All Chapters of เสน่หาผีเสื้อราตรี: Chapter 41 - Chapter 50

เมื่อได้เวลาที่ภาพยนตร์เข้าฉาย พชรพาช่อมาลีเดินเข้ามาในโรงภาพยนตร์ ชายหนุ่มยื่นตั๋วส่งให้พนักงานที่ยืนอยู่ด้านหน้า พนักงานคนนั้นจึงพาทั้งคู่ไปยังที่นั่งตามที่ตนเองได้จองตั๋วเอาไว้ช่อมาลีเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น เมื่อมองเห็นสภาพของโรงภาพยนตร์ด้านใน ที่นั่งมีน้อยตัวไม่ได้เรียงกันเป็นแพอย่างที่เคยเห็น หนำซ้ำเก้าอี้บุนวมสุดหรูตัวใหญ่ก็ตั้งเป็นคู่ ๆ แยกห่างจากตัวอื่น ๆ เป็นสัดเป็นส่วน ทั้งยังมีผนังกั้นเพื่อความเป็นส่วนตัวของคนที่เข้ามาดูอีกด้วยนี่มันเหมาะสำหรับคู่รักกันมากกว่านะ!ช่อมาลีเหล่ตามองชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายด้วยความสงสัย เห็นประกายตาเต้นระริกอยู่ในหน่วยตาคม ๆ คู่นั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากเพียงนิด ก็รู้ขึ้นมาทันทีว่าเขากำลังหยั่งเชิงเธออยู่“ผมไม่ชอบนั่งดูหนังในเก้าอี้แคบ ๆ น่ะ ขาผมมันยาวคุณก็เห็น แถมเวลาคนที่เข้ามาทีหลังก็มาเดินผ่านหน้าไปมาน่ารำคาญจะตาย ดูแบบนี้แหละสบายดี ผมชอบ”พชรทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับนอนเอนหลังเหยียดเท้าไปจนสุดด้วยท่วงท่าสบาย ๆ จนหญิงสาวนึกหมั่นไส้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องนั่

ระหว่างที่กำลังจะก้มลงไปดูดน้ำจากแก้วของตนเอง เธอก็ต้องตกใจรีบถอยศีรษะของตนออกมาแทบไม่ทัน เมื่ออยู่ดี ๆ พชรก็ก้มลงมาดูดน้ำจากแก้วของเธอที่กำลังถืออยู่ในมือ และที่สำคัญ เขาดูดหลอดเดียวกันกับเธอเสียด้วย“อืม...รสชาติใช้ได้เลยนะเนี่ย แปลก ๆ ดีเหมือนกันนะ สีเหมือนค็อกเทลมาการิต้าเลย แต่ผมว่าโกโก้ของผมอร่อยกว่า จริงสิ...เดี๋ยวเข้าไปคุยกับผมในห้องหน่อยนะ”พชรยิ้มพรายเต็มวงหน้า แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานของตนไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนอ้าปากค้าง มองแผ่นหลังของเขาจนหายลับเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ก้มลงมองที่แก้วน้ำของตนเองสลับกับตวัดค้อนใส่คนที่เพิ่งเดินจากไปหญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้พอดีกับที่มองเห็นหน้าของตนเองในกระจกที่ตั้งเอาไว้ข้างคอมพิวเตอร์ จึงทำให้รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าเล็ก ๆ ของตนนั้นสุกปลั่งเห่อร้อนแค่ไหน ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมเขาถึงได้ยิ้มแบบนั้น“คนบ้านี่...ถ้าดูดไปมันจะเหมือนจูบกับเขารึเปล่านะ...ตายแล้ว! คิดอะไรออกไป” ช่อมาลียกมือขึ้นทาบแก้มของตนเอง รู้เลยว่าตอนนี้หน้าร้อนซู่ขนาดไหนเพราะเงาที่สะท้อนออกมาจากกระจกมันฟ้องอยู่ทนโท่หญิงสาวตัดสิน

