บททั้งหมดของ ลิขิตแห่งรัก: บทที่ 111 - บทที่ 120

"เสี่ยวฮวา ลูกไปกับท่านอาหลี่ไปตามรายชื่อที่แม่เขียนให้พวกเขาเป็นช่างทอผ้าเก่าแก่ของบิดาเจ้า ดูว่าใครยังพอทำงานไหว ใครยังสามารสอนงานลูกศิษย์ได้ ต่อไปนี้ไม่ทำงานไม่มีขนมให้เจ้ากินมีเพียงข้าวสามมื้อ"จินเหนียงดูบุตรสาวจริงจังจินเสี่ยวฮวาทำท่าฮึดฮัด บ่นอุบอิบทำปากยู่แต่จำต้องยอมตามขึ้นรถม้าไปอย่างง่ายดายเวลาท่านแม่โกรธนั่นคือโกรธจริงๆ รถม้าวิ่งไปตามถนนเข้าหมู่บ้านเล็กๆออกหมู่บ้านนี้ ยามเซินแล้วเพิ่งจะมาได้เพียงห้าหลังแต่ละคนรับปากว่าจะมาทำงานให้อีกครั้งทางเข้าหมู่บ้านสุยโจวมีหลุ่มขรุขระมากมายรถม้าตกหลุมบ่อยครั้งจนจินเสี่ยวฮวาอาเจียนไม่หยุด หลี่ซ่งเต๋อต้องคอยลูบหลังให้นางเขาสั่งคนขับให้วิ่งช้าๆ เด็กสาวอาเจียนจนไม่ไหวหลี่ซ่งเต๋อไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนว่าจะต้องเดินทางไปที่อื่นบนรถมาไม่มีพรมจึงอุ้มนางไว้บนตักให้นางนอนพักพิงกับอกเขา ลำแขนแกร่งกระชับอ้อมกอดไว้ไม่ให้นางกกระเทือนจากแรงกระแทกของล้อรถมากนัก จินเสี่ยวฮวาหมดแรงก่อนจะใช้แขนคล้องคอท่านอาตรงหน้าเพราะกลัวตกแล้วหลับไป หลี่ซ่งเต๋อพานางมาส่งเขาอุ้มนางลงมาจินเหนียงเห็นสภาพบุตรสาวก็สงสาร"ทางลำบากนัก พรุ่งนี้ข้าจะเอารถม้าคันใหญ่มานางจะได้นั

ทางด้านเมืองหลวงคนของอ๋องเฉิงเริ่มปะทะกับกลุ่มของจ้าวอ๋องแล้ว ในวังจ้าวคังก็เริ่มกวาดล้างเหล่าบรรดาเชื่อพระวงศ์ที่อยู่คนละฝ่ายกับตน คนของจ้าวเทียนหยางปะทะกับกลุ่มของเสนาบดีหลิวต่ง เซียวฮองเฮากับไทเฮาและหวังกุ้นเฟยถูกพาไปซ่อนตำหนักใต้ดินอ๋องเฉิงไม่ได้คุมทัพปะทะข้างนอกเขาแอบเข้ามาวังหลวงตอนนี้กำลังปะทะกับหานกงกงอ๋องเฉิงหาคนในยุทธภพมาเป็นแนวร่วมไม่น้อยแม้ว่าหานกงกงจะวรยุทธเก่งกล้าแต่เพราะต้องคอยปกป้องรัชทายาจึงทำให้ไม่สะดวกนัก จ้าวคังฝีมือไม่ธรรมดาจิงอี้พ่ายให้เขาจนเกือบถูกสังหารดีที่จ้าวเทียนหยางมาทันจึงซัดฝ่ามือใส่จ้าวคังจนบาดเจ็บ เป็นเพราะจิงอี้บาดเจ็บจึงไม่อาจไล่ตามต่อได้ อ๋องเฉิงถูกไล่ต้อนออกจากวังหลวงจนไปรวมกับทัพที่กำลังเดินทางมารวมต่างคนต่างฝ่ายดูกำลังหลิวกุ้ยเฟยกับจ้าวคังที่บาดเจ็บกำลังจะหนีตามอ๋องเฉิงก็เจอกับอู๋กังพอดี เขาจับทั้งคู่นางพาเหินมาทางประตูวัง อ๋องเฉิงพยายามจะช่วยแต่เขาบาดเจ็บเพราะฝีมือหานกงกงจึงทิ้งสองแม่ลูก ในวังเสียหายเล็กน้อยเพราะจิงอี้นำกำลังของกองทัพกิเลนมาทันยืดเยื้อมาเกือนสามเดือนคนของจ้าวเฟยหย่งเริ่มอ่อนล้า อ๋องเฉิงมีกำลังเสริมอีกถึงหนึ่งแสนคนวันที่ชะตา

