Chapter 39Hindi ko namalayan na pumasa pala ang aking ina sa silid kung hindi ito nagsalita ah hindi ko ito mapapansin. Busy kasi aking isipan sa kakaisip kung paano ko maabot ito na hindi makikita ang mukha. "Ano ka bang bata ka, buti na lang hindi maka-intindi ng bisaya yung bisita natin at bakit ba parang pinag lilihian mo yung isang bisita natin 'ha! Nakakahiya ka kanina nilait-lait mo na ang pangit pangit ng kuha, ngayon gusto mo'ng makita ang mukha n'ya! Ibang klase ka din 'no?! wika ng aking ina. "Iwan ko po, mama!" hikbing tugon ko sa kanyang sinabi, "gusto ko s'yang makita at maamoy yung singit n'ya po," bigla kong sabi dito, hindi ko alam kung saan ng galing ang salitang singit basta bigla na lang lumabas sa aking bibig."A-ano kamo? P-paki ulit nga?" sambit ni mama habang nanlaki ang mata. "S-singit? Tama ba ako sa narinig?" dagdag nitong sabi. Tumango lang ako sa aking sagot habang humihikbi pa din."Ma, gusto ko amoying ang kanyang damit! Pwede bang hingin mo ang dami
Chapter 40 Brandon POV Hindi ko alam ang kung titingnan pa rin ba ako sa kanya dahil bigla na lang nag-iba ang mode nito. Kanina habang nag uusapan kami at inamin ko sa kanya ang mga ginawa ko ay okay lang naman ang kanyang ugali. Nganit ngayon ay nakasimangot na ito parang ayaw n'ya ako makita kaya napamura lang ako sa aking isipan tiningnan ko ang kanyang t'yan hindi ko alam ang aking gagawin yung dibdib ko ay sobrang lakas tumambol, gusto ko s'yang yakapin at mahawakan ang kanyang t'yan kaya lang natatakot ako sa kanyang tingin hanggang nakarinig kaming salita lumabas sa kanyang bibig na tumingin pa rin sa akin habang nakasimangot. "Ang pangit pangit naman yan lalaking nakatayo tsk! Mukha s'yang amertanyong hindi naliligo, ewww! during diri nitong sabi. Kung hindi ako tinapik ni Jayson ay hindi ako matauhan saka ako umupo sa tabi n'ya pero narinig ko ang mahinang tawa sa dalawa kung kaibigan, kaya pa simpleng ko inamoy ang aking sarili. 'Hindi naman ako mabaho at isa pa h
Chapter 41 Nasa banyo ako ng kanilang bahay, hinuhubad ko na ang aking sinturon nang biglang may kumatok sa pinto ng banyo. Sinilip ko agad ito at nakita ko ang ina ni Heart, may dalang damit. 'Siguro ay ito ang aking susuotin,' usal ko sa aking isipan. "Iho, pasensya ka na talaga. Wala kasi kaming damit panglalake, kaya itong duster ng anak ko ang naisip niyang ibigay sa'yo. At saka itong panty naman. Huwag kang mag-alala hindi yan sa akin, kanya naman ito at hindi pa niya nagamit," ngiwing sabi ni Tita sa akin. Habang sinabi ni Tita ay napakamot pa ito sa kanyang ulo saka inabot sa akin ang mga damit."Okay lang po, Tita!" wika ko. "Hito po pala ang hinubaran kong damit" dagdag kong sabi habang pinamulahan ang aking tainga sa kakahuyan. Agad naman nitong kinuha sa akin kamay. "Pasensya na talaga sa'yo, iho! Kung alam ko lang kung sino ang ama ng pinagbubuntis sa aking anak. Puputulan ko talaga ng batuta na yun. Sige na isara mo na yang pinto baka masilipan ka pa niya," wika
Chapter 42 Tatlong araw na akong pabalik-balik sa tahanan nila Heart. Sa araw na ito, ang ikatlong pagkakataon, bumalik sa akin ang mga alaala noong ipinagtapat ko ang totoo sa kanyang ina. Labis ang aking kaba at panalangin na sana’y hindi siya magalit sa akin. Flashback Bitbit ko ang mga grocery at iba pang gamit habang papunta sa bahay nila Heart. Hindi ko na mabilang kung ilang beses kong inisip ang magiging reaksyon ng kanyang ina. Kaya bago pa man ako pumunta rito, nagpa-makeover ako para hindi niya masabing mukha akong kawawa o pangit. Kakatok na sana ako sa pintuan nang biglang lumabas ang ina ni Heart, tila pupunta sana ito kanilang hardin ng gulay. "Magandang umaga po, tita," bati ko, pilit na ngumiti upang itago ang kaba sa aking puso. "Oh, ikaw pala, iho. Ano ang sadya mo?" tanong niya, tila nagtataka kung bakit ako naparito. "Ah, gusto ko po sana kayong makausap, kung hindi po kayo busy," panimula ko. "Ah, gano’n ba? Kung hindi ka nagmamadali, dito ka n
