All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 221 - Chapter 230

เซียวอวิ๋นถิงรู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก ทั้งที่คำบรรยายของชีหยวนก็ระบุไว้ชัดเจนว่า อ๋องฉีเป็นคนดุร้าย และอ๋องฉีก็เป็นศัตรูของชีหยวน เหตุใดอ๋องฉีกลับทำร้ายชีหยวนไม่ลง? ที่ต้องรู้ เว้นเรื่องอดีตชาติเลื่อนลอยว่างเปล่าไร้หลักฐานไปก่อน พูดถึงเรื่องที่ใกล้ที่สุดนี้ ชีหยวนให้ชีเจิ้นจับตัวหานเยว่เอ๋อร์ออกมา เพื่อให้อ๋องฉีเสียหน้าครั้งใหญ่ จากนั้นยังทำให้อ๋องฉีสูญเสียทุกสิ่งไม่เว้นแม้กระทั่งตำแหน่งชินอ๋อง และตัดเส้นทางการเงินของอ๋องฉีไปจนหมดสิ้น หากเป็นเช่นนี้ที่อ๋องฉีลงมือทำร้ายชีหยวนไม่ลง เช่นนั้นหมายความว่าอะไรก็ชัดเจนมากแล้ว แต่ก็เพราะเข้าใจชัดเจน เซียวอวิ๋นถิงมองท่าทางมั่นใจของชีหยวนก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันใด: “ในเมื่อตัวเจ้ามั่นใจว่าเขาจะไม่สังหารเจ้า ไยจะต้องมาผูกพันธมิตรกับข้าด้วย?” ในเมื่ออ๋องฉีปฏิบัติกับชีหยวนพิเศษเพียงนี้ และชีหยวนเองก็มีความสามารถเช่นนี้แล้ว ก็น่าจะไปพึ่งพิงอ๋องฉีดีกว่า ปาเป่าซึ่งอยู่ด้านนอกตบศีรษะลิ่วจินไปแรง ๆ หนึ่งที เดิมทีลิ่วจินกำลังขี่ม้าอยู่ดี ๆ เขากำลังคิดว่าประเดี๋ยวควรจะพาตัวคุณหนูใหญ่ชีไปฝูเจี้ยนอย่างไรให้ดูยิ่งใหญ่แต่ไม่เอิกเกริก พอถูกตบศีรษะ

ความจริงอ๋องฉีเองก็บอกไม่ถูกว่าเป็นเพราะเหตุใด ถึงได้ยึดติดกับชีหยวนถึงเพียงนี้ ทั้งที่ชาติก่อนตอนเขาสิ้นลมหายใจตายในมือของชีหยวน สิ่งที่คิดไว้ในใจคือต่อให้ลงนรกก็จะไม่มีวันปล่อยนางชั้นต่ำผู้นี้ไปเด็ดขาด แต่เมื่อถึงคราวได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง จิตใต้สำนึกของเขาก็ยังคงเป็นการรีบตามหาตัวชีหยวนให้เจอโดยเร็ว เขาเองก็ส่งคนไปที่ชนบทเช่นกัน ทว่าท้ายที่สุดแล้วก็ช้าไปก้าวเดียว กว่าคนของเขาจะหาตัวเจอ ชีหยวนก็กลับมาถึงจวนโหวแล้ว มิหนำซ้ำยังสร้างความวุ่นวายให้จวนโหวไปไม่น้อยด้วย เพียงแต่ เขาก็ยังคงมิได้รู้สึกว่าเรื่องนี้จะมีอะไรเลวร้าย กลับมาจวนโหวได้แล้วก็ดี เขาจะได้ให้หานเยว่เอ๋อร์จับตาดูนางเอาไว้ เพียงแต่น่าเสียดาย ที่ชีหยวนยังคงดื้อรั้นหัวแข็งเหมือนชาติก่อนไม่มีผิดเพี้ยน หลังกลับมามีชีวิตอีกครั้ง นางก็ยังเลือกที่จะผูกพันธมิตรกับเซียวอวิ๋นถิงเพื่อมาจัดการเขา ก่อนหน้านี้เขาโกรธมาก และอยากจะสังหารชีหยวนให้ตายเช่นกัน อันที่จริง ตอนอยู่ที่จวนอ๋องโจว เขาเกิดจิตสังหารขึ้นมาแล้วจริง ๆ สังหารชีหยวนแล้ว ท่าทีของชีหยวนที่มีต่อสกุลหลิ่ว ก็คือท่าทีแบบเดียวกันที่มีต่อเขา! นางยังเคีย

