All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 161 - Chapter 170

เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก พลางเอนกายหลบเลี่ยง ยกมือขึ้นบังใบหน้าครึ่งหนึ่ง ภาวนาขออย่าให้องค์หญิงจิ่นซิ่วจำนางได้เมื่อฝ่าบาทประทับแล้ว งานเลี้ยงจึงเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการในชั่วพริบตา จอกสุราก็เริ่มหมุนเวียน เหล่าขุนนางสนทนากันอย่างครื้นเครง ณ กลางท้องพระโรง หมู่นางระบำในอาภรณ์งดงามกำลังร่ายรำด้วยท่วงท่าอ่อนช้อย พริ้วไหวดั่งระลอกคลื่นเจียงซุ่ยฮวนจดจำคำกำชับของกู้จิ่นไว้แม่น ไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองไปทางเขา ได้แต่จับจ้องนางระบำเบื้องหน้า หางตาเห็นฮูหยินอ๋องเหลือบมองนางเป็นพักๆ แต่นางก็เลือกที่จะเมินเฉยจางรั่วรั่วถือจอกสุรา แอบย่องอ้อมด้านหลังผู้คน มาเบียดนั่งข้างเจียงซุ่ยฮวนเจียงซุ่ยฮวนถูกเบียดจนเกือบล้มทับที่นั่งขององค์หญิงจิ่นซิ่ว โชคดีที่องค์หญิงไปคำนับถวายสุรากู้จิ่นอยู่ จึงไม่อยู่ตรงนั้นจางรั่วรั่วคว้าแขนเจียงซุ่ยฮวนไว้ กระซิบว่า "เจ้าดูท่าจะอวบขึ้นกว่าแต่ก่อนนะ""อีกสองเดือนก็จะคลอดแล้ว จะไม่อวบได้อย่างไร!" เจียงซุ่ยฮวนพึมพำเบาๆ พลางนั่งตัวตรงจางรั่วรั่วไม่ได้ยินว่านางพูดอะไร ยกจอกสุราขึ้นกล่าว "มา ข้าขอดื่มอวยพรเจ้าสักจอก ขอบคุณที่เจ้าช่วยข้าออกจากหอนางโลม

เจียงซุ่ยฮวนจิบน้ำตาลแดงในถ้วยอย่างเงียบงัน มิได้เอื้อนเอ่ยวาจาใดกู้จิ่นดื่มสุราในถ้วยด้วยสีหน้าเรียบเฉย เมื่อเห็นองค์หญิงจิ่นซิ่วย่างกรายมาทางนี้ ก็ผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก ดีแล้วที่องค์หญิงมิได้รังควานเจียงซุ่ยฮวนมากนักเขาเอ่ยเสียงเย็น "เหตุใดเจ้าจึงมาอีก?"องค์หญิงจิ่นซิ่วกล่าวอย่างขัดเคือง "เสด็จอา หม่อมฉันมาฟ้องเพคะ แม่หมอเจียงที่พำนักอยู่ในเรือนของท่านนั้น นางกล่าวร้ายท่านลับหลัง!""หืม?" กู้จิ่นเลิกคิ้วด้วยความสนใจ "นางว่าข้าเช่นไร?""นางบอกว่าเป็นศัตรูกับท่าน อีกทั้งยังพูดว่าความสัมพันธ์กับท่านไม่ดีอะไรทำนองนี้เพคะ" องค์หญิงจิ่นซิ่วเอ่ยพลางหัวเราะเยาะ "หม่อมฉันเห็นว่านางช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียเหลือเกิน หากมิใช่อาอ๋องพานางมา นางคงขึ้นเขาซานชิงไม่ได้ด้วยซ้ำ!"กู้จิ่นสำลักสุราจนไอ เขาให้เจียงซุ่ยฮวนแสดงท่าทีห่างเหินกับเขา แต่ไม่คิดว่าในคำพูดของนางจะกลายเป็นศัตรูคู่แค้นกันไปเสียแล้วองค์หญิงจิ่นซิ่วรีบตบหลังกู้จิ่นเมื่อเห็นดังนั้น "เสด็จอาอย่าทรงโกรธไปเลยเพคะ นางก็แค่หมอหลวงคนหนึ่ง งานล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วงครั้งนี้มีหมอหลวงมามากมาย ขาดนางไปคนหนึ่งก็มิได้เป็นไร""เสด็

นางเข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น รีบลุกขึ้นดึงตัวจางรั่วรั่วถอยหลังไปหลายก้าว พลางจับตามององค์หญิงจิ่นซิ่วอย่างระแวดระวังความวุ่นวายครั้งนี้ใหญ่โตนัก ผู้คนในงานเลี้ยงหลายคนต่างหันมามอง แม้แต่ฝ่าบาทและฮองเฮาก็ทรงหันพระพักตร์มาทอดพระเนตรฮูหยินอ๋องเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น นึกในใจว่าเจียงซุ่ยฮวนคงก่อเรื่องอีกแล้ว ทั้งโกรธทั้งรำคาญ จึงหาข้ออ้างออกจากงานเลี้ยงไปเสียท่านอ๋องกำลังดื่มสุรากับเพื่อนขุนนาง ได้ยินเสียงอึกทึกจึงเหลือบมองผ่านๆ ก็เห็นเจียงซุ่ยฮวนยืนอยู่ตรงนั้น เบื้องหน้าคือองค์หญิงจิ่นซิ่วที่ทรงพระพิโรธเพื่อนขุนนางกล่าวว่า "ท่านอ๋อง สตรีผู้นั้นหน้าตาคล้ายธิดาแท้ๆ ของท่าน"ท่านอ๋องแค่นเสียงเย็นชา พลางหันหน้าหนี "ข้ามีเม่ยเอ๋อร์เพียงธิดาเดียว!"เพื่อมิให้พัวพัน ท่านอ๋องดื่มสุราในถ้วยจนหมด แล้วก็ออกจากงานเลี้ยงไปจิ่นซิ่วอาศัยฤทธิ์สุราตวาดเสียงดัง "ชางอี้ เจ้าทำอะไร?"ชางอี้ตอบอย่างนอบน้อม "องค์หญิง พระองค์ทรงมึนเมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ""ข้าไม่ได้มึนเมา! คืนถ้วยมาให้ข้า ข้าจะขว้างอีกครั้ง" จิ่นซิ่วตวาดด้วยความโกรธชางอี้ไม่ยอมคืนให้ จิ่นซิ่วโกรธจนพลิกโต๊ะตรงหน้า เหล้าและอาหารบนโต๊ะหก

