สกุลฮั่ว

 

ซ่งจื่อหรูหาไม้ง่ามมาได้สองอันก็ปักลงด้านบนปากหลุมทั้งสองฝั่งๆ ล่ะหนึ่งอัน เขี่ยกองฟืนให้เป็นถ่านแดงนำมันเทศวางลงไปพร้อมกลบถ่านจากนั้นนำปลามาวางบนไม้ง่ามค่อยๆ พลิกไปมา จนปลาย่างเริ่มส่งกลิ่น เกือบจะปลายยามเหมาแล้วเด็กสองคนถูกกลิ่นหอมของปลาย่างปลุกให้ตื่น ซ่งจื่อหรูนำมันเทศที่สุกแล้วกับปลาย่างวางบนใบบัวที่ตัดมาเมื่อวาน จากนั้นก็นำหม้อแตกครึ่งใบมาต้มน้ำ

ซ่งจื่อเย่วได้กลิ่นจึงวิ่งมาหาพี่สาว

"พี่ใหญ่..ท่านทำอะไรหอมจังเลยเจ้าค่ะ"

"พี่ย่างปลาน่ะ จื่อเย่วกับจื่อห่าวพับผ้าห่มให้เรียบร้อยแล้วมาล้างหน้าพี่ต้มนำอุ่นให้แล้ว"

แม้จะเริ่มเข้าสู่ฤดูร้อนแต่เนื่องจากอยู่ติดเชิงเขาอากาศจึงหนาวเย็นกว่าที่อื่น เด็กๆพากันเก็บที่นอนพับผ้าห่มเก่าที่ถูกปะชุนจนหาสีเดิมไม่ได้ เอ๋มีผ้าห่มผืนใหม่ด้วย พี่ใหญ่คงเอามาจากใต้เตียงท่านตาแน่ๆ มิน่าเมื่อคืนนี้พวกเขาอุ่นมากแถมพี่ใหญ่ยังกอดพวกเขาอีกด้วย

มือน้อยๆ ช่วยกันพับผ้า จากนั้นก็มาล้างหน้า ซ่งจื่อหรูนำหมั่นโถวสามลูกห่อใบบัววางอุ่นในหม้อแตก หม้ออีกใบถูกใช้ต้มน้ำดื่ม ซ่งจื่อหรูค่อยๆบิมันเทศและหมั่นโถวให้ซ่งจื่อห่าว จากนั้นก็แกะเนื้อปลาให้น้องทั้งสอง เมื่ออิ่มแล้วจึงดับไฟในหลุม

ซ่งจื่อหรูนำจอบเล่มเล็กออกมาและมีดอันใหญ่กับเลื่อยขนาดกลางๆ สำหรับถางทางและตัดต้นไม้ ใส่ตระกร้า นำผ้าห่มเก็บที่เดิม หลังจากนั้นปิดกล่องล๊อคแล้วก็นำแผ่นหินมาปิดทับคลุมด้วยหญ้าฟางที่ใช้นอนอีกที

"วันนี้พี่จะขึ้นเขา ในบ้านไม่มีของกินแล้วไปกันเถอะ"

ซ่งจื่อหรูเอ่ยกับน้องชายน้องสาวหลังจากนั้นก็สะพายตระกร้า ซ่งจื่อหรูก็จูงมือเด็กทั้งสอง พวกเขาคิดว่าพี่สาวจะพาไปบ้านท่านป้าหูแต่ผิดทางพี่ใหญ่ พาเดินมายังชายป่าถัดจากกระท่อมพวกเขาประมาณร้อยก้าว ก่อนจะหยุดหน้ากระท่อมหลังนึงแล้วตะโกนเรียก

ซ่งจื่อหรูเรียกคนด้านใน

"ท่านอาฮั่ว ท่านอาสะใภ้ฮั่วท่านอยู่หรือไม่เจ้าคะ"

"มาแล้วๆ ..ใครกันมาเรียกกันแต่เช้าเชียว แค่กๆ"

เสียงสตรีดังมาจากด้านในพร้อมกับเสียงไอไม่หยุด ไม่นานก็มีสตรีคนนึงเดินออกมา แต่งกายด้วยผ้าฝ้ายธรรมดาแต่ก็สะอาดสะอ้าน ร่างกายนางผ่ายผอม เหมือนใบไม้ที่เริ่มเหลืองใกล้ร่วงหล่นเต็มที แต่กระนั้นก็มิอาจปกปิดคงามงามของนางได้

