All Chapters of หนี้หัวใจซาตาน: Chapter 41 - Chapter 50

“ดีแล้วนีน่า...ดีแล้วที่คุณไม่เจ็บ” ความปีติฉายออกมาจากนัยน์ตาเข้มคู่นั้นหากทว่าก็เพียงชั่ววาบก่อนที่มันจะหายไปกลับกลายเป็นความราบเรียบราวท้องทะเลไร้คลื่นในดวงตาสีน้ำเงินแซฟไฟร์ นิตาเก็บกลืนความรุ่มร้อนที่รุมเร้าอยู่ในอก กลัวเหลือเกินว่าเขาจะอ่านใจเธอออก เธอยังปรารถนาในสัมผัสแสนหวานจากปากของคลีฟอย่างเมื่อครู่จนแทบไม่อยากให้เขาหยุด“ท่านประธานจะเข้านอนแล้วใช่ไหมคะ?” “ผมจะนอนแล้ว...พรุ่งนี้ต้องไปบีเทสดาแต่เช้าเหมือนอย่างวันนี้”“ท่านประธานจะรับอะไรตอนเช้าคะ”“กาแฟดำอย่างที่คุณทำให้ผมวันนี้” เขาหยุดคำพูดลงชั่วครู่ “ส่วนชุด...ขอเป็นชุดลำลองสบาย ๆ” “ค่ะ...ท่านประธาน”“นีน่า” เสียงของเขาทำให้หญิงสาวที่หันหลังให้และกำลังจะเดินตรงไปยังประตูห้องหยุดชะงัก เธอหันกลับไปอีกครั้ง“ท่านประธานต้องการอะไรอีกหรือเปล่าคะ?” “เปล่า...ผมแค่อยากบอกว่า คืนนี้ขอให้คุณนอนหลับฝันดี” คลีฟดึงผ้านวมขึ้นมาปกปิดร่างกายท่อนล่างขณะขยับตัวไปด้านหลังและนั่งพิงที่หัวเตียงพร้อมทอดสายตามาทางหญิงสาว มองเธออย่างอ้อยอิ่งทั้งที่หัวใจของเขาไม่ปรารถนาให้เธอกลับไปตอนนี้แม้แต่น้อย“ขอบคุณค่ะ...ท่านประธาน” นิตาตอบรับก่อนจะหันหลัง

“ฉันไม่ได้บอกอะไรเธอ...คุณไดแอนดราแค่อยากรู้ว่าคุณทำอะไร ผิดด้วยหรือคะที่ฉันแค่บอกเธอว่าคุณไปหาลูกค้าที่บีเทสดา”“แต่คุณทำผิดกฎที่ผมตั้งไว้! คุณรับปากผมว่าจะไม่ติดต่อกับใครทางโทรศัพท์ แต่คุณโทรไปหาน้องสาวของลอว์สัน”“ก็เธอเป็นแฟนคุณไม่ใช่หรือคะคลีฟ! เธอแค่อยากรู้เท่านั้นว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ที่นี่”นิตาเถียงไม่ลดละและท่าทีของเธอก็ไม่ต่างอะไรกับการราดน้ำมันลงไปในกองไฟที่กำลังลุกโหม ใบหน้าของคลีฟบิดเบี้ยวด้วยความโกรธจัด ชายหนุ่มกำหมัดแน่น ตอนนี้ในหูของเขาอื้ออึงด้วยโทสะร้อนเกินระงับและมันเหมือนระเบิดทำลายล้างที่กำลังนับเวลาถอยหลัง“คุณก็เลยบอกเธอให้รู้ความเคลื่อนไหวของผมที่นี่อย่างนั้นใช่มั้ย!” คลีฟคำรามลั่นพร้อมทั้งหันไปปัดแจกันบนโต๊ะที่อยู่ใกล้ ๆ หล่นลงแตกกระจายบนพื้น ชายหนุ่มค้ำยันมือทั้งสองบนขอบโต๊ะ เสียงหายใจหนักและความเครียดที่สำแดงบนใบหน้าบอกให้รู้ว่าเขาเหมือนเครื่องจักรที่พร้อมทุบทำลายทุกสิ่งที่กั้นขวาง อารมณ์ของเขารุนแรงราวกับพายุคลั่งและเสียงสบถของเขาที่เสียดทะลุเข้าไปในแก้วหูของนิตาทำให้เธอเหมือนคนขาดสติไปแล้วเช่นเดียวกัน หากทว่าหญิงสาวกลับฝังความรุ่มร้อนไว้ภายในแล้วท้าทายเขา

