บททั้งหมดของ หนี้หัวใจซาตาน: บทที่ 51 - บทที่ 60

“แล้วถ้ามันหมายถึงชีวิตของคุณ” “ฉันยินดีค่ะ” แล้วเรียวปากหนาก็ประกบปิดกลีบปากบางที่เผยอรอรับไว้แน่นและบดคลึงมันอย่างหนักหน่วง ร่างแน่งน้อยถูกมือทั้งสองของชายหนุ่มที่เลื่อนลงมาวางบนแผ่นหลังดันจนชิดบดเบียดกับตัวเขาจนแทบไม่มีที่ว่างให้อากาศไหลผ่าน ลิ้นของเขาโจนจ้วงเข้าไปในอุ้งปากที่เธอเสนอให้ มันทั้งตวัดรัดและดุนดันแทรกด้วยลมหายใจที่กระไอร้อนผ่าวลอดเข้าไปในกลีบปากนุ่ม แล้วหญิงสาวก็เริ่มรู้สึกถึงแรงกอดรัดจากแขนแกร่งที่โอบรอบตัวเธอ มันเหมือนทุกครั้งที่คลีฟดำดิ่งลงไปสู่ห้วงแห่งปรารถนาที่ยิ่งล้ำลึกมากเท่าไหร่มันก็เหมือนมีแรงกระตุ้นบางอย่างปลุกเร้าอารมณ์ของเขาให้ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น และเป็นสิ่งที่นิตาได้ประจักษ์ในตอนนี้แล้วว่า...คลีฟกำลังจะกลายเป็นอีกคนที่ไม่ใช่ตัวเขา ปากและลิ้นของเขายังสอดประสานกับเธอแนบแน่น ดูดดื่มและควานหา ตวัดรัดแต่ปราศจากการหยอกเอิน น้ำหนักที่ปลายลิ้นของเขาหน่วงหนักและมันฉกลึกเข้าไปในโพรงปากของเธอมากขึ้นทุกที แล้วนิตาก็รู้สึกว่ามือข้างหนึ่งของเขากำลังเลื่อนมาที่สีข้างของเธออย่างช้า ๆในห้วงเวลานั้นเองหญิงสาวตัดสินใจจับมือของเขาไว้ ประสานมือเรียวบางกับฝ่ามือหนาหนักเ

“ผมคิดว่าผมจะไม่แตะต้องหรือสัมผัสคุณ...ผมอยากจะแค่จูบ...แต่...พระเจ้า...ผมทำไม่ได้”ปลายนิ้วของเขากดลงบนเนินเนื้อขาวอวบอิ่มที่โผล่พ้นสาปเสื้อซึ่งมันแยกจากกันเมื่อกระดุมเม็ดแรกถูกปลดออก เสียงหายใจหอบของหญิงสาวบอกให้รู้ว่าเธอตื่นเต้นมากแค่ไหน เนื้อนิ่มที่อยู่ใต้ปลายนิ้วแกร่งระริกไหวราวกับกลีบดอกไม้ต้องละอองน้ำ นิตาหลับตาลงและวางมือลงข้างลำตัวปล่อยให้คลีฟปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาที่อยู่บนตัวเธอออกจนถึงเม็ดสุดท้าย หญิงสาวไม่กล้าเปิดเปลือกตาแต่รู้สึกว่าสาบเสื้อทั้งสองถูกแยกออกห่างกัน คลีฟจ้องมองเรือนร่างโค้งเว้างดงามชวนฝันใต้เชิ้ตตัวโคร่งที่เปลือยเปล่าพร้อมทั้งหายใจเหมือนหอบขัด มือและร่างกายของเขาขมวดแน่นอีกครั้ง มันสั่นเล็กน้อยด้วยเขากำลังพยายามบังคับความต้องการที่มันพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างยั้งไม่อยู่ ร่างงามของนิตาที่ปราศจากทั้งบราเซียและแพนตี้นั้นดึงดูดสายตาคู่คมและมันเป็นเช่นนั้นเสมอ เนื้อนวลบนผิวงามลื่นละมุนราวพอร์ชเลนเนื้อดี เขาไม่เคยลืมว่าครั้งหนึ่งเคยได้สัมผัสและครอบครองเรือนร่างของหญิงสาวโดยไม่มีสิ่งใดขวางกั้นความปรารถนาระหว่างเธอและเขา และเขาก็ไม่เคยลืมเลือนว่าทุกตารางนิ้วของนิตาหอ

