All Chapters of ลิขิตแห่งรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ณ.โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งมีงานเลี้ยงเปิดตัวสินค้าใหม่ของเจียงหม่ากรุ๊ปซึ่งเป็นผู้นำด้านอุปโภคบริโภค มีห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่มีสาขาอยู่เกือบห้าสิบสาขาทั่วประเทศ เจียงหม่ากรุ๊ปก่อตั้งโดยประธานหม่า หม่าซุน วันนี้ซ่งเหลียนฮวาซึ่งเป็นผู้จัดการใหญ่ในเครือทั้งหมดของเจียงหม่ากรุ๊ป กำลังยืนทยอยส่งแขกและผู้ถือหุ้นของบริษัท วันนี้ซ่งเหลียนฮวาแต่งกายด้วยเสื้อเชิตสีขาวคอวี เผยให้เห็นลำคอยาวระหง สวมสร้อยคอเป็นจี้หยกสีขาวแกะสลักเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวใส่ต่างหูเข้าชุดกับสร้อยคอ สวมกำไลหยกมันแพะสีงาช้าง กำไลนั้นสวยงามดูมีมนต์ขลังมากดูแล้วน่าจะเป็นของเก่าโบราณคลุมด้วยเสื้อสูทสีแดงเชอรี่แขนสั้นและกระโปรงสีเดียวกัน"นี่ยายเกี๊ยวน้ำ...เสร็จงานแล้วไปต่อกันดีไหม"หลิวเฟยซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานเอ่ยชวน เพราะซ่งเหลียนฮวาชอบกินเกี๊ยวน้ำมากๆเพื่อนๆ เลยตั้งฉายาเกี๊ยวน้ำให้เธอ"ไม่ดีกว่าฉันว่าจะแวะไปบ้านไร่สักหน่อยน่ะ ไม่ได้ไปมาสามอาทิตย์แล้ว"ซ่งเหลียนฮวาปฏิเสธเพื่อนสาว"ก็หล่อนมั่วแต่คอยดูแลน้องชายนี่นา อย่าหาว่าฉันจุ้นเลยนะ อาห่าวปีนี้ก็จบมหาวิทยาลัยแล้วลองปล่อยให้เขาดูแลตัวเองบ้างเถอะ""ตั้งแต่แม่กับพ่อและ

ซ่งเหลียนฮวายอมรับการเกิดใหม่ครั้งนี้ อย่างน้อยครั้งนึงในอดีตก็คงเคยเป็นครอบครัวเดียวกันมาก่อน แม้จะไม่สมเหตุสมผลในบางเรื่อง แต่โบราณว่าไว้วาสนาจะนำพาให้คนเราได้พบเจอแต่หากสิ้นวาสนาก็ต้องพรากจากกันวาสนาของเธอกับคุณพ่อคุณแม่และคุณปู่รวมถึงอวิ่นห่าวทั้งสองภพต่างสิ้นสุดลงแล้ว ส่วนเด็กทั้งสองคนก็คือวาสนาในชาตินี้"พ่อคะ แม่คะ คุณปู่ จากนี้ไปหนูจะดูแลพวกเขาให้ดี จะทำหน้าที่ๆคุณพ่อคุณแม่และคุณปู่มอบหมายอย่างดีที่สุด ขอบคุณมากนะคะที่คืนน้องๆให้หนู พวกเขาจะต้องโตไปอย่างดีคะ หนูให้สัญญาค่ะ"สายลมอุ่นๆ พัดอยู่รอบตัวเธอเห็นวิญญาณซ่งจื่อหรูเจ้าของร่างเดิมกำลังจับมือกับพ่อแม่และปู่ของเธอพวกเขายิ้ม