ВойтиShare
บทที่ 247
Related chapter
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 248
มีตำรับยาแต่กลับไม่มียา ต่อให้นางคิดที่จะทำก็ทำไม่ได้แต่เวินซื่อนั้นไม่เหมือนกันหลังจากอ่านจบแล้วก็พบว่าสูตรยาถอนพิษนี้มีจุดที่สามารถเป็นไปได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือหญ้าฝรั่นซึ่งนางก็มีหากพวกจินซือถูเอาแต่รอให้เวินเยวี่ยศึกษาค้นคว้ายาถอนพิษให้พวกเขาต่อไป เกรงว่ารอจนตายก็เป็นไปไม่ได้ถึงแม้ว่านางสามารถทำได้ แต่ก็จะไม่มีทางทำออกมาให้พวกจินซือถูได้ง่าย ๆเพราะถึงอย่างไรคนที่ต้องการยานี้ก็ไม่ได้มีแต่พวกเขาเท่านั้นเวินซื่อถอนหายใจ เห็นทีจะต้องหาวิธีย้ายที่ปลูกให้สมุนไพรในมิติโดยเร็วที่สุด โดยเฉพาะหญ้าฝรั่นนี้หลังจากที่เวินซื่อมีแนวคิดคร่าว ๆ เกี่ยวกับสูตรลับของยาถอนพิษแล้ว ก็เก็บสูตรลับเอาไว้วันรุ่งขึ้น นางเตรียมตัวเดินทางลงจากภูเขาขณะที่เก็บข้าวของเสร็จและปิดประตูห้องออกมา เวินซื่อก็พบว่าต้นสือหูผิวเหล็กที่ย้ายมาปลูกใหม่เมื่อวานตอนบ่ายดูเหมือนจะเจริญเติบโตได้ดีนางเดินเข้าไปดู จู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้สวนสมุนไพรผืนนี้ถูกนางรดด้วยน้ำทิพย์ที่ผ่านการเจือจาง ดังนั้นในดินต้องมีพลังวิญญาณอยู่ไม่น้อยแน่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าพลังวิญญาณเหล่านี้เพียงพอที่จะค้ำชูให้ต้นสือหูผิวเหล
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 249
เวินซื่อ เจ้ายังมีมโนธรรมอยู่หรือไม่!”เวินจื่อเยวี่ยกระโดดพุ่งปราดลงจากรถม้า หลังจากลงมาแล้วก็วิ่งไปหาเวินซื่อ เมื่อเผชิญหน้ากับนางก็พ่นคำด่าทอชุดใหญ่“เจ้าฆ่าองครักษ์ลับไปมากมายเช่นนั้นได้อย่างไร? พวกเขาล้วนเป็นคนของจวนเจิ้นกั๋วกงของเรา! เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้เจ้าพ่อโกรธเจ้าจนล้มป่วยแล้ว?!”“ไม่รู้ และไม่อยากรู้”สีหน้าของเวินซื่อสงบนิ่ง ไม่อยากสนใจเขาเลยแม้เพียงคำพูดเดียว“เจ้าช่างจิตใจโหดเหี้ยมจริง ๆ!”“ข้าจิตใจโหดเหี้ยมอย่างนั้นหรือ?”เวินซื่อส่งเสียงยิ้มเยาะ “หากข้าจิตใจโหดเหี้ยมล่ะก็ แล้วน้องหกของท่านเรียกว่าอะไร? แม้แต่พี่ชายอย่างท่านก็จงใจวางยาพิษได้ ต้องการฆ่าสัตว์เดรัจฉานอย่างท่านให้ตาย?”“ข้าพอใจ!”เวินจื่อเยวี่ยจ้องเขม็งใส่นางอย่างดุดัน “แล้วถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า น้องหกคงไม่ทำกับข้าแบบนี้!”“อ้อ เบาปัญญา”เวินซื่อจะชื่นชมเขาสามคำยังรู้สึกว่ามากเกินไปนางสาวเท้ากำลังจะไป แต่กลับถูกเวินจื่อเยวี่ยพยายามขวางไว้ “เจ้าจะไปไหน? รีบบอกมา เจ้าซ่อนน้องหกเอาไว้หรือไม่? เจ้าเอานางไปซ่อนไว้ที่ไหน รีบปล่อยนางมาให้ข้านะ!”“ก็บอกไปแล้วว่าข้าไม่รู้ ไม่รู้”เวินซื่อเริ่มหงุดหงิดเล็ก
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 250