Chapter 43 Faith POV (Ina ni Heart) "Ngayon, iho, ano ang sasabihin mo?" Tinanong ko si Brandon habang tahimik ko siyang tinititigan. May kutob na akong may kinalaman ito sa pagdadalang-tao ng anak ko. Nakita kong napalunok siya ng mahigpit. "T-tita, ako po... hihingi muna ng tawad. Sana po, pakinggan niyo muna ako bago kayo magalit sa akin," nanginginig niyang sabi. Tiningnan ko siya nang masinsinan, at tila lalo siyang kinabahan. Bigla siyang lumuhod sa harapan ko, dahilan para mapa-singhap ako sa gulat. "Ano ba 'to, Brandon? Tumayo ka diyan," sabi ko sa kanya. Pero nanatili siya sa kanyang pwesto, saka nagpatuloy sa pagsasalita. "Tita, first time ko pong nakita si Heart sa ospital sa Maynila, kung saan siya naka-assign noon. Medyo na-curious ako sa kanya dahil....dahil sa kanyang malaking dibdib at ang lakas po ng dating niya sa akin." Tumingin siya sa akin, halatang nahihiya, pero itinuloy pa rin niya. "Noong una po, akala ko parang wala lang iyon. Pero hindi ko po
Chapter 44 Brandon POV Napangiti ako sa aking sarili habang inaalala ang naging tagpo kanina. Pagkatapos kong bilhin ang manggang hilaw at ang hinihinging bagoong ni Heart, naglakad kami pabalik sa kanilang bahay. Tahimik siyang naglalakad sa tabi ko, pero ramdam ko ang panaka-nakang pagdulas ng tingin niya sa akin. Napapansin ko rin ang pamumula ng kanyang pisngi tuwing nagtatawanan ang ilang mga tao sa gilid ng daan, na malinaw na kami ang pinag-uusapan. Sa bawat hakbang, hindi ko mapigilan ang sarili kong mapangiti."Hindi ko na palalampasin ang pagkakataong ito," bulong ko sa aking isipan. "Heart," simula ko, sabay tingin sa kanya. "Hmm?" sagot niya, ngunit hindi niya ako tinitingnan, halatang iniiwasan ang aking mga mata. "Pwede ba kitang imbitahan mamaya? Gusto sana kitang dalhin sa isang restaurant. May gusto akong sasabihin sayo," wika ko dito. 'Sana lang ay pumayag!' bulong ko sa aking isipan. Bigla siyang tumigil sa paglalakad at tumingin sa akin, bakas ang gulat
Chapter 45 Heart POV Hindi ko talaga maintindihan ang nararamdaman ko. Kinilig? Oo. Naiilang? Oo rin. Pinamulahan pa ako sa sinabi ni Brandon kanina—na akala niya’y may karibal siya. Ang hindi niya alam, kaibigan kong bakla ang sinabihan niya ng kung anu-ano. Kung titingnan mo kasi si AJ, para talaga siyang lalaki sa itsura at kilos. "A-h, eh hindi mo naman sinabi na kinasal ka na pala," sabay tingin niya sa tiyan ko. "At mukhang may laman na! Congrats, Puso!" sabi niya, may bahagyang biro sa tono. Hindi pa nakakapagsalita si Brandon nang bigla itong sumabat. "Don’t call her Puso. Ako lang ang may karapatang tumawag sa kanya ng ganyan," seryosong sabi niya. Tiningnan ko siya, pero hindi ko mabasa ang ekspresyon niya. Ang dilim ng mukha niya, parang gusto niyang tumalon kay AJ para protektahan ako. "AJ, pasensya ka na ha," sabi ko para iwas-gulo. "Mag-usap na lang tayo bukas. Puntahan kita sa bahay niyo." "Sure, P... este Heart! Pareho lang yun, 'di ba? Kasi ang Tagalog ng 'Hear
