บททั้งหมดของ หนี้หัวใจซาตาน: บทที่ 11 - บทที่ 20

“คลีฟ...นั่นคุณจะทำอะไร?” / “ผมแค่อยากแน่ใจว่าคุณจะไม่ไปไหนจริง ๆ” / “ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ค่ะ”นิตาฉวยกระเป๋าและเสื้อผ้าที่เขารื้อออกมาจากมือของชายหนุ่ม ร่างบางเอามันไปกอดไว้แนบอกและคิดว่าทำไมเธอต้องมาทนอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ทั้งที่เขาเป็นสามีของเธอแต่กลับแสดงท่าทีเหมือนอยู่คนละโลก มันช่างกดดันและกำลังทำให้เธอหายใจได้ลำบากขึ้นทุกที“ฉันจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะเก็บเงินได้สักก้อนเป็นค่าเครื่องบินกลับเมืองไทย”“และผมก็มีกุญแจห้องของคุณ...ผมสามารถที่จะเข้าหรือออกห้องนี้ได้ตลอดเวลา” เขาชูกุญแจขึ้น นิตามองมันราวกับเป็นสิ่งประหลาด จริงซีนะ ทำไมเขาจะเข้าออกห้องนี้ไม่ได้ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของห้องชุดสุดหรูนี้ ลอว์สันบอกเธอไว้แต่แรกแล้ว“ฉันแค่มาขออาศัยนอนสักระยะเท่านั้นล่ะค่ะ จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้อยากรบกวนคุณด้วยซ้ำเพราะห้องนี้มันหรูหรามากเกินกว่าที่ฉันจะอยู่ได้ ฉันไม่เคยนอนห้องกว้างขวางขนาดนี้ ตอนอยู่เมืองไทยห้องของฉันก็เล็กกว่านี้มาก”นิตาไม่ได้ตั้งใจที่จะจี้จุดหรือเตือนสติชายหนุ่มด้วยการขุดคุ้ยเรื่องเก่า ๆ ขึ้นมาเพราะหญิงสาวไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะหลงเหลือความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นอีกต่อไ

รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นที่มุมปากอิ่มสวยโดยไม่รู้ตัว สักครู่หญิงสาวจึงดึงความคิดกลับมาอีกครั้ง ตอนนี้เธอเป็นแค่พนักงานในร้านรองเท้าเท่านั้น เธอควรสังวรตัวเองไว้“ค่ะ...ฉันจะลองไปหาดูนะคะ” นิตาหายเข้าไปในห้องเก็บสินค้าสักครู่ก่อนที่เธอจะกลับออกมาพร้อมด้วยกล่องรองเท้ากล่องหนึ่ง ร่างบอบบางเดินกลับมาหยุดที่ตรงหน้าของชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยขึ้น“รองเท้าหนังกุชชี่สีน้ำตาลค่ะ...ท่านประธานลองดูนะคะว่าถูกใจหรือเปล่า?”หญิงสาวทำท่ายื่นกล่องใบนั้นให้คลีฟแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขาเอ่ยขึ้น“ผมอยากให้คุณลองสวมให้ผม” เขาเอนหลังพิงเก้าอี้และดูเหมือนปล่อยตัวตามสบาย แม้จะประหลาดใจมากแค่ไหนหากแต่นิตาก็ไม่อาจปฏิเสธความต้องการของลูกค้าได้ในทุกกรณี“ค่ะ...ท่านประธาน” ร่างน้อยย่อตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าชายหนุ่ม เธอบรรจงถอดรองเท้าให้เขาขณะที่คลีฟนั่งมองมือเรียวบางคู่นั้นที่กำลังปฏิบัติต่อเขาในฐานะลูกค้าของร้านรองเท้าหรู ทุกการกระทำและทุกอิริยาบถของหญิงสาวราวกับริ้วคลื่นกระทบหินผา มันทำให้หัวใจของเขาประหวัดไปถึงเวลาเก่า ๆ ที่ล่วงผ่านมาแล้ว นิตาก้มหน้าอยู่แทบเท้าของเขา เธอค่อย ๆ สวมรองเท้าหนังคู่ใหม่ให้คลีฟที่จ้องม