“ระหว่างเราดูเหมือนไม่จำเป็นต้องพบกันอีกกระมัง”เวินซื่อเอ่ยอย่างเย็นชาอันหลันซินทอดถอนใจ “เจ้าช่างไร้เยื่อใยเสียจริง อาซื่อ นึกถึงเมื่อก่อนนี้ข้าเห็นเจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด”เวินซื่อขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “อย่าเรียกชื่อนี้อีก แม่ชีก็ไม่ใช่เพื่อนของเจ้าเช่นกัน”“แม่ชี?”นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลันซินได้ยินคำแทนตัวเช่นนี้ หลังจากอึ้งอยู่สักพัก ก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ทันทีพลางเอ่ยว่า “ไม่นึกว่าเจ้าจะออกบวชจริง ๆ แม้แต่คำแทนตัวก็เปลี่ยน ข้านึกว่าเจ้าทำแบบนี้เพื่อประชันกับเวินเยวี่ยเสียอีก”เวินซื่อไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระจากนางอีก จึงหันหลังกำลังจะเดินจากไปไม่นึกว่าอันหลันซินจะดื้อดึงตามมา “รอข้าด้วย ทำไมเพื่อนเก่าพบกันยังไม่ทันพูดอะไรกันสักคำ ก็จะรีบไปเช่นนี้เล่า?”อันหลันซินเดินจ้ำ ๆ ไปหาเวินซื่อ จ้องมองนางจากหัวจรดเท้าอย่างไม่กะพริบตา “อืม น่าเสียดายที่ผมของเจ้ายังไม่ถูกโกน ไม่เช่นนั้นข้ายังอยากเห็นเจ้ากลายเป็นแม่ชีตัวน้อยจริง ๆ”เวินซื่อยังคงไม่สนใจเช่นเคยอันหลันซินเอาแต่พูดต่อไป “แต่ตอนนี้สภาพของเจ้าก็ดูดีทีเดียว แม้ว่าชุดสีฟ้าทะเลนี้จะดูเรียบง่ายไปหน่อย แต่ก็มีเสน่ห์เฉพาะตัวเ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 251
หลังจากทิ้งคำพูดประโยคนี้ไว้ เวินซื่อเดินไปจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนทันที“คารวะธิดาศักดิ์สิทธิ์”องครักษ์เฝ้าประตูไม่แม้แต่จะขัดขวาง หลังทำความเคารพก็ปล่อยให้เวินซื่อเดินเข้าไปการปฏิบัติเช่นนี้อันหลันซินไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับนางเพียงยืนอยู่หน้าประตูใหญ่จวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน มองดูร่างของเวินซื่อหายวับไปด้านในอย่างรวดเร็ว“คุณหนูรอง คราวนี้จะทำอย่างไรดี เห็นได้ชัดว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์กับท่านอ๋องสนิทสนมกันมาก หากท่านคิดจะเล่นงานธิดาศักดิ์สิทธิ์ คาดว่าคงไม่ง่ายขนาดนั้นนะเจ้าคะ”สาวใช้คนสนิทของอันหลันซินอดกล่าวอย่างกังวลไม่ได้“ไม่เป็นไร ข้ามีวิธีของข้า”อันหลันซินแค่นหัวเราะเสียงค่อย จากนั้นหันหลังจากไป เมื่อกลับไปถึงรถม้าได้สั่งให้กลับจวนทันทีเพียงไม่นาน นอกห้องหนังสือของราชเลขาฝ่ายขวาที่กำลังสะสางงานราชการอยู่“บุตรสาวหลันซินคารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ”“เข้ามา”อันปี่เค่อกล่าวเพียงสั้นๆพลันได้ยินตรงประตูมีเสียงของคนเดินเข้ามาดังขึ้น ทว่าต่อให้เป็นเช่นนั้น อันปี่เค่อก็ยังสะสางงานของเขาโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง“มีธุระอะไรก็รีบว่ามา พูดจบก็รีบออกไป อย่าทำให้ข้าเสียเวลา”นี่ก็คือ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 252
