บททั้งหมดของ เสน่หาผีเสื้อราตรี: บทที่ 51 - บทที่ 60

พชรถามเสียงแผ่วเมื่อหันมาเห็นใบหน้าใส ๆ นั้นเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ขอบตาแดง ๆ และน้ำใสคลอหน่วยนั่นกำลังทำให้เขาร้อนรน เขาถามเธอไปหลายประโยค แต่ไม่เห็นตอบกลับมาสักคำจึงหันมามองด้วยความสงสัย ไม่คิดว่าจะได้เห็นเธอตอนที่กำลังมีเรื่องไม่สบายใจอย่างนี้“ปละ...เปล่าค่ะ ลมมันพัดฝุ่นทรายเข้าตาเมื่อกี้น่ะ ไม่ได้เป็นอะไร รีบไปกันเถอะค่ะ”ช่อมาลีกะพริบตาเร็ว ๆ ส่งยิ้มให้เขาแล้วออกเดินนำหน้า ในขณะที่ชายหนุ่มมองไปยังทิศทางที่หญิงสาวจ้องมองเมื่อครู่ แล้วจึงเดินตามเธอไป จะว่าไปแล้วเขาเองก็ไม่เคยถาม หรือพูดถึงเรื่องครอบครัวของช่อมาลีเลยสักครั้ง เห็นทีคงต้องคุยกันบ้าง สักนิดก็ยังดีเพราะเขาอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้พชรพาช่อมาลีมานั่งที่โต๊ะติดริมหาด พนักงานในร้านนำเมนูมาวางตรงหน้าคนทั้งคู่แล้วก็ยืนรอรับออเดอร์“กินอะไรกันดีคุณช่อ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามคนที่นั่งตรงกันข้าม พลางเปิดเมนูไปด้วย“ปลาหมึกผัดไข่เค็มไหมคะ ดูน่ากินดี แล้วท่านประธานอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าคะ”“ปูนิ่มผัดพริกไทยดำนี่ก็น่ากิน กุ้งเผาสักกิโล แล้วก็

หลังเสร็จจากมื้อเย็น ทั้งคู่เดินทางนั่งรถกลับเข้าที่พักในเวลาเกือบสองทุ่ม พชรแวะซื้ออาหาร และของกินเล่นบางส่วนไปไว้ในห้องพักด้วย เนื่องจากเกรงว่าช่วงดึกเวลาที่หิวขึ้นมาแล้วจะหาอะไรกินลำบาก“คุณช่อ คุณอยู่คนเดียวไปก่อนนะ เมื่อกี้คุณสุชาติโทร. มาชวนผมออกไปดื่มด้วยกันหน่อยน่ะ คงกลับเข้ามาดึก ๆ ของกินที่ซื้อมาเมื่อตอนเย็นคุณกินได้เลยนะถ้าหิวตอนกลางคืน ไม่ต้องเก็บไว้เผื่อผม”พชรออกมาจากห้องบอกกับคนที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น ช่อมาลีพยักหน้าให้แล้วก็หันไปสนใจกับจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าต่อ พอชายหนุ่มยืนใส่รองเท้าอยู่ที่ประตู หญิงสาวจึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้ รีบหยิบคีย์การ์ดห้องพักแล้วเดินเอาไปให้เขา“ท่านประธานเอาคีย์การ์ดไปด้วยเลยก็ดีค่ะ เพราะดิฉันคงไม่ออกไปไหนอยู่แล้ว”“อืม...ก็ดีเหมือนกัน ขอบคุณมาก” ชายหนุ่มรับคีย์การ์ดมาจากหญิงสาวแล้วเดินพ้นประตูออกไป ก่อนจะปิดประตูห้อง เขาก็หันมาสั่งกำชับอีกที“มีปัญหาอะไรโทร. หาผมได้ตลอดเวลานะ ไปละ”พชรยิ้มแล้วดึงประตูปิดให้ ช่อมาลีจึงเดินมานั่งลงบนโซฟายาว แล้วจดจ่อกับรายการเกมโชว์ทางโทรทัศน์ตามเดิม

เขาพูดจบก็ลองหมุนลูกบิดประตู พอเห็นว่าไม่ได้ล็อกจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปข้างใน ตาคมกวาดมองไปทั่วห้องก็ไม่พบหญิงสาว ประตูห้องน้ำเปิดอยู่ หมายความว่าเธอไม่ได้อยู่ในนั้นแน่นอน ครั้นพอเห็นว่าบนเตียงมีกระเป๋าเสื้อผ้าวางไว้จึงค่อยโล่งใจที่หญิงสาวไม่ได้ป่วยไข้อย่างที่เขากังวล“คงออกไปเดินเล่นล่ะมั้ง” ชายหนุ่มปิดประตูให้ตามเดิมแล้วมาหย่อนตัวนั่งบนโซฟาหน้าโทรทัศน์ หยิบรีโมตขึ้นมากดดูรายการข่าวภาคเช้า แต่สมองกลับไพล่นึกไปถึงแต่เรื่องเมื่อคืนเสียงกุกกักดังอยู่หน้าประตูสักพักก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างระหงของช่อมาลีก้าวเข้ามาในห้องพัก ตาคู่สวยเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟา และกำลังมองมาทางนี้พอดี“ไปเดินสูดอากาศมาหรือคุณช่อ” พชรทักขึ้นก่อน ช่อมาลีจึงเดินมานั่งอีกด้านของโซฟา“ลงไปเดินเล่นที่ชายหาดมาน่ะค่ะ อากาศดีมากก็เลยลงไปถ่ายรูปเล่น” ช่อมาลีบอกเขายิ้ม ๆ ไม่กล้าสบตาคมกล้าที่จ้องมองมาไม่เลิก จึงเสไปมองโทรทัศน์ ทำทีเป็นสนใจข่าวที่กำลังนำเสนออยู่“โธ่...ไปคนเดียว ชวนกันสักคำไม่มีเลยนะ” พชรแกล้งทำหน้าง้ำบ่นอุบ ช่อมาลีหัวเราะคิกก่อนจะบอกเขาไป

