Chapter 32Pumunta ako sa sofa at umupo sa tabi niya. "Mom, alam mo ba, hindi ko na alam kung ano ang nangyayari sa buhay ko. Yung nangyari kay Ruth, yung desisyon kong makipaghiwalay, hindi ko na alam kung tama ba 'yon. At ngayon,nais kong makita si Heart upang sabihin sa kanya ang nararamdaman ko pero natatakot ako, na baka magalit ito sa akin," saad ko dito. Hinaplos ng Mommy ko ang aking buhok, at nginitian ako. "Anak, hindi mo kailangang madaliin ang lahat. Hindi mo kailangang magmadali sa pagdedesisyon, at hindi mo kailangang maging perfecto. Lahat tayo ay dumaan sa mga pagsubok. Hindi mo na kailangang hanapin ang mga sagot agad-agad. Minsan, ang pinakamahalaga ay kung paano ka magpapatawad sa sarili mo," wika niya sa akin. Naramdaman ko ang kabiguan sa aking puso. Ang mga salitang iyon ng aking ina ay parang isang malalim na paghinga na nagbigay sa akin ng konting ginhawa. Siguro nga, hindi ko pa talaga natutunan kung paano tanggapin ang sarili ko sa gitna ng mga desisyon at
Chapter 33 Agad akong nagbihis, ang mga saloobin ko ay magulo. May kaba sa dibdib ko at sabayang hinagpis na parang gusto kong magmadali ngunit may takot din. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ni Heart sa mga sasabihin ko. Baka magulat siya, o masaktan pa. Pero hindi ko na kayang maghintay pa, kailangan ko siyang makausap, kailangan kong ipagtapat ang nararamdaman ko bago ito maging huli. Habang binabaybay ko ang kalsada papunta sa bahay ni Heart, halos hindi ko makita ang paligid dahil sa kapal ng ulap ng alinlangan na bumabalot sa isip ko. Puno ng tanong ang ulo ko—paano ko ba sasabihin? Paano ko ipapaliwanag? Kung hindi ko ito sasabihin ngayon, baka hindi ko na magkaroon ng pagkakataon. Pagdating ko sa harap ng bahay ni Heart, may naramdaman akong kakaibang pakiramdam sa aking dibdib. Tumayo ako saglit at tiningnan ang bahay. Walang pagbabago, wala ni isang sigla na makikita sa paligid, kundi ang katahimikan ng lugar na parang umaabot sa aking mga tainga. Tumawag ako
Chapter 34Habang patuloy pa rin ang mga tanong sa aking isipan, nararamdaman ko ang bigat ng paghahanap kay Heart. Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanya, at kung bakit hindi ko siya matutulungan. Nagtanong ako ng ilang private investigator para hanapin siya, pero pagkatapos ng ilang linggo, wala pa rin akong nakuhang anumang impormasyon. Isa lang ang paulit-ulit nilang sinasabi."I'm sorry, Mr. Flores! Wala akong maibigay na resulta sa pinahahanap mo. May humaharang dito at hindi ko matukoy kung sino," sabi ng isa sa mga imbestigador. "May mga tao na parang sumusubok magtago ng mga galaw ni Heart. Hindi namin matukoy kung may mga tao siyang tinatago o kung may dahilan kung bakit hindi siya nagpapakita."Parang may mabigat na bagay na tumama sa puso ko sa narinig kong iyon. Si Heart ay parang nawawala sa lahat ng ito, at ako ang naiwan, hindi alam kung anong nangyari. Kung may mga taong nagtatago sa kanya, ano ang gusto nilang mangyari? Bakit hindi siya lumapit sa akin para magpa
