All Chapters of หนี้หัวใจซาตาน: Chapter 21 - Chapter 30

“คลีฟ...คุณจะทำอะไร?” น้ำเสียงของนิตาเริ่มสั่น มือของเธอเย็นเยียบและยิ่งรู้สึกหนาวเยือกเมื่อเห็นแววตาข้นคลั่กของเขา“คลีฟ...อ๊ะ!” ไม่ทันที่ร่างบางจะได้อ้าปากถามก็ถูกกระชากกลับเข้าไปปะทะอกกว้าง แต่คราวนี้เขารัดตัวเธอไว้แน่นยิ่งกว่าถูกบีบรัดด้วยคีมเหล็ก คลีฟโน้มใบหน้าลงมาหาและกระซิบบนใบหน้าตื่นตระหนกด้วยน้ำเสียงเคียดเข้ม“ถ้าอยากเป็นโสเภณีไม่จำเป็นต้องออกไปจากห้องนี้หรอกนีน่า” / “คลีฟ...คุณ...หมายความว่ายังไง”“ก็หมายความว่าคุณไม่ต้องไปเป็นโสเภณีของใคร เพราะผมนี่แหละที่จะเป็นคนใช้บริการคุณเอง!” นัยน์ตาของหญิงสาวเบิกกว้าง ร่างเล็กบอบบางถูกคนตัวโตลากเข้าไปในห้องนอน แขนเรียวที่ถูกฉุดกระชากถูกบีบจนเจ็บ นิตาร้องลั่นแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ใจ คนเลือดร้อนตั้งหน้าทำให้เธอเจ็บปวดด้วยการเหวี่ยงร่างนั้นลงบนเตียงก่อนจะนั่งคร่อมบนร่างอรชรจนแทบไม่มีทางดิ้นหนี“คลีฟ!...ไม่!...อย่า!”“จะร้องทำไมนีน่า...คุณบอกเองไม่ใช่หรือว่าคุณอยากเป็นโสเภณี ถ้าอยากเป็นพวกอีตัวไม่ต้องวิ่งแร่ออกไปหาผู้ชายข้างนอกก็ได้ ผมนี่แหละจะช่วยสนองความอยากให้คุณเอง!”“คลีฟ คุณหยาบคายกับฉันเหลือเกิน...ทำไมคุณต้องทำแบบนี้...ทำไม!”“คุณ

“มันคืออิสรภาพของฉันต่างหากล่ะคะคลีฟ!” นิตาเถียงไม่ลดละ คลีฟชะงักกับคำกล่าวนั้น เขานิ่งงันและหัวใจกำลังอ่อนยวบให้กับน้ำตาของหญิงสาว แม้นัยน์ตาคู่งามจะฉายความหวั่นกลัวหากแต่เธอกลับแสดงความเข้มแข็งออกมาทางคำพูด“ตอนที่ฉันออกจากบ้านเพื่อเดินทางมาที่นี่ ฉันมีความหวังว่าฉันจะได้พบกับคนที่ฉันรัก...แล้วฉันก็ได้พบเขา ความรู้สึกแรกคือฉันจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป แต่แล้วฉันกลับค้นพบว่า จริง ๆ แล้วตอนนี้ชีวิตของฉันไม่มีใครเลยต่างหาก...คลีฟ...บอกฉันได้ไหมคะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่...ฉันพร้อมจะยอมรับถ้าหากว่าคุณไม่ได้หลงเหลือความรู้สึกเก่า ๆ ที่มีต่อฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันคงต้องยอมรับมันใช่ไหมคะ ยอมรับว่าระหว่างเราสองคนไม่มีอะไรเหมือนเดิม แต่ได้โปรด...ฉันแค่อยากรู้ว่า...เพราะอะไร” น้ำเสียงปนสะอื้นน้อย ๆ ของหญิงสาวจุดความรวดร้าวที่แก่นลึกของความรู้สึกภายใต้จิตสำนึกของชายหนุ่ม ความกดดันที่คลีฟคิดว่าเขากำลังจะควบคุมมันได้แล้วกำลังถูกสั่นคลอนด้วยแรงสะเทือนของอารมณ์ที่เขาไม่คิดว่ามันจะมีอิทธิพลถึงขนาดทำให้เขาสูญเสียความอดทนไปได้มากขนาดนี้ เขาพยายามกดเก็บมันอย่างถึงที่สุด แต่เขากำลังจะหยุดมันไม่ได้ และส

“แต่ว่า...”“เป็นคำสั่งโดยตรงมาจากท่านประธานค่ะ คุณนิต้า...ดิฉันมาเรียนเชิญคุณไปพบท่านตอนนี้เพราะหลังจากนี้ท่านประธานจะเดินทางไปประเทศฝรั่งเศสเพราะมีนัดประชุมด่วนที่นั่น” แองเจิ้ลกล่าวและผายมือไปทางประตูเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่นิตามิอาจปฏิเสธความต้องการของผู้มีอำนาจสูงสูดของห้างเวสเนอร์ได้“จะแต่งหน้าเพิ่มอีกนิดมั้ยจ๊ะ?”“ขอบคุณค่ะคริสตัล” นิตาหันไปทางผู้จัดการของเธอที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้าง ๆ “คงไม่ทันแล้วล่ะค่ะ”คริสตัลพยักหน้าก่อนที่หญิงสาวชาวไทยร่างเล็กในชุดฟอร์มพนักงานจะเดินตามแองเจิ้ลออกจากร้านรองเท้าเพื่อตรงไปยังลิฟท์ที่พาเธอไปยังชั้นสูงสุดของห้างหรู แม้จะคิดถึงคลีฟมากแค่ไหนหากทว่าหญิงสาวกลับไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาซึ่งตอนนี้อยู่ในฐานะของ ท่านประธาน เลยแม้แต่น้อย“เชิญด้านในค่ะ” แองเจิ้ลเปิดประตูให้ นิตาหวังว่าเลขาสาวแสนสวยจะเดินตามเธอเข้าไปแต่แล้วประตูกลับถูกปิดลงและมีเพียงเธอเท่านั้นที่ต้องเข้าไปด้านในเพียงลำพัง ไม่สินะ...เธอไม่ได้อยู่เพียงเดียวดายเพราะตอนนี้ร่างสูงใหญ่ภายใต้เสื้อเชิ้ตผูกเนคไทไว้หลวม ๆ และสวมกางเกงสแล็คสีดำนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ตรงกลางห้อง เขากำลังจ