0:20 น. เสียงเข็มนาฬิกาบนผนังดังเป็นจังหวะบอกเวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้วท่ามกลางแสงสลัวภายในห้องที่แสงจันทร์สาดส่องอาบไล้ไปบนเตียงกว้าง ร่างเล็กบอบบางซึ่งนอนหลับใหลอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นพร้อมอาการกระตุกเกร็งน้อย ๆ เพราะเสียงทอดถอนใจหนักที่ดังอยู่ใกล้ ๆ หลายครั้ง ภาพแรกที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่งามซึ่งค่อย ๆ ปรือขึ้นคือแผ่นหลังกว้างเปล่าเปลือยของร่างสูงใหญ่ที่สวมเพียงกางเกงเดนิมนั่งวางมือประสานกันไว้ที่ใต้คางขณะดวงตาสีน้ำเงินเข้มประดุจอัญมณีแซฟไฟร์จ้องมองออกไปนอกระเบียงห้องที่มองเห็นพรายระยิบของสายน้ำในยามรัตติกาลซึ่งมันกำลังไหลเอื่อย นิตากระพริบตาถี่ ๆ เธอยังไม่ขยับตัวทั้งยังรู้สึกถึงความอ่อนเปลี้ยที่มันทำให้เธออยากนอนเฉย ๆ เธอแต่เหนืออื่นใดคือหัวใจที่อ่อนล้า เธอตัดสินใจที่จะหาทางออกด้วยการไปให้ไกลจากคลีฟแม้การลุยลงไปในแม่น้ำเซเวิร์นจะเป็นเรื่องงี่เง่าและรู้สึกราวกับวิญญาณของเธอกำลังจะถูกกลืนหายไปในแม่น้ำสายใหญ่หากเขาไม่ฉุดกระชากมันกลับคืนมาหญิงสาวกวาดสายตาไปรอบ ๆ โดยไม่ยอมส่งเสียง เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของแม่บ้านแต่เป็นห้องของท่านประธานเวสเนอร์เพราะเธอมองเห็นผนังด้านหนึ

“การที่เราไม่สามารถแสดงออกซึ่งความรู้สึกของตัวเอง...มันเหมือนกับชีวิตของเราจมอยู่ก้นเหว เราอยากตะโกนแต่ไม่มีใครได้ยิน เราอยากแสดงออก...แต่ไม่มีใครเห็นมันแม้แต่คนเดียว”“คลีฟ...” หัวใจดวงน้อยราวกับเต้นผิดจังหวะ นิตาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอคิดว่าตัวเองเจ็บสาหัสและหัวใจของเธอกำลังจะสลายกลายเป็นผง หากทว่าตอนนี้เธอกลับค้นพบบางสิ่งบางอย่างที่แฝงเร้นและลึกล้ำในส่วนลึกของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเคยได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอ บางอย่างที่กำลังเปิดเผยตัวตน แม้มันยังพร่าเลือนและซับซ้อนมากเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจหากหญิงสาวกลับรู้สึกได้ว่ามีเพียงเธอเท่านั้นที่กำลังมองเห็น“บางครั้งผมอยากปิดกั้นตัวเองออกจากทุกอย่าง ห่างไกลจากทุกความสัมพันธ์กับทุกคนที่เคยมี...เพราะผมรู้สึกว่านี่...ไม่ใช่ตัวผม”“อยากปิดกั้นตัวเองจากทุกอย่าง...แม้แต่ฉันอย่างนั้นหรือคะ?” นิตาไม่ได้นอนนิ่งเหมือนรูปสลักน้ำแข็งอีกต่อไป หญิงสาวเลื่อนมือเรียวบางขึ้นไปทาบบนหน้ากากที่คลีฟยังใช้มันปกปิดใบหน้าของเขา เธอรู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่ผ่อนออกมา มันแทรกซึมเข้าไปในอณูเนื้อของเธอและทำให้เธอรู้สึกร้อนรุ่ม ปรารถนาเหลือเกินที่จะได้ค้นพบสิ่งที่อยู่เบ

“ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะคะ” เธอร้องขอและคำตอบที่ได้รับนั้นมีเพียงความเงียบงัน นิตาดึงมือของเขาไปแนบแก้มเปื้อนน้ำตา รู้สึกถึงความเย็นเฉียบจากตัวเขาที่ถ่ายเทผ่านหยดเลือดอุ่นที่ยังไหลออกมาไม่หยุด“ฉันจะทำแผลให้คุณค่ะ...คลีฟ...ฉันจะทำแผลให้คุณ” เสียงแผ่วหวานของหญิงสาวทำให้ใบหน้าคร้ามคมค่อย ๆ คลายความเครียดเข้มลง หากทว่าคลีฟก็ยินยอมให้นิตาทำแผลที่มือซึ่งเต็มไปด้วยเลือดของเขาโดยที่ไม่ยอมกล่าวอะไรออกมาอีกตลอดเวลาที่หญิงสาวล้างและเช็ดแผลใส่ยากระทั่งพันปิดแผลที่หลังมือของเขาด้วยผ้าพัน เธอพยายามกลั้นน้ำตาตลอดเวลาที่ต้องเป็นนางพยาบาลโดยไม่ได้ตั้งใจ หญิงสาวสังเกตเห็นว่าประกายตาของคลีฟหมองลงแต่ก็ยังดูนุ่มนวลกว่าตอนที่อารมณ์ของเขาเครียดจัดถึงขีดสุด แต่ไม่ว่าจะอย่างไรเธอก็รู้ดีว่าทุกอารมณ์ของเขาเหมือนระลอกคลื่นที่เข้ามากระทบความรู้สึกของเธอเสมอ“เสร็จแล้วค่ะ” นิตาซึ่งอยู่ในเสื้อเชิ้ตเพียงตัวเดียวกล่าวขึ้นหลังจากที่ต้องนั่งทำแผลให้คลีฟบนเตียงของเขาเป็นเวลานานกว่าชั่วโมง ภายในห้องนั้นมีเพียงแสงนวลจากโคมไฟที่หัวเตียงสาดส่อง เขาไม่ยอมเปิดไฟสว่างทำให้หญิงสาวต้องใช้ความพยายามเพ่งมองว่ามีเศษกระ