Chapter 35 Lumipas ang mga araw mula nang mag-usap kami ni Angie, at mas lalo akong naging malungkot. Palagi na lang akong nagkukulong sa kwarto, ang mga tanong at alalahanin tungkol kay Heart ay paulit-ulit na bumabagabag sa aking isipan. Bawat araw, pareho lang—umaga, trabaho, gabi, bahay. Wala akong ibang gustong gawin kundi mag-isa, at pati ang mga kaibigan ko, sina Dixson, Jayson, at Kurt, ay patuloy na tinatangkang hikayatin akong lumabas. "Pare, tara na, mag-inuman tayo," sabi ni Dixson isang araw. "Hindi ka na namin nakakasama, malapit na naming makalimutan ang iyong kagwapuhan. Gawin mong break ‘to, para sa amin," dagdag sabi niya sa akin. Bahagya akong napangiti sa kanyang expression sa mukha, para kasi itong batang inagawan ng candy. Lagi ko silang tinatanggihan kaya medyo na kunsensiya ako. Dahil wala akong gana makipag-socialize. Hindi ko kayang magtawa o makipag-usap ng normal. Parang lahat ng mga bagay sa paligid ko ay naging mabigat. "Sa susunod na araw na l
Chapter 36 Halos limang buwan na akong walang ganang mag-aliw-aliw at hanggang ngayon ay wala pa rin balita sa inutusan kong hanapin ito. Kahit na sinabihan ako ni Angie na hintayin ko lamang iyong bumalik ay hindi pa rin ako tumigil sa kakahanap, lagi na lang akong nagkukulong sa aking opisina. Limang buwan na rin kaming hiwalay ng aking nobya, at nalaman ko na buntis pala ito sa ibang lalaki, kaya pala pilit na tinatanong ako sa kanyang ama kung kailan kami magpapakasal. Buti na lang at sinabihan ako agad ng aking magulang kung ano ang pakay ng pamilyang Pariz. "Buti na lang at tinawagan ako ni Mom, noong hinatid ko ito sa mansyon," bulong ko sa aking sarili. Well, hindi naman isyu kung buntis ito sa ibang lalaki, tatanggapin ko yun kung mahal ko ito. Pero ang pagmamahal ko pala dito ay mababaw lamang. Mas umibabaw ang nararamdaman ko kay Heart kaysa dati kung nobya. Kahit na matagal ko nang hinahanap ay hindi ko pinabayaan ang aking tungkulin bilang CEO ng aming
Chapter 37 Heart POV Limang buwan na ang lumipas, at nandito ako ngayon, nagdadalang-tao ng kambal. Nag-resign ako sa hospital at umuwi sa Cebu. Mabuti na lang at hindi pa nabenta ni Mama ang bahay. Akala ko magagalit siya sa akin, pero tinanggap niya ang nangyari. Sinabi ko sa kanya ang lahat, at tinanong niya kung kilala ko ba ang tatay. Sinabi ko hindi, kasi nga hindi ko siya kilala. Ngayon, naglalakad ako sa mall para mamili ng gamit para sa mga anak ko, nang may nakabangga sa akin. Agad siyang humingi ng paumanhin, kaya tumaas ang mukha ko at sinabi kong okay lang. Nang tumingin siya sa akin, saka ko siya nakilala. Si Jayson pala, asawa siya ni Janeth, kaibigan ko. Nagkwentuhan kami at tinanong ko kung kumusta na si Janeth. Tapos tinanong niya kung kailan ako mag-aasawa. "So, kailan ka mag-aasawa?" tanong niya. "Ah, hehe, wala akong asawa, single mom ako," sabi ko, sabay hagod sa tiyan ko. "Ilang buwan na ang tiyan mo? Parang malaki kasi," tanong pa niya. "Lima, k
Chapter 38 Tumayo ako agad pagkatapos naming mag-usap. Hindi ko na kayang tignan ang mukha niya. Kanina lang ay okay pa, pero ngayon, bigla na lang nag-iba ang itsura niya. Napakunot ako ng noo dahil hindi ko na gusto makita ang mukha niya, parang hindi ko na kayang tiisin. Para siyang isang karakter sa Lord of the Rings na laging nagsasabi ng "MY PRECIOUS" kapag nakita ang sing-sing. "Ang pangit naman ng lalaking 'to! Mukha siyang amerikano na hindi naliligo. Ewww!" ang sabi ko, hindi ko namalayan na malakas ang boses ko. Agad akong tinapik ni mama sa likod. Hindi ko alam na dumating na pala sila mula sa kusina. Kasama sina Jayson at Kurt. "Pasensya na iho, kasi naglilihi itong anak ko kaya ganyan ang tingin niya sa'yo. Kapag buntis, minsan hindi nila alam ang sinasabi. Sige na, upo na kayo at maghahain ako ng pagkain," sabi ni mama. Tinapik pa ni Kurt si Brandon sa balikat kaya naupo siya sa tabi ni Jayson. Pinaupo din ako ni mama, kaya wala na akong magawa kundi magtiis at tii
