บทที่ 17

ร่างเล็กบอบบางในชุดสูทซึ่งเป็นฟอร์มของพนักงานห้างเวสเนอร์เดินเรื่อยเปื่อยไปตามทางเท้าบนถนนของย่านอันพลุกพล่านใจกลางเขตมิดทาวน์ท่ามกลางแสงไฟส่องสว่างในยามราตรีที่ไม่เคยหลับใหลของมหานครนิวยอร์ค นิตาออกจากที่ทำงานนานแล้วแต่เธอก็ยังไปไม่ถึงที่พักเพราะยังเดินเตร็ดเตร่ไปตามทางเดินที่สองข้างเต็มไปด้วยตึกสูงและร้านค้าอันน่าตื่นตาตื่นใจ หญิงสาวเดินไปหยุดที่หน้าตึก ๆ หนึ่งซึ่งด้านหน้าจัดเป็นตู้โชว์ขนาดใหญ่ ภายในนั้นมีหุ่นของผู้หญิงสาวแสนสวย และมันคงไม่มีอะไรน่าดึงดูดใจนิตาที่กำลังจะเดินผ่านหากเธอไม่เห็นชุดเจ้าสาวที่อยู่บนตัวหุ่น มันเป็นชุดกระโปรงยาวทำจากผ้าลูกไม้อวดไหล่และสร้อยคอทำจากเพชรส่องประกายวาววามยามล้อแสงไฟ

“นีน่า...ผมอยากเห็นคุณใส่ชุดเจ้าสาวที่สุด รอผมนะ...เสร็จภารกิจแล้วผมจะกลับมาเพื่อที่จะได้เห็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของผม” น้ำหยดหนึ่งถั่งสายออกมาจากดวงตาของหญิงสาวที่คริสตัลกรีดอายไลเนอร์ให้เธออย่างงดงาม แต่ตอนนี้มันเริ่มเลือนจางเพราะรอยน้ำที่ก่อขึ้นรอบเบ้า ทั้งที่ไม่อยากมองชุดอันแสนสวยนี้เพราะมันทำให้เธอสะเทือนใจทุกครั้งหากทว่าหญิงสาวก็ยังจ้องมองมันและจินตนาการว่าหากชุดบนหุ่นตัวนั้นมาอ