All Chapters of นึกว่าจะ(รัก): Chapter 1 - Chapter 6

"ทำอะไร!!"เสียงตะโกนดังไปทั่วทางเดิน ของใครบางคนที่มีนคุ้นหูเป็นอย่างดี"เฮียโฮปใจเย็นๆ"มีนที่เห็นแฟนตัวเองพุ่งมาแต่ไกลรีบเอาตัวขวางและกางแขนกั้นไว้ เขารู้นิสัยเฮียโฮปดีเวลาโมโหน่ากลัวขนาดไหน กลัวว่าจะต้องเป็นเรื่องใหญ่จนต้องขึ้นโรงพักกันซึ่งในวันเกิดเพื่อนของอีกฝ่ายเขาไม่อยากให้เกิดเรื่องยุ่งยากแบบนี้สักเท่าไหร่"คนนี้เหรอครับแฟนคุณ"ชายหนุ่มยกมือชี้ไปที่โฮปมองสลับกับมีนอย่างไม่รู้สึกเดือดร้อน เดิมทีเหตุการณ์แบบนี้ใช่ว่าเขาจะไม่เคยสักหน่อย"คุณรีบกลับไปโต๊ะตัวเองเถอะครับ ผมไม่อยากมีเรื่อง"มีนหันไปบอกกับผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น"มันทำอะไรมีน" โฮปหันมาถามดวงตาคู่คมดูอารมณ์เสียมาก มีนรู้ว่าในเวลานี้การพูดอธิบายทุกอย่างอีกฝ่ายคงไม่ฟังนักเขาจึงพูดออกมาสั้นๆ แทน"ไม่ได้ทำอะไร""เฮียเห็นมีนยืนคุยกับมันตั้งนาน""ผมก็แค่ทำความรู้จักนิดหน่อยเองครับ"คนเมาพูดจายียวนไม่สนใจว่าตอนนี้กำลังทำให้คนทั้งสองผิดใจกัน มีนตวัดตามองคนแปลกหน้าอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง"กูถามแฟนกู ไม่ได้ถามมึง"โฮปกัดฟันก่อนจะกดตามองอีกฝ่าย นั้นทำให้คนเมาเกิดอาการฉุนขึ้นมาแล้วตรงเข้ามากระชากคอเสื้อของโฮป"อ้าว ไอ้เวรนี่!!""เห้ย!!ไอ้โฮปม

ครืน!!“โฮปมึงนอนยัง”“กำลังจะนอนนี่แหละมึงมีอะไร” โฮปถามคนที่โทรเข้ามาหากลางดึก“พรุ่งนี้เจอกันแต่เช้านะมึง” ปราบพูดกำชับเพื่อน พรุ่งนี้เป็นวันที่พวกเขาทั้ง 3 คู่ นัดกันไปออกทริปบิ๊กไบค์และนอนกางเต็นท์1คืน“รู้แล้วน่ากำลังจะนอนนี่ไง” จะไม่ได้นอนก็เพราะมึงโทรมารบกวนนี่แหละ“กูกลัวมึงแอบเอาเมียก่อนไปเดี๋ยวไม่มีแรงขับรถ” ปราบพูดเย้าแหย่พร้อมกับเสียงขำที่เล็ดลอดเข้ามาในสาย“ถึงเอากูก็ไหวไม่ได้เหมือนมึงนั่งก็โอ๊ยลุกก็โอ๊ยทำตัวเป็นคนแก่ไปได้”“ค้าบบๆ พ่อคนอายุน้อย อีกไม่กี่ปีก็จะ 40 แล้ว พ่อหนุ่มเหลือน้อย” ปราบเยาะกลับด้วยความหมั่นไส้“จะเลิกกวนได้ยัง ที่โทรมานี่คือ”“โทรมากวนเฉยๆ พึ่งเก็บของเสร็จ”“รีบไปนอนเลยมึง”“เออกูไปแล้ว โซนเรียกแล้วเดี๋ยวกูโดนด่า”“เออๆ” แล้วปราบก็ว่างสายไป โฮปได้แต่มองหน้าจอแล้วส่ายหัวให้กับความมึนของเพื่อนตัวเอง มันกวนตั้งแต่อายุ 20 ยันจะ 40 แล้ว ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงวะ“เฮ้อ!!” โฮปได้แต่ถอนหายใจออกมายืดยาว“มีอะไรหรือเปล่าครับ” มีนเอ่ยถามคนอายุมากกว่าหลังจากที่เห็นวางสาย“ไอ้ปราบมันโทรมากับซับเวลากลัวเราสาย แต่เฮียว่ามันคงนอนไม่หลับถ้าไม่ได้กวนประสาทใครสักคน” โฮป

"ทานข้าวเสร็จเฮียจะไปไหนต่อหรือเปล่าครับ"มีนถามคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามที่แวะมาทานข้าวด้วยกัน"ว่าจะไปดูของใช้หน่อย มีนอยากได้อะไรไหม""เอาเป็นครีมทาผิวแล้วกันครับซื้อมาเยอะหน่อยก็ได้เห็นมีโปรโมชั่นอยู่"มีนเป็นชายที่ค่อนข้างเจ้าสำอางเขาไม่ยอมให้ภาพลักษณ์ภายนอกเขาออกมาดูแย่ เพราะนั้นอาจหมายถึงการลดทอนความน่าเชื่อถือของเขาแก่ลูกค้า"ได้เลยครับ เดี๋ยวเฮียซื้อมาให้"โฮปลูบหัวคนรัก“ผมโอนตังค์ให้” มีนกำลังจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ถูกห้ามไว้..“ไม่เป็นไรเฮียมีตังค์”“เกรงใจครับ”“ช่วยเฮียใช้หน่อย อยากตังค์หมดบัญชี” ว่าไปตั้งแต่คบกันมามีนก็ไม่เคยขออะไรเขาเลย ขนาดซื้อให้ยังไม่กล้ารับแถมจะโอนเงินค่าของคืนให้เขาอีกต่างหาก (อาจจะเพราะอีกฝ่ายไม่ต้องการเอาเปรียบเขา...แม้มันจะเรื่องเล็กน้อยที่เขาก็ไม่ใส่ใจ)“อย่ามาบ่นทีหลังนะครับ”“ซื้อของให้แฟนแค่นี้สบายมากครับ” หลังจากทานข้าวเสร็จโฮปก็ออกไปซื้อของที่ห้างตามที่คุยกัน ส่วนมีนยังดูแลลูกค้าที่ร้านต่อ โฮปเดินเลือกซื้อของใช้จนเป็นที่พอใจก่อนจะเดินผ่านร้านขนมของโปรดมีนที่ครา