บททั้งหมดของ ลิขิตแห่งรัก: บทที่ 101 - บทที่ 110

หลี่เหิงย้ายมาอยู่กับจ้าวเทียนเฟย ท่านปู่อยากชดเชยที่ทอดทิ้งเขาจึงไม่คัดค้านเรื่องที่เขากับจ้าวทียนเฟยชอบพอกันสร้างบ้านให้ต่างหากหนึ่งหลังแม้ว่าไม่ถูกต้องแล้วอย่างไร หากใครพูดมากเขาก็แค่ทำให้มันพูดไม่ได้อีกก็พอ ตั้งแต่เรียนวรยุทธเด็กคนนี้น่ากลัวไม่น้อย คนบ้านหวังมาหาเรื่องมารดาเขา ชี้หน้าด่าหวังซื่อหลี่เหิงใช้มือเดียวกดกรามสะใภ้ใหญ่สกุลหวังจนหักตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครกล้าซุบซิบเรื่องเขาอีกเลย หลี่ไหลฝูเห็นวิญญาณหานกงกงในร่างเด็กคนนี้ หากไม่ใช่ว่าหลานเขาเกิดในสกุลหลี่เขาคงคิดว่าเป็นหลานอาจารย์เขาแน่นอน ลูกเขยเขาเป็นหลานชายแท้ๆยามลงมือยังไม่โหดเหี้ยมเท่านี้เลยจ้าวเทียนเฟยนอนมองดูคนตัวเล็กคัดอักษร"เด็กดีเจ้าสอบผ่านแล้ว ขยันน้อยลงก็ได้"จ้าวเทียนเฟยเอ่ยกับหลี่เหิง" ข้าไร้ความสามารถ น้องรองกับน้องสี่เป็นคนเก่ง ที่ข้าทำได้ก็มีแค่นี้แหละช่วยให้ท่านพ่อท่านแม่ไม่ต้องจ่ายภาษีที่นา"หลี่เหิงสอบผ่านแล้วเขาแค่อยากละเว้นภาษีให้ครอบครัวไม่ได้อยากรับราชการจ้าวเทียนเฟยลุกไปหาเขาก้มลงขบติ่งหูคนตัวเล็กก่อนจะอุ้มเขามานั่งตัก เด็กคนนี้น่าทะนุถนอมยิ่งนักแต่เวลาลงมือช่างน่ากลัว เด็กบ้านนี้เรียนวรยุทธกั

จวนราชบุตรเขยเพล้ง!!!เสียงเขวี้ยงข้าวของในห้องแตกกระจาย ชุดน้ำชากระเบื้องอย่างดีแตกละเอียด ทหารที่คุกเข่าอยู่ด้านล่างถูกถีบและ ถูกกระทืบระบายอารมณ์ จ้าวเฉิงกำลังโกรธ คนของเขาที่ส่งไปกำจัดสองพ่อลูกสกุลจ้าวหายไปอย่างไร้ร่องรอย เมื่อคืนเพิ่งมีคนมารายงานว่าม่อเหยียนไท่จื่อของเป่ยเหลียงได้มีการพบปะกับสองคนนั่นมิหนำซ้ำยังทำการตกลงเจรจากันเรียบร้อยแล้วตอนนี้องค์หญิงใหญ่ต้องไว้หน้าน้องชายนาง ปกติพวกเขาไม่ถูกกัน แต่นางมีขุนนางที่อยู่ฝ่ายนางมากกว่าแต่ตอนนี้ไม่ใช่เหตุการณ์เปลี่ยนไปแล้วตั้งแต่ม่อเหยียนเจอกับจ้าวเฟยหย่ง ฮ่องเต้เป็นเหลียงอ่อนแอเพราะประชวรม่อเหยียนกราบทูลว่าเขาเจรจาส่งหนังสัตว์และแพะกับแกะแลกเปลี่ยนอาหารและธัญพืชจากต้าเหลียงและทางนั้นยินดีจะส่งคนมาสอนวิธีทำการเกษตรหากทางนี้ถอนกำลัง เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ได้ประโยชน์ ราษฎรอดอยากพอแล้วตอนนี้อาหารเหล่านั้นกำลังอยู่ระหว่างขนส่งมาที่นี่ เพราะเรื่องนี้ทำให้สองวันต่อมาฮ่องเต้ประกาศให้องค์รัชทายาทเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ชั่วคราว มีเรื่องอะไรให้ปรึกษากับเขาได้เลย กว่าคนของเขาจะส่งข่าว สองพ่อลูกก็ออกจากเป่ยเหลียวไปแล้ว ดีๆจริงพวกสวะทั้ง