Chapter 39Hindi ko namalayan na pumasa pala ang aking ina sa silid kung hindi ito nagsalita ah hindi ko ito mapapansin. Busy kasi aking isipan sa kakaisip kung paano ko maabot ito na hindi makikita ang mukha. "Ano ka bang bata ka, buti na lang hindi maka-intindi ng bisaya yung bisita natin at bakit ba parang pinag lilihian mo yung isang bisita natin 'ha! Nakakahiya ka kanina nilait-lait mo na ang pangit pangit ng kuha, ngayon gusto mo'ng makita ang mukha n'ya! Ibang klase ka din 'no?! wika ng aking ina. "Iwan ko po, mama!" hikbing tugon ko sa kanyang sinabi, "gusto ko s'yang makita at maamoy yung singit n'ya po," bigla kong sabi dito, hindi ko alam kung saan ng galing ang salitang singit basta bigla na lang lumabas sa aking bibig."A-ano kamo? P-paki ulit nga?" sambit ni mama habang nanlaki ang mata. "S-singit? Tama ba ako sa narinig?" dagdag nitong sabi. Tumango lang ako sa aking sagot habang humihikbi pa din."Ma, gusto ko amoying ang kanyang damit! Pwede bang hingin mo ang dami
Chapter 98 Agad akong nagpagawa ng isang marriage contract para sa aming dalawa. Alam ko na pareho naming hindi gusto ang sitwasyong ito, pero kailangang makinabang kaming dalawa sa kasunduan. Ayaw kong may alinlangan si Claire sa akin, kaya’t nais kong tiyakin na malinaw ang lahat bago pa kami ipakasal ni Mommy. Ang unang hakbang ay ang paglatag ng malinaw na kasunduan sa pagitan namin. Tumawag ako sa abogado ng pamilya upang maihanda ang dokumento. Kailangang malinaw na ito ay peke lamang—isang kasal na magtatagal lamang hangga’t kinakailangan para sa mga plano ni Mommy at sa kalagayan ng tatay ni Claire. Ang pagpopondo sa operasyon ng kanyang ama ay bahagi ng kasunduan. Naupo si Claire sa harap ko, halatang pagod at puno ng emosyon. "Jimmie, sigurado ka ba sa lahat ng ito? Alam kong mahirap para sa atin pareho, pero parang sobrang bilis ng mga bagay," tanong niya sa akin. Tumango ako, pilit na hinahagod ang kanyang mga kamay upang pakalmahin siya. "Claire, wala tayong ibang op
Chapter 98"Salamat po, tita," sabi ni Claire, habang ipinapakita ang magaan na ngiti sa mukha.Si Mom, na tumayo at iniabot ang kamay kay Claire, ay ngumiti at tinapik ang balikat nito. "Mula ngayon, Mommy, Mommy ang tawag mo sa akin," sagot ni Mom, na may kagalakan sa mga mata.Si Claire ay nagulat at medyo nagkibit-balikat bago sumulyap kay Mom. "Ah... Okay po, Mommy," sagot niya, kahit na halatang kinakabahan pa rin siya sa bagong sitwasyon.Hindi ko inaasahan na magiging ganoon ka-init ang pagtanggap ni Mom kay Claire. Hindi ko akalain na magiging ganito kabilis ang lahat. Para bang bigla akong nadoble sa pagiging anak at si Claire ay naging bahagi ng pamilya sa isang iglap.Habang tinatanggap ni Claire ang bagong papel bilang bahagi ng pamilya, hindi ko maiwasang mag-isip kung hanggang kailan namin kayang mapanatili ang kasinungalingang ito. Ang masaklap, kasabay nito ay ang unti-unting pagbabago sa relasyon namin ni Claire—isang relasyon na nagsimula sa simpleng tulungan, pero
