All Chapters of เสน่หาผีเสื้อราตรี: Chapter 61 - Chapter 70

ช่อมาลีมาถึงที่ทำงานแต่เช้าตรู่ เนื่องจากคิดเอาไว้ตั้งแต่ก่อนนอนว่าวันจันทร์รถต้องติดแน่ ๆ เมื่อเช้าเลยตัดสินใจออกมาตอนตีห้าครึ่ง ปรากฏว่าวันนี้เธอมาถึงที่ทำงานก่อนใครเพื่อน เพราะถนนตอนเช้าตรู่กลับโล่งจนน่าแปลกใจ หญิงสาวมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ยังไม่เจ็ดโมงเลยด้วยซ้ำ แม่บ้านคงยังมาไม่ถึงแน่นอน จะมีก็แต่รปภ. ที่อยู่โยงเฝ้าอาคารเพียงสองคนเท่านั้น ซึ่งพอเห็นหญิงสาวมาแต่เช้าก็อดจะถามไถ่กันไม่ได้“อ้าว...คุณช่อมาลี ทำไมวันนี้มาแต่เช้าล่ะครับ”พนักงานรักษาความปลอดภัยวัยกลางคนเอ่ยทักขึ้น หญิงสาวจึงยิ้มแหย ๆ ส่งให้ ก่อนจะไขข้อข้องใจให้คนถาม“เมื่อวานไปนอนที่บ้านแม่น่ะค่ะ กะเวลาไม่ถูกว่าควรจะออกมาตอนกี่โมงดีจะได้ไม่มาสาย ก็เลยออกมาตั้งแต่ตีห้าครึ่ง กลายเป็นว่าวันนี้ถนนโล่งมาก เลยได้มาเฝ้าออฟฟิศเป็นเพื่อนน้านี่ไง”ช่อมาลีพูดติดตลกก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างสุดเซ็ง แต่เวลาอย่างนี้ก็ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน สุดท้ายจึงตัดสินใจหยิบบัตรพนักงานขึ้นมาสแกนเพื่อเปิดประตูเข้าไปในนั้นช่อมาลีขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นบนสุดแล้วตรงไปยังโต๊ะทำงานของตนเองทันที งานเข้าตอ

“ให้ผมไปส่งนะ จากที่นี่ไปบ้านของแม่คุณคงไกลน่าดู”พชรขันอาสา วันนี้เขามัวแต่นอนทั้งวัน หลังกินข้าวกลางวันอิ่มเขาก็นอนอีกรอบ ตื่นมาอีกทีช่วงบ่ายสามก็ต้องนั่งอ่านรายงานต่าง ๆ จึงทำให้ไม่มีเวลาออกมาคุยกับเธอเท่าไร เลยอยากจะอาศัยจังหวะที่ขับรถไปส่งเธอที่บ้านสร้างความใกล้ชิดให้มากยิ่งขึ้นตั้งแต่กลับมาจากภูเก็ตเมื่อปลายสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาก็รู้สึกว่าเขาคิดกับช่อมาลีไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป จะว่าไปเขาอาจจะรู้สึกอย่างนี้มานานแล้วก็ได้ เพียงแต่เริ่มมาเด่นชัดเอาก็ตอนที่ได้จูบกับเธอนั่นเอง“อุ๊ย! ไม่เป็นไรค่ะท่านประธาน ดิฉันกลับเองดีกว่าค่ะ อีกอย่าง ดิฉันนัดกินข้าวกับเพื่อนเอาไว้ด้วย คงไม่รบกวนท่านประธานหรอกค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ”ช่อมาลีฉีกยิ้มหวาน ก่อนจะผลุบหายเข้าไปในลิฟต์ด้วยความรีบร้อน ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนมองประตูลิฟต์ที่เพิ่งปิดลงไปด้วยความงุนงงปนสงสัย แต่เขาก็พยายามสลัดมันทิ้งไปเพราะคิดว่าเธออาจจะมีนัดกับเพื่อนในวงดนตรีด้วยกันก็ได้ ถึงได้กลัวว่าเขาจะขอตามไปส่ง ช่อมาลีมาถึงสถานที่นัดหมายก่อนเวลาเล็กน้อย จึงลองโทร. ไปยังเบอร์ที่อ

