ตอนนี้ไทเลอร์ก็ยังคอยไปรับไปส่งมีนอยู่เรื่อยๆ บางครั้งวันหยุดก็เห็นออกไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ทั้งสองเหมือนจะสนิทและตัวติดกันมากขึ้นแต่ก็ยังมีกำแพงบางอย่างที่มีนสร้างมันขึ้นมาเพื่อปิดกั้นความรู้สึก"ขอบคุณนะครับพี่ไทเลอร์ที่มาส่ง"มีนก้มหัวน้อยๆ ให้คนพี่"ยินดีครับ พรุ่งนี้รถมีนเสร็จแล้วใช่ไหม""ใช่ครับ""ตอนเช้าพี่มารับมีนไปร้าน แล้วตอนเย็นพี่พามีนไปเอารถดีไหม"ไทเลอร์ยังคงอาสาช่วยเหลือเหมือนเดิม ไม่เคยปล่อยให้มีนต้องร้องขอหรือขอความช่วยเหลือเองสักครั้ง"ได้ครับ"เขาเองที่ไม่เห็นว่าเสียหายอะไรก็พยักหน้ารับน้อยๆ"ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อน""ขับรถดีๆ นะครับ" ไทเลอร์ทำหน้าที่มาส่งมีนที่บ้านทุกวัน เขาทำด้วยความเต็มใจ อีกอย่างการได้อยู่ใกล้มีนก็เป็นความสุขของเขาอีกอย่างหนึ่ง (ใครจะไม่อยากอยู่กับคนที่ชอบล่ะ จริงไหม?)"เอ๊ะ...ทำไมไฟในบ้านเปิด หรือเมื่อเช้าเราลืมปิด " ไม่น่าใช่เพราะดูแล้วก่อนที่จะออกจากบ้าน มีนเดินเข้าบ้านไปอย่างหวาดระแวง หันมองซ้ายมองขวาว่ามีอะไรผิดปกติไหม ที่นี่ไม่ใช่คอนโดที่มีระบบรักษาความปลอดภัยเขาจึงต้องระแวดระวังอยู่เสมอ ก่อนที่มีนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ร่างๆ หนึ่งก็วิ่งมากอด
“มีอะไรติดอีกไหมครับ” โฮปที่แวะเข้ามาดูผับในตอนบ่าย ตรวจความเรียบร้อยก่อนจะเปิดให้ลูกเข้ามาในไม่กี่ชั่วโมง ร้านเริ่มกลับมาเป็นรูปเป็นร่างเหมือนเดิมแล้วหลังจากที่เขาไม่ได้ใส่ใจมันหลายเดือน“ไม่มีแล้วครับ” คณิตผู้จัดการร้านเอ่ยบอกกับเจ้าของ พออีกฝ่ายกลับมาคนเป็นลูกน้องอย่างเขาก็พลอยเบาใจ"เดี๋ยวดึกๆ ผมกลับเข้ามาอีก ผมไปทำธุระก่อน""ครับคุณโฮป"เมื่อโฮปพูดคุยเรื่องงานเสร็จก็ขับรถออกไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย เขาไม่อยากทำให้ใครต้องลำบากใจเลยเลือกที่จะไม่ถามเรื่องของมีนจากเพื่อนๆ อีก แต่มันก็ยังมีบ้างที่เขาแอบแวะมาหาและเฝ้ามองดูมีนอยู่ไกลๆ (มันอาจจะช่วยลดความคิดถึงลงบ้าง) อย่างน้อยได้เห็นหน้าสักนิดก็ยังดี"พี่ไทเลอร์ครับ ลองชิมให้หน่อย มีนลองทำเมนูใหม่ของที่ร้าน อยากให้พี่ลองดูว่ามันพอจะทำขายได้หรือเปล่า" มีนใส่ผ้ากันเปื้อนยกอาหารมาวางตรงหน้าของอีกฝ่าย“หน้าตาน่าทานมาก พี่ลองชิมหน่อยสิ” ไทเลอร์ใช้ช้อนตักสิ่งที่อยู่ในชามเข้าปาก "อื่อ ก็พอกินได้นะ""แค่พอกินได้เองเหรอครับ"มีนคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น นี่เขาฝีมือตกขนาดนี้เลยเหรอ หรือเพราะไม่ค่อยได้ทำ"ก็..." ไทเลอร์อึกอัก เมื่อครู่เขาก็ปากไวเกิน ใช้ป
