All Chapters of PAHIRAM NG ISANG GABI (Book #1) : Chapter 31 - Chapter 40

Chapter 31Kinabukasan, nagising ako na parang may mabigat na bagay na nakatambak sa aking dibdib. Ang mga tanong ng aking ina, ang mga saloobin tungkol kay Ruth, ay patuloy na gumugulo sa aking isipan. Hindi ko pa rin alam kung paano ko haharapin ang lahat ng ito. Habang ako ay nag-aalmusal, hindi ko maiwasang mag-isip ng malalim.Si Ruth—ang dating nobya ko, ang babae na minahal ko ng tapat. Pero bakit ngayon parang ang lahat ng nararamdaman ko ay nagsisimula nang magbago? Sa tuwing naiisip ko siya, may nararamdaman akong pagka-kulong, parang nawawala na ang pagmamahal ko sa kanya. Hindi ko kayang sabihin ito nang diretso sa kanya, ngunit pakiramdam ko, wala na akong nararamdaman na kagalakan tuwing magkasama kami. Ang minsan naming mga kwentuhan at tawanan ay parang may pagod at pananabik sa akin.Napansin ko na lang na mabilis na lumipas ang oras. Ang oras na sana ay makikinig ako sa mga tunay kong nararamdaman. Pumunta ako sa garden, naghanap ng katahimikan, ngunit tila ang saril

Chapter 33 Agad akong nagbihis, ang mga saloobin ko ay magulo. May kaba sa dibdib ko at sabayang hinagpis na parang gusto kong magmadali ngunit may takot din. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ni Heart sa mga sasabihin ko. Baka magulat siya, o masaktan pa. Pero hindi ko na kayang maghintay pa, kailangan ko siyang makausap, kailangan kong ipagtapat ang nararamdaman ko bago ito maging huli. Habang binabaybay ko ang kalsada papunta sa bahay ni Heart, halos hindi ko makita ang paligid dahil sa kapal ng ulap ng alinlangan na bumabalot sa isip ko. Puno ng tanong ang ulo ko—paano ko ba sasabihin? Paano ko ipapaliwanag? Kung hindi ko ito sasabihin ngayon, baka hindi ko na magkaroon ng pagkakataon. Pagdating ko sa harap ng bahay ni Heart, may naramdaman akong kakaibang pakiramdam sa aking dibdib. Tumayo ako saglit at tiningnan ang bahay. Walang pagbabago, wala ni isang sigla na makikita sa paligid, kundi ang katahimikan ng lugar na parang umaabot sa aking mga tainga. Tumawag ako

Chapter 35 Lumipas ang mga araw mula nang mag-usap kami ni Angie, at mas lalo akong naging malungkot. Palagi na lang akong nagkukulong sa kwarto, ang mga tanong at alalahanin tungkol kay Heart ay paulit-ulit na bumabagabag sa aking isipan. Bawat araw, pareho lang—umaga, trabaho, gabi, bahay. Wala akong ibang gustong gawin kundi mag-isa, at pati ang mga kaibigan ko, sina Dixson, Jayson, at Kurt, ay patuloy na tinatangkang hikayatin akong lumabas. "Pare, tara na, mag-inuman tayo," sabi ni Dixson isang araw. "Hindi ka na namin nakakasama, malapit na naming makalimutan ang iyong kagwapuhan. Gawin mong break ‘to, para sa amin," dagdag sabi niya sa akin. Bahagya akong napangiti sa kanyang expression sa mukha, para kasi itong batang inagawan ng candy. Lagi ko silang tinatanggihan kaya medyo na kunsensiya ako. Dahil wala akong gana makipag-socialize. Hindi ko kayang magtawa o makipag-usap ng normal. Parang lahat ng mga bagay sa paligid ko ay naging mabigat. "Sa susunod na araw na l

Chapter 37 Heart POV Limang buwan na ang lumipas, at nandito ako ngayon, nagdadalang-tao ng kambal. Nag-resign ako sa hospital at umuwi sa Cebu. Mabuti na lang at hindi pa nabenta ni Mama ang bahay. Akala ko magagalit siya sa akin, pero tinanggap niya ang nangyari. Sinabi ko sa kanya ang lahat, at tinanong niya kung kilala ko ba ang tatay. Sinabi ko hindi, kasi nga hindi ko siya kilala. Ngayon, naglalakad ako sa mall para mamili ng gamit para sa mga anak ko, nang may nakabangga sa akin. Agad siyang humingi ng paumanhin, kaya tumaas ang mukha ko at sinabi kong okay lang. Nang tumingin siya sa akin, saka ko siya nakilala. Si Jayson pala, asawa siya ni Janeth, kaibigan ko. Nagkwentuhan kami at tinanong ko kung kumusta na si Janeth. Tapos tinanong niya kung kailan ako mag-aasawa. "So, kailan ka mag-aasawa?" tanong niya. "Ah, hehe, wala akong asawa, single mom ako," sabi ko, sabay hagod sa tiyan ko. "Ilang buwan na ang tiyan mo? Parang malaki kasi," tanong pa niya. "Lima, k

Chapter 39Hindi ko namalayan na pumasa pala ang aking ina sa silid kung hindi ito nagsalita ah hindi ko ito mapapansin. Busy kasi aking isipan sa kakaisip kung paano ko maabot ito na hindi makikita ang mukha. "Ano ka bang bata ka, buti na lang hindi maka-intindi ng bisaya yung bisita natin at bakit ba parang pinag lilihian mo yung isang bisita natin 'ha! Nakakahiya ka kanina nilait-lait mo na ang pangit pangit ng kuha, ngayon gusto mo'ng makita ang mukha n'ya! Ibang klase ka din 'no?! wika ng aking ina. "Iwan ko po, mama!" hikbing tugon ko sa kanyang sinabi, "gusto ko s'yang makita at maamoy yung singit n'ya po," bigla kong sabi dito, hindi ko alam kung saan ng galing ang salitang singit basta bigla na lang lumabas sa aking bibig."A-ano kamo? P-paki ulit nga?" sambit ni mama habang nanlaki ang mata. "S-singit? Tama ba ako sa narinig?" dagdag nitong sabi. Tumango lang ako sa aking sagot habang humihikbi pa din."Ma, gusto ko amoying ang kanyang damit! Pwede bang hingin mo ang dami