“โว้ว! เจ๋ง ผมเห็นด้วยนะ งานแบบนี้ไม่ค่อยมีใครทำเท่าไร และถ้าเราสามารถทำได้ คนก็จะพูดถึงแต่งานนี้ เราสามารถทำได้ไหมคุณสุชาติ”พชร กระตือรือร้นขึ้นมาทันทีเมื่อธีมงานที่เลขาฯ สาวเป็นคนเสนอนั้นแสนจะถูกใจ“ผมคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาครับ เดี๋ยวผมจะไปดูอีกทีว่าหาดไหนน่าจะเหมาะที่สุด ผมให้ฝ่ายพีอาร์เขาติดต่อพริตตี้เตรียมไว้แล้ว ตอนนี้กำลังฝึกอบรมเกี่ยวกับรถแต่ละรุ่นกันอยู่ครับ” สุชาติตอบเจ้านาย และถามต่ออีกว่า“คุณโอมจะเข้าที่พักก่อน หรือว่าจะไปที่สำนักงานก่อนครับ”“อืม...ไหวไหมคุณช่อ อยากเข้าพักก่อน หรือจะไปสำนักงานเลย”พชรหันมาถามช่อมาลี เพราะไม่อยากให้หญิงสาวอ่อนเพลียจากการเดินทางมากเกินไป แต่ช่อมาลีก็ให้คำตอบเป็นที่น่าพอใจสำหรับเขา“ไปสำนักงานเลยดีกว่าค่ะจะได้ไม่เสียเวลา เสร็จงานจากวันนี้แล้วจะได้เข้าที่พักเลยทีเดียว”“โอเค งั้นเราก็ไปกันเถอะ”พชรหันไปพยักหน้ากับสุชาติ ชายหนุ่มจึงกวักมือเรียกพนักงานให้เข้ามาเช็คบิลค่าอาหาร หลังจากนั้นไม่นาน สุชาติก็พาทั้งคู่นั่งรถมาถึงสำนักงาน หรือโชว์รูมที่ตั้งอยู่บนถนนย่านธุรกิจทันทีที่พชรก

พชรพาช่อมาลีมาที่โรงแรมชื่อดังในตัวเมืองภูเก็ต เมื่อจอดรถเสร็จเรียบร้อยเขาก็พาหญิงสาวเข้าไปด้านในโรงแรม แล้วพาขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด พอลิฟต์เปิดออกชายหนุ่มจึงแตะแผ่นหลังของหญิงสาวเบา ๆ เพื่อพาออกไปร้านอาหารกึ่งผับบนนี้มีอยู่สองโซน คือโซนที่นั่งข้างในอาคารกับโซนที่เป็นแบบเปิดโล่งด้านนอก พชรกำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร. หาผู้จัดการสุชาติ ก็พอดีกับที่เห็นร่างสูงโปร่งของสุชาติเดินเข้ามาหาพอดี“ทางนี้ครับคุณโอม...โอ้โห! คุณช่อมาลี ผมนึกว่าคุณโอมพาสาวที่ไหนมาเสียอีก สวยจนจำเกือบไม่ได้แน่ะ”สุชาติหันไปคุยหยอกล้อกับเลขาฯ สาวของเจ้านายที่ยืนเยื้องไปด้านหลังเล็กน้อย เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิดเพราะวันนี้หญิงสาวดูสวยแปลกตาไปมาก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพชรถึงได้สั่งให้เขาจองห้องพักหลังนั้นไว้ให้พชรหันไปมองใบหน้าเนียนใสของเลขาฯ คู่ใจ แสงไฟสลัวของที่นี่คล้ายกับแสงไฟที่คลับของเขา ชายหนุ่มชะโงกหน้าเข้าไปถามช่อมาลีใกล้ ๆ เพราะเสียงเพลงที่ดังจนไม่อาจจะคุยกันรู้เรื่อง“หิวรึยังคุณช่อ”ช่อมาลีหันกลับมามองแล้วส่ายหน้าช้า ๆ พร้อมรอยยิ้ม

ช่อมาลียืนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจดึงมือเขาให้ลุกขึ้นนั่ง ทว่าชายหนุ่มกลับกระตุกดึงร่างของเธอจนเสียหลักล้มทับลงไปบนตัวเขาพชรอาศัยความไวจับหญิงสาวพลิกลงไปอยู่ใต้ร่างอย่างรวดเร็วช่อมาลีตกใจเพราะเหตุการณ์เกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว และยิ่งงุนงงหนักขึ้นเมื่อได้ยินคำถามจากเขา“เฟรนซ์คิส อร่อยไหมคุณช่อ”นัยน์ตาวับวามหวามหวานของคนตรงหน้าส่งผลให้หญิงสาวใต้ร่างใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบราวกับใช้ลมหายใจเดียวกันนั้นทำเอาหญิงสาวขนลุกวาบขึ้นทั้งตัว“กะ...ก็...ก็อร่อยดีค่ะ หวาน ๆ เปรี้ยว ๆ” เธอตะกุกตะกักตอบเขาไปพร้อมกับพยายามเอามือผลักอกของเขาให้ออกห่างจากตัว แต่ดูเหมือนจะสูญเปล่าเพราะเขาแทบไม่ขยับเขยื้อน“คุณรู้ไหมว่าทำไมค็อกเทลแก้วนั้นถึงชื่อว่าเฟรนซ์คิส”เสียงทุ้มพูดเบา ๆ ราวกระซิบ ตาคมกริบแต่หยาดเยิ้มของเขามองกวาดไปทั่วใบหน้าจนคนถูกมองรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ราวกับจะจับไข้ ไม่มีเสียงพูดเปล่งออกมาจากคนใต้ร่าง มีเพียงกิริยาส่ายหน้าเร็ว ๆ เท่านั้นที่บอกแทนค