บทที่ 7 เหยื่อรายที่สอง...สำส่อน - 25%

“กรี๊ดด!”

ช่อมาลีกรีดร้องสุดเสียงด้วยความตระหนก หญิงสาวเผลอก้มหน้าลงซุกกับต้นแขนของพชรอย่างลืมตัวพลางหลับตาแน่น ไม่กล้าลืมตาขึ้นมอง ร่างสั่นเทิ้มราวกับคนจับไข้

ในขณะที่ชายหนุ่มถึงกับยืนอึ้งตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า สาบานได้ว่าไม่เคยพบเจออะไรที่น่าสยดสยองเช่นนี้มาก่อน แม้จะมองไม่ค่อยชัดนักเพราะเงารถบดบังอยู่ แต่ร่างโชกเลือดและผมยาว ๆ ที่ปิดหน้าปิดตา มีเพียงดวงตาเบิกโพลงค้างเติ่งที่เล็ดลอดออกมาระหว่างเส้นผม เพียงเท่านั้น เขาก็รู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าร่างตรงหน้าไร้ลมหายใจแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น!”

สารวัตรจุมพลวิ่งเข้ามาพร้อมกับภีมพลตรงที่พชรกับช่อมาลียืนอยู่ ภีมพลมองตามสายตาของเพื่อนแล้วเห็นศพตรงหน้าก็เบิกตาค้างด้วยความตกตะลึงทันทีเช่นกัน

พชรหลับตาลงพร้อมกับเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากให้ภาพติดตา แขนข้างหนึ่งยกขึ้นโอบหญิงสาวไว้หลวม ๆ ราวกับปลุกปลอบและปกป้องอยู่ในที เขาหันไปมองผู้จัดการแมทที่กำลังช็อกนั่งนิ่งทำตาโตปากคอสั่นอยู่กับพื้น คงให้คำตอบอะไรตอนนี้ไม่ได้แน่นอน จึงตัดสินใจตอบสารวัตรหนุ่มด้วยเสียงแผ่วสั่น

“ผมก็ไม่รู้ครับพี่ กำลังยืนคุยกับม็อทอยู่ สักพักก็ได้ยินเสียงแมทเขาร้องเสียงดัง พอหันไปมองก็เห็นเขาล้มลงนั่งกับพื้น ผมเลยวิ่งมาดู แล้วก็เจออย่างที่เห็นนี่แหละครับ”

“มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย”

ภีมพลสบถออกมาอย่างหัวเสีย สองครั้งติด ๆ กันที่มีคนตายที่คลับของเขา นี่ไม่น่าจะใช่เรื่องธรรมดาเสียแล้ว ชายหนุ่มทำใจกล้าเดินเข้าไปด้านหลังรถเพื่อต้องการดูศพใกล้ ๆ แล้วก็ต้องร้องเสียงดังออกมา

“เฮ้ย!” ภีมพลผงะถอยหลังออกมาจนชนเข้ากับสารวัตรหนุ่มที่เดินเข้าไปหาพอดี

“มีอะไรไอ้ภีม” จุมพลขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเห็นน้องชายทำหน้าเหมือนปลาสำลักน้ำพร้อมกับชี้ไปที่ตัวศพ

“นะ...แนนนี่ พี่พล...ผู้หญิงคนนี้คือแนนนี่!”

ภีมพลกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความสงสารเห็นใจแล่นขึ้นมาจุกอยู่ตรงอกจนรู้สึกหายใจลำบาก ถึงแม้เธอจะเป็นแค่คู่นอนชั่วคราว แต่ความสนิทสนม เพราะเคยเจอหน้ากันบ่อย ๆ ก็ทำให้เขาอดรู้สึกใจหายไม่ได้ที่มีคนรู้จักใกล้ตัวต้องมาจบชีวิตลงอย่างน่าสยดสยองอย่างนี้

ร่างอันน่าสยดสยองนอนหงายกึ่งเปลือยท่อนบนแผ่อยู่บนพื้นด้านหลังรถคันหนึ่ง ที่ลำคอมีร่องรอยของการถูกรัดอย่างแรงจนเป็นจ้ำห้อเลือด รอยนั้นลึกเข้าไปในเนื้อ ใบหน้าเขียวคล้ำ ดวงตาเบิกโพลง ลิ้นจุกปาก บ่งบอกสถานะก่อนตายได้ดีว่าทรมานแค่ไหน นิ้วมือทั้งสิบนิ้วถลอกปอกเปิกจนเห็นรอยเลือดอยู่ที่ปลายนิ้วทุกนิ้ว ทำให้รู้ทันทีว่าก่อนตาย หญิงสาวคงนอนอยู่บนพื้นแล้วกระเสือกกระสนดิ้นรนยื้อยุดชีวิตของตนเองอย่างสุดกำลัง

สารวัตรหนุ่มนั่งยอง ๆ ใกล้กับศพโดยมีภีมพลเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ ด้วย ทั้งสองหันหลังให้กับทุกคนที่ยืนอยู่ด้านหน้ารถพลางกวาดตามองไปที่มือขวาของศพ มีคราบสีเขียวของอะไรบางอย่างครูดติดอยู่ที่มือนั้น จุมพลจึงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดไฟฉายเพื่อส่องดูให้ชัดกว่าเดิม

สารวัตรหนุ่มหยิบวัตถุสีเขียวขึ้นมาจากมือของศพแล้วเอามาส่องดูใกล้ ๆ ถึงได้รู้ว่ามันคือเศษใบไม้ จุมพลหันมองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบว่ามีตรงไหนเลยที่มีต้นไม้ หรือต้นหญ้าอยู่จึงขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“แถวนี้มีต้นไม้ หรือหญ้าบ้างไหม” จุมพลเปิดปากถามขึ้นลอย ๆ ขณะที่สายตายังคงสำรวจร่างไร้วิญญาณตรงหน้า