Chapter 46 Brandon POV Napailing na lang ako sa huli niyang sinabi, pero hindi ko mapigilang mapangiti. Hindi ko alam kung bakit kahit sa mga banat niyang may halong pagkasuplada, lalo lang akong nahuhulog sa kanya. "Sige na, hintayin mo ako dito. Kukunin ko lang yung mga gamit na magagamit mo," sabi niya bago mabilis na umakyat patungo sa kwarto niya. Habang hinihintay siya, naisip ko na parang gusto kong magtagal dito. May kakaibang init sa bahay nila na hindi ko nararamdaman sa hotel o sa mansion namin. Siguro dahil narito siya. At narito rin ang magiging mga anak namin. Napapangiti ulit ako sa isiping iyon. Pagbaba niya, dala niya ang ilang malinis na tuwalya at mga toiletries. Inabot niya iyon sa akin habang pinapanood ako na parang pinipigilan ang matawa. "Ano'ng ngiti-ngiti mo diyan?" tanong ko. "Wala lang. Hindi ko lang akalain na ang hot-shot businessman na tulad mo, magtitiis maligo sa maliit naming banyo dito sa baba." "Heart, kahit sa poso pa ako paliguan, okay lan
Chapter 165Warning....Author Note: Lahat na naisulat ko dito ay kathang-isip isip ko lamang, kung may nasulat akong mali o magkapareho ay hindi ko sinasadya. -Love: Inday Stories----------------Habang hinihintay ko ang aming almusal, binuksan ko ang mga kurtina ng kwarto. Ang liwanag ng araw ay pumasok sa silid, binibigyan ito ng mas mainit at mas magaan na ambiance. Mula sa aming bintana, kita ang magandang tanawin ng dagat at ang asul na kalangitan na tila walang bakas ng ulap.Pagkatapos ay tumungo ako sa veranda ng aming suite upang huminga ng sariwang hangin. Ang amoy ng dagat at ang malamig na simoy ng hangin ay nagbigay ng ginhawa. Napaisip ako tungkol sa aming mga plano ngayong araw. Ito ang unang buong araw namin bilang mag-asawa dito sa Hawaii. Kailangan itong maging espesyal, naisip ko.Makalipas ang ilang minuto, dumating na ang food service at maingat kong inayos ang tray sa isang maliit na mesa sa tabi ng kama. Pagkatapos, bumalik ako kay Kiera at dahan-dahang gini
Chapter 164Pagkatapos naming mag-usap tungkol sa aming mga plano at pangarap, unti-unting bumalot ang katahimikan sa aming kwarto. Sa kabila ng pagod mula sa mahabang araw, ang init ng aming mga damdamin ay nanatili. Tinitigan ko si Kiera habang nakahiga siya sa tabi ko—ang kanyang mga mata ay puno ng pagmamahal, at ang kanyang mga labi ay tila naghihintay ng isang malambing na halik. “Kiera,” bulong ko, habang marahan kong hinaplos ang kanyang pisngi. “Gusto kong iparamdam sa’yo kung gaano kita kamahal.” Napangiti siya at dahan-dahang lumapit sa akin. "Jammie, nararamdaman ko iyon araw-araw. Pero mas gusto kong maramdaman iyon ngayon, dito, at ngayon lang." Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Hinalikan ko siya nang malambing—mabagal, puno ng damdamin, at tila bawat galaw ay sumisigaw ng pagmamahal. Nararamdaman ko ang lalim ng aming koneksyon habang lalong nagiging mas malalim ang aming halik. Ang kanyang mga kamay ay dahan-dahang bumalot sa aking batok, habang ang akin ay humaw
Chapter 163 Nagpahinga kami ng maaga upang makapag-recharge pagkatapos ng mahabang araw ng kasal, biyaheng papuntang Hawaii, at mga paghahanda. Alam ko na kailangan namin ang lakas para sa susunod na araw, kaya hindi muna namin pinag-usapan ang mga personal na bagay tungkol sa aming unang gabi bilang mag-asawa. Sa halip, nag-focus kami sa pag-papahinga, kasama na ang pagninilay-nilay sa lahat ng mga magagandang nangyari. Habang nakahiga, nararamdaman ko ang init ng katawan ni Kiera sa tabi ko. Hindi kami nagmamadali, at ang bawat sandali ay puno ng tamis ng pagmamahal. Kasabay ng malalalim na hininga, natulog kami nang mahimbing, na may mga pangarap na nag-aantay sa amin kinabukasan. Walang alalahanin, walang pagdududa—ang lahat ng nararamdaman ko sa mga sandaling iyon ay ang kaligayahan at pasasalamat na magkasama kami, nag-uumpisa ng bagong buhay bilang mag-asawa. Kinaumagahan, nagising kami ng maaga dahil sa kasiyahan at excitement para sa unang araw namin bilang mag-asawa.
