บททั้งหมดของ ยอดหญิงในเงามาร: บทที่ 201 - บทที่ 210

นี่คือความอับอายใหญ่หลวงที่สุดในชีวิต!เมื่อความอดทนหมดสิ้น ความโกรธและความอับอายก็เอาชนะเหตุผล ร่างของหลิ่วหมิงจูขยับไปเร็วกว่าสติสัมปชัญญะของตัวเอง นางฟาดแส้ลงไปบนหลังม้าอย่างแรง ม้าร้องด้วยความเจ็บ ก่อนจะยกขาหน้าขึ้นในทันที และด้วยการกระตุ้นจากหลิ่วหมิงจู ม้าตัวนั้นก็พุ่งตรงไปยังชีหยวนอย่างบ้าคลั่งหวังฉานที่กำลังปรบมือพลันหยุดชะงัก ใบหน้าแดงก่ำ รีบวิ่งลงมาจากอัฒจันทร์หวังจะลงสนามไปกอดชีหยวนแต่นางลงบันไดไปได้แค่สองขั้น ก็เห็นว่าหลิ่วหมิงจูก็ควบม้าพุ่งตรงไปหาชีหยวนอย่างรวดเร็ว ใจของนางก็เหมือนจะเด้งออกมานอกอกเนื่องจากนางตกใจสุดขีด จนแม้แต่เสียงก็ไม่สามารถเปล่งออกมา ได้แต่ยืนตัวแข็งมองหลิ่วหมิงจูพุ่งทะยานตรงไปอย่างรวดเร็ว นางง้างไม้ตีลูกคลีในมือสุดแรง ตีลงไปที่ขาหน้าของม้าที่ชีหยวนขี่อยู่!เหตุการณ์พลิกผันเกิดขึ้นในชั่วพริบตาทุกคนล้วนตะลึงงันอ๋องโจวมีสีหน้าเคร่งขรึม รีบก้าวไปข้างหน้าหลายก้าวแล้วตวาดลั่น “เหลวไหล!”การแข่งขันแพ้ชนะนั้นเป็นเรื่องธรรมดา เป็นแค่เด็กสาว ชนะหรือแพ้มันจะมีความสำคัญสักแค่ไหนกัน?คนที่มาดูก็แค่พูดคุยกันไปชั่วขณะ เดี๋ยวก็ลืมกันหมดนี่เป็นเพียงการแ

ลมหายใจร้อนกระซิบข้างใบหู เสียงหัวเราะเบา ๆ นั้นทำให้หลิ่วหมิงจูรู้สึกชาวาบทั้งใจ นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าจะให้บิดาของข้าฆ่าเจ้า! ฆ่าเจ้าให้ได้!”“งั้นหรือ?” ชีหยวนแย้มยิ้มเล็กน้อย ค่อย ๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้ข้างหูหลิ่วหมิงจู “คุณหนูใหญ่หลิ่วพูดราวกับว่าตนเองเคยเห็นคนตายมาก่อน”ขณะที่พูด มือของนางก็ค่อย ๆ จับสายบังเหียนไว้แน่น กดเสียงต่ำเอ่ยถาม “ตอนนี้ข้าจะสอนให้คุณหนูใหญ่หลิ่วได้รู้ว่า ความรู้สึกใกล้ตายนั้นมันเป็นอย่างไร”ทันใดนั้น ไม่รู้ว่าเหตุใดม้าถึงร้องเสียงยาวโหยหวน หลิ่วหมิงจูเสียการทรงตัว ตกลงจากหลังม้ากระแทกพื้นอย่างแรงนางตกลงมาหน้ากระแทกพื้นเต็ม ๆ ในชั่วขณะที่ตกลงมา นางรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในทั้งหมดถูกกดเข้าหากัน เจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว คิ้วขมวดแน่น ก่อนจะรู้สึกถึงรสคาวในลำคอ และพ่นเลือดออกมาจำนวนมากฮูหยินใหญ่หลิ่วรีบวิ่งข้ามรั้วเข้ามา ตะโกนลั่น “หมิงจู! หมิงจู!”ยามนี้พระชายาอ๋องโจวไม่กล้าประมาทอีกต่อไป รีบสั่งคนให้ไปช่วยเหลือทันทีทุกคนต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่พลิกผันเช่นนี้ใครจะคิดเล่าว่า การมาชมการแสดงแข่งขันของเหล่าหญิงสาว กลับกลายเป็นการได้ชมละครฉากใหญ่