Chapter 96Jimmie POVNasa loob kami ng hospital, at habang nag-aalala si Claire sa kalagayan ng kanyang ama, ako naman ay pilit na pinipigilan ang sarili na mag-alala. Hindi ko alam kung paano nagsimula ang lahat ng ito, pero nararamdaman ko ang bigat ng responsibilidad na iniatang sa aming dalawa—lalo na kay Claire. Ang desisyon na ginawa namin ay hindi biro. Hindi ko alam kung paano magiging magaan ang mga susunod na araw, pero kinakailangan namin itong gawin. Para sa kanya, at para sa akin.Habang nakaupo ako sa lobby ng hospital, naaalala ko ang mga sinabi ni Jammie kanina. Nang marinig ko mula sa kanya na kung ito ang paraan para matulungan si Claire at ang kanyang ama, gagawin niya, hindi ko maiwasang magtaka. Wala siyang kalaban-laban. Gusto niyang tumulong, at ang hirap noon. Paano nga ba ito magiging tamang desisyon para sa lahat ng taong sangkot?Kahit na magkaiba kami ng landas, pareho naming alam na may kailangan kaming gawin para sa pamilya. Kung kaya naming magtrabaho b
Chapter 95Matapos naming tawagan si Claire at matiyak na kailangan niyang makonsulta sa hospital, nagmadali kami ni Jimmie na mag-ayos. Hindi namin alam kung gaano kalaki ang nangyaring emergency sa pamilya ni Claire, pero gusto naming maging naroroon para sa kanya, lalo na sa mga ganitong pagkakataon.Habang nagsusuot ng coat si Jimmie, natanaw ko sa kanya ang isang seryosong ekspresyon. "Sigurado ka ba sa ginagawa natin?" tanong niya, tila nag-iisip din kung paano magiging angkop ang kanilang pagtulong kay Claire."Oo, kailangan natin itong gawin," sagot ko. "Kahit na hindi pa natin alam lahat ng detalye, makikita natin kung anong kailangan niyang tulong, at baka sa pamamagitan nito, mas mapalapit tayo sa kanya."Nagmadali kaming lumabas ng opisina at dumiretso sa parking lot. Pagpasok namin sa kotse, nagsimula nang magmaneho si Jimmie. Lahat kami tahimik, nag-iisip kung anong klase ng tulong ang dapat ibigay at kung paano namin susundan ang mga susunod na hakbang."Maganda rin sig
Chapter 94Habang patuloy na nag-uusap kami ni Claire tungkol sa mga proyekto, hindi ko na kayang pigilan ang curiosity ko. Naisip ko, kung ito na nga ang pagkakataon, bakit hindi ko simulan ang tanong na matagal ko nang gustong itanong?"Claire," sabi ko, habang tinitingnan ko siya, "may nobyo ka na ba?"Napansin ko ang bahagyang pag-angat ng kilay niya, tila naguguluhan sa tanong ko. Pero hindi siya nagmadaling sumagot. Pinili niyang magbigay ng isang ngiti, isang uri ng pag-iwas na alam kong hindi niya sinasadya. "Wala po, Sir Jammie. Mas nakatutok ako sa trabaho ngayon."Nagkaroon ako ng isang mabilis na hinuha sa sagot niyang iyon. Mukhang hindi siya ang tipo ng babae na basta-basta magkakaroon ng relasyon, lalo na kung hindi ito makikinabang sa kanyang personal na buhay. Ngunit may iba pang aspeto na ako'y interesado."Bakit, wala bang pagkakataon na maghanap ka ng... espesyal na tao?" tanong ko, pilit na ginagawa itong casual.Ngumiti siya ng bahagya, ngunit may halong seryoson
Chapter 93Kinabukasan, maaga akong gumising upang pumunta sa kumpanya. Bukod sa trabaho, gusto ko ring makaiwas sa paninermon ni Mom at Dad tungkol sa apo na paulit-ulit nilang binabanggit.Ang akala ko, tulog pa ang kambal kong si Jimmie. Pero nagulat ako nang makita siyang nakabihis na rin at handa na para sa trabaho. Mukhang pareho kaming may parehong plano—ang makaiwas kay Mom."Maaga ka rin pala," bulong ko habang binababa ang kurbata ko."Syempre," sagot niya habang inaayos ang kwelyo niya. "Ayokong marinig ang lecture ni Mom ulit."Maingat kaming bumaba sa hagdan ng mansyon. Tinitiyak namin na hindi magigising si Mom habang palabas kami. Ngunit pagdating namin sa baba, halos mapahinto kami sa takot nang biglang marinig ang boses niya."Yung apo namin, wag ninyong kalimutan," sabi ni Mom na nakaupo sa sofa, nakataas ang kilay at may hawak na diyaryo.Halos mabitawan ko ang hawak kong bag. Si Jimmie naman ay mukhang napalunok nang malalim. Napatingin kami sa isa’t isa, parehong
