ตอนที่ 8 มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลง

ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาทั้งโฮปและมีนต่างก็ยุ่งวุ่นวายอยู่กับร้านของตัวเอง มีนที่พึ่งจัดโปรโมชั่นของร้านเพื่อเรียกลูกค้า มีคนให้ความสนใจมากเกินความคาดหมายทำให้มีลูกค้าเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว ส่วนโฮปก็กำลังยุ่งๆ กับการขยับขยายผับ

"หายหน้าหายตาไปเลยนะครับคุณมีน"โซนที่เดินเข้ามาในร้านก็พูดแซวทันทีเมื่อเจอหน้ากัน

"ไอ้โซน"

"เออกูเอง ถ้าไม่มาหาที่ร้านกูจะได้เจอตัวมึงไหม"ช่วงนี้แม้แต่เสียงอีกฝ่ายก็ไม่ได้ยินจากที่ไม่เห็นตัวอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งหายเข้ากลีบเมฆไปเลยจนเขาต้องหอบมาหาถึงที่

"กูยุ่งๆ นี่ก็พึ่งจะได้พัก"มีนมีสีหน้าเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด ขอบตาของมีนดูคล้ำขึ้นจากการที่ต้องอยู่ตรวจบัญชีตอนดึกและต้องตื่นในตอนเช้าเพื่อมาเช็กของเข้าครัว

"กูเชื่อว่ามึงยุ่งดูสภาพโทรมเชียว"โซนแอบผงะตอนสังเกตอีกฝ่ายดีๆ เขาคิดว่ามีนคงไม่ได้นอนสักเท่าไหร่

"มาคนเดียวเหรอ"มีนมองผ่านด้านหลังของเพื่อนไปไม่เจอใคร

"เปล่าเดี๋ยวไอ้ฟาร์ เฮียคิงแล้วก็เฮียปราบตามมา"

"มาครบทีมเลย มีอะไรกันหรือเปล่า"เขาหรี่ตามองเพื่อน

"เปล่าไม่ได้มีอะไร กูห็นมึงหายหัวไปนานเลยอยากมาหา ฟาร์มันก็ขอตามมาด้วย"

"โทษทีว่ะมึงแค่ช่วงนี้กูยุ่งมากจริงๆ"มีนใช้มือเกาหัวตัวเอง                                                     

"มึงลองโทรชวนเฮียโฮปมาด้วยไหม เห็นเฮียปราบมันก็บ่นๆ นะว่าช่วงนี้เฮียโฮปก็เงียบๆ ไป"โซนพูดอย่างเป็นห่วง บอกตามตรงที่มาวันนี้สาเหตุหนึ่งเพราะเขารู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ รู้แค่ว่าต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นกับไอ้มีน แต่พอบอกเฮียปราบอีกฝ่ายว่าเขาคิดมากไป ตนเลยตบเข้าบ้องหูไปทีที่อีกฝ่ายดูถูกเซนส์ของเขา

"เฮียโฮปช่วงนี้ที่ผับมีปัญหาบางคืนกลับตีหนึ่งตีสอง"เพราะช่วงนี้แม้แต่เฮียโฮปเราก็ไม่ค่อยอยู่ด้วยกันมากนักมีนมักจะออกจากบ้านในช่วงเช้าและกลับไปช่วงสี่ห้าทุ่มเสมอ ส่วนโฮปเองก็ออกช้ากว่าเขาแต่ก็กลับมาช้ามากกว่าเขาเหมือนกัน                                                                            "วัยรุ่นสร้างตัวเหรอมึงสองคน ลองโทรชวนดูนี่พึ่งจะบ่ายสามคงยังไม่ติดงานอะไรหรอกมั้ง"โซนมองดูเวลาใช่ว่าผับจะมีคนเยอะในช่วงกลางวันซะหน่อย ถ้าจะเยอะจริงๆ ก็นู้นตกดึกไป

"เออๆ เดี๋ยวกูลองโทร" มีนเดินหายเข้ามาในห้องทำงานแล้วลองโทรหาคนรักตามที่เพื่อนบอก ความจริงเขากับเฮียโฮปก็ไม่ได้กินข้าวด้วยกันมาหลายวันแล้วเหมือนกันเพราะเฮียกลับไม่ค่อยเป็นเวลา

ตืด ตืด!!