ฮูหยินใหญ่ลู่ถึงกับนิ่งงันด้วยความโกรธนี่เป็นครั้งแรกที่นางเจอคนอย่างชีหยวนที่พูดตรงไปตรงมาถึงเพียงนี้ในขณะนั้น ชีหยวนสะบัดมือฮูหยินใหญ่หลิ่วออก แล้วหันหน้าไปทางอ๋องโจว “การแข่งขันย่อมมีแพ้มีชนะ หากต้องการยกยอใครคนใดคนหนึ่ง ก็แสดงออกมาให้ชัดเจน อย่าให้คนอื่นมาเข้าร่วมให้เสียเวลา!”พระชายาอ๋องโจวสีหน้าขรึมลง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”“ข้าหมายความว่า ในเมื่อพวกท่านล้วนเกิดมาจากตระกูลสูงศักดิ์อยู่แล้ว ก็ขอให้จิตใจสูงส่งเช่นกัน” ชีหยวนกล่าวเสียงดังขึ้น “การแข่งขันนี้หลิ่วหมิงจูเสนอขึ้นเอง ภายใต้สายตาของผู้คนมากมาย ข้าชนะอย่างโปร่งใสและยุติธรรม!”ทุกสายตาในสนามต่างจับจ้องไปที่ชีหยวนบางคนอดไม่ได้ที่จะกระซิบถาม “นางมาจากไหนกันแน่? วาจาของเด็กสาวผู้นี้ช่างคมคายเหลือเกิน!”ฮูหยินใหญ่หลิ่วและพระชายาอ๋องโจวยังไม่ทันได้ตอบสนอง ชีหยวนก็แสยะยิ้ม “หากรับความพ่ายแพ้ไม่ได้ ก็อย่าแข่งตั้งแต่แรก พอข้าชนะ นางไม่เพียงไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ แต่ยังแก้แค้นโดยการตีขาม้าของข้าจนหัก การอบรมอันใด กฏระเบียบอันใด เรื่องนี้ควรเป็นข้าที่ถามฮูหยินใหญ่หลิ่วมากกว่า หรือว่าการอบรมและกฎระเบียบของจวนฉู่กั๋วกงคือการ

เพราะนางรู้สึกชินชาไปหมดแล้วเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เกินกว่าที่นางจะเข้าใจได้เมื่อมองไปยังชีหยวน ก็พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมฮูหยินผู้เฒ่าชีถึงมีสีหน้าอันซับซ้อนในวันนั้นการที่ให้นาง ‘ดูแล’ ชีหยวนนั้น ไม่ใช่การดูแลชีหยวนจริง ๆ...ชีหยวนพยักหน้า ก่อนจะคุกเข่าลงอย่างง่ายดาย พร้อมกับคำนับอ๋องโจว “ท่านอ๋องทรงปราดเปรื่องยิ่งนัก ท่านอ๋องทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี!” ......ไม่รู้เพราะอะไร อ๋องโจวกลับรู้สึกว่าการคำนับของชีหยวนดูง่ายเกินไปจากท่าทีของเด็กสาวที่เถียงผู้คนได้อย่างดุดัน เขาคิดว่านางคงพูดอะไรอย่างเช่น ‘ใต้เข่ามีทองไม่ควรคุกเข่าพร่ำเพรื่อ’ ออกมาเสียอีกแต่กลับกลายเป็นว่านางคุกเข่าลงได้ง่ายยิ่งกว่าผู้ใดจนเขาอดไม่ได้ที่จะลูบเคราของตนเองก่อนจะพยักหน้า “คุณหนูใหญ่ชี ไม่ต้องมากพิธี รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิด”หวังฉานรีบวิ่งเข้ามา ดึงมือชีหยวนไว้ทันทีพอดึงมือไว้ นางถึงได้สังเกตว่าฝ่ามือของชีหยวนเปียกชื้นเหนียวเหนอะไปหมด เมื่อมองลงไป นางก็ร้องอุทานด้วยความตกใจ “พี่หญิง มือของท่านบาดเจ็บ!”บาดแผลนี้เพิ่งเกิดขึ้นตอนที่ชีหยวนดึงบังเหียนม้าและแล้ววิ่งจนแทบจะติดพื้นเม

อ๋องฉีจ้องนางด้วยสายตาแข็งกร้าว พอเห็นนางเดินลอยหน้าลอยตาไปยังม่านเตียงข้าง ๆ โดยไม่สนใจอะไร ฉีกผ้าม่านมาพันมืออย่างไม่ใส่ใจ เขาก็กัดฟันเอ่ยถามอีกครั้ง “เพราะอะไร?!”ชีหยวนถามโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง “ท่านอ๋องหมายถึงเรื่องใดหรือ?”“ข้าถามเจ้า เหตุใดเจ้าต้องการสังหารข้า!” อ๋องฉีตะโกนลั่น ดวงตาแดงก่ำ: “ข้าสัญญาแล้วว่าเมื่อข้าขึ้นครองราชย์จะแต่งตั้งเจ้าเป็นกุ้ยเฟย ได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายตลอดไป ทำไมเจ้าจึงยังต้องการฆ่าข้า?!”ในใจเขารู้สึกไม่ยินยอมอย่างถึงที่สุดไม่ยินยอม!เขาฝ่าฟันอุปสรรคมามากมาย กว่าจะได้ตราประทับแผ่นดินไว้ในมือ อีกเพียงก้าวเดียวก็จะขึ้นสู่บัลลังก์แต่กลับมาตายด้วยน้ำมือของชีหยวน!นางคนชั้นต่ำผู้นี้!เสียแรงที่เขาดีกับชีหยวนขนาดนี้!ชีหยวนเงียบไปชั่วขณะแต่ความเงียบนั้น สำหรับอ๋องฉีกลับยาวนานนัก เขายกเกาทัณฑ์แขนเสื้อเล็งไปยังชีหยวนอย่างเย็นชา “ข้าถามเจ้า! ว่าเพราะอะไร!”ในที่สุด ชีหยวนก็เงยหน้าขึ้นมองอ๋องฉี “ท่านอ๋องต้องการรู้จริงหรือ?”เขาย่อมต้องการรู้!เขาสัญญาว่าจะให้ตำแหน่งกุ้ยเฟยแล้ว เหตุใดชีหยวนถึงยังต้องฆ่าเขาอีก?อ๋องฉีก้าวเข้าไปอีกสองก้าว “บอกมา...