บทที่ 13

รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นที่มุมปากอิ่มสวยโดยไม่รู้ตัว สักครู่หญิงสาวจึงดึงความคิดกลับมาอีกครั้ง ตอนนี้เธอเป็นแค่พนักงานในร้านรองเท้าเท่านั้น เธอควรสังวรตัวเองไว้

“ค่ะ...ฉันจะลองไปหาดูนะคะ” นิตาหายเข้าไปในห้องเก็บสินค้าสักครู่ก่อนที่เธอจะกลับออกมาพร้อมด้วยกล่องรองเท้ากล่องหนึ่ง ร่างบอบบางเดินกลับมาหยุดที่ตรงหน้าของชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยขึ้น

“รองเท้าหนังกุชชี่สีน้ำตาลค่ะ...ท่านประธานลองดูนะคะว่าถูกใจหรือเปล่า?”

หญิงสาวทำท่ายื่นกล่องใบนั้นให้คลีฟแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขาเอ่ยขึ้น

“ผมอยากให้คุณลองสวมให้ผม” เขาเอนหลังพิงเก้าอี้และดูเหมือนปล่อยตัวตามสบาย แม้จะประหลาดใจมากแค่ไหนหากแต่นิตาก็ไม่อาจปฏิเสธความต้องการของลูกค้าได้ในทุกกรณี

“ค่ะ...ท่านประธาน” ร่างน้อยย่อตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าชายหนุ่ม เธอบรรจงถอดรองเท้าให้เขาขณะที่คลีฟนั่งมองมือเรียวบางคู่นั้นที่กำลังปฏิบัติต่อเขาในฐานะลูกค้าของร้านรองเท้าหรู ทุกการกระทำและทุกอิริยาบถของหญิงสาวราวกับริ้วคลื่นกระทบหินผา มันทำให้หัวใจของเขาประหวัดไปถึงเวลาเก่า ๆ ที่ล่วงผ่านมาแล้ว นิตาก้มหน้าอยู่แทบเท้าของเขา เธอค่อย ๆ สวมรองเท้าหนังคู่ใหม่ให้คลีฟที่จ้องมองมือเรียวเล็กนั้นและอยากดึงมันขึ้นมาจูบหลาย ๆ ครั้ง เขาอยากจะสัมผัสเรือนผมยาวดำขลับที่กลิ่นหอมอ่อน ๆ กำจายออกมายามเธอเคลื่อนไหว หากเขาก็ทำได้เพียงกำมือที่กำลังจะยื่นออกไปเพื่อจะได้สัมผัสความงดงามที่ยังติดตรึงอยู่ในส่วนลึกเอาไว้แน่น

บทที่ 4 Embedded love  ปรารถนาที่ฝังลึก

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ท่านประธาน” นิตาเงยหน้าขึ้นมาในเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มวางมือของเขาลงข้างลำตัว และชั่วเวลานั้นที่หญิงสาวนิ่งงันไปชั่วขณะเมื่อดวงตาคู่งามสบประสานกับนัยน์ตาสีน้ำเงินประกายแซฟไฟร์ มันยังคงเป็นประกายที่เจิดจ้าอยู่ในความคิดคำนึงของเธอเสมอ แม้กงล้อแห่งเวลาจะหมุนไปเท่าใดหากแต่ในหัวใจสองดวงราวกับมีสายใยร้อยรัดความผูกพันเอาไว้แนบแน่น

“มัน...คับไปสักหน่อย” ชายหนุ่มกล่าวขึ้นขณะที่ยังจับจ้องอยู่ที่ดวงตากลมโตแสนงามคู่นั้น นิตาก้มลงมองเท้าของคลีฟแล้วเม้มปากเข้าหากันเบา ๆ เธอจำได้ว่าเขาสวมรองเท้าไซส์นี้ แต่เวลาที่จากกันนับปีอาจจะทำให้สรีระของเขาเปลี่ยนแปลงไปบ้างก็ได้

“เดี๋ยวฉันจะลองหาไซส์ที่ใหญ่กว่านี้ให้นะคะ ท่านประธาน” นิตาบรรจงถอดรองเท้าคู่นั้นออกจากเท้าขนาดใหญ่ของชายหนุ่ม หญิงสาวเดินกลับเข้าไปในห้องเก็บของอีกครั้งและค้นหารองเท้าไซส์ขนาดใหญ่กว่าเก่าซึ่งเธอคำนวณแล้วประมาณหนึ่งไซส์ แต่ยังไม่ทันดึงกล่องนั้นออกมาจากชั้นวางก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อหันไปพบว่าคลีฟเดินตามเข้ามาในห้อง

“เอ้อ...ฉันหาเจอแล้วค่ะ ท่านประธาน เดี๋ยวฉันจะเอาออกไป...” เสียงนั้นขาดหายไปในลำคอของหญิงสาวเมื่อร่างบางถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนของชายหนุ่ม นิตาแทบลืมหายใจและรู้สึกถึงความเครียดเกร็งจากตัวเขา กล่องรองเท้าที่หญิงสาวกำลังจะดึงออกมาร่วงลงพื้นกระจัดกระจาย คลีฟกอดเธอไว้แน่นพร้อมทั้งดันร่างแน่งน้อยเข้าไปจนชิดผนังในห้องเล็กแคบ

“ท่านประธานคะ...อย่าค่ะ!” นิตาส่งเสียงแหบแห้งออกมา ตัวเธอถูกเขาดันจนทุกส่วนแนบชิดกันแทบจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียว ลมหายใจร้อนของคลีฟเป่ารดลงบนแก้มของหญิงสาว แขนแข็งแกร่งกอดรัดเธอไว้จนร่างอรชรหายใจขัด หญิงสาวรู้สึกว่าเขากอดเธอแน่นเกินไปแล้ว

“คลีฟ...ปล่อยค่ะ เดี๋ยวคริสตัลจะเข้ามาเห็นนะคะ” / “นีน่า...พระเจ้า!...ทำไมผมต้องพบคุณ...ทำไม!” / “คลีฟ...”

เสียงหวานอ่อนโหยลง เธอไม่เข้าใจทั้งการกระทำและคำพูดของเขา ทั้งที่คลีฟเคยเป็นสามีของเธอมาก่อน เคยอยู่ใกล้ชิดกันในแทบทุกลมหายใจ หากทว่าวันนี้เขาเปลี่ยนแปลงไป แม้ชายหนุ่มจะกอดเธอไว้แน่นแต่ก็เหมือนมีกำแพงหนาขวางกั้นระหว่างหัวใจและความรู้สึกระหว่างเธอและเขา

“คลีฟ...ถ้าคุณไม่อยากเจอฉันก็เพียงแต่ปล่อยฉัน...กรุณา...ปล่อยฉันไป” เสียงของหญิงสาวสั่นเครือ นิตาไม่อาจเก็บกลั้นน้ำตาแห่งความทุกข์ท้อที่มันกำลังกัดกินหัวใจบอบบางของเธอได้ไหว ร่างเล็กไม่ยอมกอดตอบเขาแม้แต่น้อย ปล่อยให้มือทั้งสองตกอยู่ข้างลำตัวเพราะไร้เรี่ยวแรงที่จะโอบรัดร่างสูงใหญ่ เธอสัมผัสได้เพียงร่างกายของเขา รับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่ยามนี้เหมือนน้ำกรดราดรดลงบนหัวใจของเธอ