Chapter 162Paglabas namin ng bahay, hinatid kami ng buong pamilya hanggang sa sasakyan. Habang papalayo kami, tanaw ko pa rin ang mga ngiti nila Mommy Heart, Daddy Brandon, at Tatay Tonyo, na tila nagsasabing nasa tamang landas kami.Sa sasakyan, hawak-hawak ko ang kamay ni Kiera. "Excited ka na ba?" tanong ko sa kanya habang nakangiti.Tumango siya, at sa mga mata niya ay nakita ko ang saya at pagmamahal na dala ng lahat ng nangyari ngayong araw. "Oo, Jammie. Ito na siguro ang pinakaespesyal na simula ng ating buhay."Alas-siyete ng gabi, habang kami'y sakay ng eroplano papunta sa Hawaii, hindi ko mapigilang isipin ang lahat ng nangyari. Sa bawat sandali, mas tumitibay ang pagmamahal ko kay Kiera. At alam kong ito ang umpisa ng mas maraming magagandang alaala na magkasama naming bubuuin.Habang nasa eroplano, napatingin ako kay Kiera na nakaupo sa tabi ko, ang mukha niya'y puno ng saya at excitement. Hawak niya ang ticket na ibinigay ni Emer kanina, at parang hindi pa rin siya makap
Chapter 161Jammie POVHabang pinagmamasdan ko si Kiera na nakangiti habang hawak ang isang regalo mula sa tatay niya, napansin ko kung gaano siya kasaya. Hindi lang ito dahil sa mga materyal na bagay na natanggap namin ngayong araw, kundi dahil sa pagmamahal at suporta ng mga mahal namin sa buhay."Ang ganda mo, mahal," bulong ko sa kanya habang nakatingin siya sa regalo ng kanyang ama.Tumingin siya sa akin, medyo nahihiya ngunit napangiti. "Mahal, bakit ka ba ganyan makatingin? Parang ikaw ang natanggap kong pinakamagandang regalo ngayon."Napangiti ako sa sinabi niya. Totoo naman kasi. Sa dami ng pinagdaanan namin, siya ang naging sentro ng lakas ko. Si Kiera, ang babaeng nagbago ng buhay ko.Habang binubuksan namin ang iba pang regalo, napansin ko ang kambal na masaya sa kanilang mga laruan na natanggap. Si John, abala sa kanyang bagong laruan, habang si Jenny ay hindi mapigilang ikuwento ang bawat regalong binubuksan."Dad, tingnan mo! Ang cute ng dress na ito! Ang sabi ni Tita
Chapter 160 Habang hawak ko ang pinakamaliit na kahon, magkasama kaming tumingin ni Jammie sa aming mga magulang, na may ngiti sa kanilang mga labi. "Ang sabi nila, ang pinakamaliit daw ang may pinakamatamis na sorpresa," biro ni Jammie habang dahan-dahan niyang binubuksan ang kahon. Nang mabuksan na ito, tumambad sa amin ang isang pares ng simpleng gintong bracelet na may nakaukit na "Forever Together." Agad akong napatingin kay Mommy Heart at Daddy Brandon. "Napakaganda nito, Mommy, Daddy!" sabi ko habang hawak ang bracelet. Tumayo si Mommy Heart at lumapit sa amin. "Ang bracelet na 'yan ay simbolo ng pagsasama ninyong dalawa. Kahit anong hamon ang dumating, tandaan niyo na magkasama kayong haharapin ito," sabi niya sa amin. Napuno ng init ang puso ko habang isinusuot ni Jammie ang bracelet sa pulso ko. "Salamat po, Mommy, Daddy. Napakahalaga po nito sa amin," tugon ko dito. Ngumiti si Daddy Brandon at nagbiro, "Walang atrasan, ha. Kasi wala nang palitan 'yan!" nito niya sa