ช่วงค่ำของวัน"ปิดร้านเสร็จแล้วเหรอครับ" ไทเลอร์มารอรับมีนที่หน้าร้านตามที่นัดกันไว้ว่าจะพาไปรับรถที่อู่"ครับเสร็จแล้ว พี่มาถึงนานหรือยังครับ"มีนที่ขึ้นไปนั่งประจำในตำแหน่งด้านข้างคนขับ"ไม่นาน ไปกันเลยไหมเดี๋ยวรถติด""ครับ"ไทเลอร์ขับรถไปเรื่อยๆ โดยเปิดเพลงคลอในรถเบาๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบจนเกินไป"ทางไปอู่ซ่อมรถมันไม่ใช่ทางนี้นิครับ"มีนที่พึ่งสังเกตได้ว่ามันคนละเส้นทางที่ไปรับรถ"พี่พามาทางลัด หนีรถติดครับ"ไทเลอร์หาข้ออ้างเพื่อไม่ให้มีนสงสัยเพราะเขากำลังจะพาไปที่แห่งหนึ่ง"ไม่น่าล่ะมีนไม่ค่อยคุ้นทางเลย"สายตาคู่คมยังคงจับจ้องผ่านกระจกรถด้านนอกมองบรรยากาศรอบๆ"เดี๋ยวก็ถึงแล้วครับ" แล้วไทเลอร์ก็ขับรถเลี้ยวพามีนมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่ถูกประดับประดาไปด้วยไฟสีส้มสวยงามเป็นร้านอาหารเรียบง่าย มีโต๊ะนั่งดินเนอร์ มีผ้าม่านสีขาวบางถูกผูกไว้กับเสา ร้านสไตล์นี้มักพบเห็นได้ง่ายที่ทะเลซะส่วนใหญ่"พี่พามีนมาที่นี่ทำไมเหรอครับ""มีนทำงานจนลืมไปแล้วใช่ไหมว่าวันนี้วันอะไร"คนอายุมากกว่าพูดทวนความทรงจำและมองไปที่คนที่มีสีหน้างงงวยปนกับไม่เข้าใจ"วันอะไรเหรอครับ"มีนยังคงคิดไม่ออกว่าเป็นวันอะไร
3 ปีผ่านไป"รอนานไหมครับ"มีนเอ่ยถามพลขับรถที่เที่ยวมารับมาส่งเขาตลอด 3 ปี มานี้"ไม่นานครับ วันนี้พี่ว่าจะชวนมีนไปกินข้าวด้วยกันพี่จองร้านอาหารบนดาดฟ้าโรงแรมเอาไว้"ไทเลอร์ยิ้มกรุ้มกริ่ม“หิวเหรอครับ มีนทำให้กินที่ร้านก่อนได้นะ” มีนถามด้วยความเป็นห่วง ทั้งดูร้านทั้งมารับเขาจนไม่มีเวลาทานข้าวเลยเหรอ“มีนลืมไปใช่ไหมวันนี้วันอะไร” อ่า!!อย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด ดูแลร้านจนลืมสินะ (เจ้าแสบ) เขาส่ายหัวอย่างไม่คิดอะไรมีนขี้ลืมอย่างนี้เสมอ“?” มีนทำหน้าครุ่นคิด วันเกิดเขาเหรอ (ก็ไม่ใช่นิ) หรือวันเกิดคนตรงหน้า (ก็ไม่ใช่อีก) แล้วมันวันอะไรกัน"วันครบรอบหนึ่งปีกับอีกห้าเดือนที่เราคบกันไงครับ"ไทเลอร์เห็นสีหน้าฉงนของอีกฝ่ายจึงรีบเฉลยก่อนที่คิ้วจะเคลื่อนมารวมกันอีกหน"ตังค์เหลือใช้เหรอครับ"เดี๋ยววันเกิด วันวาเลนไทน์ วันอยากกิน หาเรื่องพาไปทานข้าวนอกบ้านทุกวัน มื้อหนึ่งก็ไม่ใช่ถูกๆ หลักร้อยบ้างหลักพันบ้าง รวมๆ กันแล้วภายในครึ่งปีอีกฝ่ายใช้เงินเลี้ยงเขาหมดไปเป็นแสนแล้วมั้ง"ช่วยใช้หน่อยสิครับ"ไทเลอร์ทำหน้าอ้อน เรื่องเงินสำหรับเขาไม่เคยเป็นเรื่องใหญ่ถ้ามันซื้อความสุขให้คนตรงหน้าได้เขาจะยอมควักออกมาหมดก