“ไดแอนดรา...มันไม่ได้เกี่ยวกันหรอกนะว่านิต้าจะมีความรู้แค่ไหนหรือเธอจบชั้นอะไรมา...แต่นี่มันเป็นความช่วยเหลือจากคลีฟที่พี่คิดว่านิต้าต้องซาบซึ้งใจ”เธออยากร้องไห้ต่างหาก...นิตาคิด...ความเจ็บปวดกำลังกร่อนกัดหัวใจของหญิงสาว เธอไม่ได้ซาบซึ้งกับเงินจำนวนมหาศาลที่คลีฟตั้งใจจะใช้ฟาดหัวผู้หญิงไร้บ้านในอเมริกาอย่างเธอ เขาต้องการเพียงแค่จะได้ผลักไสให้เธอกลับเมืองไทยเร็วยิ่งขึ้น มันเป็นความบอบช้ำที่เขาหยิบยื่นให้หาใช่ไมตรีจิต ยิ่งคิดหญิงสาวก็ยิ่งอ่อนล้า“ฉันกำลังคอยให้เธอเซ็นต์สัญญา” คลีฟกล่าวเสียงเรียบขณะดวงตาจับจ้องอยู่ที่มือเรียวบางของนิตาซึ่งตอนนี้ลอว์สันจับมันไว้แนบแน่น ประธานเวสเนอร์ กรุ๊ป อาจไม่รู้ว่ายิ่งแสดงความปรารถนาดีต่อหญิงสาวชาวไทยมากเท่าไหร่ก็เหมือนเขากำลังเฉือนหัวใจของเธอให้เป็นแผลร้าวลึกมากเท่านั้น“นิต้า...เซ็นต์เถอะนะครับ...นี่จะเป็นโอกาสให้คุณได้กลับบ้านเร็วกว่าที่คิดไว้” ลอว์สันพยายามตะล่อม นิตาแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้หากไม่คิดว่าเธอต้องอดทนไว้ไม่ให้ใครล่วงรู้ความรู้สึกอันแท้จริง หากเธอดึงดันก็จะกลายเป็นว่าเธอทำให้ลอว์สัน เพื่อนที่แสนดีและผู้มีพระคุณต่อเธอต้องลำบากใจ ในที่สุดห

“นิต้า...ว่ายังไงจ๊ะ ท่านประธานว่ายังไงบ้าง?” คริสตัลเอ่ยถามขึ้นทันทีหลังจากที่พนักงานสาวชาวไทยของเขากลับเข้ามาในร้านและหย่อนตัวลงนั่งที่โต๊ะทำงานของเธอ นิตาวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะ เธอกำลังเรียงร้อยคำที่จะพูดกับผู้จัดการร้านรองเท้าหรู“คริสตัลคะ...เอ้อ...” “เธอคงไม่กังวลใช่มั้ยที่จะไม่ได้ทำงานที่นี่อีก” ดวงตาคู่งามเบิกกว้างขึ้น “คริสตัล...คุณรู้...” “เป็นเรื่องปกตินะจ๊ะ” เขายักไหล่กับพนักงานสาว “ฉันดีใจมากที่เธอจะได้เปลี่ยนงานเพื่ออนาคตที่ดีกว่า”“คริสตัล...คุณรู้ใช่ไหมคะว่าท่านประธานจะให้ฉันไปเป็นแม่บ้านที่แอนนาโพลิส”“แองเจิ้ลบอกฉันแล้วล่ะจ้ะ และฉันก็ดีใจมากด้วย” “โอ...ฉันขอโทษค่ะ”คริสตัลเข้าไปโอบไหล่หญิงสาวชาวไทยที่ทำสีหน้าเหมือนสำนึกผิด “แม่สาวน้อยของฉัน...ฉันดีใจกับเธอนะ ไม่มีใครย่ำอยู่กับที่ตลอดชีวิตหรอกจริงมั้ย แม้แต่เธอเองวันหนึ่งก็ต้องกลับเมืองไทยบ้านเกิดของเธอ” นิตาอยากจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง ๆ เธอจะต้องกดเก็บความรู้สึกเจ็บช้ำนี้ไปอีกนานเท่าใดกัน ทุกคนต่างเห็นว่าประธานของห้างเวสเนอร์มีน้ำใจต่อเธอ แม้แต่คริสตัล เขาจะล่วงรู้หรือไม่ว่านี่เป็นเรื่องน่าเศร้าอย่างที่สุด เธอไม่