หลังจากเวินซื่อพูดประโยคนี้ออกไป การแสดงออกบนใบหน้าของเวินเฉวียนเซิ่งก็มืดมนลงทันใดเวินจื่อเยวี่ยยกมือขึ้นทุบประตูพระจันทร์อย่างรุนแรงดัง “ปัง” จ้องมองเวินซื่อด้วยแววตาที่อำมหิตเป็นอย่างยิ่ง “เมื่อครู่เจ้า…ว่าไงนะ? เก่งจริงก็พูดให้ข้าฟังอีกรอบสิ!”เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่ดูเหมือนกันยิ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัดของสองพ่อลูก เวินซื่อก็อดยิ้มเยาะในใจไม่ได้สมกับที่เป็นบุตรในสายเลือดจริง ๆนึกไม่ถึงว่านางจะมีสายเลือดที่น่าขยะแขยงเช่นนี้ น่ารังเกียจเป็นที่สุดเวินซื่อเผยอเปลือกตาขึ้นอย่างเฉยชา “หากเจิ้นกั๋วกงอายุมากแล้ว หูไม่ดีแล้วล่ะก็ ข้าก็ไม่ขัดข้องที่จะพูดซ้ำอีกรอบ”เวินซื่อไม่ได้เอ่ยถึงเวินจื่อเยวี่ยด้วยซ้ำ พุ่งเป้าไปที่เวินเฉวียนเซิ่งโดยตรงท่าทางที่ไม่เห็นเวินจื่อเยวี่ยอยู่ในสายตา เกือบทำให้ไฟโทสะในก้นบึ้งหัวใจของเวินจื่อเยวี่ยทวีขึ้นสองเท่าอย่างฉับพลันอีกครั้ง…“เวินซื่อ! นี่เจ้าคิดจะรนหาที่ตายอย่างนั้นหรือ?!”เวินจื่อเยวี่ยเผยกริชของเขาออกมาโดยสัญชาตญาณ แต่ในวินาทีถัดมา ไอสังหารอันเย็นเยียบก็พุ่งลงมาจากที่สูงเวินเฉวียนเซิ่งและเวินจื่อเยวี่ยมีประสาทสัมผัสว่องไว ทันทีที่เงยหน้า
Read more