"ร้านนี้เหรอวะที่มึงเล่าให้ฟัง"โซนหันมองดูรอบๆ ภายในร้าน"เออร้านนี้แหละเปิดวันนี้วันแรก จริงๆ กูชวนพี่ไทเลอร์เอาไว้แต่พอดีวันนี้เขาไม่ว่างกูก็เลยชวนพวกมึงแทน""แหม!! เห็นกูกับไอ้ฟาร์เป็นตัวแทนไปเลยนะ"โซนพูดเหน็บพร้อมกับเสียงที่แหลมสูง"เถอะน่า จริงๆ ก็ตั้งใจจะชวนมาด้วยกันอยู่แล้ว"มีนคีบผักลงหมอเมื่อเห็นน้ำร้อนแล้ว"แต่เอาจริงๆ ร้านบรรยากาศดีอยู่นะ"สายตากวาดมองดูรอบๆ บริเวณ"เออ นั่นดิ ร้านสวย เนื้อก็ดี ท่าทางเจ้าของร้านก็น่าจะสายชาบูเหมือนกัน" ตั้งแต่เข้ามาในร้าน มีนกับโซนก็ยังเอ่ยปากชมไม่หยุด"กูก็ว่าแบบนั้นแหละ แถมเปิดเพลงในร้านก็มีแต่เพลงเพราะๆ โคตรชอบเลยบรรยากาศแบบนี้ ถ้าตอนนั้นไม่คิดจะเปิดร้านอาหารกูคงเปิดร้านชาบูไปแล้ว"มีนว่าพลางหยักไหล่ที่ตนเลือกที่จะเปิดร้านอาหารไทยผสมอาหารฝั่งยุโรป"อย่างมึงเปิดร้านชาบูไม่ได้หรอกไอ้มีน" โซนรีบขัด"ทำไมกูจะเปิดไม่ได้"ร้านอาหารกูยังเปิดมาได้เลย แค่ร้านชาบูทำไมจะเปิดไม่ได้ ดูถูกกันเกินไปแล้ว“ถ้าเปิดคงขาดทุนพอดีเพราะมึงน่าจะนั่งกินเองทุกวันไม่เหลือให้ลูกค้า"โซนเอาตะเกียบชี้หน้าอีกฝ่าย ประโยคนี้ไม่เกินจริงเลย"กูไม่ได้กินจุขนาดนั้นไหม"มีนเอ่ยแย้ง
เช้าวันต่อมาวันนี้มีนตั้งใจหยุดเพื่อจะทำความสะอาดบ้านเพราะเริ่มรกและฝุ่นเริ่มเยอะ เขาไม่ค่อยมีเวลาเลยช่วงหลังๆ มานี้"พึ่งเห็นนะเนี่ยว่าเก็บของมายัดไว้ในนี้เต็มไปหมด" มีนเปิดลิ้นชักใต้ตู้เสื้อผ้าออกมาก่อนจะเห็นด้านในมีรูปถ่าย สมุดบันทึกและบิลค่าใช้จ่ายใส่เอาไว้จนเกือบเต็ม"โห!!นี่รูปตอนไหนวะ ไปเที่ยวทะเลเมื่อสามปีที่แล้ว"รูปที่ถ่ายกับเพื่อน"นี่ก็บิลค่าซื้อทีวีสุดยอดเลยไอ้มีนมึงเก็บมาได้ไงเป็นปี" มีนบ่นพึมพำกับตัวเอง เหนื่อยใจกับการชอบสะสมเก็บของพวกนี้สุดท้ายก็ต้องมาทยอยทิ้งทีหลัง"มีนอยู่ไหนครับ!!" เสียงไทเลอร์ร้องเรียกจากชั้นล่างแว่วมา"ห้องนอนครับ พี่ขึ้นมาได้เลย" มีนหยิบของในลิ้นชักออกมาทีละชิ้นจนไปเจอกับรูปถ่ายใบหนึ่งเป็นภาพเมื่อครั้งที่เขากับโฮปไปเที่ยวด้วยกัน"เก็บไปถึงไหนแล้วครับ"ไทเลอร์ที่เดินเข้ามาหา แต่มีนกับสะดุ้งตัวเล็กน้อย"อ๋อ..พึ่งเริ่มเก็บครับ" มีนรีบซ่อนรูปไว้ด้านหลัง"หืม อะไรครับ ทำหน้าตามีพิรุธ"ไทเลอร์พูดหยอกล้อคนที่ทำหน้าเหลอหลาใส่กัน (ดูตลกดี) ชักอยากรู้แล้วสิแอบอะไรไว้ด้านหลัง"เปล่าครับไม่มีอะไร"มีส่งยิ้มแหย่ๆ ให้"ไหน ซ่อนอะไรไว้ ขอพี่ดูหน่อย"คนตัวใหญ่ที่เดิ
คิงวางสายจากแฟนแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทที่แสร้งทำเป็นหันหน้าไปทางอื่นทั้งที่เอียงตัวจนแทบจะตกจากโซฟา"ไม่มานั่งฟังข้างๆ กูเลยละ"คิงพูดประชดประชันอีกฝ่าย"กูไม่ได้สนใจสักหน่อย มึงเสือกคุยเสียงดังกูแค่บังเอิญได้ยิน"โฮปที่ทำหน้าเฉไฉไม่รู้ไม่ชี้"บังเอิญจนคอยาวเป็นยีราฟเลยนะ"คิงยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย"ไม่ต้องมาแซวกูเลย ว่าแต่มีนเป็นอะไร""ไหนมึงบอกไม่สนใจไง"ตาคมหลิ่วมอง"บอกมาเถอะน่า"ลีลาจังวะทำเป็นเล่นหูเล่นตานะมึง เดี๋ยวโบกเข้าให้สักที"กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฟาร์บอกว่ามีนทะเลาะกับไทเลอร์""ทะเลาะ ก็ไหนว่ารักกันจะตายแล้วไปทะเลาะกันเรื่องอะไร"โฮปที่เริ่มใจไม่ดีเมื่อรู้ว่าคนที่ตนรักเหมือนจะมีปัญหากับคนปัจจุบันเข้าแล้ว"ฟาร์ก็ยังไม่รู้ แต่มีนน้ำเสียงไม่ค่อยดีเลยจะรีบไปหา""แย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ"หัวคิ้วคมขมวดเข้าหากัน"ปกติถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญจริงๆ มีนก็ไม่ค่อยรบกวนใครมึงก็รู้ แต่ที่โทรมาหาฟาร์ก็คงจะเครียดเรื่องที่ทะเลาะกันจริงๆ นั่นแหละ""หรือกูควรไปดูมีนดี" โฮปทำท่าจะลุกออกไปจากห้องจนคิงต้องรีบคว้าแขนเอาไว้"มึงจะไปไหน""กูจะไปหามีน อยากรู้ว่าไอ้นั่นมันทำอะไรให้มีนเสียใจ กูจะได้ไปจั
หลายวันต่อมา"ไงมึงคุยกับพี่ไทเลอร์หรือยัง" มีนแวะมาหาฟาร์ที่ร้านสัก ฟาร์จึงเอ่ยถามเพื่อนถึงเรื่องราวเมื่อหลายวันก่อน"ไปมาแล้ว ไม่เจอพี่เขาไม่ได้กลับคอนโด ที่ร้านก็ไม่ได้เข้าไป ถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าพี่เขาหายไปไหน"มีนทิ้งตัวลงเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า หลายวันมานี่นอนไม่หลับเลย"มึงสองคนยังไม่ได้คุยกันอีกเหรอ"คิ้วเฉียงยกขึ้น"อืม""มันก็สามวันแล้วนะ พี่เขาโกรธอะไรขนาดนั้นวะ มึงไม่ได้ไปทำอะไรมากไปกว่าที่เล่าให้พวกกูฟังใช่ไหม"ฟาร์ที่กำลังจัดชั้นวางของอยู่ละสายตามามองเพื่อนจริงจัง"ไม่มี กูจะไปทำอะไรพี่เขาได้ จากเครียดเรื่องที่ทะเลาะกันกูก็ชักจะเป็นห่วงพี่เขาขึ้นมาแล้ว ไม่รู้ว่าหายหน้าไปไหน" มีนเปิดดูข้อความในมือถือ ที่ตลอดสามวันเขาพยายามติดต่อหาไทเลอร์แต่ก็ไม่ได้มีการตอบรับ ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าไทเลอร์หายตัวไปไหน หรือแค่ต้องการหลบหน้ากันเพราะยังโกรธอยู่กันแน่..“เฮ่อ!!เอาไงดีวะ ไปหรือไม่ไปดี” โฮปที่ตั้งใจอยากจะขับรถไปดูมีนสุดท้ายก็ใจไม่กล้าพอ ต้องวนรถมานั่งเล่นอยู่ที่ใต้สะพานข้ามแม่น้ำใหญ่เพียงลำพัง"ป่านนี้เขาก็คงคืนดีกันไปแล้วมั้ง กูจะมานั่งเครียดทำไมวะกลับไปทำงานของตัวเองไม่ดีกว่าหรือ
3 เดือนต่อมา"อรุณสวัสดิ์ครับมีน"โฮปที่มารออยู่หน้าร้านที่เดิมเหมือนเป็นที่ประจำไปแล้ว"มาแต่เช้าอีกแล้วนะครับ"มีนส่ายหน้าให้กับความตื๊อในครั้งนี้กับอีกฝ่าย"อยากมาเจอมีน ว่าแต่วันนี้ไม่ไล่เฮียเหรอ"ปกติเห็นเขาประโยคแรกที่มักจะได้ยินประจำคือมาทำอะไร กลับไปได้แล้ว อย่ามาก่อกวน (แต่วันนี้มาแปลก) หรืออาจจะขี้เกียจไล่เขาแล้ว"เหนื่อยจะไล่แล้วครับ ถึงผมไล่คุณก็ไม่ยอมไปอยู่ดี""มีน"โฮปเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่วเบา"ครับ""มีนรู้ใช่ไหมว่าทำไมเฮียถึงทำแบบนี้"หวังว่ามีนจะให้โอกาสยอมให้เขาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง"ทำอะไรเหรอครับ แล้วผมจะไปรู้กับคุณได้ไง"มีนแสร้งไม่เข้าใจเขาอยากให้โฮปพูดออกมาตรงๆ ว่าต้องการอะไรกันแน่ตนจะได้ไม่เผลอคิดไปเองคนเดียว"ที่เฮียมาป้วนเปี้ยน แวะเวียนมาหามีนอยู่ทุกวันนี่ไง""คุณก็คงแค่ว่างไม่มีอะไรทำ ใช่ไหมครับ"มีนทำทีเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรต่อ“คิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ"ไม่รู้อะไรเลยสินะ (ใจร้ายสุดๆ) ทั้งๆ ที่เขาคิดว่าชัดเจนมากแล้วแท้ๆ ไหนไอ้คิงบอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดไง"คุณมีอะไรอีกหรือเปล่าครับผมจะไปทำงานแล้ว"มีนเอ่ยอย่างเร่งเร้า"มีนให้โอกาสเฮียได้ไหม เรากลับมาคบกันได้ไหมมีน"
5 วันต่อมาหลังจบทริปโฮปก็ตั้งใจเอาไว้ว่าเขาจะลองเดินหน้าง้อขอคืนดีกับมีนดูอีกสักครั้ง เพราะตอนนี้เขาเองก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว อย่างน้อยมีนเองก็โสดและเขาก็ยังเชื่อว่าลึกๆ มีนก็คงมีความรู้สึกดีๆ หลงเหลือให้เขาอยู่บ้าง (หรือเขาคิดไปเอง) ขอเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนแล้วกันเพื่อเรียกความมั่นใจ"ร้านนี้มีเมนูแนะนำไหมครับ"โฮปเอ่ยขึ้นมาลอยเมื่อเจ้าของร้านเดินก้มหน้าก้มตาดูออเดอร์ในมือและกำลังจะเดินผ่านหน้าเขาไป"คุณ.."มีนเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงลูกค้า แต่เจ้าของเสียงนั้นเป็นคนที่เขารู้จักดี"สั่งอาหารหน่อยครับ"โฮปพูดพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม"ได้ครับเดี๋ยวผมให้เด็กเอาเมนูมาให้""ขอบคุณครับ มีนนั่งกินด้วยกันไหม"เขาเอ่ยชวนถ้าเป็นเมื่อก่อนเวลายุ่งๆ แบบนี้อีกฝ่ายมักจะไม่ได้ทานทั้งข้าว ถึงทานก็ไม่ค่อยได้กินเป็นเวลา"ไม่เป็นไรครับ ผมทำงานอยู่ เชิญตามสบายเลย"พูดเสร็จมีนก็เดินหนีเข้ามาหลังร้าน"ช่วงนี้คุณโฮปเขามาบ่อยนะครับ"พนักงานรับกระดาษเมนูอาหารของลูกค้าจากมีนมาถือไว้"ถ้าไม่ได้มาสร้างความวุ่นวายอะไรก็ปล่อยเขาไป เหมือนเป็นลูกค้า" มีนหันไปบอกพนักงาน"ครับ""ผมฝากด้วยแล้วกันนะ""ไม่มีปั
"ไงมึง คืบหน้าบ้างไหม" ปราบกับคิง ถือเครื่องดื่มออกมาจากด้านในแล้วจัดวางจนเต็มโต๊ะ"นี่กะเมากันแต่หัววันเลยหรือไง ไหนมึงบอกกูทริปทำบุญ"โฮปไม่ได้สนใจประโยคคำถามจากพวกมัน แต่แซะเพื่อนทั้งสองกลับแทน บอกจะมาทำบุญเขาก็คิดว่าจะเพลาๆ เรื่องแบบนี้ที่ไหนได้มาทำบุญแต่ยังคงสันดานเดิม"ทำบุญก็ส่วนทำบุญ ทำจบแล้วก็เป็นเรื่องของการพักผ่อนแล้วไหมวะ"ปราบเหลือบตามองเพื่อนพร้อมหยักไหล่ให้ไปทีหนึ่ง"กูว่าจุดประสงค์หลักของมึงสองคนไม่ได้กะจะมาวัดแน่ๆ"โฮปเบ้ปากส่ายหน้า"ใครบอกมึงว่ากูสองคนอยากมาไหว้พระ""นั่นดิ นู้นเรื่องไหว้พระความคิดฟาร์มัน"คิงบุ้ยปากไปหาแฟนตัวเองที่นั่งอยู่กลับกลุ่มเพื่อน อยู่ๆ แฟนเขาก็ชวนมาทำบุญ"ใช่พวกกูก็แค่มาเป็นเพื่อน