บทที่ 24

“แล้วถ้าเราเลือกที่จะไม่อยู่ใต้ความกดดันนั้นล่ะคะ...ถ้าเราเลือกที่จะปลดปล่อยตัวเอง”

แววตาของชายหนุ่มเปลี่ยนไป เขารู้ว่านิตากำลังหมายถึงอะไร “ถ้าคุณเลือกแบบนั้นคนอื่นอาจต้องลำบาก”

หญิงสาวนิ่วหน้าเพราะไม่เข้าใจคำพูดของเขา “คลีฟ...”

“ถ้าคุณหมายถึงการที่จะไม่เป็นลูกจ้างของห้างเวสเนอร์อีกต่อไป คนที่จะเดือดร้อนที่สุดคือคริสตัล...ผู้จัดการของคุณ!” คำคาดโทษนั้นเสมือนการพิพากษาในชั้นสุดท้ายและหญิงสาวจำต้องยอมจำนน เขากลับมาเป็นคลีฟที่แสนเย็นชาคนเดิม จ้องมองเธอด้วยสายตาเสมือนว่างเปล่า แต่หัวใจดวงน้อยกลับรู้สึกเป็นสุขอย่างประหลาดแม้มันจะเร้นลึกอยู่ใต้ความขมขื่นที่กร่อนกัดจนบางครั้งแทบไม่อาจทานทนได้

คลีฟคลายมือที่กำไว้แน่นเหมือนเขาพยายามผ่อนคลายตัวเอง ทั้งที่เขาไม่ต้องการเห็นหน้านิตา ไม่อยากอยู่ใกล้หรือแม้แต่ได้ยินเสียง แต่จนแล้วจนรอดเขากลับไม่อาจปลดปล่อยหญิงสาวไปจากชีวิตได้ อาจเป็นเขาที่ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าเธอหลายเท่า อาจเป็นเขาที่เจ็บปวดกับการที่ต้องแสดงออกอยู่ตลอดเวลาว่าเกลียดชังทั้งที่อยากกอดเธอแทบบ้า ทรมานอย่างที่สุดคือการพยายามไม่รัก

“คลีฟ...” เสียงเรียกของหญิงสาวเบาหวิวเมื่อเขาหันหลังให้และเด