“หิวสิถึงได้รีบกลับมานี่ไง นึกว่าคุณยังไม่กินเสียอีกจะได้กินด้วยกัน” พูดพลางเอื้อมมือไปถือจานกับถุงอาหารเสียเอง แต่ไม่ยอมถือแก้วโกโก้เย็นที่เขาสั่งไว้ก่อนหน้า จากนั้นก็เดินนำเข้าไปในห้องทำงานเพื่อให้เลขาฯ สาวเดินตามเข้าไปแต่โดยดี“ดิฉันนึกว่าท่านประธานจะกินมาจากข้างนอกเสียอีก” ช่อมาลีเดินเข้าไปวางแก้วโกโก้บนโต๊ะตรงหน้าเขา“ไม่ล่ะ อยากกินข้าวกับคุณมากกว่า งานยุ่งไหมวันนี้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยแต่แฝงความนัยในถ้อยประโยค ทำเอาคนฟังรู้สึกอุ่นซ่านในหัวใจ หญิงสาวจับกรอบแว่นตาให้เข้าที่ตอนที่ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพราะไม่กล้าสบตาเขา ก่อนจะตอบคำถามไปแบบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง“ก็...ไม่เท่าไรค่ะ ทำไปเรื่อย ๆ”“งั้นก็ดีเลย มานั่งเป็นเพื่อนผมกินข้าวหน่อยสิ” พชรพูดพลางเลื่อนกองเอกสารตรงหน้าหญิงสาวย้ายเอาไปไว้อีกมุมโต๊ะเพื่ออำนวยความสะดวกเต็มที่ ช่อมาลีไม่อยากนั่งเพราะไม่อยากให้ตนเองหวั่นไหวไปมากกว่านี้ แต่ก็ไม่กล้าขัดจึงหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามเขาแต่โดยดีหญิงสาวตวัดตามองเขาแล้วรีบหลุบตาลงต่ำ เพราะกลัวเขารู้ว่าเธอแอบมอง ในขณะที่คนถูกแอบมองกลับเงยหน้าขึ้น

ช่อมาลีนั่งมองเพื่อนชายที่ยืนกอดอกจ้องไปทางบูธดีเจตาแทบไม่กะพริบด้วยความสงสัย ครั้นพอหันมองตามสายตาของคริสไป หญิงสาวก็ยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่ จึงหันไปหาเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน“ไอ้จิล เราตกข่าวอะไรไปรึเปล่าวะ” เวลาอยู่กับเพื่อน เธอมักจะพูดจาแบบนี้เสมอด้วยความเคยชิน เพราะเป็นเรื่องปกติระหว่างพวกเธออยู่แล้วตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกันมา“อืม...คริสมันกำลังตกอยู่ในห้วงรัก” จิลตอบเพื่อนยิ้ม ๆ พลางพยักพเยิดไปทางหญิงสาวที่ยืนอยู่ในบูธดีเจช่อมาลีทำตาโตราวกับเป็นเรื่องเหลือเชื่อ เพราะปกติเห็นคริสควงแต่สาวเซ็กซี่ร้อนแรง แล้วนึกอย่างไรถึงได้มาลงเอยกับสาวใส ๆ แบบมิวได้“วู้...ไม่น่าเชื่อ” หญิงสาวได้แต่อุทานเบา ๆ ไม่ใช่ว่าดีเจมิวไม่สวย จากที่เห็นด้วยตา มิวจัดว่าหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาเพราะเครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มแบบที่ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบ นัยน์ตากลมโต จมูกเล็ก ๆ แก้มป่อง ปากอิ่มสีสดจนเธอนึกอิจฉา รูปร่างก็กะทัดรัดดูน่าทะนุถนอม แต่ที่เธอแปลกใจก็เพราะไม่คิดว่าคริสจะมาแพ้ทางสาวสไตล์นี้เข้าจนได้“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะ แ

“จะเป็นสายจากโรงพักรึเปล่านะ” หญิงสาวได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ รู้สึกใจกระตุกแปลก ๆ กับสายที่โทร. เข้ามาเมื่อครู่ แล้วก็ให้เสียดายที่ไม่ได้กดรับ สัญชาตญาณบางอย่างบอกว่าสายเมื่อครู่น่าจะเป็นเขตไท น้องชายของเธอที่โทร. เข้ามา หรืออาจเป็นสายจากตำรวจที่ทำคดีของน้องชายเธออยู่หญิงสาวเดินออกจากห้องน้ำ กะเอาไว้ว่าจะไปเอนหลังนอนบนเก้าอี้ยาวในห้องล็อกเกอร์สักหน่อย ก็พอดีกับที่มีเสียงเรียกมาจากด้านหลังพอดีจึงหันไปตามเสียงเรียก“ม็อท คุณโอมให้ไปหาที่รถแน่ะ เห็นบอกว่าอยากไปกินบะหมี่อะไรเนี่ยแหละ เขารออยู่”“อ้าวงั้นหรือ ขอบคุณนะคะ” คราวแรกช่อมาลีนึกระแวงไม่น้อย แต่พออีกฝ่ายพูดถึงบะหมี่ที่เคยพาพชรไปกินด้วยกันแล้วจึงคิดว่าชายหนุ่มน่าจะเรียกหาอยู่จริง ๆ เพราะเรื่องนี้มีเพียงเธอกับเขาเท่านั้นที่รู้หญิงสาวรีบเดินออกไปทางประตูด้านหลังที่จะออกไปสู่ลานจอดรถสำหรับพนักงาน สายตาระแวดระวังสอดส่ายไปทั่วบริเวณ พอไม่เห็นว่ามีใครเดินตามมาจึงค่อยโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง จากนั้นจึงรีบก้าวเร็ว ๆ เพื่อไปให้ถึงรถยุโรปคันหรูที่จำได้ติดตา แสงไฟสปอร์ตไลต์ที่ส่องสว่างในบริเวณลานจอดรถนั้นช่ว