All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 291 - Chapter 300

เดิมทีม่อโฉวซือไท่ที่กำลังตรวจดูบาดแผลให้เวินจื่อเฉินอยู่ ได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย“เลือกสถานที่ได้แล้วหรือ?”“เจ้าค่ะ”เวินซื่อพยักหน้า“ที่ตรงนั้นทิวทัศน์ดีหรือไม่? ลับตาคนพอหรือไม่? จะถูกคนมาพบเข้าหรือเปล่า?”ม่อโฉวซือไท่ถามคำถามสามข้อรวดเวินซื่อตอบคำถามทั้งสามข้อของนางอย่างใจเย็น “ท่านอาจารย์วางใจเถิด ที่นั่นทิวทัศน์ดีมาก ลับตาคนมาก ไม่มีผู้ใดพบนางอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”“ดี...ดี”ม่อโฉวซือไท่กล่าวคำว่าดีสองครั้งอย่างช้าๆ จากนั้นก็รับกระดูกของหลานจื่อจวินจากมือของเวินซื่อเวินซื่อได้รวบรวมโครงกระดูกของท่านแม่นางเรียบร้อยแล้ว ใส่ลงไปในกล่องบูชาซึ่งเดิมทีเป็นของที่นำมาพร้อมกับสินเจ้าสาวของสกุลหลาน ด้านบนของกล่องบูชามีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกกล้วยไม้ ปกปิดกลิ่นเน่าเหม็นภายในได้ม่อโฉวซือไท่ถือกล่องบูชาใบนั้นด้วยความทะนุถนอมและหวงแหนอย่างยิ่ง ขอบตาของนางแดงก่ำเล็กน้อย “อาจารย์...ขอพูดคุยกับมารดาของเจ้าสักครู่ แล้วค่อยไปหาเจ้าทีหลัง”“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์”คำว่าทีหลังนี้ ล่วงเลยไปจนถึงมืดค่ำของวันรุ่งขึ้นเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ ในที่สุดม่อโฉวซือไท่ก็อุ้มกล่องบูชามาคืนใ

ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวางของเวินเยวี่ยมีน้ำตาคลอ มองพี่ชายทั้งสามคนด้วยท่าทางน่าสงสาร“พี่ใหญ่ พี่สาม พี่สี่ ข้ารู้ว่าตอนนี้พวกท่านไม่เชื่อคำพูดของเยวี่ยเอ๋อร์ แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือของเยวี่ยเอ๋อร์จริงๆ ”เวินฉางอวิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย “แต่มีคนเห็นกับตาว่าคนที่เกี่ยวข้องกับเจ้าได้นำศพและโลงศพของท่านแม่เราไป เจ้ายังกล้าพูดอีกหรือว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า?”เวินเยวี่ยรู้ว่าเรื่องนี้นางไม่สามารถล้างความผิดได้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนวิธีพูด “จริงๆ แล้วเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเยวี่ยเอ๋อร์ แต่เยวี่ยเอ๋อร์บอกว่าไม่ใช่เยวี่ยเอ๋อร์ทำ ก็เพราะว่าคนทั้งสามคนที่พี่ใหญ่เห็นนั้น เป็นคนที่ท่านแม่ของข้าทิ้งไว้ให้ เพื่อปกป้องข้า เพียงแต่เพราะข้าถูกท่านพ่อพามาที่จวนเจิ้นกั๋วกง พวกเขาจึงไม่ได้ตามมาที่เมืองหลวง”นางมองไปที่ทั้งสามคนที่ตั้งใจฟังนางพูด ก่อนจะค่อยๆ แต่งเรื่องโกหกต่อไป “เมื่อหลายวันก่อน หลังจากที่ข้าโดนทำร้าย ข้าก็รู้สึกอัดอั้นตันใจจริงๆ ด้วยความโมโหเพียงชั่ววูบ จึงได้เขียนจดหมายบอกพวกเขา อยากให้พวกเขามาที่เมืองหลวงเพื่อปกป้องข้า แต่ไม่คิดว่าหลังจากที่พวกเขาได้ยินเรื่องนี้ พวกเข

เนื่องจากการสักการะครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องให้ธิดาศักดิ์สิทธิ์ออกหน้า ดังนั้นเวินซื่อและบรรดาซือไท่จากอารามสุ่ยเยว่จึงไม่ได้มาหลังจากเสร็จสิ้นพิธีสักการะแล้ว ก็มีการจัดงานเลี้ยงรับรองในวังขุนนางทุกคนต่างพาครอบครัวและบุตรหลานมาร่วมงานเลี้ยงในงานเลี้ยง เนื่องจากวันนี้เป็นเพียงงานเลี้ยงฉลองเทศกาล กฎระเบียบจึงไม่เข้มงวด และบรรยากาศก็มีชีวิตชีวามากฮ่องเต้น้อยประทับอยู่ด้านบน ทอดพระเนตรการแสดงเบื้องล่างร่วมกับไทเฮาส่วนบรรดาฮูหยินและคุณหนูต่างจับกลุ่มกัน พูดคุยหัวเราะอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นคนมากมายขนาดนี้ เวินเยวี่ยก็อดไม่ได้ที่จะอยากไปหาใครสักคนคุยเล่นด้วย เพราะช่วงที่ผ่านมาถูกขังอยู่ในห้องมาโดยตลอด ทำเอานางอัดอั้นตันใจแทบแย่ดังนั้น เวินเยวี่ยจึงมองไปที่เวินเฉวียนเซิ่งที่กำลังคุยกับลูกน้อง ก่อนจะหันหลังเดินไปยังบริเวณที่เหล่าคุณหนูจากตระกูลขุนนางต่างๆ อยู่“เอ๊ะ พวกเจ้าอยู่ที่นี่...” ทำอะไรกัน?เวินเยวี่ยกำลังจะเอ่ยปากทักทายพวกนาง ก็ได้ยินหญิงสาวคนหนึ่งที่หันหลังให้นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบา“เฮ้อ มิใช่บอกว่าวันนี้เวินซื่อจะมาร่วมงานเลี้ยงด้วยหรือ? เหตุใดจนถึงตอนนี้ยังไม่ม