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้นั้นเกลียดหญิงสาวที่เข้าใกล้? เจ้าอยากเป็นคนของเขา? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? เจ้านึกว่าที่เจ้าอยากเข้าใกล้จะไม่ทำให้เขาฆ่าเจ้าหรือ?”อันปี่เค่อเหน็บแนมนางอย่างเจ็บแสบ “เป็นแค่ลูกอนุภรรยาคนหนึ่งควรกลับไปเย็บผ้าก็กลับไปเย็บผ้า อย่ามัวแต่คิดเรื่องชั่วช้าสามานย์ ข้าเองก็ไม่มีเวลาฟังคำพูดไร้สาระพวกนี้ของเจ้า”“ออกไป!”“ข้ารู้ความลับหนึ่งของอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน ข้าทำให้เขายอมรับข้าได้”อันหลันซินกล่าวกะทันหัน“เจ้ารู้ความลับของอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนหรือ?”อันปี่เค่อแค่นหัวเราะ “เจ้าจะไปรู้อะไรได้?”“ความลับนี้ข้าถามมาจากเวินซื่อ”อันหลันซินสีหน้าคงเดิม เอ่ยอย่างสงบนิ่ง“เวินซื่อ?”อันปี่เค่อขมวดคิ้วทันที “เจ้ากับธิดาศักดิ์สิทธิ์แตกหักกันเพราะเรื่องในตอนนั้นนานแล้วไม่ใช่หรือ? ธิดาศักดิ์สิทธิ์จะไปบอกความลับอะไรเจ้า?”อันหลันซินทำท่าใจเย็น “ถูกต้องว่าพวกเราแตกคอกันแล้ว แต่น่าเสียดายที่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ใจอ่อนเกินไป ข้าแค่ร้องไห้ต่อหน้านาง นางก็ให้อภัยข้าอีกครั้งแล้วเจ้าค่ะ”“เจ้าพูดจริงหรือ?”อันปี่เค่อหรี่ตาลงเล็กน้อยเขารู้ดีว่าเวินซื่อ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 253
“อืม!”เวินซื่อพยักหน้าหนักๆ หนึ่งที แล้วกินต่อไป“วันนี้ท่านมาหาข้าเพื่อเรื่องนี้หรือ?”“ใช่ เพื่อเรื่องนี้แหละ”คนใจร้าย ยังนึกว่าคิดถึงเขาเลยมาเยี่ยมเขาซะอีกเป่ยเฉินหยวนเองก็ไม่ได้คาดหวังว่านางจะเข้าใจในตอนนี้ถึงอย่างไรหนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ค่อยเป็นค่อยไปก็แล้วกัน“ใช่สิ จะว่าไปที่ข้ามีข่าวหนึ่งที่ต้องแจ้งให้ท่านทราบ”“อะไร?”เวินซื่อหยุดการกระทำในมือ แล้วมองเขาอย่างใคร่รู้เป่ยเฉินหยวนยื่นนิ้วมือไปเช็ดเศษขนมที่มุมปากของนางอย่างเป็นธรรมชาติเวินซื่อเพิ่งรู้สึกว่าไม่เหมาะสม เตรียมจะหดหัวกลับมา พลันได้ยินเป่ยเฉินหยวนกล่าวขึ้น“ช่วงก่อนผู้ใต้บัญชาข้าหาตัวคนสกุลหลานที่ตอนนั้นอยู่ในเมืองหลวงพบ”เวินซื่อลืมการกระทำของตัวเองทันที พร้อมมองเขาอย่างตะลึง “จริง...จริงหรือ?”“เป็นจริงแน่นอน”เป่ยเฉินหยวนเก็บมือกลับมา ใช้ผ้าเช็ดหน้าตัวเองเช็ดอย่างเบามือ จากนั้นกล่าวเสียงเรียบ “ข้าจะโกหกท่านหรือ?”“ไม่ใช่ ข้าเพียงแต่รู้สึกประหลาดใจเท่านั้น”เวินซื่อรีบส่ายหน้า แน่นอนว่านางไม่สงสัยเป่ยเฉินหยวน ทว่า...คนสกุลหลานนอกจากผู้ที่ไม่ใช่ญาติสายตรงซึ่งแยกบ้านออกจากเมืองหลวงนานแล้ว พวก
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 254
ตาเฒ่าหลานรีบวิ่งโงนเงนออกมา เปิดประตูแล้วพุ่งไปตรงหน้าเวินซื่อใบหน้าที่แก่ชราไม่รู้ว่ามีน้ำตาไหลรินตั้งแต่เมื่อใด เขามองเวินซื่อตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ ในดวงตาเต็มไปด้วยความอาวรณ์และโศกเศร้าผ่านไปสักครู่ เขาถึงได้ส่ายหน้าเชื่องช้า แล้วตื่นขึ้นจากความเพ้อฝันชั่ววูบ “เจ้าไม่ใช่คุณหนูใหญ่ เจ้าไม่ใช่นาง...”