ฉู่กั๋วกงตำหนิด้วยเสียงเย็นชา: “เจ้าสวะไม่เอาไหน!” ในบรรดาบุตรหลานของขุนนางชั้นสูงหลิ่วจิงหงนับว่ามีความสามารถโดดเด่นเก่งกาจมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งหน้าที่หรือการปฏิบัติตัวล้วนแต่น่าชื่นชม เพิ่งเคยถูกขึ้นเสียงตำหนิใส่หน้าโครม ๆ เช่นนี้เป็นครั้งแรก จู่ ๆ ก็ถูกฉู่กั๋วกงด่าทออย่างรุนแรงเช่นนี้ เขาพลันอึ้งงันไปทันที: “ท่านพ่อ หรือท่านไม่ทราบว่าหมิงจูนาง…หมอหลวงบอกว่า นางร่วงลงมากระแทกพื้นรุนแรงเพียงนี้ กระทบถึงเลือดลม หลังจากนี้อาจตั้งครรภ์ไม่ได้แล้ว! ท่านจะให้ข้าอดทนกล้ำกลืนโทสะนี้ไว้อย่างไร?” เขามุ่งมาดปรารถนามาตลอดว่าจะให้บุตรีของตนเองสมรสกับอ๋องฉี และเดิมหลิ่วกุ้ยเฟยเองก็ยินดีที่จะเห็นเรื่องนี้สำเร็จลุล่วงเช่นกัน ในท้ายที่สุดสัมพันธ์เครือญาติจะได้ใกล้ชิดแน่นแฟ้นขึ้น ทว่าบัดนี้หลิ่วหมิงจูกลับล้มบาดเจ็บ มิหนำซ้ำร่างกายหลังจากนี้ก็ไม่น่าจะดีมากนัก ทำให้เรื่องนี้ถูกปกคลุมด้วยเงามืดไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย พูดได้เลยว่าอนาคตของหลิ่วหมิงจูได้พังทลายลงแล้ว “นั่นเป็นเพราะนางไร้ฝีมือสู้อีกฝ่ายเอง จะโทษใครได้?” ฉู่กั๋วกงสีหน้าเย็นชา ตำหนิอย่างไร้ความปรานี: “ในเรือนเลี้ยงดูทะนุ

หลิ่วกุ้ยเฟยรักและเอ็นดูหลานสาวคนนี้เป็นที่สุด รับนางเข้ามาในวังหลวง คอยอบรมเลี้ยงดูอยู่ข้างกายมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย ยิ่งทำให้มีความคิดจะกระชับความสัมพันธ์เครือญาติให้แน่นแฟ้นขึ้น โดยให้หลานสาวคนนี้แต่งแก่บุตรชายของตนเอง ยิ่งนางรักและเอ็นดูหลานสาวคนนี้มากเพียงใด ก็ยิ่งมีความเกลียดชังชีหยวนที่ทำให้หลานสาวต้องประสบเหตุไม่คาดฝัน “เป็นแค่บุตรีจากจวนโหวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ไม่รู้จักเจียมตัวเสียบ้าง!” หลิ่วกุ้ยเฟยกระตุกมุมปากอมยิ้มอย่างเยือกเย็น: “นางคิดว่านางเป็นใครกัน?” ก่อนหน้านี้ทำให้อ๋องฉีต้องเดือดร้อน หลิ่วกุ้ยเฟยมีความทรงจำกับชีหยวนมาตั้งแต่เมื่อครานั้น เพียงแต่เมื่อตอนนั้น นางกลับรู้สึกว่านั่นเป็นเพียงแค่มดแมลงตัวหนึ่งเท่านั้น ไม่คู่ควรให้นางต้องขยับแม้กระทั่งปลายนิ้วเสียด้วยซ้ำ ทว่าบัดนี้กลับไม่เหมือนเดิมแล้ว ต้องรู้ว่า แม้จะเล็กเท่ามดเท่าปลวกตัวหนึ่ง แต่หากกัดคนขึ้นมาแล้วก็เจ็บมากเช่นกัน นางกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: “ท่านแม่มีเมตตาเกินไปแล้ว” สวะไร้ค่าเช่นนี้ นางไม่จำเป็นต้องเปลืองแรง แค่ขยับปากก็บดขยี้ให้ตายได้แล้ว จะปล่อยให้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้เพื่ออะไร? ฮูหยินผู้เฒ

เพราะสับเปลี่ยนเส้นทางกะทันหัน ฉะนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถเข้าพำนักในศาลาพักม้าได้ตามแผนการที่กำหนดไว้ก่อนหน้า เมื่อไม่มีศาลาพักม้าให้อ้างแรมแล้ว ทุกคนจึงได้แต่กินลมห่มน้ำค้าง หากระท่อมที่พอกันฝนได้พักเท้าชั่วคราว และทันทีที่ปาเป่าพร้อมลิ่วจินเข้ามาในกระท่อม สีหน้าก็ย่ำแย่ลงเล็กน้อย กระท่อมหลังนี้น่าจะถูกสร้างขึ้นโดยนายพรานล่าสัตว์ สามารถใช้แวะพักผ่อนชั่วคราวได้ระหว่างเดินทางขึ้นภูเขา และเป็นเพราะเหตุผลนี้เอง ทำให้กระท่อมหลังนี้นอกจากส่วนหลังคาแล้ว ส่วนอื่นแทบไม่มีอะไรป้องกัน ลมฝนสามารถพัดเข้ามาได้ทั้งสี่ด้าน ไม่เพียงเท่านี้ กระท่อมหลังนี้มีเพียงกองฟางแห้งกองหนึ่งเท่านั้น นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรเลย ชีหยวนออกเดินทางอย่างกะทันหัน ซ้ำร้ายยังไม่มีคำสั่งให้พวกเขาเตรียมสิ่งใดไว้ ดังนั้นบนรถม้าจึงไม่มีข้าวของอื่นใดเลย นอกจากผ้าห่มหนึ่งผืนที่วางอยู่ในช่องเก็บของติดผนังมาตั้งแต่แรก และไม่มีสิ่งของอื่นใดอีกแล้ว องครักษ์คนหนึ่งจุดคบเพลิงขึ้น ก่อนจะบ่นอย่างไม่สบอารมณ์: “คุณหนูใหญ่ท่านนี้คิดจะทำอะไรกันแน่? ทั้งที่มีเส้นทางที่กำหนดไว้แล้วกลับไม่เดินตาม เปลี่ยนเส้นเส้นทางเองตามใจชอบ ยอดเยี่ยม