึงฉีกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีฝืนใจ “เจ้า...เจ้าใช้งานพั่วจวินไม่ได้เสียหน่อย ทำไมต้องเก็บมันไว้ด้วย?”“ใครว่าข้าใช้งานไม่ได้?”เวินซื่อยิ้มเล็กน้อย “ข้าอยากศึกษาค้นคว้าพิษของแมลงตัวน้อยของเจ้าตัวนี้พอดี”“ก็ได้”จินซือถูเอ่ยอย่างจนปัญญาคนเราอยู่ใต้ชายคา ไม่ก้มหัวก็ไม่ได้จริง ๆ“เช่นนั้นเจ้าก็ปล่อยข้าไปได้แล้วใช่หรือไม่?”เวินซื่อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นางหมุนตัวหันหลังให้จินซือถู เอื้อมมือเข้าไปในถังไม้ หลังจากเอาตะขาบพิษเก็บไว้ในมิติ ก็พยักหน้าให้จู๋เยวี่ยจู๋เยวี่ยก้าวไปข้างหน้า กวัดแกว่งกระบี่ยาว ตัดเชือกทั้งหมดบนร่างกายของจินซือถูออกทันทีจินซือถูที่ได้รับการปลดปล่อยในที่สุดโยนเชือกที่ขาดออกจากร่างกายทิ้งไป ขยับเขยื้อนมือและเท้าสักพักแล้วถือโอกาสถามเวินซื่อว่า “เจ้าต้องการแมลงพิษชนิดใด ที่ข้าพอมีอยู่บ้าง อย่างเช่นแมงมุมเอย แมงป่องเอย มดคันไฟเอย หากเจ้าต้องการก็สามารถให้เจ้าได้จำนวนหนึ่ง แต่ต้องเอามาให้เจ้าในคราวหน้า”“เอาทุกอย่าง”เวินซื่อกล่าวอย่างไม่เกรงใจจินซือถูเบิกตาโพลงทันที “เจ้านี่ไม่เกรงใจเลยสักนิด

เวินซื่อ เจ้ายังมีมโนธรรมอยู่หรือไม่!”เวินจื่อเยวี่ยกระโดดพุ่งปราดลงจากรถม้า หลังจากลงมาแล้วก็วิ่งไปหาเวินซื่อ เมื่อเผชิญหน้ากับนางก็พ่นคำด่าทอชุดใหญ่“เจ้าฆ่าองครักษ์ลับไปมากมายเช่นนั้นได้อย่างไร? พวกเขาล้วนเป็นคนของจวนเจิ้นกั๋วกงของเรา! เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้เจ้าพ่อโกรธเจ้าจนล้มป่วยแล้ว?!”“ไม่รู้ และไม่อยากรู้”สีหน้าของเวินซื่อสงบนิ่ง ไม่อยากสนใจเขาเลยแม้เพียงคำพูดเดียว“เจ้าช่างจิตใจโหดเหี้ยมจริง ๆ!”“ข้าจิตใจโหดเหี้ยมอย่างนั้นหรือ?”เวินซื่อส่งเสียงยิ้มเยาะ “หากข้าจิตใจโหดเหี้ยมล่ะก็ แล้วน้องหกของท่านเรียกว่าอะไร? แม้แต่พี่ชายอย่างท่านก็จงใจวางยาพิษได้ ต้องการฆ่าสัตว์เดรัจฉานอย่างท่านให้ตาย?”“ข้าพอใจ!”เวินจื่อเยวี่ยจ้องเขม็งใส่นางอย่างดุดัน “แล้วถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า น้องหกคงไม่ทำกับข้าแบบนี้!”“อ้อ เบาปัญญา”เวินซื่อจะชื่นชมเขาสามคำยังรู้สึกว่ามากเกินไปนางสาวเท้ากำลังจะไป แต่กลับถูกเวินจื่อเยวี่ยพยายามขวางไว้ “เจ้าจะไปไหน? รีบบอกมา เจ้าซ่อนน้องหกเอาไว้หรือไม่? เจ้าเอานางไปซ่อนไว้ที่ไหน รีบปล่อยนางมาให้ข้านะ!”“ก็บอกไปแล้วว่าข้าไม่รู้ ไม่รู้”เวินซื่อเริ่มหงุดหงิดเล็ก