คุณหนูใหญ่สกุลหลานของพวกเขาได้ตายไปแล้วไม่อาจกลับมาได้อีกแล้วตาเฒ่าหลานพึมพำ “คิดว่า เจ้าน่าจะเป็นลูกสาวของคุณหนูใหญ่ คงเป็นคุณหนูเวินซื่อสินะ?”เวินซื่อพยักหน้า “ข้าเอง ไม่ทราบว่าท่านคือ...?”นางยังไม่รู้จักสถานะของตาเฒ่าหลาน และไม่รู้ว่าควรเรียกขานเขาว่าอย่างไรตาเฒ่าหลานยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ต่อมาทันใดนั้นเขาคุกเข่าลงตรงหน้าเวินซื่อ “หลานถงเซิงคารวะคุณหนูเวินซื่อ ตอนนั้นได้รับความเมตตาจากนายท่าน จึงเป็นพ่อบ้านอยู่ในสกุลหลานหลายสิบปี”เขาเป็นบ่าวในเรือนเบี้ยของสกุลหลาน ทว่าโชคดีที่เกิดวันเดือนปีเดียวกันกับนายท่าน ดังนั้นนายท่านผู้เฒ่าจึงประทานชื่อถงเซิงให้ กระทั่งประทานชื่อแซ่หลานให้เขาดังนั้นหลังจากสกุลหลานสิ้นไปแล้ว เขายังคงใช้แซ่ว่าหลาน ไม่อยากจะลืมผู้เป็นนายในอดีตแ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 255
ตาเฒ่าหลานที่ได้ยินดังนั้นแปลกใจเล็กน้อย “คุณหนูเวินซื่อพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? หรือเจิ้นกั๋วกงนั่นไล่ท่านออกจากสกุลเวินจริงหรือ?!”เมื่อพูดมาถึงประโยคสุดท้าย ตาเฒ่าหลานเสียงดังขึ้นทันควัน อารมณ์ฉุนเฉียวเวินซื่อส่ายหน้า “ท่านลุงหลานอย่าโมโห เขาไม่ได้ไล่ข้าออกมา แต่ข้าออกมาเองต่างหาก”“เกิดเรื่องใดขึ้นหรือ? ครอบครัวเดียวกันแท้ๆ เหตุใดจึงต้องไปล่ะ?”ตาเฒ่าหลานมองเวินซื่อด้วยสีหน้ากังวลท่าทางจริงใจเช่นนั้นทำให้เวินซื่ออบอุ่นในใจหลังครุ่นคิด นางไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในสกุลเวินให้ฟัง เลือกเล่าเพียงเรื่องที่ไม่สำคัญให้ตาเฒ่าหลานฟังเท่านั้น“เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ตอนนี้ข้าหลุดพ้นจากสกุลเวินแล้ว แม้จะออกบวชเป็นชี แต่ได้รับพระเมตตาจากฝ่าบาท ได้รับแต่งตั้งเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ ถือว่าดีมากแล้ว”ดีมากอะไรกัน!บ่อน้ำตาตาเฒ่าหลานเกือบแตกอีกครั้งคุณหนูน้อยของเขาทั้งคน ตอนนี้กลับต้องออกบวชเป็นนางชีเสียแล้วหากไม่ใช่เพราะถูกรังแกอย่างหนักในสกุลเวิน แล้วจะยินดีออกบวชเป็นชี เพื่อออกมาจากสกุลเวินได้อย่างไร? !“ข้ารู้อยู่แล้ว เจ้าเวินเฉวียนเซิ่งนั
Latest chapter
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 550
ถึงขั้นเอาอีกฝ่ายมาข่มขู่เวินจื่อเยวี่ย ทำให้เวินจื่อเยวี่ยต้องเลือกระหว่างนางและหลินเนี่ยนฉือแล้วนางสารเลวที่ยังไม่เดินผ่านประตูเข้ามาจะเอาอะไรมาเทียบกับนาง!เวินเยวี่ยโกรธจัดจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในเสี้ยววินาทีที่ก้มศีรษะลง สายตาอาบยาพิษช่างน่าสะพรึงกลัว“ยุแยงตะแคงรั่ว?”เวินซื่อแค่รู้สึกว่าคำพูดของเวินจื่อเยวี่ยน่าขบขันมาก “มีเพียงคนที่มีหัวใจเท่านั้นถึงจะรู้สึกว่าใคร ๆ ก็เป็นเช่นนี้”นางเหลือบมองเวินเยวี่ยแวบหนึ่งอย่างเฉยชา ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่แยแส “ท่านคิดว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้จะใช้พวกท่านไปก่อกวนความสงบของนางหรือ? ฝันไปเถอะ พวกท่านยังไม่คู่ควร”“เหอะ พูดเสียน่าฟัง ถ้าไม่ใช่เพราะจดหมายที่เจ้าเขียนไปฟ้อง หลินเนี่ยนฉืออยู่ที่อู๋โจวอยู่ดี ๆ จะเข้ามาที่เมืองหลวงทำไม? แล้วยังต้องการถอนหมั้นกับข้าอีก?!”