ช่วยเหลือท่านปู่เก้า

 

ยามเหมาแล้วซ่งจื่อหรูตื่นแต่เช้า แม้ไม่มีอาหารจะเลี้ยงแขกได้แต่เกาลัดคั่วก็คงไม่น่าเกลียดเกินไป ที่จริงนางอยากใช้สิ่งนี้หาเงินแต่หลังจากที่ได้ยินว่าหลานชายของลุงเก้าป่วยเพราะที่บ้านไม่มีอาหารซ่งจื่อหรูจึงไม่คิดหวงสิ่งนี้ อีกอย่างการขายเกาลัดโดยพาน้องไปด้วยคงไม่สะดวกในห้วงกำไลพอมีผลไม้กับไข่ ให้พอประทังไปสักระยะจนกว่าจะขึ้นเขาครั้งต่อไป

ซ่งจื่อหรูนำหม้อที่เก็บไว้ออกมาใช้และนำเกาลัดมาต้มเป็นโจ๊ก เมื่อคืนนำตระกร้าเก่าที่ไม่ได้ใช้มาซ่อมแซมแล้วแอบวางดักไว้ ฝนตกตอนยามอวิ๋น(03.00-04.59)อาจมีปลาที่ชะตาขาดหลงมาติดก็ได้ ซ่งจื่อหรูยังคงก่อเตาไฟด้วยหินสามก้อน หลังจากต้มเกาลัดจนเป็นโจ๊กเนื้อเนียน ก็ลดไฟลงก่อนจะเปิดประตูบ้านเดินไปยังลำธาร อยากหยิบไข่ในห้วงกำไลออกมาจะขาดใจแต่หาที่มาของไข่ไม่ได้จะเดือดร้อนอีก

เมื่อถึงลำธารก็ยกตระกร้าขึ้นเป็นไปตามคาด ปลาติดในตระกร้าเกือบยี่สิบตัว หนักตัวละเกือบห้าชั่ง นำปลามาขอดเกล็ดควักใส้ ล้างจนสะอาด ค่อยไล่เป็นชิ้นไม่บางไม่หนา จากนั้นเดินไปถอนต้นหอมป่าและของตรงข้างรั้วติดฝั่งลำธารที่สำรวจเจอก่อนหน้า ล้างต้นหอมและขิง

กลับเข้าบ้านตั้งหม้ออีกใบใส่น้ำ ตามด้วยขิงทุบกับต้นหอม เติมฟืนในเตาพอน้ำเดือดใส่หัวและก้างปลาลงไป เคี่ยวจนเข้มข้น เหยาะเกลือปรุงรสจากนั้นรินเอาแต่น้ำ ค่อยๆเทลงหม้อโจ๊กทีละน้อยคนเรื่อยๆจนเป็นเนื้อเดียวกันเนื้อปลาที่แร่ไว้ใส่ลงในหม้อ กดด้วยทัพพีไม้เบาๆให้โดนความร้อน เนื้อปลาสุกก็ลดไฟลง

"จื่อเย่ว จื่อห่าว ตื่นหรือยัง"

"ตื่นแล้วเจ้าค่ะ พวกเราพับผ้าห่มและเก็บที่นอนเรียบร้อยแล้ว พี่ใหญ่ผ้าห่มท่านตานุ่มมากอุ่นด้วยนะเจ้าคะ"ซ่งจื่อเย่วที่เพิ่งตื่นวิ่งมาหาพี่สาวซ่งจื่อหรูกอดเด็กทั้งสอง หอมหน้าผากพวกเขาคนละทีก่อนจะสั่งให้ไปล้างหน้าบ้วนปาก

"ไปล้างหน้าเถอะ พี่จะไปบ้านปู่เก้าสักหน่อยได้ยินว่าอาไช่ป่วย ปู่เก้าอยู่กับอาไช่แค่สองคนอาหารการกินคงลำบาก"

"พี่ใหญ่ท่านไปเถอะ ข้ากับน้องเล็กจะรอท่านกลับมาเจ้าค่ะ"

ซ่งจื่อหรูตักโจ๊กใส่ชามไม้ไผ่ที่นางทำขึ้นเองสองชามจากนั้นคลุมด้วยผ้า ปู่เก้าไม่ใช่คนพูดมากอีกอย่างอยู่ห่างไกลบ้านคนอื่นพอสมควร ซ่งจื่อหรูจึงล้วงเอาไข่จากห้วงกำไลออกมาสี่ฟอง ใส่ไว้ในตระกร้าพร้อมมันเทศสามหัวเดินมาถึงทางตะวันตกของหมู่บ้านพบบ้านดินหลังนึง สภาพแทบจะอยู่อาศัยไม่ได้นางว่าตนเองยากจนแล้วแต่สภาพบ้านหลังนี้ไม่รู้จะบรรยายอย่างไร