ซ่งจื่อหรูตาแดงนางไม่อยากร้องไห้ นี่คือสิ่งที่พวกเขาสร้างแต่นางกลับต้องมาชดใช้ เลือดค่อยไหลช้าๆจนท่วมตราประทับตราหยกและค่อยๆจมไปทีละนิดๆจนสุดแท่นประทับ ตราประทับมีขนาดใหญ่พอควร ซ่งจื่อหรูเสียเลือดมากเกินไปในที่สุดก็หมดสติจ้าวเฟยหรงอุ้มนางออกมากเขาไม่พูดกับคนที่เหลืออยู่สักคนนางพูดถูกเหตุใดต้องให้นางชดใช้ในสิ่งที่ไม่ได้ก่อด้วย กลไกหยุดทำงานทันทีและเริ่มทำลายตนเองทำให้บริเวณนั้นสะเทือนคนงานบางคนถูกไม้บ้างหินบ้างหล่นใส่บาดเจ็บจนเกิดความแตกตื่น เกือบหนึ่งชั่วยามจึงสงบซ่งจื่อหรูสลบไปห้าวันจ้าวเฟยหรงไม่ห่างจากนางสักวัน เฟิ่งจื่อหยางได้แต่รู้สึกผิดเหตุใดตราประทับนั่นไม่เลือกเขาหรือเซี่ยหนานอิน เหตุใดถึงเลือกนางกัน จ้าวเฟยหย่งเห็นทุกคนตึงเครียดจึงให้แยกย้ายกันไปก่อน รู้สึกเห็นใจในความอยุติธรรมของเด็กสาวตรงหน้านางไม่ได้สร้างเหตุใดนางต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่บรรพบุรุษก่อขึ้น เขายอมรับตระกูลเฟิ่งที่มาจากเชื้อสายเฟิ่งอวิ่นเช่อเท่านั้น ลึกกว่านั้นนอกจากไม่รับมิหนำซ้ำเขายังรังเกียจอีกด้วย แต่เหตุใดเขาปวดใจแทบขาดยามที่นางลงมีดบนแขนตนเอง เขาเหมือนถูกกรีดแขนนั้นแทนนาง เพราะอะไรวันต่อมาซ่งจื่อหรุก็ฟ