ช่อมาลีนั่งอยู่ท่ามกลางกองกระดาษหนังสือพิมพ์เก่า ๆ และสมุดเขียนแบบหลายเล่มที่หญิงสาวเพิ่งรื้อค้นมาได้จากห้องของน้องชาย มือสั่นเทาหยิบภาพข่าวเก่า ๆ เกี่ยวกับคดีของบิดาที่เขตไทรวบรวมเอาไว้มาดูทีละแผ่น ๆ เธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเขตไทมีความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าที่จะสานต่อเจตนารมณ์ของบิดาให้สำเร็จลุล่วงถึงเพียงนี้ดูเหมือนว่าข่าวการเสียชีวิตของบิดา เขตไทจะหยิบอ่านบ่อยที่สุด เพราะเนื้อกระดาษเริ่มยุ่ยจนต้องเอามาแปะกาวติดไว้ในสมุดเขียนแบบ แล้วใช้สก็อตเทปติดทับลงไปอีกที เพราะกระดาษเหล่านี้มีอายุร่วมสิบปีแล้วหญิงสาวหยิบสมุดเขียนแบบอีกเล่มมาเปิดดู เล่มนี้เขตไทได้รวบรวมคดีที่บิดาเป็นคนทำทั้งหมดเอาไว้ สมัยก่อนท่านสร้างชื่อเสียงไว้มากมาย เพราะจัดว่าเป็นข้าราชการตำรวจที่ใจซื่อมือสะอาด และเด็ดขาดในการทำงานมากที่สุดคนหนึ่งน้องชายของเธอในตอนนั้นมองพ่อของตนเองเป็นฮีโร่ตลอดเวลา ตอนเขตไทยังเด็ก เขามักพูดเสมอว่าจะเป็นตำรวจอย่างพ่อให้ได้ ไม่น่าเชื่อว่าความคิดของเด็ก ๆ ในวันนั้นจะยังคงฝังแน่นอยู่ในหัวใจของเขาราวกับคำสาบานหยาดน้ำใสเริ่มคลอขึ้นมาอีกครั้งจนภาพเ

พอได้ยินอย่างนั้นภีมพลจึงไม่คิดจะคาดคั้นซักถามอะไรพี่ชายอีก เพราะรู้ว่าที่จุมพลพูดมาก็มีเหตุผล และหากเจ้าตัวยืนยันมาแบบนี้ย่อมหมายความว่าเขาจะไม่มีทางยอมปริปากบอกออกมาแน่นอน ครั้นหันไปทางเพื่อนรักอย่างพชร ก็เห็นกำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดจมจ่อมอยู่กับความคิดของตนเองจึงไม่อยากรบกวนอีกฝ่าย“จริงสิ พี่มีสายอยู่ในคลับของผมด้วยหรือ ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่อง”ภีมพลนึกขึ้นมาได้ถึงเรื่องเมื่อคืนที่ทำการล่อซื้อยาไอซ์จากดีเจอาร์มโดยพนักงานคนหนึ่งของคลับที่เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ“อืม ถ้าแกรู้แล้วจะเรียกว่าสายสืบได้ยังไงวะ ไอ้นี่ก็ถามแปลก แล้วก็ไม่ต้องไปถามหาหรอกนะว่าใคร เพราะพี่ยังต้องอาศัยเขาอีกเยอะ”จุมพลพูดดักทางน้องชาย เพราะไม่ต้องการให้คริสถูกเปิดเผยฐานะว่าเป็นตำรวจสายสืบนอกเครื่องแบบ เนื่องจากเขาเป็นห่วงสวัสดิภาพ และความปลอดภัยของคริส อีกทั้งยังมีงานอีกหลายคดีที่ยังคงต้องพึ่งพาให้คริสช่วยหาข่าวให้ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ควรจะต้องเป็นเรื่องลับสุดยอดต่อไป และให้มีคนรู้น้อยที่สุดจะดีกว่า โชคดีที่เมื่อคืนเขาสั่งห้ามไม่ให้ภีมพลกับพชรลงไปดูการปฏิบัติงาน อีกทั้งยังคอยกันไม่ใ