นางคือฮั่วหรานภรรยาของฮั่วหย่ง ทั้งคู่เพิ่งจะย้ายมาอยู่หมู่บ้านหลี่ซานได้สี่ปีกว่าแล้ว อาศัยฮั่วหย่งพอมีฝีมือจึงออกล่าสัตว์ป่าบนเขาไปขาย ทั้งคู่มีบุตรชายอายุ15 เขามักไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับคนนอก และยังมีบุตรสาวอายุสี่ขวบ ร่างกายฮั่วหรานไม่ค่อยจะดีนัก มาอยู่ที่นี่ตอนใกล้คลอด

หลังจากคลอดบุตรสาวสุขภาพก็อ่อนแอมาตลอด ท่านอาฮั่วหย่งมีฝีมือในการล่าสัตว์ เหตุใดไม่พาภรรยาไปหาหมอในเมืองกัน เอาแต่หาหมอเท้าเปล่าอยู่เช่นนี้ ช่างเถอะเรื่องบ้านคนอื่นอย่ายื่นมือเป็นดีที่สุด จากนั้นจึงเอ่ยถึงจุดประสงค์ของการมา

"สวัสดีเจ้าค่ะท่านอาสะใภ้ฮั่ว"ซ่งจื่อหรูทักทายสตรีตรงหน้า

"จื่อเย่ว จื่อห่าว สวัสดีอาสะใภ้ฮั่วขอรับ/เจ้าค่ะ"

"เอ๋ พวกเจ้าคือบุตรสาวบุตรชายของพี่สาวหว่านเอ๋อร์กับพี่ต้าซานกระมัง"ฮั่วหรานจำซ่งจื่อหรูได้

ฮั่วหรานหลังจากย้ายมาอยู่ที่นี่ก็พอได้ยินเรื่องราวของสกุลหลี่มาบ้าง หลังจากที่หลี่ต้าซานตายนางซ่งถูกไล่ให้มาอยู่บ้านเดิมจึงมีโอกาสพูดคุยและสนิทกัน หลี่ต้าซานนับเป็นผู้มีพระคุณของนางก็ว่าได้ แต่หลังจากที่แม่ของเด็กเหล่านี้จากไปก็แทบจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย

"เป็นข้าเองเจ้าค่ะ มิทราบว่าท่านอาฮั่วและอาสะใภ้สบายดีนะเจ้าคะ"

"ก็อย่างที่เจ้าเห็นนี่แหละ อายุมากขึ้นก็เจ็บป่วยง่าย ว่าแต่วันนี้เจ้ามีธุระอะไรกับข้าและสามีหรือไม่จึงมาเช้าเยี่ยงนี้"

"คือขออภัยที่ข้าไร้มารยาท ข้ามีเรื่องขอรบกวนไม่ทราบว่าอาสะใภ้จะสะดวกหรือไม่เจ้าค่ะ"

"ว่ามาเถอะ พ่อกับแม่เจ้าเองก็ช่วยเหลือข้าไว้ไม่น้อย"

"เนื่องจากก่อนหน้า ท่านป้าหูบอกว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้าน คิดว่าเมื่อเช้าคงเดินทางแล้วท่านอาสะใภ้ข้าจึงอยากรบกวนฝากน้องทั้งสองแก่ท่านสักครึ่งวันเจ้าค่ะนี่เป็นปลาย่างกับมันเทศเผาเจ้าค่ะ ท่านอาสะใภ้ลองทานดู มันเทศหวานยิ่งนัก"

ซ่งจื่อหรูส่งห่อใบบัวให้ฮั่วหรานสองห่อ

"ก็แค่เด็กสองคนจะลำบากอะไรกัน บ้านเจ้าก็ใช่ว่าจะมั่งมี เอ่อขอโทษด้วยข้าไม่ได้ตั้งใจจะดูแคลน"ฮั่วหรานเอ่ยกับนาง

"อาศัยไหว้วานผู้คนก็ควรมีน้ำใจ หากไม่มีท่านช่วย ลำพังแค่ข้าจะพาน้องๆ ขึ้นเขาด้วยคงลำบาก แต่ว่าตอนนี้ข้ายังมีเพียงเท่านี้หวังว่าอาสะใภ้จะไม่ถือสานะเจ้าคะ ส่วนห่อนี้เป็นของน้องๆ ข้าเผื่อว่าข้ากลับมาช้า ท่านอาสะใภ้จะยอมช่วยข้าสักวันได้ไหมเจ้าคะ"