หลี่ซ่งเต๋ออยากจะกดจุมพิตลงโทษนางจริงๆ เด็กบ้านี่ยั่วยวนเขาอยู่ได้ นางใช้มือน้อยไปลูบใบหน้าหล่อเหลา หลี่ซ่งเต๋ออายุสามสิบแล้วปฎิเสธไม่ได้ว่ายิ่งอายุมากขึ้นยิ่งดูดี เมล็ดพันธุ์บ้านสกุลหลี่นั้นหน้าตาดีทุกคน นางไม่ลูบเปล่าพร้อมกับเอ่ยเสียงอ้อแอ้นิดนิด"ท่านอาหลี่เจ้าคะ ท่านน่ารักจัง""เสี่ยวฮวา เมื่อสักครู่เจ้าดื่มหรือ""เปล่านะข้าไม่ได้ดื่ม ท่านอาหลี่ข้าชอบท่าน""เสี่ยวฮวา นอนเถอะดึกแล้ว"หลี่ซ่งเต๋อเอ็ดคนเมามือน้อยๆกอดเอวหนาของเขาไว้ก่อนจะเงยหน้าช้อนสายตาขึ้นมองคนตัวสูงกว่า นางไม่รู้ว่าหรือทำแบบนี้เขาจะคุมสติไม่อยู่แล้ว ไหนจะสายตาที่เยิ้มปรือนางแอบดื่มมาแน่ๆ" ท่านอาข้าชอบท่านจริงๆ ข้าอยากกอดท่านมานานแต่ไม่กล้า ตอนนี้ข้าได้กอดท่านแล้ว ตัวท่านหอมจัง""รู้ไหมทำแบบนี้อันตรายนะ เจ้าไม่ควรดื่ม ตื่นมาเจ้าก็จำอะไรไม่ได้"หลี่ส่งเต๋อเสียงแหบพร่าเขากำลังควบคุมอารมณ์ตนเองอยู่"ท่านอาข้ารักท่าน ข้าๆๆอยากๆเป็นของท่านข้าๆอื้อๆๆ"หลี่ซ่งเต๋อจูบนางอย่างเว้าวอน เขาถอนริมฝีปากออกก่อนจะกระซิบข้างหู"เด็กดื้อเจ้าอย่ายั่วยวนข้า ขืนทำแบบนี้ข้าอาจอดใจไม่ได้จนข่มเหงเจ้า"คนตัวพูดแต่คนตัวเล็กไม่ฟังมือน้อยๆไต่ต

ซ่งจื่อหรูยืนมองรถม้าที่กำลังวิ่งเข้าหมู่บ้าน นางอยู่ที่นี่มาสองปีกว่าแล้ว อวิ่นห่าวมาหานางครั้งสุดท้ายพร้อมรูปถ่ายครอบครัว หลานสาวคนโตหน้าตาคล้ายจ้าวเหลียนฮวาผสมกับเขา ส่วนภรรยาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคือจ้าวเหลียนฮวาตอนโตแน่ชัดเห็นแววน้องสะใภ้ในชาตินี้แล้ว นึงถึงตอนที่ซ่งจื่อห่าวเอามือไพล่หลัง ชะโงกหน้าดูห่อผ้าที่ห่อจ้าวเหลียนฮวาตอนคลอดใหม่ๆแล้วเอ่ยว่า"อัปลักษณ์นัก" ก็นึกขำแม่สาวอัปลักษณ์คนนี้คือภรรยาเจ้าในอนาคตเชียวนะตอนนี้เขาเกือบหกขวบแล้วสอบผ่านซิ่วไฉตั้งแต่อายุยังน้อย ได้เข้าไปเรียนที่สำนักศึกษาหลวงจะไปพร้อมจิงเสวียนจิงเสวียนกับหลี่ม่านอวี้จะแต่งงานกันที่นี่ หานอี้ไม่อยากขัดใจเพราะกลัวลูกชายจะไม่ยอมกลับเมืองหลวง จิงอี้ได้ลูกสาวเพิ่มอีกคนตอนนี้หลี่อ้ายเสิ่นกำลังอยู่เดือนซ่งจื่อเย่วที่ตอนนี้กลายเป็นไข่ในหิน ที่หลี่ไหลฝูไม่ยอมให้ห่างสายตาเลย เด็กคนนี้อายุเพิ่มขึ้นความงามยิ่งชัดเจน นางเหมือนฮูหยินในภาพวาดคนนั้น งดงามราวเทพธิดา ส่วนคนที่น่าสงสารที่สุดคงไม่พ้นองค์ชายห้าหลี่ถิงถิงอายุสิบสองย่างสิบสาม ความงามไม่น้อยไปกว่าซ่งจื่อเย่วเลย จ้าวเทียนหยางต้องสร้างหอฮวาเซียงที่กว่างผิงเพิ่มเพื่