"ท่านปู่เก้า ท่านปู่เก้าอยู่หรือไม่เจ้าคะ"ซ่งจื่อหรูตะโกนเรียก

"อยู่ๆ ใครนะ"

ชายชราคนนึงเดินออกมา มือเหี่ยวย่นค่ยๆคลำประตูคอยเงี่ยหูฟัง ปู่เก้าหลี่ชุนสายตาฝ้าฟางแล้วมองไม่ค่อยชัดเนื่องจากขาดสารอาหารหนักมาก บุตรชายตายจาก สะใภ้ถูกบ้านเดิมบังคับให้แต่งงานเป็นอนุเศรษฐีคนนึงยามที่ส่งข้าวของมาให้ คนจากบ้านเดิมนางก็ตามมาแย่งสองปู่หลานเสมอช่างเป็นญาติที่ชั่วร้ายจริงๆ

"ท่านปู่เก้าข้าเอง เจ้าสี่บ้านปู่รองไงเจ้าคะบิดาข้าคือหลี่ต้าซานเจ้าค่ะ"

"อ้อๆ นังหนูสี่ไปไงมาไงกันมีอะไรให้ช่วยหรือไม่ เฮ้ออาไช่ป่วยอยู่ปู่ไม่อาจทิ้งได้"

"ท่านปู่เก้าข้าไม่ได้มาให้ท่านช่วยสิ่งใดหรอกเจ้าค่ะ ข้านำโจ๊กมาให้เดี๋ยวข้าเทใส่ชามให้แล้ววางไว้ให้นะเจ้าคะ"

"เฮ้อ อย่าลำบากเลยเจ้าเองก็ใช่ว่าจะสบายพี่สะใภ้รองนั่นใครๆก็รู้หากนางรู้ว่าเจ้าเอาอาหารมาให้ข้านางคงจะหาเรื่องตบตีเจ้าอีก เฮ้อ"

"ท่านปู่เก้าข้าไม่ลำบากสักนิดเจ้าค่ะ คราที่ท่านพ่อเกิดเรื่องท่านลุงเหยียนเป็นคนแบกท่านพ่อลงเขามา ส่วนท่านย่านางไม่ใช่คนในตระกูลข้าส่วนข้าก็ไม่ใช่คนในตระกูลนางแล้ว นางเที่ยวประกาศว่านางแซ่หลี่ข้าแซ่ซ่งไม่เกี่ยวข้องกับนาง ท่านปู่เก้าท่านทานโจ๊กเถอะนะเจ้าคะข้าไปป้อนอาไช่ก่อน"

ซ่งจื่อหรูจับมือชายชราวางช้อนในมือ เขาค่อยๆตักโจ๊กกิน ทุกคำที่กลืนมีน้ำตาผสมอยู่ด้วยโจ๊กนี่อร่อยมากอร่อยเหลือเกิน สำหรับคนทั่วไปอาจเป็นแค่โจ๊กธรรมดา แต่สำหรับคนที่ไม่มีอาหารสักมือนี่คือของจากเทพเซียนประทานมา

"อาไช่ ลุกมากินโจ๊กหน่อยนะ"

ซ่งจื่อหรูร้องเรียกเด็กชายร่างกายผอมจนหนังหุ้มกระดูกบนเตียงหลี่อาไช่ค่อยๆลืมตา ทักทายซ่งจื่อหรูเสียงที่ออกมาเบาเหมือนยุง ซ่งจื่อหรูน้ำตาไหลทุกคนที่เคยดีต่อบิดามารดาของนางๆจะตอบแทนพวกเขา เหตุผลที่นางมาอยู่ที่นี่นอกจากน้องทั้งสองคนยังมีคนเหล่านี้ด้วย นางค่อยๆป้อนโจ๊กให้หลี่อาไช่ ป้อนได้สิบกว่าคำก็หยุด เขาไม่ได้กินอาหารมาสองวันต้องกินทีละน้อย

"อาไช่ อีกสักพักค่อยกินใหม่นะเจ้าไม่มีอาหารในท้องเลยกินอิ่มทีเดียวอาจปวดท้องได้พี่ต้องกลับแล้วจื่อเย่วกับจื่อห่าวรออยู่"

"พี่สี่ ขอบคุณท่านมากขอรับบุญคุณของพี่ข้าจะจำไว้"หลี่อาไช่เอ่ยขอบคุณเบาๆ

"บุญคุณอะไรกันอาไช่ ท่านลุงเหยียนช่วยเหลือบ้านพี่ไม่น้อยตอนนี้ลุงเหยียนไม่อยู่แล้วพี่มีโอกาสได้ดูแลเจ้ากับปู่เก้าก็ไม่นับว่าผิดต่อลุงเหยียนที่จากไป พี่ต้องกลับแล้วดูแลตัวเองดีๆ มารดาเจ้ายังรอให้เจ้าเติบใหญ่"