บททั้งหมดของ เสน่หาผีเสื้อราตรี: บทที่ 71 - บทที่ 80

“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ โชคดีที่พามาส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา แต่เนื่องจากว่าคนไข้เสียเลือดไปมาก ทางโรงพยาบาลก็เพิ่งให้เลือดไป ตอนนี้คงต้องให้พักรักษาตัวอยู่ในห้องไอซียูไปก่อนเพราะต้องคอยดูอาการเป็นระยะ ๆ และยังไม่อนุญาตให้ญาติเข้าเยี่ยมนะครับ”แพทย์ผู้ทำการรักษากล่าวจบก็เดินจากไป คนที่ได้ฟังต่างก็รู้สึกโล่งใจไปตาม ๆ กันโดยเฉพาะเขตไทที่พอฟังจบก็เดินเข้ามาหาพชรแล้วยกมือไหว้อย่างขอบคุณ“พี่ครับ ผมต้องขอบคุณพี่มากที่ตอนนั้นพี่รีบพาพี่มาลีขึ้นรถมาโรงพยาบาล เพราะผมก็มัวแต่...” เขตไทพูดได้เพียงแค่นั้นก็ต้องเงียบเสียงลงไปเพราะก้อนสะอื้นเริ่มขึ้นมาจุกที่คอ ตอนนั้นเขามัวแต่เล่นงานคนที่แทงพี่สาวจนลืมนึกไปว่าต้องรีบพาส่งโรงพยาบาล กลับกลายเป็นพชรที่มาถึงก็รีบช้อนตัวพี่สาวเขาอุ้มขึ้นรถมาทันที“ไม่เป็นไรหรอกคนกันเอง ขอแค่ให้ช่อมาลีเขาปลอดภัยก็พอแล้ว”พชรหันไปยิ้มให้พร้อมกับตบบ่าเด็กหนุ่มเบา ๆ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ก้อนหินหนัก ๆ ที่ถ่วงใจเขาก่อนหน้านี้ละลายหายไปหมดแล้ว“ขอบคุณมากครับคุณ...” ผู้กองชินกฤตเอ่ยขอบคุณพชร พลางยื่นมือออกมา พชรจึงยื่นมื

“ผมไล่คุณออก ผมไม่ให้คุณผ่านโปร คุณช่อมาลี!” พชรยืนจ้องคนที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยสายตากรุ่นโกรธ ช่อมาลีพยายามยันกายลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดจากแผลที่ถูกแทงบริเวณชายโครงส่วนคนที่ยืนทำหน้าโกรธพอเห็นหญิงสาวหน้าเบ้เพราะเจ็บแผลก็หลุดมาดเข้ม รีบปราดเข้าไปประคองทันที“จะลุกขึ้นมาทำไม เดี๋ยวแผลก็ฉีกหรอก ทำไมชอบหาเรื่องใส่ตัวอย่างนี้นะ” ชายหนุ่มประคองร่างคนป่วยจนนั่งได้ จากนั้นก็กุลีกุจอเอาหมอนมาซ้อนไว้ที่หลังของหญิงสาว แล้วกดปุ่มปรับระดับหัวเตียงให้ยกขึ้น“ดิฉันขอทราบเหตุผลที่ท่านประธานจะไล่ดิฉันออกด้วยค่ะ”ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำเอ่อคลอ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำอย่างนี้ เธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจอย่างนั้นหรือ ทั้งที่เธอก็พยายามทำงานให้เขาชนิดที่เรียกได้ว่าไม่มีขาดตกบกพร่องแท้ ๆ แล้วที่ผ่านมาทั้งหมดมันคืออะไร ที่เขาดีกับเธอเพราะเห็นเป็นแค่ลูกน้องอย่างนั้นหรือช่อมาลีมัวแต่คิดน้อยใจคนตรงหน้า จนลืมนึกไปว่าที่ตนต้องมานอนรักษาตัวอยู่ที่นี่ก็เพราะเอาตนเองเป็นเหยื่อล่อฆาตกรในต

ช่อมาลีเอ่ยอย่างที่ใจคิด ถึงแม้เขาจะดูเหมือนเป็นเพลย์บอยเจ้าสำราญ แต่ถ้าเป็นเรื่องงานแล้วเขาจริงจังกับทุกเรื่อง“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ที่ผมห่วงก็คือ ถ้าหากม็อทตื่นขึ้นมาแล้วไม่ได้เห็นหน้าผมเป็นคนแรกตอนตื่นนั่นต่างหาก”พชรยักคิ้วให้หญิงสาว ซึ่งตอนนี้ผิวแก้มเริ่มขึ้นสีระเรื่อชวนมอง เขาชอบเวลาเธอเขินอายพอ ๆ กับเวลาที่เธอกลายร่างเป็นผีเสื้อราตรีสุดเซ็กซี่เย้ายวน“ม็อทคงขึ้นร้องเพลงไม่ได้อีกหลายอาทิตย์แน่เลย” ช่อมาลีเปลี่ยนเรื่องคุย เสไปพูดถึงเรื่องงานร้องเพลงตอนกลางคืนที่เธอค่อนข้างเป็นห่วงมากที่สุด เพราะเกรงว่าจะทำให้เพื่อนในวงลำบาก“หึ...เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ตอนนี้มีผีเสื้อตัวใหม่มาแทนที่คุณแล้วนะ แต่เห็นบอกว่าขอแค่ชั่วคราว ให้ทำแทนตลอดคงไม่ไหว” พชรพูดยิ้ม ๆ หวังให้หญิงสาวคลายกังวล แต่ช่อมาลีกลับเบิกตาโตอย่างสงสัย“ผีเสื้อตัวใหม่ ใครคะ” หญิงสาวพยายามนึกถึงบรรดาเพื่อนนักร้องที่เคยทำงานร่วมกัน แต่ไม่เคยคิดว่าจะมีคนอาสามาอยู่ตรงนี้แทนเธอชั่วคราว เพราะแต่ละคนก็มักจะมีคิวงานล้นกันอยู่แล้ว“มิวไงล่ะ” ชายหนุ่มตอบข้อสงสัยของหญิงสาว ซึ่งก็จริงดังคาด