"ว่าไงครับมีน"

"เฮียสะดวกคุยไหม อยู่ผับหรือเปล่าครับ"

"เฮียอยู่ร้านขายต้นไม้"

"ร้านขายต้นไม้? เฮียไปทำอะไรเหรอครับ"มีนหัวคิ้วกดลงปกติเฮียโฮปไม่ใช่ผู้ชายชอบต้นไม้และเขาเองก็ยิ่งกว่า

"เออ..พอดีมาดูต้นไม้ดอกไม้ไปลงที่ผับ มีนมีอะไรหรือเปล่า"ปลายสายติดอ่างเล็กน้อยแต่ก็ตอบคำถามไม่นาน

"พวกเพื่อนๆ เฮียมากินข้าวที่ร้านเลยให้มีนโทรมาชวนครับ"

"ไอ้ปราบกับไอ้คิงเหรอ"

"ใช่ครับ"

"บอกพวกมันว่าเดี๋ยวเฮียรีบตามไปแล้วกันนะ แต่ไม่รู้จะถึงกี่โมงก็กินกันก่อนได้เลย"

"เดี๋ยวมีนบอกให้ ว่าแต่ว่าไหนๆ ก็ไปร้านต้นไม้แล้ว ซื้อต้นเล็กๆ มาฝากหน่อยซิครับพอดีมีน...."เขาจะบอกให้อีกฝ่ายซื้อเข้ามาจะได้เอาไว้ประดับร้านด้วย

"มีนแค่นี้ก่อนนะเฮียเจอต้นที่อยากได้แล้ว"น้ำเสียงรีบร้อนส่งเข้ามาในสาย จนคนที่กำลังจะพูดต้องหยุดความตั้งใจลง..

"เอ่อ..ครับ ไว้เจอกันนะครับ" แล้วสายก็ถูกตัดไปดื้อๆ                 

                                       

 ด้านโฮป

"พี่โฮปติดงานอะไรหรือเปล่าคะ กลับก่อนได้นะคะพราวเดินดูคนเดียวได้"เธอเห็นอีกฝ่ายคุยโทรศัพท์เหมือนจะมีเรื่องด่วน

"ไม่มีครับ งานพี่มันไม่มีอะไรมากหรอก ไปครับเราไปดูดอกไม้กันดีกว่า พราวอยากได้แบบไหนไปไว้ที่คอนโดเดี๋ยวพี่ช่วยเลือก"โฮปรีบพูดปัดเปลี่ยนเรื่องคุยพลางส่งยิ้มให้เธอน้อยๆ

"ดีเลยค่ะ พราวเองก็ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องนี้ อยากซื้อไปไว้ที่ระเบียงประดับสวยงามเฉยๆ ค่ะ"ที่คอนโดดูโล่งเกินไปอยากตื่นมาแล้วเจอสิ่งสวยงามสบายตาบ้าง

“ครับ” โฮปก็ช่วยพราวเลือกดูต้นไม้โดยที่ไม่ได้สนใจถึงเรื่องที่มีนฝากเอาไว้ด้วยยังคงหลงระเริงกับความรู้สึกใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีอีกคนรอเขากลับไปทานข้าวด้วยกันเหมือนที่ผ่านมา

มีนที่เดินกลับออกมาแล้วทั้งหมดก็มาถึงกันหมดแล้วและกำลังจัดการสั่งอาหารกันอยู่

"มีน สรุปไอ้โฮปมันจะมาไหม" คิงเอ่ยถาม

"เฮียบอกว่าเดี๋ยวตามมาแต่ไม่รู้ถึงกี่โมง ให้กินกันก่อนได้เลยครับ"

"แหม!! เดี๋ยวนี่ทำเป็นคนดังตามตัวยากไปแล้วนะเพื่อนกู" ปราบอดที่จะแซะเพื่อนไม่ได้

"ช่วงนี้เฮียโฮปงานเยอะเห็นว่าจะขยายโซนผับเพิ่มก็เลยยุ่งๆ ครับ"เห็นเฮียบอกแบบนั้น มีนอดที่จะแก้ตัวแทนคนรักไม่ได้

"มันจะขยายไปไหนที่ก็มีอยู่แค่นั้น ข้างๆ ก็เป็นพวกร้านขายพวกอุปกรณ์ไอที" คิงสงสัย หรือมันจะซื้อที่เพิ่มไม่เห็นเล่าให้ฟัง