ซ่งเหลียนฮวายิ้มตอบ พวกเขาค่อยๆ เลือนหายไปในแสงสีขาวที่เคยพาเธอมาก่อนหน้า ซ่งจื่อเย่วเห็นพี่สาวลืมตาขึ้นก็ดีใจรีบจับมือนางพร้อมถามไถ่"พี่ใหญ่ท่านตื่นแล้ว ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหนไหมเจ้าคะ"ซ่งจื่อเย่วเป็นห่วงพี่สาว ซ่งเหลียนฮวาลูกขึ้นนั่งตอนนี้เธอยอมรับแล้วว่าเธอคือซ่งจื่อหรู และเด็กสองคนนี้คือน้องของเธอ"จื่อเย่ว จื่อห่าว น้องพี่พวกเจ้าอยู่นี่ตรงหน้าพี่จริงๆด้วย"ซ่งจื่อหรูโอบกอดเด็กทั้งสองแน่น น

หลี่ถิงถิงเมื่อมาถึงที่นาก็ตะโกนเรียกบิดากับมารดาทันที"ท่านแม่ ท่านพ่อ""ถิงถิง ตัดหญ้าเสร็จแล้วหรือ ลูกมาทำอะไรที่นี่ รีบกลับบ้านเถอะเดี๋ยวจะถูกท่านย่าตำหนิได้อีก"หวงซื่อเอ่ยตอบบุตรสาวหลี่ถิงถิงมองบน"ใครสนใจนางกัน ต่อให้รีบกลับไปก็ถูกด่าอยู่ดี คนในบ้านนอกจากท่านกับท่านแม่ยังมีใครทำงานบ้าน นั่งๆ นอนๆ จนข้านึกว่าพวกเขาแขนขาพิการเสียอีก อย่าพูดถึงเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านดูสิเจ้าคะข้ามีอะไรมาฝากพวกท่านด้วย"หลี่ถิงถิงค่อยๆ เอามันเทศที่ห่อใบบัวมาให้หลี่ต้าจูและนางหวง ทั้งสองมองหน้ากันงงๆ ว่าบุตรสาวนำสิ่งใดมาให้"นี่คือมันเทศเจ้าค่ะ อร่อยมากพวกท่านลองกินสิเจ้าคะ มีฝักบัวด้วยเจ้าค่ะ""ถิงถิง..อะไรคือมันเทศนี่มันคือสิ่งใดกัน"หวงซื่อสงสัยสิ่งที่บุตรสาวนำมา"มันคือสิ่งที่เติบโตใต้ดินเจ้าค่ะ มีฝักบัวด้วยนะเจ้าคะหวานอร่อยมากเจ้าค่ะท่านแม่""อาซู่..สิ่งที่ลูกนำมาล้วนเพราะกตัญญูจะถามให้มากความทำไมกัน"หลี่ต้าจูเอ็นดูบุตรสาวจึงบอกแก่ภรรยาว่าอย่าไปคาดคั้นนาง"ท่านพ่อท่านแม่ นี้เป็นสิ่งที่พี่สี่หาเจอ และก็รู้ว่ามันกินได้เจ้าค่ะ อย่าบอกใครนะเจ้าคะ โดยเฉพาะท่านย่า""วางใจเถอะแม่กับพ่อรู้ดี ทุกวันนี้ก็ได

ซ่งจื่อหรูใช้เทียนส่องดู เห็นมีตะเกียงอยู่ตรงมุมห้อง จึงเดินไปจุดตะเกียงที่อยู่ตามมุม จากนั้นในห้องก็สว่าง พบว่าภายในห้องใต้ดินนางพบเจอหีบเรียงราย ในนั้นมีเครื่องมือช่างมากมาย มีชั้นหนังสือและมีหนังสือหลายเล่ม ในยุคสมัยนี้เหล็กและหนังสือล้วนแต่มีราคาแพง มีผ้าหลายพัยอยู่ในหีบ แต่ไม่มีอาหารใดๆนอกจากเมล็ดพันธุ์บางชนิดไม่เห็นว่าบ้านนี้จะปลูกอะไรสักต้นแล้วจะมีเมล็ดพันธุ์ไว้ทำไมกัน เฮ้อ!!