สีหน้า และแววตาของคนพูดดีขึ้นเมื่อนึกถึงชายในดวงใจ ผู้ชายที่เขาฝักใฝ่รักมั่นมาตลอดหลายปี ความที่เขาเกลียดแม่เลี้ยง ถูกทำทารุณ และทำให้อับอายโดยผู้หญิง แต่คนที่หยิบยื่นน้ำใจ ยื่นความเมตตามาให้เป็นผู้ชาย จึงทำให้เขามีจิตใจเอนเอียงมารักเพศเดียวกัน“จากนั้นผมก็เริ่มสืบเสาะหาว่าเขาเป็นใคร ทำอะไรอยู่ที่ไหน ผมได้แต่แอบมองคอยตามเขามาตั้งหลายปี จนในที่สุดโอกาสก็เดินเข้ามาหาผม เพราะคลับที่คุณโอมร่วมหุ้นกับเพื่อนกำลังต้องการผู้จัดการพอดี และผมก็ทำงานในวงการนี้อยู่แล้วจึงรู้ข่าวได้ไวก็เลยรีบไปสมัคร แล้วเขาก็รับผมเข้าทำงาน”แมทพูดไปยิ้มไป สีหน้าแววตาดูมีความสุขยามที่ได้นึกถึงพชร“แล้วหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล คุณอยู่ยังไง หรือคุณกลับไปอยู่กับแม่เลี้ยง”“คุณหมอที่รักษาผม เขาเห็นผมเป็นเด็กไร้บ้านก็เลยสงสารเอาผมมาชุบเลี้ยง ส่งเสียให้ผมได้เรียน ให้ผมได้มีที่อยู่ดี ๆ มีสังคมที่ดีกว่าเดิมมาก คุณหมอเขาไม่มีลูกมีเมียเพราะเขาเป็นเกย์ แกดูผมออกว่าผมเป็นพวกไม้ป่าเดียวกัน แกเลยยื่นข้อเสนอให้ผมไปอยู่ด้วย ผมมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะเขา”“ตอนนี้คุณก็ยังอยู่กับคุณหมอคนนั้นน่ะหรือค

“ที่รัก เข้ามาหาผมหน่อยสิ”เสียงจากอินเตอร์คอมที่ดังขึ้นบนโต๊ะ ทำให้ช่อมาลีกระวีกระวาดออกจากห้องแคนทีนโดยด่วน หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่ไม่มีใครขึ้นมาจนได้ยินประโยคเมื่อครู่ มิเช่นนั้นเธอได้ดังกระฉ่อนไปทั่วบริษัทในเรื่องการใช้เต้าไต่แน่ ๆ ซึ่งแหล่งปล่อยข่าวก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พวกสาว ๆ แฟนคลับของท่านประธานสุดหล่อนั่นเอง“ท่านประธานคะ อย่าเรียกอย่างนี้ในที่ทำงานได้ไหม เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าจะทำยังไงคะ” ช่อมาลีเปิดประตูเข้าไปถึงก็ยืนเท้าสะเอวบ่นให้เขาทันทีเธอบอกเขาไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไรแล้ว แต่ดูเหมือนเขาไม่สนใจจะทำตามเลยแม้แต่น้อย ซ้ำร้ายไปกว่านั้นเขาไม่สนใจสายตาของพนักงานทั้งบริษัทอีกด้วย เพราะไม่ว่าเขาจะไปไหนมักจะหนีบเธอไปด้วยเสมอ อย่างเช่นเวลาออกมากินมื้อกลางวันที่ร้านอาหารแถวบริษัท เขาก็มักจะคว้ามือของเธอไปจับจูงต่อหน้าต่อตาคนอื่นเป็นประจำ บางคราวก็โอบเอวโอบไหล่แม้ว่าเธอจะปรามเขาไปหลายครั้งแล้วก็ตาม“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ก็คุณเป็นที่รักของผมนี่ ผมอยากเรียกคุณอย่างนี้นี่นา...มานี่เลย มาส่งส่วยซะดี ๆ”