ถึงตอนนี้เวินจื่อเยวี่ยยังคงเชื่อว่าเวินซื่อไปพูดอะไรกับหลินเนี่ยนฉือ ถึงทำให้หลินเนี่ยนฉือทำเช่นนั้น“ท่านคิดว่าข้อมูลในใต้หล้านี้มีสิ่งใดที่สามารถปิดบังได้อย่างนั้นหรือ? จวนเจิ้นกั๋วกงของพวกท่านได้ทำเรื่องที่น่าอับอายขายขี้หน้า ไร้ยางอายมาไม่น้อย แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงตั้งน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 549
อูฐผอมซูบยังตัวใหญ่กว่าม้าการจะทำลายจวนเจิ้นกั๋วกงอันใหญ่โตแห่งนี้โดยอาศัยแมลงเพียงไม่กี่ตัว มันเป็นไปไม่ได้เลยแน่นอน มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างสิ้นเชิงเพียงแต่ราคาที่ต้องจ่ายนั้นสูงเกินไปอย่างเช่นการหมั้นหมายระหว่างจวนเจิ้นกั๋วกงและสกุลหลินเมื่อจวนเจิ้นกั๋วกงถูกกล่าวหาว่าสมคบคิดกับชาวต่างเผ่า เวินเฉวียนเซิ่งจะต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชำระล้างให้หลุดพ้นจากข้อกล่าวหานี้และวิธีการที่ดีที่สุดก็ต้องเป็นการดึงผู้คนให้เข้ามาพัวพันมากขึ้นสกุลหลินที่ยังมีการหมั้นหมายกับจวนเจิ้นกั๋วกงเป็นกลุ่มแรกที่รับศึกหนัก โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างหลินเนี่ยนฉือและเวินซื่อ และจะกลายเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เวินเฉวียนเซิ่งดึงสกุลหลินให้ลงมาพัวพันด้วยดังนั้นก่อนจะยุติการหมั้นหมายระหว่างหลินเนี่ยนฉือและเวินจื่อเยวี่ย เวินซื่อยังไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ทว่า ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถแตะต้องจวนเจิ้นกั๋วกงได้ แต่การมีเวินเยวี่ยเพียงคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องที่เสียหาย“หมั้น...หมั้นหมาย?”ในขณะนี้ เสียงที่สับสนของเวินเยวี่ยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของ เวินจื่อเยวี่ย“พี่สาม ท่านหมั้นกับใครตั้
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 548
“ท่าน…!”เวินเยวี่ยลมแทบจับเมื่อได้ยินที่เวินซื่อพูดนางข่มไฟโทสะเอาไว้ “ธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่คนของกองทัพธงดำเสียหน่อย ให้ท่านมาทำการค้นหา ไม่น่าจะเหมาะสมกระมัง?”เวินเยวี่ยฝืนยิ้ม “ท้ายที่สุดแล้วบุญคุณความแค้นระหว่างพี่หญิงห้ากับเยวี่ยเอ๋อร์นั้นเป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้งกันทั่วทุกคน ถ้าเกิด…”ประโยคสุดท้ายนี้ไม่ได้พูดออกมาทั้งหมด แต่ก็สามารถเข้าใจทุกอย่างที่ควรเข้าใจถ้าเกิดเวินซื่อเข้าไปวางกลอุบายบางอย่างเพื่อใส่ร้ายนางแล้วจะทำเช่นไร?