"นั่นดิ ไม่ใช่ว่าหาเรื่องไม่อยากมาเจอเพื่อนหรอกนะ"ปราบคาดเดา (มันรำคาญกูหรือเปล่าวะ)                                                 

"ก็อาจจะเป็นไปได้ เขาคงรำคาญมึง"โซนเอาไหล่ซนแฟนเบาๆ รู้ถึงความคิดของปราบโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้เอ่ย

"อ้าวโซน ทำไมหวยออกที่เฮียล่ะ แฟนเฮียจริงไหมเนี่ย"ให้กลับถึงบ้านก่อนจะสั่งสอนให้หลาบจำ

"เฮียพูดมากอยู่คนเดียว คนเขาทำงานจะให้มาว่างอะไรทุกวัน"

"แค่พูดเฉยๆ"

"ยังจะเถียงอีก"

"ไม่เถียงแล้วครับ มากินข้าวกันดีกว่า ไอ้คิงทำอะไร รีบสั่งดิเมียกูโมโหหิวแล้วเนี่ย"

มีนได้แต่มองแฟนเพื่อนกับเพื่อนที่ตีกันไปมาเป็นเรื่องปกติที่เขาเจออยู่ทุกครั้ง---ทั้งห้าคนก็ทานข้าวกันไปพูดคุยหยอกล้อกันไปด้วย จนทานข้าวเสร็จก็ยังไม่มีวี่แววว่าโฮปจะมา

"ไอ้โฮปมันจะมาไหม ของคาวจนของหวานจะหมดแล้วยังไม่เห็นหัว"ปราบพูดขึ้นมาอีกรอบ                                                 

"นั่นดิมีนลองโทรตามอีกรอบไหม"คิงก็เห็นด้วย

"เดี๋ยวลองโทรอีกรอบครับ" มีนโทรหาคนรักแต่ไม่รับสาย .."ไม่รับสายเลย น่าจะติดธุระอยู่"มีนคาดเดาอีกฝ่ายตัดประโยคเขาก่อนหน้านี้ก็น่าจะเพราะยุ่งๆ อยู่ แต่ใจลึกๆ มีนกับรู้สึกไม่ดีเขาอดที่จะตั้งคำถามไม่ได้ว่าทำไมถึงไม่โทรมาบอกเขาหรือทักมาหาเขาก่อน ไม่ใช่ปล่อยให้รอแบบนี้

"กลับกันก่อนไหม เอาไว้นัดกันใหม่วันหลัง" ฟาร์เสนอ

"ได้ๆ เอาไว้ค่อยนัดกัน"

"ฝากบอกไอ้โฮปมันด้วยนะ มาหา มาเจอเพื่อนบ้าง”

"จะบอกให้นะครับ" มีนออกมาส่งเพื่อนๆ ที่หน้าร้านก่อนจะลองโทรหาโฮปอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็จบลงตรงที่โฮปไม่ได้รับสายเขาเหมือนเดิม --จนกระทั่งมีนปิดร้านโฮปถึงได้โทรกลับมา

ครืน!ครืน!

"มีนพี่เห็นโทรมาหลายสายเลย โทษทีนะ พอดีเฮียเดินดูต้นไม้เพลินไปหน่อย"เสียงของโฮปเอ่ยอย่างร้อนใจ

"ไม่เป็นอะไรเลยครับ พอดีเฮียปราบกับเฮียคิงให้ลองโทรตาม...เพราะไม่เห็นเฮียมาสักที"มีนพูดเสียงเบาในประโยคสุดท้าย

"พึ่งเลือกซื้อต้นไม้เสร็จครับ กลับไปไม่ทัน"น้ำเสียงของโฮปเต็มไม่ด้วยความรู้สึกอยากแก้ไข

"ไม่เป็นไรเลยครับ เฮียโฮปอยู่ไหนครับ"มีนปัดเรื่องนั้นทิ้งเพื่อนๆ ก็กลับไปแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องพูดต่อ

"กำลังจะกลับห้องแล้ว วันนี้ว่าจะพักสักหน่อย"โฮปที่รู้ว่ามีนไม่สาวความต่อจึงมีน้ำเสียงผ่อนคลายลงมาก และตอบกลับคนรักอย่างอารมณ์ดี

"ไว้เจอกันนะครับ มีนก็กำลังจะกลับเหมือนกัน" มีนรีบเก็บของเพราะอยากจะกลับคอนโดเร็วๆ หลังจากที่ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่