All Chapters of เสน่หาผีเสื้อราตรี: Chapter 21 - Chapter 30

หญิงสาวส่ายหน้ากับตนเองเล็กน้อย พยายามทำความเข้าใจว่าผู้ชายก็เป็นเสียอย่างนี้ ยิ่งทำงานกลางคืนด้วยแล้วยิ่งหลีกเลี่ยงเรื่องอย่างว่าไม่พ้น ดูอย่างเพื่อนในวงของเธอนั่นอย่างไร ไม่ว่าจะไปเล่นที่ไหนก็มีแต่หญิงสาวล้อมหน้าล้อมหลังโดยเฉพาะคริส พ่อหนุ่มลูกครึ่งเนื้อหอมที่มีแต่สาว ๆ รุมล้อมเมื่อลงจากเวทีเพราะฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจ ถ้าเจ้านายอย่างพชรจะแจกจ่ายน้ำใจให้กับสาวสวยทุกคนที่เข้าหา ในเมื่อเขาทั้งหล่อทั้งรวย บุคลิกก็ดูโดดเด่นจนเธอยังอดชื่นชมไม่ได้ เมื่อตอนที่อยู่ในสถานะของเลขานุการแล้วเดินตามเขาต้อย ๆ เธอรู้ได้ตั้งแต่วันที่สองของการทำงานแล้วว่าเขาฮอตมากแค่ไหน เพราะไม่ว่าจะเดินไปทางใดก็มีสายตาของสาว ๆ ชม้ายชายตามาให้จนเรี่ยราดไปหมดช่อมาลีล้วงหยิบเอาเศษกระดาษหลายใบที่ซุกซ่อนอยู่ในกระเป๋ากางเกงหนังขนาดพอดีตัวออกมาแล้วคลี่กางออกจนเต็มกำมือ มีทั้งนามบัตร ทั้งเบอร์โทรศัพท์ ทั้งชื่อไอดีโปรแกรมสนทนาต่าง ๆ ถูกเขียนใส่กระดาษแล้วยัดฝากเด็กเสิร์ฟเอามาส่งให้ หญิงสาวมองมันด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะขยำกระดาษเหล่านั้นเป็นก้อนกลม แล้วโยนทิ้งถังขยะที่อยู่หน้าประตูไม่ว่าที่ไหน ผู้ชายก็เ

“เอาล่ะครับ ผมขอเวลาพวกคุณครู่เดียวเท่านั้น ก่อนอื่นเนี่ย...ไม่ทราบว่าใครเป็นคนเจอศพเป็นคนแรก” ตาคมกริบของสารวัตรตวัดมองไปที่พชร ช่อมาลี และผู้จัดการหนุ่มที่ยืนทำหน้าตาตื่นเมื่อเจอกับคำถาม“ผะ...ผมครับ ผมเจอคนแรก เพราะรถของผมจอดอยู่ใกล้กับ...เอ่อ...กับเธอครับ” แมทหลบตาสารวัตรราวกับไม่ต้องการให้ถามอะไรต่อไปอีก แต่จากประสบการณ์การทำงานสอบสวน จุมพลรู้ได้ในทันทีว่าผู้ชายคนนี้จงใจปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ จึงรุกถามต่อโดยไม่เปิดโอกาสให้คนถูกถามได้พักหายใจ“คุณมีอะไรจะบอกผมรึเปล่าคุณแมท”แมทสะดุ้งเฮือก เหลือบตาขึ้นมองหน้าสารวัตรหนุ่มแล้วก้มหน้ามองพื้นอีกครั้ง ริมฝีปากสีแดงสดเม้มเข้าหากันแน่น สุดท้ายก็ตัดสินใจพูด“เมื่อช่วงประมาณห้าทุ่มกว่า ๆ หลังจากที่ผมเอาเบียร์ขึ้นไปให้สารวัตร ตอนลงมาผมเจอกับแนนนี่พอดีครับ เธอบอกว่าจะขึ้นไปหาคุณโอมบนห้อง แต่ผมบอกเธอไปว่าคุณโอมไม่ได้สั่งเอาไว้ว่าให้เธอขึ้นไปหา อีกอย่างคือ...เพราะผมเห็นว่าคุณโอมพาผู้หญิงขึ้นไปพอดีเลยไม่อยากให้มีปัญหาน่ะครับ”ผู้จัดการหนุ่มพูดพลางเหลือบตามองเจ้านายที่ยืนทำหน้าอิหลักอิเหลื่อเอามือล้วงกระเป๋ากา