กู้จิ่นมิได้เอ่ยวาจาใด เพียงนั่งลงดื่มสุรา ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นผู้คนที่อยู่ในที่นั้นล้วนเป็นคนเจ้าปัญญา เมื่อเห็นฮ่องเต้และกู้จิ่นไม่พูดอะไร ทุกคนก็กลับสู่สภาพก่อนเกิดเหตุวุ่นวาย บ้างก็ดื่มสุรา บ้างก็สนทนา หรือไม่ก็จ้องมองนางระบำเริงระบำอย่างไม่กะพริบตาเพียงชั่วพริบตา บรรยากาศก็กลับมาครึกครื้นกลมเกลียว ราวกับเหตุการณ์วุ่นวายเมื่อครู่เป็นเพียงละครฉากหนึ่งแม้หลายคนจะจำได้ว่าหมอหลวงเจียงผู้นี้คือเจียงซุ่ยฮวน ธิดาแท้ๆ ของจวนหย่าโหว และเป็นอดีตพระชายาองค์แรกขององค์ชายหนานหมิงฉู่เจวี๋ย แต่เมื่อฮ่องเต้ไม่ตรัสสิ่งใด พวกเขาก็ไม่กล้าวิพากษ์วิจารณ์ต่อหน้าผู้คนฉู่เจวี๋ยนั่งอยู่ที่แถวองค์ชาย จ้องจอกสุราตรงหน้า ดวงตาวูบไหว เขาได้ยินเจียงเม่ยเอ๋อร์เล่ามาแล้วว่าเจียงซุ่ยฮวนอาศัยกู้จิ่นได้เป็นหมอหลวง และยังแทรกตัวเข้ามาในงานล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วงหลายวันมานี้เขาหนักใจเรื่องของเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่หาย ในเมืองหลวงมีข่าวลือว่าทารกในครรภ์ของเจียงเม่ยเอ๋อร์เป็นดาวร้าย ไม่ว่าจะพยายามระงับข่าวอย่างไรก็ไม่สำเร็จ แต่เดิมตั้งใจพาเจียงเม่ยเอ๋อร์มาร่วมงานล่าสัตว์เพื่อคลายความทุกข์ ใครจะรู้ว่าสตรีในวังล้วนรั

กู้จิ่นเอ่ยว่า "องค์ชายยังทรงจำได้หรือไม่ เมื่อหลายเดือนก่อน ข้าถูกลอบทำร้ายที่ป่าช้าร้าง"ฮ่องเต้ขมวดพระขนง ตรัสว่า "จำได้ แมงป่องพิษยุยงคนข้างกายเจ้า ลอบโจมตีเจ้าที่ป่าช้าร้างในยามที่เจ้าไม่ทันระวังตัว เกือบทำให้เจ้าต้องจบชีวิตที่นั่น""แต่เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับหมอหลวงเจียงด้วย"สีหน้ากู้จิ่นอ่อนลง อธิบายว่า "ผู้มีวิชาที่ช่วยชีวิตข้าที่ป่าช้าร้างในวันนั้น ก็คือนางนั่นเอง""นางหรือ?" ฮ่องเต้ทรงประหลาดพระทัยยิ่งนัก "นางเป็นเพียงสตรี เหตุใดจึงไปปรากฏตัวที่ป่าช้าร้างได้"กู้จิ่นนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนส่ายหน้าตอบว่า "ข้าก็ไม่ทราบ คงเพราะผ่านมาพอดีกระมัง"แม้เขาจะรู้ความจริง แต่เมื่อนึกถึงว่าเจียงซุ่ยฮวนปิดบังเรื่องนี้จากฮ่องเต้ เขาจึงจำต้องบอกว่าตนไม่รู้"น่าแปลกนักที่เจ้าให้ความสำคัญกับนางถึงเพียงนี้ คนที่มีความสามารถหาได้ยากเช่นนี้ สมควรรักษาไว้ให้ดี"ฮ่องเต้ทรงเอ่ยอย่างรำพึง ก่อนจะตรัสถามอีกว่า "แต่เจ้าริบเงินเดือนนางไปสามปี ไม่กลัวหรือว่านางจะโกรธจนไม่อยากเป็นหมอหลวงอีก""ไม่กลัวหรอก นางคงไม่ทำเช่นนั้น" กู้จิ่นยิ้มบาง เขารู้จักเจียงซุ่ยฮวนดี การเป็นหมอหลวงของนางมิใช่เพื่อเงินเดื