บทที่ 15

เธอแทบจะไร้เรี่ยวสิ้นแรงที่จะก้าวเดินอยู่แล้วแต่เพราะหน้าที่และไม่อยากให้เป็นที่สังเกตของคริสตัล นิตาจึงต้องพาร่างที่ภายในนั้นหัวใจของเธอบอบช้ำอย่างหนักออกจากห้องเก็บสินค้าด้วยความคิดที่ว่าเธอต้องออกไปเผชิญหน้ากับโชคชะตาที่รออยู่เบื้องนอก หากทว่าหญิงสาวต้องหยุดชะงักเมื่อก้าวออกไปยังห้องรับรองลูกค้า คลีฟยังไม่ออกไปจากร้าน เขายืนอยู่ในห้องนั้นซึ่งมีคริสตัลและผู้หญิงชาวอเมริกันอีกคนในชุดกระโปรงผ้าไหมสีฟ้าน้ำทะเล เธอคนนั้นยืนอยู่ชิดประธานเวสเนอร์ กรุ๊ป ไม่ได้แค่ยืนชิดแต่มือยังเกาะเกี่ยวอยู่ที่แขนของบุรุษผู้ได้ชื่อว่ามีอิทธิพลมากที่สุดในห้างนี้

“โอ...นิต้า เธอหายไปไหนมาจ๊ะ...ฉันพึ่งกลับจากธุระข้างนอก เข้ามาก็เห็นท่านประธานอยู่ในร้านของเราแล้ว”

คริสตัลหันมากล่าวกับนิตาที่ยืนทำสีหน้าแทบไม่ถูก

“เอ้อ...ฉันเข้าไปจัดของในห้องเก็บสินค้าน่ะค่ะคริสตัล”

“ต้องขอโทษท่านประธานด้วยนะคะที่พนักงานของร้านยังไม่ทันได้ออกมาต้อนรับ” คริสตัลรีบบอกกับคลีฟก่อนจะหันกลับมายังนิตาอีกครั้ง “นิต้า...และนี่คือคุณไดแอนดรา เธอต้องทำความรู้จักเธอไว้นะจ๊ะ” นิตาหันไปทางหญิงสาวชาวอเมริกันเจ้าของร่างระหงที่ยังยืนเกาะเกี่ยวแ