ซ่งจื่อหรูถอนหายใจ ไม่มีอะไรแลกเป็นเงินได้สักอย่างมีแค่ของเหล่านี้แต่ถึงกระนั้นสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ช่างไม้ธรรมดาคนนึงไม่น่าจะมีไว้ครอบครองได้ แต่เหตุใดท่านตาจึงทำตัวเหมือนคนยากจน จากนั้นก็สำรวจต่อค้นเจอสุราเหลืออยู่สองไห ซ่งจื่อหรูหยิบสุรามาหนึ่งไหเพื่อจะใช้เช็ดบริเวณบาดแผลที่ศรีษะ นางใช้ชามที่วางอยู่เอาสุรามาเช็ดทำความสะอาดจากนั้นก็รินสุราลงไปก่อนจะใช้ผ้าค่อยๆจุ่มสุรามาเช็ดแผลบริเวณศรีษะ ซ่งจื่อหรูเช็ดเลือดที่เกอะกรังออก ทำให้ปากแผลเปิดเลือดจึงซึมๆ ออกมา อย่างน้อยก็ฆ่าเชื้อ พรุ่งนี้หาทางขึ้นเขาสักครั้งเผื่อเจอสมุนไพรมารักษาได้บ้างหลังจากจัดการบาดแผลเสร็จก็ดับตะเกียงก่อนจะขึ้นมาจากห้องใต้ดิน ความรู้ส

ทั้งคู่เดินมาเพียงครึ่งถ้วยชาก็ถึงตีนเขา มีรอยเท้าชาวบ้านที่มาหาของป่าเต็มไปหมด ซ่งจื่อหรูจึงหันมาพูดกับฮั่วเฟยหรง"ท่านพี่ฮั่ว พวกเราไปอีกด้านเถอะทางนี้คงไม่มีอะไรเหลือให้หาแล้ว"ซ่งจื่อหรูชักชวน"อืม"ฮั่วเฟยหรงเพียงแค่พยักหน้าแล้วเดินนำซ่งจื่อหรูไปอีกด้าน ซ่งจื่อหรูตัวเตี้ยกว่าจึงส่งมีดให้เขา เมื่อฮั่วเฟยหรงรับมีดมาฮั่วเฟยหรงก็ใช้มันฟันกิ่งไม้ที่ระเกะระกะพร้อมกับมองหาอาหารหรือผักป่าที่กินได้ เดินมาเกือบครึ่งชั่วยามก็ถึงบริเวณที่มีต้นไม้สูงสลับเตี้ย มีลูกหล่นอยู่บนพื้นลักษณะมีหนามแหลมหล่นอยู่ใต้ต้นและบนต้นอีกมากมาย มันคือต้นเกาลัดแม้ว่าล่วงหน้าจะรู้ว่าตรงนี้มีอะไร แต่ซ่งจื่อหรูก็เหนื่อยพอประมาณตอนที่สำรวจนั้นเป็นเพียงร่างวิญญาณ แต่พอตอนนี้ต้องเดินเท้าเข้ามากลับรู้สึกเหนื่อยยิ่งนัก ที่บ้านไม่มีข้าวสาร แต่เกาลัดสามารถต้มเป็นโจ๊กได้ ดูเหมือนพายุฤดูร้อนน่าจะอยู่อีกสองสามวัน หาเจอเห็ดให้มากหน่อยตากแห้งเอาไว้คงพอมีอาหารให้กิน ข้างบ้านมีลำธาร ปลามีไม่น้อยคนยุคนี้ไม่นิยมกินปลาเพราะมีกลิ่นคาว แต่นางกินได้แถมยังสามารถทำให้อร่อยด้วย"ท่านพี่ฮั่ว เรามาเก็บเกาลัดกันเถอะ""หนามแหลมเพียงนี้เจ้าจะเ