แล้วก็มาเปลี่ยนบรรยากาศหาที่กินเหล้าแค่นั้นเอง เบื่อจะไปผับมึงแล้ว เสียงดัง หูจะแตก""กูกะไว้แล้วแหละว่าหน้าอย่างพวกมึงเนี่ยนะจะคิดเข้าวัดทำบุญ โลกแตกพอดี""ว่าแต่พวกกู ที่มึงตกลงมาเที่ยวรอบนี้ก็ไม่ได้อยากจะไหว้พระเหมือนกันนั่นแหละ" ปราบบอกอย่างรู้ทัน แต่ก็เอาเถอะปล่อยให้มันจัดการชีวิตมันเองที่ผ่านเขาก็เห็นมันโทษตัวเองมาตลอดและไม่ยอมมีใครเลยตั้งแต่เลิกกับมีนไป (คงรู้สึ
3 วันต่อมาโฮปเข้ามาดูแลผับเหมือนปกติแต่ที่ไม่ปกติคิดจิตใจของเขานี่แหละที่พอได้ยินเรื่องราวของมีนกับผู้ชายคนนั้น อยากไปหาอยากไปดูว่าเป็นยังไงบ้างแต่ต้องข่มใจไว้เพราะไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของทั้งสอง ตอนนี้เขาก็กลายเป็นคนอื่นสำหรับมีนไปแล้ว แต่สำหรับเขามีนก็ยังเป็นคนที่เขารักเสมอมาครืน!!!“ไอ้โฮปมึงสะดวกคุยไหม” คิงเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบนิ่ง“อืม ว่ามา”"ฟาร์กับโซนจะชวนไปทำบุญเสาร์ อาทิตย์นี้ค้างคืนหนึ่งเหมารถตู้ไป""พวกมึงไปกันเลย ช่วงนี้งานกูเยอะ ไหนจะผับ ไหนจะร้านชาบูอีก ไม่ว่างไปวะ""แต่มีนไปด้วยนะ" เมื่อได้ยินว่าใครคนนั้นไปด้วย โฮปถึงกับตาเบิกกว้างใจมันเต้นแรงจนเหมือนจะกระเด็นออกมา มีเหรอว่าเขาจะพลาดทริปนี้.."กูนึกขึ้นได้ว่าเคลียร์งานเสร็จแล้ว ไปวันไหน กี่โมง"โฮปตอบอย่างร้อนรน ไม่ว่างก็ต้องว่างแล้วแหละ เดี๋ยวกลับมาเคลียร์ทีหลัง"ว่างทันทีเลยนะ"เสียงหัวเราะเล็ดลอดเข้ามาในสาย"แค่คิดว่าไปทำบุญบ้างน่าจะดี"แก้ตัวน้ำขุ่นๆ นี่แหละกู ถึงจะพูดยังไงมันก็รู้ทันอยู่แล้ว"ไม่เนียนค้าบบเพื่อน""เออน่า เอาเป็นว่ากูไปด้วย วันเสาร์นี้ใช่ไหม""ใช่ แต่กูบอกมึงไว้ก่อนนะ ถึงมีนจะเลิกกับแฟนแล้ว แต่
"พี่ไทเลอร์ รอนานไหมครับ"มีนที่มาถึงร้านเดินเข้ามาด้วยความรีบร้อน เขากังวลมาหลายวันเป็นห่วงความรู้สึกของอีกฝ่าย"ไม่นานครับ นั่งก่อนสิ เหงื่อเต็มเลย"ไทเลอร์มองหน้าคนอายุน้อยกว่าที่ชื้นไปด้วยเหงื่อไหล่ซึมเต็มกรอบหน้า"มีนรีบมา กลัวพี่จะรอ"มีนเดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม"ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้น มีนอยากกินอะไรไหม สั่งได้เลยนะ แต่พี่สั่งให้ไปบางอย่างแล้ว อาหารที่มีนชอบ"ไทเลอร์มีท่าทีปกติสบายๆ แตกต่างจากอีกคนที่ดูร้อนรนและกังวลเอามากๆ"พี่ไทเลอร์ครับ..เรื่องรูป""เดี๋ยวค่อยคุยกัน กินข้าวก่อนครับ""ครับ"มีนจำใจต้องหยุดเรื่องนั้นไปก่อน เหมือนไทเลอร์ยังไม่ต้องการที่จะพูดถึงตอนนี้ทั้งสองคนนั่งรับประทานอาหารกันไปเงียบๆ โดยที่ไม่ได้มีการชวนพูดคุยเหมือนเมื่อก่อน จนกระทั่งพนักงานในร้านมาเก็บจานอาหารบนโต๊ะออกไปพร้อมกับนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ"พี่ไทเลอร์ครับ..เรื่องรูปถ่ายขอโทษจริงๆ นะครับ มีนไม่ได้ตั้งใจที่จะเก็บมันเอาไว้""แต่มีนก็ไม่ได้อยากทำลายมันใช่ไหมครับ"เขาถามกลับพร้อมมองตาคนตรงหน้า คิดแล้วก็แปลกพอเขาตัดสินใจที่จะยอมแพ้ ใจเขากับโล่งสบายๆ กว่าที่เขาคิด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นพยายามยื้อความสั