สิ่งที่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ ภายใต้น้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนักก็คือ เจ้าในฐานะบุตรสาวของเจิ้นกั๋วกงที่เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋น กลับวิ่งไปหาคุณหนูจากตระกูลขุนนางฝ่ายบู๊ นี่มิใช่การหาเรื่องโดนรังแกเองหรือ?จริง ๆ แล้ว จวนเจิ้นกั๋วกงในอดีตไม่ได้เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋น แต่กลับเป็นขุนนางฝ่ายบู๊ เพียงแต่ภายหลังเวินเฉวียนเซิ่งที่ได้รับสืบทอดตำแหน่งมา ได้เลือกทางเดินเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋น ประกอบกับการร่วมมือกับสกุลหลาน อาศัยเส้นสายของสกุลหลานที่ปูทางไว้อย่างดีในหมู่ขุนนางฝ่ายบุ๋น ทำให้เส้นทางนี้จึงง่ายดายอย่างมากดังนั้น เวินเฉวียนเซิ่งจึงนำพาจวนเจิ้นกั๋วกงให้กลายเป็นผู้นำของกลุ่มขุนนางฝ่ายบุ๋นโดยปริยายและขุนนางฝ่ายบู๊ก็มักจะต่อต้านขุนนางฝ่ายบุ๋นอยู่แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเวินเฉวียนเซิ่งที่ทรยศพวกเขาขุนนางฝ่ายบู๊ จึงยิ่งเกลียดชังมากขึ้นไปอีกดังนั้น ไม่ว่าจวนเจิ้นกั๋วกงจะรุ่งเรืองแค่ไหน พวกขุนนางฝ่ายบู๊ก็ไม่มีทางเหยียบย่างเข้าไปในจวนของพวกเขาแม้เพียงครึ่งก้าวถึงแม้ว่าการทำเช่นนี้มีโอกาสที่จะทำให้เวินเฉวียนเซิ่งขุ่นเคือง แต่พวกเขาขุนนางฝ่ายบู๊ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครหนุนหลังลองดูท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนของพวก

บนพระพักตร์ของฮ่องเต้น้อยเผยรอยยิ้มพอพระทัยออกมาทันที“ดีมาก”เขาพยักหน้า แต่คำพูดก็เปลี่ยนไปว่า “แต่ท่านพ่อของเจ้าบอกว่าเจ้าเกิดในชนบท ไม่รู้จักกฎระเบียบ หากอยากเป็นสนมของเรา ข้อนี้เกรงว่าจะลำบากเล็กน้อย...”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขณะที่มือข้างหนึ่งเท้าคาง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับกำลังกลุ้มใจกับเรื่องนี้อยู่จริงๆ เมื่อได้ยินเช่นนี้ เวินเยวี่ยก็รีบกล่าวว่า “ไม่ลำบาก ไม่ลำบากเพคะ! ฝ่าบาทมิได้ตรัสว่าจะให้หม่อมฉันเรียนรู้กฎระเบียบกับไทเฮาหรือเพคะ? หม่อมฉันจะตั้งใจเรียนรู้ เพื่อที่จะได้เป็นสนมของฝ่าบาทโดยเร็ว!”ขณะที่นางเอ่ยขึ้น ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นเล็กน้อยในใจท่านพ่อก็จริงๆ เลย!ฝ่าบาททรงตรัสแล้วว่าตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกพบ เหตุใดจึงต้องทูลเรื่องไม่ดีของนางกับฝ่าบาทด้วย?หากฝ่าบาททรงเปลี่ยนใจเพราะเรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆ จะทำอย่างไร?เช่นนั้นนางจะไม่พลาดโอกาสนี้ไปหรอกหรือ?!เวลานี้ในใจของเวินเยวี่ยทั้งบ่นทั้งกังวล กลัวว่าฝ่าบาทจะถอนคำพูดเมื่อครู่นี้โชคดีที่ท่ามกลางสายตาที่คาดหวังของนาง ฝ่าบาททรงพยักพระพักตร์อย่างพอพระทัยอีกครั้ง “ดี เจ้าเป็นสตรีที่รู้ความจริงๆ เช่นนั้นตั้งแต่วั