Chapter 92Jammie POVNapangiti ako nang lihim nang makita ko ang reaksyon ni Emer nang makita niyang may kasama ang bunso naming kapatid. Si Emer ay matagal nang barkada namin ni Jimmie, kaya alam namin kung paano siya mag-isip at magdala ng emosyon. Pero kanina, parang hindi na siya ang dating Emer na confident at laging kalmado. Para siyang nahuli sa akto—hindi ko maiwasang mapailing."Ang saya no? Para bang nakita natin ang isang eksena sa drama," sabi ko kay Jimmie habang iniangat ko ang baso ng juice ko."Tama ka," sagot niya habang tumatawa. "Pero aminin mo, Jammie, medyo mas kampi ka kay Emer kaysa kay Xavier, di ba?"Napangiti ako at siniko siya nang bahagya. "Hindi naman sa ganun. Pero iba kasi si Emer. Barkada natin siya, kaya mas kilala natin ang ugali niya. Pero si Xavier... wala akong masabi sa kanya—hindi ko pa kasi siya kilala ng lubusan.""Well, sa tingin ko, parehong may laban," sabi ni Jimmie habang umakto na parang ini-interview ang sarili. "Kaya lang, depende yan
Chapter 91 Palipat-lipat ang tingin ni Sarah kay Xavier at kay Emer, parang tinitimbang kung sino sa kanilang dalawa ang may higit na kabigat na epekto sa kanya. Hindi ko maiwasang mag-isip na si Sarah ay nahirapan sa mga alaala ng nakaraan, at ngayon, may mga bagong mukha at mga pangako na nagsasangkot sa kanyang puso at isipan. Habang si Sarah ay nag-iisip, ang kambal na sina Jimmie at Jammie ay tahimik lamang na nakaupo sa sofa. Tila nasiyahan sila sa kanilang nakikita—walang alinlangan, ngunit wala ring reaksyon na nagsasabing may personal na alalahanin o tanong. Minsan, naiisip ko na baka sila ay natututo nang mag-obserba nang tahimik, at baka may mga tanong silang hindi pa nila kayang itanong. Si Xavier, ang lalaki na kasama ni Sarah, ay hindi rin umiimik. Tila alam niyang may mga hindi pa nalulutas na isyu sa pagitan ni Sarah at ni Emer. Habang tinitingnan ko sila, naramdaman ko ang bigat ng sitwasyon—ang mga relasyon, lalo na ang mga nakaraan, ay minsan mahirap kalimutan at
Chapter 90 "Sa edad ninyong 29 kailangan may asawa na kayo," sabi ni Heart sa kambal. "O baka naunahan pa kayo sa bunso ninyong kapatid!" taas kilay niyang napasulyap sa may meandoor habang papasok si Sarah na may kasamang lalaki at mukhang hindi basta-basta ang antas nito dahil sa kanyang tindig. Ang kambal, si Jimmie at Jammie, ay napatingin kay Heart at nagkatinginan. "Mom, hindi ba't maaga pa para mag-isip ng ganyan?" sagot ni Jimmie, sabay tawa. "Huwag mong gawing biro, Jimmie," sagot ni Heart, ngunit may kasamang ngiti sa labi. "Nakakahiya na nga kayong dalawa, hindi pa kayo nakakapag-asawa, tapos si Sarah pa, parang may bago na agad." Habang abala sila sa usapan, napansin ko si Sarah at ang lalaki. Si Sarah, na mas matangkad sa akin, ay naglalakad papunta sa amin, hawak ang kamay ng lalaki. May ngiti sa kanyang mga labi, at ang lalaki ay may itsura ng isang seryosong tao. Malinaw sa mukha nito ang pagka-busy at mayaman. "Mom, Dad, ito po si Xavier," sabi ni Sarah haba