เธอแทบจะไร้เรี่ยวสิ้นแรงที่จะก้าวเดินอยู่แล้วแต่เพราะหน้าที่และไม่อยากให้เป็นที่สังเกตของคริสตัล นิตาจึงต้องพาร่างที่ภายในนั้นหัวใจของเธอบอบช้ำอย่างหนักออกจากห้องเก็บสินค้าด้วยความคิดที่ว่าเธอต้องออกไปเผชิญหน้ากับโชคชะตาที่รออยู่เบื้องนอก หากทว่าหญิงสาวต้องหยุดชะงักเมื่อก้าวออกไปยังห้องรับรองลูกค้า คลีฟยังไม่ออกไปจากร้าน เขายืนอยู่ในห้องนั้นซึ่งมีคริสตัลและผู้หญิงชาวอเมริกันอีกคนในชุดกระโปรงผ้าไหมสีฟ้าน้ำทะเล เธอคนนั้นยืนอยู่ชิดประธานเวสเนอร์ กรุ๊ป ไม่ได้แค่ยืนชิดแต่มือยังเกาะเกี่ยวอยู่ที่แขนของบุรุษผู้ได้ชื่อว่ามีอิทธิพลมากที่สุดในห้างนี้“โอ...นิต้า เธอหายไปไหนมาจ๊ะ...ฉันพึ่งกลับจากธุระข้างนอก เข้ามาก็เห็นท่านประธานอยู่ในร้านของเราแล้ว”คริสตัลหันมากล่าวกับนิตาที่ยืนทำสีหน้าแทบไม่ถูก“เอ้อ...ฉันเข้าไปจัดของในห้องเก็บสินค้าน่ะค่ะคริสตัล”“ต้องขอโทษท่านประธานด้วยนะคะที่พนักงานของร้านยังไม่ทันได้ออกมาต้อนรับ” คริสตัลรีบบอกกับคลีฟก่อนจะหันกลับมายังนิตาอีกครั้ง “นิต้า...และนี่คือคุณไดแอนดรา เธอต้องทำความรู้จักเธอไว้นะจ๊ะ” นิตาหันไปทางหญิงสาวชาวอเมริกันเจ้าของร่างระหงที่ยังยืนเกาะเกี่ยวแ

ร่างเล็กบอบบางในชุดสูทซึ่งเป็นฟอร์มของพนักงานห้างเวสเนอร์เดินเรื่อยเปื่อยไปตามทางเท้าบนถนนของย่านอันพลุกพล่านใจกลางเขตมิดทาวน์ท่ามกลางแสงไฟส่องสว่างในยามราตรีที่ไม่เคยหลับใหลของมหานครนิวยอร์ค นิตาออกจากที่ทำงานนานแล้วแต่เธอก็ยังไปไม่ถึงที่พักเพราะยังเดินเตร็ดเตร่ไปตามทางเดินที่สองข้างเต็มไปด้วยตึกสูงและร้านค้าอันน่าตื่นตาตื่นใจ หญิงสาวเดินไปหยุดที่หน้าตึก ๆ หนึ่งซึ่งด้านหน้าจัดเป็นตู้โชว์ขนาดใหญ่ ภายในนั้นมีหุ่นของผู้หญิงสาวแสนสวย และมันคงไม่มีอะไรน่าดึงดูดใจนิตาที่กำลังจะเดินผ่านหากเธอไม่เห็นชุดเจ้าสาวที่อยู่บนตัวหุ่น มันเป็นชุดกระโปรงยาวทำจากผ้าลูกไม้อวดไหล่และสร้อยคอทำจากเพชรส่องประกายวาววามยามล้อแสงไฟ“นีน่า...ผมอยากเห็นคุณใส่ชุดเจ้าสาวที่สุด รอผมนะ...เสร็จภารกิจแล้วผมจะกลับมาเพื่อที่จะได้เห็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของผม” น้ำหยดหนึ่งถั่งสายออกมาจากดวงตาของหญิงสาวที่คริสตัลกรีดอายไลเนอร์ให้เธออย่างงดงาม แต่ตอนนี้มันเริ่มเลือนจางเพราะรอยน้ำที่ก่อขึ้นรอบเบ้า ทั้งที่ไม่อยากมองชุดอันแสนสวยนี้เพราะมันทำให้เธอสะเทือนใจทุกครั้งหากทว่าหญิงสาวก็ยังจ้องมองมันและจินตนาการว่าหากชุดบนหุ่นตัวนั้นมาอ

“รู้มั้ยว่า...ผมชอบวาดหน้ากาก...หน้ากากมีไว้เพื่อปกปิดสิ่งที่เราไม่อยากให้ใครเห็น ปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงของเรา มันทำให้เราปลอดภัยและผ่อนคลายจากความกดดันที่มันบีบคั้นตัวเรา” ขณะพูดเขาก็ไล้พู่กันไปบนหน้ากากอันนั้นด้วยความตั้งใจ ถึงแม้มันจะดูน่ากลัวสำหรับหญิงสาวหากเธอก็รู้สึกได้ว่าเขาใส่ใจในทุกรายละเอียดที่กำลังกระทำ สีสันฉูดฉาดถูกระบายลงบนพื้นผิวของหน้ากากและดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใส่ใจสิ่งที่อยู่รอบข้างแม้แต่น้อย ในห้วงเวลานั้นเจ้าของดวงตาคู่งามกลับละสายตามายังเสี้ยวหน้าคร้ามเข้มของบุรุษซึ่งครั้งหนึ่งได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอ เธอเห็นความนุ่มนวลอาบอยู่บนใบหน้าและดวงตาของเขา คล้ายกับความเยือกเย็นของคลีฟคลายลงด้วยศิลปะที่แม้มันจะไม่สวยงามหากแต่หญิงสาวกลับสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่สะท้อนออกมาจากหน้ากากอันนั้น นิตาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะกล่าวว่า“บางคนอาจต้องการปิดบังความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานด้วยการใช้หน้ากากปกปิด...เราอาจทำให้คนอื่นมองเห็นในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนของเราได้ แต่ฉันจะไม่มีวันใช้มันเพื่อลวงหลอกตัวเอง” คลีฟวางหน้ากากลงบนโต๊ะและประสานมือไว้บนคางของเขา “ถ้าอย่างนั้น...คุณคิดว่าเวลาที่คน