" แล้วหลานเมียข้านางทำอย่างไร""คุณหนูซ่งรู้ว่าฝ้ายครั้งนี้ต้องส่งเข้าเมืองหลวง จึงกระจายคน ไปกว้านซื้อต่อให้ต้องจ่ายค่าปรับให้วั่นทงแต่ชาวบ้านก็ยังเหลือเงินแม้ไม่มากแต่ไม่ขาดทุน คุณหนูซ่งจ่ายราคาฝ้ายเกือบสิบเท่าขอรับ"" นางซื้อแพงขนาดนั้นไม่ขาดทุนหรือ ข้าต้องการทำลายวั่นทงก็จริงแต่ถ้านางขาดทุนท่านพี่กลับจากเป่ยเหลียงเล่นงานข้าตายแน่""คุณชายท่านคิดผิดแล้ว ปกติฝ้ายราคาชั่งละเจ็ดสิบอีแปะตามราคาตลาด คุณหนูซ่งจ่ายชั่งล่ะหนึ่งตำลึงเชียวนะขอรับ"" นางทำอะไรนั่น จ่ายแพงเช่นนี้ไม่ขาดทุนหรือ""คุณชายครั้งนี้ทางวังหลวงต้องการฝ้ายหนึ่งหมื่นชั่ง ตอนนี้ในตลาดไม่มีฝ้ายจำหน่ายแล้ว วั่นทงรับผิดชอบส่งฝ้ายเข้าวังในครั้งนี้ ไม่ว่าอย่างไรย่อมต้องซื้อฝ้ายจากคุณหนูซ่ง นางตั้งราคาที่ชั่งละห้าตำลึงขอรับ""ซื้อมาหนึ่งหมื่นตำลึงได้กำไรห้าหมื่นตำลึง เด็กคนนี้น่ากลัวจริงๆ หากแต่งเข้าจวนอ๋องเมื่อไหร่คงมีเรื่องให้ขุนนางที่ชอบเอาเปรียบชาวบ้านร้องไห้ไม่น้อย นางเก่งยิ่งนักลงมือวันเดียวก็ทำเศรษฐีกลายเป็นขอทาน" จิงอี้ชอบใจ"เปล่าขอรับนางให้องค์ชายห้าติดต่อกับคนของวังหลวงโดยตรงจึงรู้ว่า วั่นทงขายฝ้ายให้ในวังหนึ่งชั่งหก