เวินซื่อหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเวินเยวี่ย รอยยิ้มเล็ก ๆ เผยออกมาบนใบหน้าอันบริสุทธิ์ผุดผ่องและงดงามของนาง “ข้าไม่ต่ำช้าไร้ยางอายเหมือนเจ้า”ใบหน้าของเวินเยวี่ยสลดลงเพราะดำด่าของนางทันทีแต่วินาทีต่อมาก็ได้ยินเวินซื่อพูดว่า “แต่ว่านี่มันก็เป็นปัญหาจริง ๆ ในเมื่อคุณหนูหกสกุลเวินเป็นกังวลเช่นนี้ เช่นนั้นข้าธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็ขอยืนค้นหาอยู่ที่ประตูแล้วกัน”ยืนค้นหาอยู่ที่ประตูหรือ?แล้วจะค้นหาอย่างไร?ขณะที่เวินเยวี่ยและคนอื่น ๆ กำลังงุนงง เวินซื่อก็พลิกฝ่ามือ ก่อนจะหยิบขวดหยกขวดหนึ่งออกมาจากกลางฝ่ามือของนางฉางเสี่ยวหานก้าวเข้าไปรับขวดหยกจากมือของเว
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 547
“เหลวไหลสิ้นดี!”แววอันตรายฉายผ่านดวงตาอันคมกริบของเวินเฉวียนเซิ่งในทันใดเขาจ้องไปที่รถม้าที่เวินซื่อนั่งอยู่ สายตามองทะลุช่องว่างของม่านหน้าต่าง พลางชี้ตรงไปที่เวินซื่อ “เวินซื่อ เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่? เจ้ากำลังใส่ร้ายขุนนางในราชสำนักซึ่งเป็นความผิดร้ายแรง!”“หากเจ้าไม่สามารถแสดงหลักฐานใด ๆ ได้ ต่อให้เจ้าจะเคยเป็นลูกสาวของข้า ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ เด็ดขาด!”“เจิ้นกั๋วกงไม่จำเป็นต้องใจร้อนขู่ขวัญเช่นนี้”ว่าแล้วเวินซื่อก็ยกมือขึ้นเปิดม่านรถแล้ว เดินออกมาจากด้านในอย่างช้า ๆเสี่ยวหานก้าวไปข้างหน้าอย่างมีไหวพริบ ทำตามสาวใช้เหล่านั้น เอื้อมมือออกไปช่วยประคองธิดาศักดิ์สิทธิ์ของนางลงจากรถม้าช้า ๆหลังจากลงสู่พื้นและยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว เวินซื่อก็เงยหน้าขึ้นมองเวินเฉวียนเซิ่งผ่านกองทัพธงดำ นางยิ้มเล็กน้อย “ถ้าธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่มีหลักฐาน วันนี้จะกล้านำกองกำลังไปปิดล้อมจวนเจิ้นกั๋วกงของท่านได้อย่างไร”การทำงานตามคำสั่งส่วนตัวของอ๋องผู้สำเร็จราชการเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การทำงานตามพระราชโองการของฝ่าบาทก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งเวินซื่อยกมือขึ้น รับพระราชโองการจากมือของกองทัพ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 546
ให้อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนมาหนุนหลังนางแล้วอย่างไรต่อ เขาไม่เชื่อว่า อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้สง่างามจะบังคับเขาให้ถอนหมั้นได้อย่างนั้นหรือ!เมื่อเวินเฉวียนเซิ่งได้ยินเวินจื่อเยวี่ยพูด ก็มองเขาแวบหนึ่งอย่างเย็นชา “เจ้าควรคิดหาวิธีช่วยพี่ใหญ่ของเจ้าก่อนดีกว่า ถ้าครั้งนี้พี่ใหญ่ของเจ้าตาย ก็อย่าได้คิดเรื่องหมั้นหมายเลย ข้าเวินเฉวียนเซิ่ง ไม่มีลูกชายที่ใจไม้ไส้ระกำอย่างเจ้า”ใบหน้าของเวินจื่อเยวี่ยขรึมลงทันทีเขารู้ว่าลูกชายคนโปรดของบิดาไม่ใช่เขา แต่เป็นพี่ใหญ่ที่บิดาเลี้ยงดูอย่างสุดชีวิตจิตใจแต่เขานึกไม่ถึงว่ามาถึงขั้นนี้แล้ว บิดาจะยังโหดร้ายถึงเพียงนี้ เอาการหมั้นหมายของเขามาข่มขู่เขาเวินจื่อเยวี่ยไม่ได้พูดอะไรอีกแต่ในขณะนี้ พ่อบ้านนั้นพูดด้วยสีหน้าขมขื่น “ท่านกั๋วกง คุณชายสาม ครั้งนี้ผู้ที่นำกองทัพธงดำมาไม่ใช่ท่านอ๋องขอรับ”เมื่อได้ยินคำพูดนี้เวินเฉวียนเซิ่งก็หันกลับไปหาพ่อบ้าน “ไม่ใช่เป่ยเฉินหยวนหรอกหรือ? แล้วใครล่ะ?”นอกจากฮ่องเต้น้อยและเป่ยเฉินหยวนเองแล้ว ยังมีใครอีกที่สามารถระดมกองทัพธงดำ ถึงขั้นกล้าปิดล้อมจวนเจิ้นกั๋วกงของเขาได้?ขณะที่เวินเฉวียนเซิ่งกำลังครุ่นคิดในหัวว