จุมพลเหลือบตามองตัวเลขตรงที่เป็นวันที่และเวลาที่มุมล่างขวาทันทีเพื่อความแน่ใจ หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็เอาแต่จ้องภาพทางหน้าจอทั้งสี่ช่องโดยไม่มีการพูดอะไรกันอีกเลย“กรอเร็วขึ้นอีกนิดได้ไหม” สารวัตรหนุ่มพูดขึ้นเมื่อมองดูแล้วทุกอย่างแทบไม่มีอะไรสะดุดสายตา แต่แล้วพอเขามองไปที่จอภาพจอหนึ่งเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้“เฮ้ย! เดี๋ยว! หยุดภาพตรงนี้ก่อนแล้วซูมเข้าไปใกล้ ๆ”เดชทำตามคำสั่งทันทีเมื่อเห็นตำรวจคนที่เจ้านายพามาชี้ไปยังจอภาพขวาบนซึ่งเป็นภาพที่มาจากกล้องตรงประตูที่ออกมาจากครัวที่หน้าจอบอกเวลาเที่ยงคืนหกนาที จากกล้องทางฝั่งห้องครัวปรากฏภาพของหญิงสาวคนหนึ่งเดินสูบบุหรี่ออกมาทางประตูด้านหลัง หล่อนยืนอยู่ไม่นานนักก็เดินตรงมาทางครัวแล้วก็ผลุบหายไปจากหน้าจอ ไม่ถึงห้าวินาทีถัดมาหญิงสาวก็เดินกลับออกมาขยี้ก้นบุหรี่ที่ถังขยะ แล้วก็เดินหายออกจากจอไปทางแท็งก์น้ำ “กล้องตรงนี้เห็นได้มากที่สุดก็คือแค่ตรงเก้าอี้พักสูบบุหรี่นี่น่ะหรือ ตรงแท็งก์น้ำมองไม่เห็นใช่ไหม” จุมพลถามพลางมองจ้องเข้าไปที่จอภาพ ซึ่งในภาพเห็นตรงส่วนของแท็งก์น้ำก็แค่ฐานของมันที่เลยจากพื้นดินมาประมาณ

เขาเคยไปดูน้องชายแสดงสดตามผับอยู่หลายครั้ง ครั้งแรกที่เห็นนักร้องนำสาวของวง เขาก็ติดใจเธอขึ้นมาทันที พยายามถามกับน้องชายหลายครั้ง เพราะอยากได้เจ้าหล่อนมานอนแนบเนื้อสักคืนสองคืน ทว่าน้องชายตัวดีกลับมาขู่เขาไม่ให้ไปยุ่งกับเพื่อนสาวของตนเอง เขาจึงถูกกีดกันให้ห่างจากเธอตั้งแต่นั้นมาเพราะฝีมือของน้องชาย“ใครว่ายังไม่ตื่น! ขึ้นมาบนห้องเราเลยม็อท” เสียงดังมาจากด้านบนทำให้คนทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกันจิลยืนเกาะราวระเบียงอยู่ด้านบน หัวหูดูยุ่งเหยิงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน แต่แววตาคมกริบมองพี่ชายอย่างปราม ๆ อยู่ในทีจารุวรรธปล่อยมือจากช่อมาลี ทำให้หญิงสาวได้โอกาสรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้าน ส่วนสองหนุ่มที่ยืนจ้องตากันอยู่ด้านนอกนั้นได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาแข่งกัน แต่ต่างกันที่ความรู้สึก“ผมบอกพี่หลายครั้งแล้วนะว่าอย่ามายุ่งกับเพื่อนผม”พูดจบร่างสูงโปร่งของคนที่อยู่ข้างบนก็ผลุบหายเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ผู้เป็นพี่ชายได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียวข้างล่างที่พลาดโอกาสงามไปอีกจนได้ช่อมาลีวิ่งหน้าตั้งขึ้นบันไดหินอ่อนตรงดิ่งไปยังห้องของเพื่อนชาย มือหมุนลูกบิดประตูเปิดพรวดเข้า

แน่นอน เขาไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปตอนนี้แน่ เพราะเขายังไม่ได้ลองลิ้มชิมรสผีเสื้อแสนสวยคนนี้เลยสักครั้ง เพราะมีเรื่องยุ่ง ๆ เกิดขึ้นเสียก่อน มิเช่นนั้นป่านนี้เขาคงได้เล่นไล่จับใครแพ้ถูกปรับจับถอดผ้ากับเธอบนเตียงไปแล้วช่อมาลีแค่นยิ้มออกมาเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากเขา อดค่อนขอดในใจไม่ได้ว่า แม้น้ำเสียงจะดูห่วงใย แต่สายตาที่มองมานั้นกลับไม่ใช่เลยสักนิด มันดูวาววามจนน่าเอานิ้วจิ้มให้บอดเสียมากกว่า“ฟังดูเหมือนเป็นห่วงเลยนะคะคุณโอม ม็อทนี่โชคดีจังที่มีเจ้านายใจดี” ช่อมาลีหันไปสบตาเขาอย่างท้าทาย“ผมยังใจดีได้กว่านี้อีกเยอะ ถ้าเพียงแต่คุณจะยอมรับน้ำใจจากผมบ้าง” พชรส่งสายตาสื่อความนัย เขารู้ว่าเธอเข้าใจดีว่าเขาหมายถึงอะไร มันก็ขึ้นอยู่ที่ว่าเธอจะเล่นแง่ไปกับเขาอีกนานแค่ไหนเท่านั้นเอง“แหม...แค่นี้ม็อทก็ปลื้มจนไม่รู้จะปลื้มยังไงแล้วค่ะที่คุณโอมใจดีกับม็อทขนาดนี้ ถ้าขืนม็อทรับน้ำใจของคุณโอมขึ้นมาแล้วเกิด...ติดใจจนกลายเป็นถอนตัวไม่ขึ้น ใครจะรับผิดชอบล่ะคะ”ท้ายประโยคเสียงเริ่มผะแผ่วราวกระซิบ ช่อมาลียิ้มใส่ตาเขาแพรวพราว ก่อนจะลุกขึ้นช้า ๆ เมื่อเห็นว่าได้เวลาที่ต้อ