ซ่งจื่อหรูกำลังนั่งดูแผนที่ ซ่งอวิ่นห่าวนอนหนุนตักนางอยู่เหลือวงสีแดงรอบกำไลแค่สิบวงแปลว่าเขาสามารถมาได้อีกแค่สิบครั้ง"อาเจ้ ผิงผิงสามขวบแล้วผมกำลังคิดว่าจะให้เรียนที่ไหนดี ผมกับหุ้นส่วนเปิดบริษัทในแถบยุโรบ หรือให้ผิงผิงเรียนที่นั่นดีครับ"ซ่งอวิ่นห่าวปรึกษาเรื่องบุตรสาว"อย่าเลย เรียนที่ไทยก็ได้ไม่ค่อยกดดัน โตอีกหน่อยพอเข้ามัธยมค่อยย้ายมาเรียนที่จีน""อาเจ้ยุโรปก็ไม่แย่นะ ผมไปดูมาหลายที่แล้ว""อาห่าว อย่าส่งลูกไปที่แบบนั้นแต่เด็ก ควรปลูกฝังลูกให้รู้จักรากเหง้าวัฒนธรรมของบรรพุรุษแต่ยังเล็ก ไว้จบไฮสคูลแล้วหากเขาไม่อยากเรียนที่ไทยหรือที่จีนค่อยถามอีกที พี่เคยบังคับนายหรือเปล่าพี่ลากนายไปทุกที่ให้นายรูจักคนไปทั่ว คุณยายเองก็สอนนายให้มีความเคารพผู้ใหญ่ ตอนอยู่เมืองไทยนายยกมือไหว้กระทั้งยามของหมู่บ้าน ที่นายสำเร็จทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะนายเรียนเมืองนอกแต่เพราะนายรู้ว่าเวลาไหนควรวางตัวเช่นไร วัฒนธรรมเอเซียดีงามอยู่แล้วอย่าผลักลูกไปรับวัฒนธรรมแตกต่างแต่เด็ก""โอเคผมเชื่อพี่ ว่าแต่พี่ดูอะไรอยู่ผมเห็นพี่คิ้วขมวดนั่งดูตั้งนานแล้ว"ซ่งอวิ่นห่าวเห็นพี่สาวนั่งจ้องกระดาษแผ่นนั้นมานานก็สงสัย"แผนที่นะ

คืนนี้ซ่งจื่อหรูนอนกอดอยู่กับจ้าวเฟยหรง เขากล่อมนางทั้งคืนในใจทั้งคู่ต่างมีกังวล"ท่านพี่ ข้าเพิ่งเจอกับท่านเหตุใดมีเรื่องให้ต้องห่างกันอีกแล้ว"ซ่งจื่อหรูถอนหายใจถามด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นจ้าวเฟยหรงรับรู้ว่านางร้องไห้จึงลุกขึ้นมาจับนางนั่งบนตักก่อนจะเกยคางกับไหล่นวลเนียนมือโอบเอวนางไว้"อย่าร้อง ข้าสัญญาจะกลับมาหาเจ้า น้องหญิงเราจากจากกันนานเกินไปชาตินี้ข้าไม่ใช่คนไม่เอาไหนอีกแล้ว ข้าต้องรอดกลับมาหาเจ้า""ชาติก่อนท่านปกป้องข้ากับลูกท่านไม่ใช่คนไม่เอาไหน ท่านพี่ท่านต้องปลอดภัยกลับมานะตอนนี้เป็นข้าที่อยากอุ้มท้องมีลูกให้ท่าน ชาติก่อนท่านจากไปไม่ทันเห็นหน้าลูกด้วยซ้ำ ชาตินี้ท่านต้องช่วยข้าเลี้ยงพวกเขาเลี้ยงลูกของเราห้ามทิ้งข้าไปอีก""ได้ข้าสัญญาเจ้าอยู่ที่นี่มีคนคอยปกป้อง ข้ารู้เจ้าเกลียดจ้าวเฉิงแต่อาหรูหากเจ้าไปด้วยมีแต่จะทำให้ข้าห่วงหน้าพะวงหลัง อยู่กับเสด็จแม่รอข้าชนะกลับมาแล้วข้าจะมีลูกกับเจ้าหลายๆ คน"จ้าวเฟยหรงจูบซับน้ำตาให้นาง เขาอยากรักนางแต่ร่างกายนางยังเด็กเกินไป เขาเห็นหลี่อ้ายเสิ่นคลอดบุตรนางเจ็บทรมานมาก เขาควรเชื่อซ่งจื่อหรูรอให้นางพร้อมกว่านี้ อีกอย่างไม่รู้ว่าต้องสู้กับจ้าวเ