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 545
“เสี่ยวหาน ให้ข้าดูหน้าเจ้าหน่อยสิ”หลังจากขับไล่เวินเฉวียนเซิ่งและเวินจื่อเยวี่ยออกไปแล้ว เวินซื่อก็ดึงฉางเสี่ยวหานเข้ามา“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ตบไม่โดนหน้า ข้าหลบได้นิดหน่อย แค่ตบโดนหัวเท่านั้น”ถึงกระนั้น การตบของเวินจื่อเยวี่ยก็หนักหน่วงมาก จนศีรษะของฉางเสี่ยวหานถึงกับสั่นคลอนในตอนนั้น ใช้เวลาสักพักกว่าจะตอบสนองได้“เจ้าไม่ต้องกังวล การตบครั้งนี้ข้าจะต้องเอาคืนเขาอย่างแรงแน่นอน”สีหน้าของเวินซื่อเคร่งขรึมลง น้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งฉางเสี่ยวหานลุกขึ้นกล่าวว่า “ไม่ ๆ ๆ ไม่ต้องหรอกธิดาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อครู่ท่านช่วยตบคืนแทนเสี่ยวหานแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีกเจ้าค่ะ”ฉางเสี่ยวหานรู้จักคนในเมืองหลวงน้อยมาก แต่หลังจากติดตามเวินซื่อมาเป็นเวลานาน ก็ได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ มากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดที่ธิดาศักดิ์สิทธิ์พูดกับสองพ่อลูกคู่นั้นเมื่อครู่ ก็ย่อมสามารถคาดเดาตัวตนของพวกเขาได้อย่างง่ายดายคนหนึ่งคืออดีตบิดาของธิดาศักดิ์สิทธิ์ อีกคนคืออดีตพี่ชายของธิดาศักดิ์สิทธิ์ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นย่ำแย่มากพออยู่แล้ว หากธิดาศักดิ์สิทธิ์ต้องทะเลาะกับพี่ชายหนักขึ้นด้วยเรื่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 544
เขาขบริมฝีปากล่างแน่น กัดปากของตัวเองแตกเหมือนไม่รู้สึกตัว ปล่อยให้เลือดไหลลงจากมุมปากช้า ๆ“หลินเนี่ยนฉือล่ะ?”เวินจื่อเยวี่ยเอ่ยปากถามขึ้นทันใด“ข้าอยากพบนาง”“นางไม่อยากพบท่าน”เวินซื่อเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ“ข้าบอกว่าข้าอยากพบนาง!”เวินจื่อเยวี่ยตวาดลั่นอย่างฉุนเฉียวขึ้นมาทันใด พลางปัดมือของจางเสี่ยวหานออกมือของจางเสี่ยวหานถูกตีเจ็บ ตกใจสะดุ้งโหยง เมื่อนางรู้ตัวก็เอื้อมมือออกไปอีกครั้ง คว้าเพียงหนังสือถอนหมั้นฉบับนั้นไว้ส่วนจี้หยกก็ร่วงลงสู่พื้นดัง “ตุ้บ” ตามมาด้วยเสียงแตกหักดังขึ้น จี้หยกแยกออกเป็นสองส่วนทันทีเวินจื่อเยวี่ยที่ยังอยู่ในอาการฉุนเฉียวเมื่อได้ยินเสียงนี้อย่างกะทันหัน ก็ก้มหน้าลงมอง เกิดความสับสนขึ้นโดยพลันเขารีบเก็บจี้หยกขึ้นมา เมื่อมองดูรอยแตกหักนั้น ก็ไม่อาจยับยั้งไฟโทสะที่อัดอั้นอยู่เต็มอกไว้ได้ เพียงชั่วครู่ก็ระเบิดอารมณ์ใส่ฉางเสี่ยวหาน...“ใครให้เจ้าทำของของข้าพัง! เจ้าอยากตายหรือไง?!”“อะไรนะ? ไม่ใช่ข้า เป็นท่านต่างหากที่ปัดมือของข้าเอง...”“สาวใช้ต่ำต้อยอย่างเจ้ายังกล้าเถียงอีก!”เวินจื่อเยวี่ยลุกพรวดขึ้น สีหน้ามีรอยพยายาท ยกมือขึ้นตบหน้าฉางเส
