ตั้งแต่อาเล็กกับอาเขยแยกเรือนข้าก็นอนหลับสบาย

ชาวบ้านกลับไปแล้วหลี่เป่าเป่าที่กำลังเดินเตาะแตะๆใช้แขนป้อมๆกางออก หลี่หานเดินมาก้มลงอุ้มเขาขึ้น หลี่เป่าเป่าหัวเราะเอิ้กอ้าก มารดาเขาหวังซื่อกับป้าสะใภ้รองกำลังช่วยกันทำผักดอง หลายเดือนก่อนท่านปู่เดินมาบอกว่าไปบอกน้องสี่เจ้าให้ทำให้ท่านแม่หายแกล้งบ้าได้แล้ว

ท่านปู่รู้มาตลอดว่ามารดาเขาไม่ได้ป่วยจริง จากนั้นสองวันตอนที่กำลังส่งไม้สร้างสะพาน ซ่งจื่อหรูจึงชนถูกหวังซื่ออย่างไม่ตั้งใจ(หรือเปล่า) นางล้มลงหัวกระแทกตื่นขึ้นมาก็หายเป็นบ้าทันที นางบ่นกับเขาตอนอยู่ด้วยกัน

"ลูกรอง น้องสี่ของเจ้านี่ลงมือหนักจริงๆ ถ้าข้าไม่หายเลอะเลือนก็คงเลอะเลือนจริงๆ"หวังซื่อเอ่ยกับบุตรชาย

"หลานรอง หยุดหลายวันนี่เจ้าไปข้างนอกกับหลานสี่ตลอด พักบ้างเถอะตอนเรียนก็เหนื่อยพอแล้ว"

ป้าสะใภ้รองหวงซื่อบอกเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง หลานสามีล้วนแต่เป็นเด็กดี

"ไม่เหนื่อยหรอกขอรับป้ารอง น้องสี่พยายามให้ทุกคนมีอาหารกิน ข้าเป็นคนเรียนหนังสือถึงอย่างไรบัณฑิตก็ต้องกินข้าว ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้"

"พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านมีลูกชายที่ดีจริงๆ หวังว่าเป่าเป่าโตขึ้นจะเก่งเหมือนพี่ๆของเขา" หวงซื่อยิ้มและเอ่ยกับหวังซื่ออย่างจริงใจ

"เฮ้อ ข้าถูกหญิ