"อารมณ์แบบนี้มึงยังชวนพวกกูมานั่งกินชาบูได้อีกเหรอวะไอ้มีน"ฟาร์ที่คีบหมูเข้าปากเคี้ยวแก้มตุ่ยทั้งเอ่ยถามเพื่อนไปด้วย"กูเครียดไม่รู้จะทำไง ชาบูมันเยียวยาได้นิหว่า""ข้ออ้างสุดๆ แล้วเป็นไงติดต่อพี่เขาได้หรือยัง" โซนเอ่ยถาม"ยังเลย ที่กูมานั่งเครียดไม่ใช่แค่เรื่องพี่ไทเลอร์อย่างเดียวหรอกนะ"มีนที่เริ่มเผยออกมาทีละนิด"มึงเครียดเรื่องอะไรอีก"แค่เรื่องเดียวยังเคลียร์ไม่ได้ มีเรื่องอื่นมาแทรกอีกเหรอวะ กูซักจะปวดหัวแทนมึงแล้วไอ้มีน"วันนี้กูไปเจอเฮียโฮปมา""ไอ้มีน!!ไอ้เวร!!มึงพึ่งทะเลาะกับพี่ไทเลอร์เรื่องรูปเฮียโฮปไป วันนี้มึงยังมีน่าไปนัดเจอเขาอีกเหรอ ไหนว่าไม่ได้ติดต่อกันแล้วไง" โซนโวยวายขึ้นมาทันที"มึงใจเย็นๆ ก่อนไอ้โซนกูไม่ได้ไปนัดเจอ เราแค่บังเอิญเจอกันเฉยๆ" คนหันมามองกันหมดแล้วเนี่ย (จะพูดเสียงดังเพื่อ)"บังเอิญ? กูจะเชื่อดีไหม""จริงๆ ไม่ได้โกหก กูไปหาพี่ไทเลอร์ปกตินั่นแหละไม่รู้จะไปตามหาเขาที่ไหนเลยแวะไปนั่งพักริมแม่น้ำใต้สะพานแล้วเขาก็อยู่ที่นั่นพอดี""ยังไงต่อ"ฟาร์กอดอกถาม"ก็ไม่ยังไง เราแค่คุยกันนิดหน่อย""ถ้าแค่คุยกันนิดหน่อยทำไมมึงถึงต้องเครียด"ฟาร์ถามต่อ ไม่กงไม่กินมันแล้วชาบู
หลายวันต่อมา"ไงมึงคุยกับพี่ไทเลอร์หรือยัง" มีนแวะมาหาฟาร์ที่ร้านสัก ฟาร์จึงเอ่ยถามเพื่อนถึงเรื่องราวเมื่อหลายวันก่อน"ไปมาแล้ว ไม่เจอพี่เขาไม่ได้กลับคอนโด ที่ร้านก็ไม่ได้เข้าไป ถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าพี่เขาหายไปไหน"มีนทิ้งตัวลงเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า หลายวันมานี่นอนไม่หลับเลย"มึงสองคนยังไม่ได้คุยกันอีกเหรอ"คิ้วเฉียงยกขึ้น"อืม""มันก็สามวันแล้วนะ พี่เขาโกรธอะไรขนาดนั้นวะ มึงไม่ได้ไปทำอะไรมากไปกว่าที่เล่าให้พวกกูฟังใช่ไหม"ฟาร์ที่กำลังจัดชั้นวางของอยู่ละสายตามามองเพื่อนจริงจัง"ไม่มี กูจะไปทำอะไรพี่เขาได้ จากเครียดเรื่องที่ทะเลาะกันกูก็ชักจะเป็นห่วงพี่เขาขึ้นมาแล้ว ไม่รู้ว่าหายหน้าไปไหน" มีนเปิดดูข้อความในมือถือ ที่ตลอดสามวันเขาพยายามติดต่อหาไทเลอร์แต่ก็ไม่ได้มีการตอบรับ ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าไทเลอร์หายตัวไปไหน หรือแค่ต้องการหลบหน้ากันเพราะยังโกรธอยู่กันแน่..“เฮ่อ!!เอาไงดีวะ ไปหรือไม่ไปดี” โฮปที่ตั้งใจอยากจะขับรถไปดูมีนสุดท้ายก็ใจไม่กล้าพอ ต้องวนรถมานั่งเล่นอยู่ที่ใต้สะพานข้ามแม่น้ำใหญ่เพียงลำพัง"ป่านนี้เขาก็คงคืนดีกันไปแล้วมั้ง กูจะมานั่งเครียดทำไมวะกลับไปทำงานของตัวเองไม่ดีกว่าหรือ
คิงวางสายจากแฟนแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทที่แสร้งทำเป็นหันหน้าไปทางอื่นทั้งที่เอียงตัวจนแทบจะตกจากโซฟา"ไม่มานั่งฟังข้างๆ กูเลยละ"คิงพูดประชดประชันอีกฝ่าย"กูไม่ได้สนใจสักหน่อย มึงเสือกคุยเสียงดังกูแค่บังเอิญได้ยิน"โฮปที่ทำหน้าเฉไฉไม่รู้ไม่ชี้"บังเอิญจนคอยาวเป็นยีราฟเลยนะ"คิงยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย"ไม่ต้องมาแซวกูเลย ว่าแต่มีนเป็นอะไร""ไหนมึงบอกไม่สนใจไง"ตาคมหลิ่วมอง"บอกมาเถอะน่า"ลีลาจังวะทำเป็นเล่นหูเล่นตานะมึง เดี๋ยวโบกเข้าให้สักที"กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฟาร์บอกว่ามีนทะเลาะกับไทเลอร์""ทะเลาะ ก็ไหนว่ารักกันจะตายแล้วไปทะเลาะกันเรื่องอะไร"โฮปที่เริ่มใจไม่ดีเมื่อรู้ว่าคนที่ตนรักเหมือนจะมีปัญหากับคนปัจจุบันเข้าแล้ว"ฟาร์ก็ยังไม่รู้ แต่มีนน้ำเสียงไม่ค่อยดีเลยจะรีบไปหา""แย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ"หัวคิ้วคมขมวดเข้าหากัน"ปกติถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญจริงๆ มีนก็ไม่ค่อยรบกวนใครมึงก็รู้ แต่ที่โทรมาหาฟาร์ก็คงจะเครียดเรื่องที่ทะเลาะกันจริงๆ นั่นแหละ""หรือกูควรไปดูมีนดี" โฮปทำท่าจะลุกออกไปจากห้องจนคิงต้องรีบคว้าแขนเอาไว้"มึงจะไปไหน""กูจะไปหามีน อยากรู้ว่าไอ้นั่นมันทำอะไรให้มีนเสียใจ กูจะได้ไปจั
เช้าวันต่อมาวันนี้มีนตั้งใจหยุดเพื่อจะทำความสะอาดบ้านเพราะเริ่มรกและฝุ่นเริ่มเยอะ เขาไม่ค่อยมีเวลาเลยช่วงหลังๆ มานี้"พึ่งเห็นนะเนี่ยว่าเก็บของมายัดไว้ในนี้เต็มไปหมด" มีนเปิดลิ้นชักใต้ตู้เสื้อผ้าออกมาก่อนจะเห็นด้านในมีรูปถ่าย สมุดบันทึกและบิลค่าใช้จ่ายใส่เอาไว้จนเกือบเต็ม"โห!!นี่รูปตอนไหนวะ ไปเที่ยวทะเลเมื่อสามปีที่แล้ว"รูปที่ถ่ายกับเพื่อน"นี่ก็บิลค่าซื้อทีวีสุดยอดเลยไอ้มีนมึงเก็บมาได้ไงเป็นปี" มีนบ่นพึมพำกับตัวเอง เหนื่อยใจกับการชอบสะสมเก็บของพวกนี้สุดท้ายก็ต้องมาทยอยทิ้งทีหลัง"มีนอยู่ไหนครับ!!" เสียงไทเลอร์ร้องเรียกจากชั้นล่างแว่วมา"ห้องนอนครับ พี่ขึ้นมาได้เลย" มีนหยิบของในลิ้นชักออกมาทีละชิ้นจนไปเจอกับรูปถ่ายใบหนึ่งเป็นภาพเมื่อครั้งที่เขากับโฮปไปเที่ยวด้วยกัน"เก็บไปถึงไหนแล้วครับ"ไทเลอร์ที่เดินเข้ามาหา แต่มีนกับสะดุ้งตัวเล็กน้อย"อ๋อ..พึ่งเริ่มเก็บครับ" มีนรีบซ่อนรูปไว้ด้านหลัง"หืม อะไรครับ ทำหน้าตามีพิรุธ"ไทเลอร์พูดหยอกล้อคนที่ทำหน้าเหลอหลาใส่กัน (ดูตลกดี) ชักอยากรู้แล้วสิแอบอะไรไว้ด้านหลัง"เปล่าครับไม่มีอะไร"มีส่งยิ้มแหย่ๆ ให้"ไหน ซ่อนอะไรไว้ ขอพี่ดูหน่อย"คนตัวใหญ่ที่เดิ