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 543
เวินจื่อเยวี่ยมองเวินเฉวียนเซิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ท่านพ่อ พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”เวินจื่อเยวี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง “เจ้าน่าจะเข้าใจ เจ้าสาม”“ข้าไม่เข้าใจ!”เวินจื่อเยวี่ยตวาดออกมาทันใด พลางจ้องมองไปที่บิดาของเขาอย่างไม่ละสายตาเวินเฉวียนเซิ่งถอนหายใจอีกครั้ง “แค่การหมั้นหมายเท่านั้น พ่อรู้ว่าเจ้าไม่เต็มใจยอมรับ แต่พี่ใหญ่ของเจ้ามีเวลาเหลือไม่มากแล้ว ถ้ายังไม่เอายากลับไปอีก เขาจะต้องตายในไม่ช้า”“เจ้าสาม เจ้าจะทนเห็นพี่ใหญ่ของเจ้าตายไปได้จริงหรือ?”เวินจื่อเยวี่ยที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเขาได้ถามด้วยเสียงอันสั่นเครือเล็กน้อย “ก็เลยต้องเสียสละการหมั้นของข้าเพื่อช่วยพี่ใหญ่อย่างนั้นหรือ? ทั้ง ๆ ที่เรายังมีวิธีอื่นอีก แต่ท่านก็ยังยืนกรานที่จะขอร้องเวินซื่อ?!”“ยังมีวิธีอื่นอีกหรือ?”สีหน้าของเวินเฉวียนเซิ่งเย็นชาลง น้ำเสียงแย่มาก “ไม่ว่าจะเป็นบัวหิมะก็ดี เห็ดหลินจือสีม่วงอายุหนึ่งร้อยปีก็ดี หรือหญ้าฝรั่นที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยซ้ำก็ดี เจ้าคิดว่ามีสิ่งไหนหาง่ายบ้าง?!”“หากพี่ใหญ่ของเจ้ายังยืดเวลาได้อีกครึ่งค่อนเดือน พ่อก็จะไม่รีบร้อนเช่นนี้! แต่นี่พี่ใหญ่ของเจ้าอาจตายได้
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 542
นางมองเวินเฉวียนเซิ่งอย่างเย็นชา “ท่านไม่มีคุณสมบัตินี้ตั้งนานแล้ว”“เวินซื่อ! จงระวังท่าทีในการพูดจาของเจ้าด้วย แม้ว่าตอนนี้เจ้าจะเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์แล้ว แต่ความสัมพันธ์พ่อลูกของเจ้ากับพ่อจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง อย่าลืมว่ายังมีเลือดของสกุลเวินไหลเวียนอยู่ในตัวเจ้า”“ใครบอกว่าเปลี่ยนแปลงไม่ได้?”เวินซื่อยิ้มเยาะ “ความสัมพันธ์นี้จะเปลี่ยนไปในไม่ช้า แต่ตอนนี้ขอวกกลับเข้าประเด็นก่อน ท่านเจิ้นจั๋วกง ท่านยังไม่ได้บอกตัวเลือกของท่านเลย ท่านวางแผนที่จะเลือกใครกันแน่?”ล้มเหลวในการเล่นกับอารมณ์ ล้มเหลวในการข่มขู่กลับมาสู่เงื่อนไขข้อแรกสุดอีกครั้ง สายตาของเวินเฉวียนเซิ่งเย็นชาลงระดับหนึ่งในทันใดเวินซื่อดูเหมือนจะมองไม่เห็นเลย เร่งรัดเขาด้วยอารมณ์ที่ดีมาก“ข้ามีเวลาไม่มากนัก ท่านเจิ้นจั๋วกงรีบตัดสินใจโดยเร็วที่สุดเถอะ มิฉะนั้นก็จะไม่มีการเจรจาใด ๆ อีกแล้ว”นางหันไปมองเวินเฉวียนเซิ่งด้วยรอยยิ้มตาหยี “‘พี่ใหญ่แสนดี’ ของข้าก็น่าจะมีเวลาไม่เพียงพอใช่ไหม?”“ถุย!”เวินจื่อเยวี่ยถ่มน้ำลายใส่นางอย่างรุนแรง “พี่ใหญ่ไม่มีน้องสาวที่ชั่วร้ายอย่างเจ้า!”“ถูกต้อง ข้าชั่วร้าย แต่ก็เทียบไม่ได้กับเว
