All Chapters of นึกว่าจะ(รัก): Chapter 31 - Chapter 40

3 วันต่อมามีนกลับมามีรอยยิ้มและสดใสขึ้นหลังจากที่ได้ไปพักผ่อนสมอง ตอนนี้เขากลับมาดูแลที่ร้านอาหารเหมือนเดิม ใช้ชีวิตเหมือนเดิม เป็นมีนคนเดิมที่เป็นที่รักของทุกคน"หายหน้าไปหลายวันเลยนะมีนพี่มาเจอแต่ฟาร์ เขาบอกว่ามีนหนีไปเที่ยว"คนตัวใหญ่พูดตัดพ้อ"ไม่ได้หนีครับ แค่ไปพักผ่อน"มีนยิ้มตอบคนตัวโตที่ทำท่ามีหูและหางทิพย์ลู่ลง มีนขำในใจอดที่จะเอ็ดดูไม่ได้จริงๆ"เป็นไงบ้างหายเหนื่อยหรือยัง""หายแล้วครับ ไม่ได้เข้าร้านเหรอครับ"“เข้าครับแต่แวะมาหากำลังใจแถวนี้ก่อน” เพราะเขาคิดถึงอีกฝ่ายด้วย ประโยคนั้นไทเลอร์ไม่ได้พูดอะไรดวงตาสีฟ้าอ่อนจับจ้องไปที่ใบหน้าของมีน..“ทานอะไรมาหรือยังครับ” มีนละสายตาออกจากไทเลอร์ไม่ได้มีท่าทางไม่พอใจอะไรเขาหยิบเมนูส่งให้อายุมากกว่า“ขอฝากท้องที่ร้านมีนได้ไหมครับ”“อยากทานอะไรเป็นพิเศษครับ”"สักครู่ครับ"ไทเลอร์ดูเมนูแล้วเขียนลงกระดาษสองสามอย่างก่อนจะยื่นให้มีน"พี่ไปนั่งรอก่อนนะครับ มีนเอาเมนูไปให้พ่อครัวก่อน" มีนที่กำลังจะหันตัวเดินเข้าไปในครัวกับต้องหยุดเท้ากับที่เพราะเสียงทักทายจากเพื่อนดังมาแต่ไกล"ไปเที่ยวมาเป็นไงบ้างวะ"โซนที่ส่งเสียงลอยมาแต่ไกลจนลูกค้าบางคนที่นั่

ตอนนี้ไทเลอร์ก็ยังคอยไปรับไปส่งมีนอยู่เรื่อยๆ บางครั้งวันหยุดก็เห็นออกไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ทั้งสองเหมือนจะสนิทและตัวติดกันมากขึ้นแต่ก็ยังมีกำแพงบางอย่างที่มีนสร้างมันขึ้นมาเพื่อปิดกั้นความรู้สึก"ขอบคุณนะครับพี่ไทเลอร์ที่มาส่ง"มีนก้มหัวน้อยๆ ให้คนพี่"ยินดีครับ พรุ่งนี้รถมีนเสร็จแล้วใช่ไหม""ใช่ครับ""ตอนเช้าพี่มารับมีนไปร้าน แล้วตอนเย็นพี่พามีนไปเอารถดีไหม"ไทเลอร์ยังคงอาสาช่วยเหลือเหมือนเดิม ไม่เคยปล่อยให้มีนต้องร้องขอหรือขอความช่วยเหลือเองสักครั้ง"ได้ครับ"เขาเองที่ไม่เห็นว่าเสียหายอะไรก็พยักหน้ารับน้อยๆ"ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อน""ขับรถดีๆ นะครับ" ไทเลอร์ทำหน้าที่มาส่งมีนที่บ้านทุกวัน เขาทำด้วยความเต็มใจ อีกอย่างการได้อยู่ใกล้มีนก็เป็นความสุขของเขาอีกอย่างหนึ่ง (ใครจะไม่อยากอยู่กับคนที่ชอบล่ะ จริงไหม?)"เอ๊ะ...ทำไมไฟในบ้านเปิด หรือเมื่อเช้าเราลืมปิด " ไม่น่าใช่เพราะดูแล้วก่อนที่จะออกจากบ้าน มีนเดินเข้าบ้านไปอย่างหวาดระแวง หันมองซ้ายมองขวาว่ามีอะไรผิดปกติไหม ที่นี่ไม่ใช่คอนโดที่มีระบบรักษาความปลอดภัยเขาจึงต้องระแวดระวังอยู่เสมอ ก่อนที่มีนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ร่างๆ หนึ่งก็วิ่งมากอด