"ย่อมได้..เด็กสองคนจากที่เคยได้ยินล้วนเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย ที่เจ้ามาฝากบ้านข้าเป็นเพราะท่านย่าเจ้าหวาดกลัวผู้ชายของข้าล่ะสิ เอาล่ะไปเถอะ ระวังตัวด้วยอย่าเข้าไปลึกนัก"

"จื่อเย่ว จื่อห่าวอยู่บ้านท่านอาฮั่วดีๆ จงเชื่อฟังอาสะใภ้และช่วยนางดูน้องสาวตัวน้อยดีๆ เดี๋ยวพี่กลับมา" ซ่งจื่อหรูสั่งน้องๆ

"พวกเราจะเป็นเด็กดี พี่ใหญ่หากเจอท่านอาเล็กกับท่านย่าพี่ต้องเดินหนีนะเจ้าคะ"ส่งจื่อโย่วรับปากแต่ก็อดห่วงพี่สาวไม่ได้

"พี่ใหญ่...ปลอดภัยกลับมานะขอรับ"

ซ่งจื่อหรูสะพายตระกร้าขึ้นบ่า เดินมุ่งหน้าไปยังเขาชิงลั่วด้านฝั่งเดียวกับหมู่บ้าน ระหว่างทางเจอกับเด็กผู้ชายคนนึง แม้จะใส่เสื้อผ้าเก่าๆ แต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน เสื้อสีน้ำเงินที่เริ่มซีด รองเท้าฟางที่ดูเพิ่งจะเย็บใหม่ๆ เด็กคนนี้หน้าตาถือว่าหล่อเหลามาก เขาคือฮั่วเฟยหรงบุตรชายของฮั่วหย่งกับฮั่วหราน

ไม่แปลกที่เขาจะหน้าตาดีเพราะพ่อกับแม่ของเขาถือว่าหน้าตาดี โดยเฉพาะฮั่วหรานนี่เข้าขั้นหญิงงามเลยทีเดียว บุรุษในหมู่บ้านมักจะคอยมาแอบส่องบ่อยๆ แต่ว่ากันว่าท่านอาฮั่วเฟยหย่งคนนั้นเคยเป็นทหารออกรบฆ่าคนไม่กระพริบตา แม้จะชื่นชอบแต่ก็ต้องรู้ด้วยว่านั่นคือสตรีของใคร

"เอ่อ พี่ชายฮั่ว ข้าชื่อจื่อหรู ซ่งจื่อหรูบ้านข้าห่างจากท่านไม่ไกล ข้ากำลังจะขึ้นเขาพี่ชายฮั่วเองก็จะขึ้นเขาเช่นกันใช่หรือไม่"

ซ่งจื่อหรูทักทายฮั่วเฟยหรงชะงักเท้าก่อนจะหยุดมองเด็กสาวที่เรียกเขา หลังจากนั้นก็รับคำ

"อืม..."

ฮั่วเฟยหรงแค่พยักหน้า ช่างเป็นเด็กที่เย็นชาจริงๆ ยังกับใครติดหนี้เจ้ากัน ทั้งคู่เดินขึ้นเขาไปด้วยกัน ถึงจะล่าสัตว์ได้มาแต่สกุลฮั่วก็ไม่ได้ร่ำรวย แม้ว่าฮั่วเฟยหรงจะอายุ15 ถึงเวลาควรพูดเรื่องแต่งงานได้แล้ว

แต่หน้าตาดีแล้วอย่างไรกินแทนข้าวได้รึ บ้านยากจน และยังมีมารดาที่เจ็บออดๆ แอดๆ ทั้งมีน้องสาวต้องเลี้ยงดู ใครจะอยากยกลูกสาวให้กัน

บิดาล่าสัตว์ขึ้นเขาครั้งนึงเป็นเวลานาน ชะตากรรมไม่อาจรู้ หากเกิดเหมือนเจ้าสามบ้านหลี่นั่นล่ะ อยู่ๆก็ทิ้งให้ลูกๆกลายเป็นเด็กกำพร้า