นิตาถอนหายใจหากก็เหมือนมีความเครียดที่ค้างคาอยู่ทำให้หญิงสาวหายใจไม่คล่อง ทั้งที่รู้ว่าอาจต้องเผชิญกับอะไรแต่เธอก็ยังฝืนใจที่จะยอมรับ คลีฟก้มลงไปที่เดิมเพื่อแนบริมฝีปากลงกับสะดือ นิตาแขม่วหน้าท้องด้วยลมหายใจที่เธอสูดเข้าไปลึก ความซาบซ่านแล่นพล่านไปทั่วร่างพร้อม ๆ กับความหวาดหวั่นที่เข้าเกาะกุมหัวใจ เธอบอกตัวเองไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็พร้อมรับแม้นั่นจะหมายถึงชีวิตของเธอก็ตาม นิตาทำใจให้ยอมรับว่าผู้ชายที่อยู่เหนือร่างเปลือยเปล่าของเธอตอนนี้ไม่ใช่คลีฟ เวสเนอร์ นาวิกโยธินหนุ่มผู้แข็งแกร่งและหล่อเหลาคนนั้น แต่เขาคือนักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลและไม่ได้มีชีวิตอย่างคนเดินดินธรรมดา หากทว่าเบื้องหลังใบหน้าและท่าทีของเขาที่ไม่เคยเปลี่ยนนั้นคืออีกด้านมืดที่หญิงสาวไม่เคยสัมผัส กล้ามเนื้อและร่างกายของเขายังคงกร้าวแกร่งเหมือนเดิมแต่วิญญาณและหัวใจของเขานั่นต่างหากที่เปลี่ยนไป ร่างสูงใหญ่หยัดกายขึ้น เขานั่งคุกเข่าอยู่ตรงกลางร่างเล็กที่เรียวขาของเธอถูกแยกให้ห่างจากกัน มือทั้งสองของเขายังคงควบคุมสะโพกของเธอ มันเหมือนเชื้อไฟที่พร้อมปะทุเป็นเปลวเพลิงบนเรือนร่างของหญิงสาวนัยน์ตาสีน้ำเงินดุจแซ

“นีน่า...มันผ่านไปได้...ขอบคุณพระเจ้าที่ผมไม่ทำให้คุณเจ็บ” เสียงห้าวลึกดังอยู่ชิดใบหู นิตาแทบไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยิ้มกับเขา หญิงสาวได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อน ความแข็งขันของเขายังฝังแนบแน่นอยู่ในตัวเธอ รู้สึกถึงแรงตอดตุบที่คับแน่นอยู่ในเนินเนื้อแห่งรัก นิตาทำได้เพียงเอียงใบหน้าให้แก้มแนบอยู่บนโหนกแก้มของเขา เธอผ่านมันมาแล้ว...การพยายามข่มความรู้สึกของตัวเองและการปลดปล่อย หญิงสาวแทบไม่ได้คิดถึงเวลาหลังจากนี้ เหงื่อเม็ดเล็กไหลร่นลงมาจากหัวคิ้วของหญิงสาวแต่ถูกซับไว้ด้วยริมฝีปากของเขาเสียก่อน คลีฟซับรอยเหงื่อแทบจะทุกตารางนิ้วบนดวงหน้าสวยหวานที่เปลือกตาของเธอปิดลงเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น เขาจูบที่รอยบวมช้ำบนริมฝีปาก คิดถึงตอนที่ทำร้ายเธอโดยไร้เหตุผล มันเป็นยิ่งกว่าคมมีดที่กรีดซ้ำตรงกลางบาดแผล “คลีฟ...ฉันไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” “ไม่...คุณไม่เป็นไร...และผมก็ดีใจที่คุณไม่ได้...เจ็บตัว” “แต่ฉันเหนื่อยค่ะ...ถ้าฉันจะขอหลับสักนิด” “หลับเถอะนะ...ผมจะกอดคุณไว้อย่างนี้......ที่รัก” เสียงห้าวทว่าหวานแผ่วนั

“ผมอยากทำอย่างนั้นได้ อยู่กับอดีตตลอดชีวิต แต่สายน้ำก็ไหลไป...ไม่เคยหวนคืน” เหมือนหัวใจของเขา นิตาได้แต่เก็บความเศร้าไว้ข้างใน ทุกอย่างผ่านไปและคงไม่มีอะไรเหมือนเดิมตลอดกาล หญิงสาวเกือบจะปล่อยให้น้ำรื้นในดวงตาไหลออกมาหากมันก็เหือดแห้งไปอีกครั้งเมื่อใบหน้าคร้ามเข้มโน้มลงไปหา คลีฟจูบซับที่เปลือกตาของเธอที่ปิดลง“มีวิธีไหนบ้างที่เราจะสามารถกลับไปอยู่ในอดีตได้โดยที่ไม่ต้องรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในอนาคต”“เราทำไม่ได้หรอกค่ะ” หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตา มือเรียวบางเลื่อนมาแนบบนสันกรามแกร่ง หญิงสาวรู้สึกถึงแรงต้านในตัวเขาลดน้อยลง เธอสัมผัสเขาและรู้สึกเสมือนว่าตัวตนที่แท้จริงของคลีฟกำลังเปิดเผยออกมาทีละน้อย และเธอก็เฝ้าคอยที่จะได้เห็นตัวจริงของเขาอีกครั้ง“เราต่างมีอนาคตกันทุกคนนะคะ”“อนาคตเกิดจากอดีต...พระเจ้า...ผมแทบไม่อยากมองเห็นอนาคตและผมก็ไม่ต้องการมีปัจจุบันด้วยซ้ำ”“คุณเลยต้องหลบตัวเองอยู่ใต้หน้ากาก” นิตาเอ่ยขยะลูบใบหน้าคร้ามเข้มเบา ๆ ด้วยฝ่ามือเปียกชื้น“ทำไมคุณไม่ถอดมันออกล่ะคะ หน้ากากของคุณ แล้วเผชิญหน้ากับมัน” “ผมกำลังเผชิญกับมัน” ใบหน้าของเขาโน้มต่ำจนริมฝีปากชิดกับเรียวปากอิ่มแ