ช่วงค่ำของวัน"ปิดร้านเสร็จแล้วเหรอครับ" ไทเลอร์มารอรับมีนที่หน้าร้านตามที่นัดกันไว้ว่าจะพาไปรับรถที่อู่"ครับเสร็จแล้ว พี่มาถึงนานหรือยังครับ"มีนที่ขึ้นไปนั่งประจำในตำแหน่งด้านข้างคนขับ"ไม่นาน ไปกันเลยไหมเดี๋ยวรถติด""ครับ"ไทเลอร์ขับรถไปเรื่อยๆ โดยเปิดเพลงคลอในรถเบาๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบจนเกินไป"ทางไปอู่ซ่อมรถมันไม่ใช่ทางนี้นิครับ"มีนที่พึ่งสังเกตได้ว่ามันคนละเส้นทางที่ไปรับรถ"พี่พามาทางลัด หนีรถติดครับ"ไทเลอร์หาข้ออ้างเพื่อไม่ให้มีนสงสัยเพราะเขากำลังจะพาไปที่แห่งหนึ่ง"ไม่น่าล่ะมีนไม่ค่อยคุ้นทางเลย"สายตาคู่คมยังคงจับจ้องผ่านกระจกรถด้านนอกมองบรรยากาศรอบๆ"เดี๋ยวก็ถึงแล้วครับ" แล้วไทเลอร์ก็ขับรถเลี้ยวพามีนมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่ถูกประดับประดาไปด้วยไฟสีส้มสวยงามเป็นร้านอาหารเรียบง่าย มีโต๊ะนั่งดินเนอร์ มีผ้าม่านสีขาวบางถูกผูกไว้กับเสา ร้านสไตล์นี้มักพบเห็นได้ง่ายที่ทะเลซะส่วนใหญ่"พี่พามีนมาที่นี่ทำไมเหรอครับ""มีนทำงานจนลืมไปแล้วใช่ไหมว่าวันนี้วันอะไร"คนอายุมากกว่าพูดทวนความทรงจำและมองไปที่คนที่มีสีหน้างงงวยปนกับไม่เข้าใจ"วันอะไรเหรอครับ"มีนยังคงคิดไม่ออกว่าเป็นวันอะไร

"ร้านนี้เหรอวะที่มึงเล่าให้ฟัง"โซนหันมองดูรอบๆ ภายในร้าน"เออร้านนี้แหละเปิดวันนี้วันแรก จริงๆ กูชวนพี่ไทเลอร์เอาไว้แต่พอดีวันนี้เขาไม่ว่างกูก็เลยชวนพวกมึงแทน""แหม!! เห็นกูกับไอ้ฟาร์เป็นตัวแทนไปเลยนะ"โซนพูดเหน็บพร้อมกับเสียงที่แหลมสูง"เถอะน่า จริงๆ ก็ตั้งใจจะชวนมาด้วยกันอยู่แล้ว"มีนคีบผักลงหมอเมื่อเห็นน้ำร้อนแล้ว"แต่เอาจริงๆ ร้านบรรยากาศดีอยู่นะ"สายตากวาดมองดูรอบๆ บริเวณ"เออ นั่นดิ ร้านสวย เนื้อก็ดี ท่าทางเจ้าของร้านก็น่าจะสายชาบูเหมือนกัน" ตั้งแต่เข้ามาในร้าน มีนกับโซนก็ยังเอ่ยปากชมไม่หยุด"กูก็ว่าแบบนั้นแหละ แถมเปิดเพลงในร้านก็มีแต่เพลงเพราะๆ โคตรชอบเลยบรรยากาศแบบนี้ ถ้าตอนนั้นไม่คิดจะเปิดร้านอาหารกูคงเปิดร้านชาบูไปแล้ว"มีนว่าพลางหยักไหล่ที่ตนเลือกที่จะเปิดร้านอาหารไทยผสมอาหารฝั่งยุโรป"อย่างมึงเปิดร้านชาบูไม่ได้หรอกไอ้มีน" โซนรีบขัด"ทำไมกูจะเปิดไม่ได้"ร้านอาหารกูยังเปิดมาได้เลย แค่ร้านชาบูทำไมจะเปิดไม่ได้ ดูถูกกันเกินไปแล้ว“ถ้าเปิดคงขาดทุนพอดีเพราะมึงน่าจะนั่งกินเองทุกวันไม่เหลือให้ลูกค้า"โซนเอาตะเกียบชี้หน้าอีกฝ่าย ประโยคนี้ไม่เกินจริงเลย"กูไม่ได้กินจุขนาดนั้นไหม"มีนเอ่ยแย้ง

คิงวางสายจากแฟนแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทที่แสร้งทำเป็นหันหน้าไปทางอื่นทั้งที่เอียงตัวจนแทบจะตกจากโซฟา"ไม่มานั่งฟังข้างๆ กูเลยละ"คิงพูดประชดประชันอีกฝ่าย"กูไม่ได้สนใจสักหน่อย มึงเสือกคุยเสียงดังกูแค่บังเอิญได้ยิน"โฮปที่ทำหน้าเฉไฉไม่รู้ไม่ชี้"บังเอิญจนคอยาวเป็นยีราฟเลยนะ"คิงยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย"ไม่ต้องมาแซวกูเลย ว่าแต่มีนเป็นอะไร""ไหนมึงบอกไม่สนใจไง"ตาคมหลิ่วมอง"บอกมาเถอะน่า"ลีลาจังวะทำเป็นเล่นหูเล่นตานะมึง เดี๋ยวโบกเข้าให้สักที"กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฟาร์บอกว่ามีนทะเลาะกับไทเลอร์""ทะเลาะ ก็ไหนว่ารักกันจะตายแล้วไปทะเลาะกันเรื่องอะไร"โฮปที่เริ่มใจไม่ดีเมื่อรู้ว่าคนที่ตนรักเหมือนจะมีปัญหากับคนปัจจุบันเข้าแล้ว"ฟาร์ก็ยังไม่รู้ แต่มีนน้ำเสียงไม่ค่อยดีเลยจะรีบไปหา""แย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ"หัวคิ้วคมขมวดเข้าหากัน"ปกติถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญจริงๆ มีนก็ไม่ค่อยรบกวนใครมึงก็รู้ แต่ที่โทรมาหาฟาร์ก็คงจะเครียดเรื่องที่ทะเลาะกันจริงๆ นั่นแหละ""หรือกูควรไปดูมีนดี" โฮปทำท่าจะลุกออกไปจากห้องจนคิงต้องรีบคว้าแขนเอาไว้"มึงจะไปไหน""กูจะไปหามีน อยากรู้ว่าไอ้นั่นมันทำอะไรให้มีนเสียใจ กูจะได้ไปจั