All Chapters of ลิขิตแห่งรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ฮั่วเฟยหรงมองหญิงชราอย่างรังเกียจ แต่ในที่สุดก็เอ่ยปาก"แม่เฒ่าข้าถามสักคำ ท่านมีเหตุผลใดจะให้เด็กคนนี้กตัญญูต่อท่าน?"น้ำเสียงที่ถามคำถามของฮั่วเฟยหรงนั้นทำเอายายแก่ถึงกับใจคอไม่ดี แต่ต้องเสแสร้งว่าไม่กลัว"หึ..มันเป็นหลานข้า ข้าเป็นย่ามันต้องมีเหตุผลอันใด""เหตุผลนี้ฟังไม่ขึ้น"ฮัวเฟยหรงเอ่ยขัด"ท่านพี่เฟยหรง...ท่านแม่ข้าแก่แล้ว คนในหมู่บ้านล้วนแต่ต้องกตัญญู ฮ่องเต้พระองค์นี้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ยิ่งนักนะเจ้าคะ"หลี่อ้ายเสิ่นกล่าวเสียงหวาน นางมั่นใจว่าเขาต้องคล้อยตาม ความกตัญญูของฮ่องเต้เป็นที่ประจักษ์ และระบุเป็นกฎหมายต้าเย่ว นางกำลังโอ้อวดว่าตนมีความรู้ และคิดว่าเขาต้องพอใจในตัวนาง แต่ฮั่วเฟยหรงกลับไม่ใส่ใจและเมินเฉย"แม่เฒ่าข้าขอถามท่าน ท่านบอกว่าจะให้เด็กคนนีกตัญญูต่อท่านในฐานะผู้อาวุโส แต่คำนึงนางก็คนนอก อีกคำนางก็คนอื่น ท่านบอกว่าตนเองแซ่หลี่ส่วนนางแซ่ซ่ง ในเมื่อไม่ใช่คนในครอบครัวท่านแล้วจะให้นางกตัญญูด้วยเหตุผลเหล่านี้ข้าคิดว่าคงไม่ได้ ที่ข้ากล่าวมาถูกหรือไม่ขอรับท่านปู่ฝูเหยา"หลี่ฝูเหยากระแทกไม้เท้าตึงๆสามหน หญิงชราน่ารังเกียจช่างหน้าด้านยิ่งนัก"นังเฒ่า ข้าเห็นแก่เจ้าที่เ

ฮั่วหย่ง1580 คำหลังจากกลับมาถึงบ้านซ่งจื่อหรูก็ให้เด็กไปช่วยกันเก็บกวาดบริเวณบ้าน ตนเองนำมันเทศไปล้าง แกะเอาเมล็ดเกาลัดออก คว้าเลื่อยไปตัดต้นไผ่มาหนึ่งต้น เลื่อยต้นไผ่ออกเป็นท่อนละประมาณ8ชุ่น ล้างจนสะอาด ก่อไฟโดยใช้หินสามก้อนวางแทนเตา นำหม้อออกมาสองใบ จากนั้นนำหม้อใส่น้ำตั้งไฟ นำข้าวสารมาล้าง หั่นมันเทศเป็นสี่เหลี่ยม ผ่าครึ่งเกาลัด นำสามอย่างมารวมกันโรยเกลือเล็กน้อย คลุกเบาๆเหยาะน้ำมันเล็กน้อย จึงนำมากรอกใส่ท่อนไม้ไผ่ที่เตรียมไว้ นำใบบัวมาปิดปากกระบอก แล้วเรียงตั้งในหม้อคอยเติมน้ำ สักพักก็ได้กลิ่นหอมของข้าว ปลายังเหลือ1ตัวเอาออกมากจากโอ่งแตก ทำความสะอาดขอดเกล็ดควักใส้ เคล้าเกลือแล้วนำมาย่าง"พี่ใหญ่...