Matapos ang aming unang halik bilang mag-asawa, naramdaman ko ang kamay ni Jammie na mahigpit na humawak sa akin. Sa bawat palakpak ng mga bisita, sa bawat hiyawan ng pagbati, naramdaman ko ang init ng pagmamahal ng lahat ng taong mahalaga sa amin.Pagkatapos ng seremonya, kami ni Jammie ay naglakad patungo sa hardin ng mansyon kung saan naghihintay ang aming reception. Ang lugar ay napakaganda—punong-puno ng puting bulaklak, kristal na dekorasyon, at liwanag ng mga nakasabit na ilaw na nagbibigay ng mala-fairy tale na ambiance. Ang lahat ng ito ay pinlano nang may pagmamahal, at alam kong naging posible ito dahil sa suporta ng aming pamilya.Habang papunta kami sa gitna ng venue, masayang sinalubong kami ng aming mga pamilya at kaibigan. Ang mga kambal, sina John at Jenny, ay tumakbo palapit sa amin."Mommy, Daddy! Ang ganda-ganda niyo po! Parang prince at princess!" sabi ni Jenny, na hindi maitago ang saya."Ang gwapo mo, Dad! Pero si Mommy ang pinakamaganda sa lahat," dagdag ni Joh
Chapter 158 Habang naglalakad kami ni Tatay papunta sa altar, naramdaman ko ang malalim na emosyon sa kanyang mga salita. Tumigil kami sandali at tinignan ko siya ng mabuti. "Alam mo anak, kung nabubuhay pa ang iyong ina, sigurado akong masayang-masaya ito ngayon," sabi ng Tatay ko, ang mga mata niya ay puno ng pagmamahal at kalungkutan. Pinipigilan kong mapaiyak. Alam ko kung gaano siya kasakit mula nang pumanaw ang aking ina, at kahit na may saya sa aking puso, may lungkot din na nararamdaman ko para sa kanya. "Oo, Tatay," sagot ko, ang tinig ko ay maluha-luha. "Alam ko po na proud siya sa akin ngayon." Bumuntong-hininga siya at nagpatuloy. "Wala na siya, pero alam ko na masaya siya para sa'yo. Lalo na ngayon na si Jammie ang kasama mo, siya ang lalaking deserving sa pagmamahal mo." Napangiti ako, kahit na ang puso ko ay naglalaban sa saya at lungkot. "Salamat po, Tatay. Hindi ko po kayang ipaliwanag kung gaano ko kayo kamahal at kung gaano ko na-appreciate ang lahat ng sakrip
Chapter 157Paglipas ng limang araw ay dumating na ang araw bago ang aming kasal. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko—parang halo-halo na ang excitement at kaba. Habang tinitingnan ko ang mga nakahandang dekorasyon sa mansyon, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano kami nakarating sa puntong ito.Ang mansyon ay puno ng abala. May mga kasambahay na nag-aayos ng mga bulaklak, mga caterer na naghahanda ng pagkain, at mga tumutulong sa pag-set up ng altar sa garden. Lahat ng ito ay parang panaginip, pero totoo.Habang nakaupo ako sa gilid ng bintana ng kwarto, napatigil ako sa pagmumuni-muni nang kumatok si Jammie."Pwede ba akong pumasok?" tanong niya mula sa labas.Napangiti ako kahit na medyo kinakabahan. "Oo naman."Pagpasok niya, dala niya ang isang maliit na kahon. "Naisip ko lang na bigyan ka ng isang bagay bago ang araw natin bukas," sabi niya habang iniabot sa akin ang kahon.Agad akong kinabahan habang binubuksan ang kahon. Sa loob nito ay isang simpleng bracelet na may na