หอมจังเลยเจ้าค่ะ"ซ่งจื่อเย่วทำจมูกฟุดฟิด"พี่ใหญ่ มีข้าวด้วยหรือขอรับ"ส่งจื่อห่างท้องร้องเขาไม่ได้กินข้ามานานแล้ว"ได้ๆเจ้าแมวจอมหิวโหยสองคน วันนี้เจ้าจะได้กินปลากับข้าวสวยร้อนๆ""พี่ใหญ่เก่งจังเลยเจ้าค่ะ พวกเรามีข้าวกินแล้วไม่ต้องกินแต่น้ำในลำธารอีกแล้ว""เด็กดี ต่อไปต้องขยันห้ามเกียจคร้าน คนขยันจึงไม่อดตาย จื่อเย่วกับจื่อห่าวเป็นเด็กดีพี่ใหญ่จะให้ได้กินข้าวขาวทุกวันดีหรือไม่""ดีเจ้า

เนื่องจากชาวบ้านหลายคนจึงเลื่อยต้นไผ่ได้รวดเร็วแต่ก็ไม่เร็วเท่าซ่งจื่อหรู แค่พริบตานางก็เลื่อยต้นไผ่ไปเกือบร้อยต้น พ่อลูกสกุลฮั่วและชาวบ้านต่างอ้าปากค้าง มีเพียงเด็กบ้านหลี่กับซ่งจื่อเย่วที่ไม่รู้สึกแปลกแถมหัวเราะกับท่าทางของพวกเขา"พี่ใหญ่กับพี่รองมีพรสวรรค์ด้านกำลัง เรื่องออกแรงล้วนไม่มีใครเทียบพวกนางได้หากไม่ใช่เพราะปกป้องข้ากับพี่รอง พี่ใหญ่ของข้าคงไม่ถูกปีศาจเฒ่าทุบตีหรอกขอรับ"ซ่งจื่อห่าวพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ปีศาจเฒ่าที่ซ่งจื่อห่าวพูดน่าจะหมายถึงแม่เฒ่าหลี่ เด็กคนนี้ปกติคนนึกว่าใบ้แต่เวลาพูดทำเอาคนไปไม่ถูกเชียวเด็กๆสกุลซ่งนี่ช่างประหลาดแท้ เหตุใดประหลาดนะหรือแม่หนูซ่งจื่อเย่วนั่น ใช้เพียงมือเดียวก็สามารลากไผ่ทั้งต้นมาวางเรียงราย" ข้าว่าไม่ต้องห่วงสามพี่น้องนี่จะดีกว่า ควรห่วงคนที่จะมาหาเรื่องพวกนางเถอะฮ่า ฮ่า ฮ่า""ยังไงก็ยังเด็ก เล่ห์เหลี่ยมของผู้ใหญ่นั้นมากมายนัก "ครั้นยามที่หลี่ต้าซานยังอยู่ เขาเป็นคนอัธยาศัยดีมีน้ำใจไม่ว่าผู้ใดไหว้วานก็มักไม่ปฏิเสธ สะใภ้ซ่งก็อ่อนโยนสั่งสอนบุตรสาวได้ดีเด็กทั้งสามวางตัวดี ผู้คนในหมู่บ้านจึงรักและเอ็นดูปลายยามเซินก็ตัดต้นไผ่ได้เกือบสามร้อยต

ยามเหมาแล้วซ่งจื่อหรูตื่นแต่เช้า แม้ไม่มีอาหารจะเลี้ยงแขกได้แต่เกาลัดคั่วก็คงไม่น่าเกลียดเกินไป ที่จริงนางอยากใช้สิ่งนี้หาเงินแต่หลังจากที่ได้ยินว่าหลานชายของลุงเก้าป่วยเพราะที่บ้านไม่มีอาหารซ่งจื่อหรูจึงไม่คิดหวงสิ่งนี้ อีกอย่างการขายเกาลัดโดยพาน้องไปด้วยคงไม่สะดวกในห้วงกำไลพอมีผลไม้กับไข่ ให้พอประทังไปสักระยะจนกว่าจะขึ้นเขาครั้งต่อไปซ่งจื่อหรูนำหม้อที่เก็บไว้ออกมาใช้และนำเกาลัดมาต้มเป็นโจ๊ก เมื่อคืนนำตระกร้าเก่าที่ไม่ได้ใช้มาซ่อมแซมแล้วแอบวางดักไว้ ฝนตกตอนยามอวิ๋น(03.00-04.59)อาจมีปลาที่ชะตาขาดหลงมาติดก็ได้ ซ่งจื่อหรูยังคงก่อเตาไฟด้วยหินสามก้อน หลังจากต้มเกาลัดจนเป็นโจ๊กเนื้อเนียน ก็ลดไฟลงก่อนจะเปิดประตูบ้านเดินไปยังลำธาร อยากหยิบไข่ในห้วงกำไลออกมาจะขาดใจแต่หาที่มาของไข่ไม่ได้จะเดือดร้อนอีกเมื่อถึงลำธารก็ยกตระกร้าขึ้นเป็นไปตามคาด ปลาติดในตระกร้าเกือบยี่สิบตัว หนักตัวละเกือบห้าชั่ง นำปลามาขอดเกล็ดควักใส้ ล้างจนสะอาด ค่อยไล่เป็นชิ้นไม่บางไม่หนา จากนั้นเดินไปถอนต้นหอมป่าและของตรงข้างรั้วติดฝั่งลำธารที่สำรวจเจอก่อนหน้า ล้างต้นหอมและขิงกลับเข้าบ้านตั้งหม้ออีกใบใส่น้ำ ตามด้วยขิงทุบกับต

ทั้งคู่ยกหม้อที่ใส่เกาลัดคั่วกับมันเทศเผาออกมา ทุกคนที่กำลังนั่งกินได้กลิ่นหอมถึงกับกลืนน้ำลาย" จื่อหรูหลานยกอะไรมาหรือนั่น กลิ่นหอมเสียจริงเชียว" หลี่ฝูเหยาเอ่ยถามเมื่อเห็นนางยกถาดไม้ออกมา"นี่คือเกาลัดคั่วเจ้าค่ะส่วนนี่มันเทศเผา ท่านปู่ใหญ่ท่านอาและท่านลุงทุกท่านลองชิมสิเจ้าคะ""เฮ้ ท่านหลี่เจิ้งเจ้าสิ่งนี้อร่อยยิ่งนักเมื่อวานนางให้ข้าไปสองหัว ข้าทำตามวิธีของนางให้ยายแก่บ้านข้าปอกแล้วหั่นต้มใส่ข้าวเป็นข้าต้มหวานนักเชียวอีกทั้งอิ่มท้องอีกด้วย""จริงอย่างที่พี่หกพูด พวกข้าก็ได้อร่อยจนลูกๆข้ายังอยากกินอีกเลย"ท่านลุงหกและท่านลุงแปดพยักหน้าบอกกล่าวแก่คนที่มาล้อมรั้วทุกคนก็หยิบกินคนละหัว เนื้อมันละเอียดนุ่มหวานหอมเพราะเป็นสิ่งที่ไม่มีสารปรุงแต่ง ธรรมชาติล้วนๆอีกทั้งบริเวณบ้านนางและภูเขาสองลูกเป็นภูเขาไฟมาก่อนจึงอุดมด้วยสารอาหาร ซ่งจื่อหรูทุบเปลือกเกาลัดออกป้อนซ่งจื่อเย่วและซ่งจื่อห่าว"พี่ใหญ่อร่อยมากเจ้าค่ะ จื่อห่าวอร่อยไหม""กินดีๆระวังติดคอค่อยๆไม่ต้องรีบในบ้านยังมีอีกพี่หรงท่านลองกินดูสักหน่อยเถอะข้าบอกแล้วว่าอร่อย"จื่อห่าวพยักหน้าให้พี่รอง ซ่งจื่อหรูแกะเกาลัดส่งให้ฮั่วเฟยหรง เขามอ