“ตรงด้านหลังฝั่งนู้นครับพี่ ตรงนั้นมันจะเป็นที่ดูดบุหรี่ของพนักงาน มันจะเป็นลานหญ้าไม่กว้างเท่าไร”

พชรเป็นคนตอบคำถามนั้นพลางก้มลงมองคนหน้าซีดในอ้อมแขนด้วยความเป็นห่วง เขาลูบแขนช่อมาลีแล้วบีบเบา ๆ อย่างปลุกปลอบเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตัวสั่นเล็กน้อย

สารวัตรหนุ่มพยักหน้าแล้วก้มลงสำรวจต่อ ตั้งแต่ลำคอลงมาจนถึงช่วงท้องมีรอยกรีดเป็นทางยาวราวกับเป็นลูกศรชี้นำสายตา รอยกรีดนั้นลากยาวลงไปจนผลุบหายเข้าไปในชุดเดรสที่คลุมปกปิดช่วงหน้าท้องเอาไว้ น่าแปลกที่ชุดถูกกรีดขาดออกมาตลอดแนวยาว แต่คนร้ายกลับเอาชุดนั้นมาคลุมทับลำตัวช่วงล่างเอาไว้ราวกับจงใจบอกตำแหน่งของอะไรบางอย่าง จุมพลไม่รอช้า เขาจัดการเลิกเดรสที่ถูกกรีดนั้นให้แบะออกไปด้านข้าง แล้วก็ต้องผงะกับข้อความที่ถูกเขียนด้วยปากกาเคมีสีน้ำเงินตรงท้องน้อย

...สำส่อน...

จุมพลนึกถึงเหตุฆาตกรรมคราวที่แล้วซึ่งมีปากกาเคมีเขียนประจานไว้ที่ตัวศพเหมือนกัน เพียงแต่ครั้งนี้ใช้คำที่ต่างออกไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฆาตกรน่าจะเป็นคนเดียวกันแน่นอน

หลังจากตรวจสอบสภาพศพคร่าว ๆ แล้ว สารวัตรจุมพลจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปศพเอาไว้ทุกมุม แล้วจัดการดึงชุดที่ถูกกรีดขาดมาคลุมร่างให้ศพเพื่อไม่ให้ดูอุจาดตาเกินไปนัก จากนั้นจึงโทร. เรียกตำรวจที่อยู่เวรช่วงนั้นมาที่คลับโดยด่วน เมื่อสั่งงานเสร็จแล้วเขาก็เพ่งมองไปที่สภาพของศพอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ

ฆาตกรรายนี้โหดเหี้ยมผิดมนุษย์...และที่สำคัญ มันเหยียบจมูกเขาถึงที่ แถมยังกล้าเอาศพมาไว้ตรงลานจอดรถของคลับทั้งที่มีความเสี่ยงสูงว่าจะมีคนมาพบ ถ้าให้เดา เขาว่าสถานที่ลงมือฆ่าจะต้องเป็นบริเวณที่พชรบอกว่าเป็นที่สูบบุหรี่ของพนักงานอย่างแน่นอน

“ขอผมแตะศพได้ไหมครับพี่พล ผมแค่...อยากจะปิดตาให้เขา”

ภีมพลพูดเสียงแผ่วพร้อมกับย่อตัวลงนั่งบนปลายเท้า พอจุมพลอนุญาต ชายหนุ่มจึงเอื้อมไปปิดดวงตาที่เบิกโพลงทั้งสองข้างให้ปิดสนิทลง

“คราวนี้ก็มีเขียนไว้อีกแล้ว”

ภีมพลเปรยขึ้นเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วถอยห่างออกมารวมกลุ่มกับคนอื่น ระหว่างนั้นว่านกับจิลสมาชิกในวงเดียวกับช่อมาลีเดินออกมาจากประตูด้านหลังของฝั่งพนักงานพอดี ทั้งสองคนทำหน้างุนงงเมื่อเห็นเจ้านายอยู่กันครบ และหนึ่งในนั้นก็โอบกอดนักร้องนำสาวของตนเองที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นอยู่

“เฮ้ย! ม็อทเป็นอะไรวะ”

ว่านปรี่เข้ามาหาเพื่อนทันทีเพราะคิดว่าเพื่อนสาวถูกเจ้านายบังคับลวนลามเหมือนที่เคยเกิดขึ้นกับที่ทำงานเก่า ทว่าพอมาถึงแล้วมองตามสายตาของทุกคนไปยังร่างไร้วิญญาณที่นอนอยู่บนพื้นก็ถึงกับร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

“เหวอ! ใครวะเนี่ย เกิดอะไรขึ้นครับ”

ว่านหันไปถามผู้จัดการรูปหล่อที่ยืนนิ่งราวกับถูกสาป แต่ฝ่ายนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าซีดขาวไปมาราวกับไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น

“คริสล่ะจิล” ช่อมาลีผละออกจากพชรแล้วเดินเข้าไปหาเพื่อนทั้งสองคนที่เดินเข้ามา จิลผงะไปเช่นกันเมื่อเห็นศพ ก่อนจะรีบหันมาตอบเพื่อน

“อ้าว...คริสมันไม่ได้อยู่กับแกหรือ นึกว่ามันเดินออกมาแล้วเสียอีก” พูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างสูงใหญ่ของคนที่ถูกถามถึงก็เดินหิ้วกระเป๋ากีตาร์ออกมาจากประตูเดียวกันกับที่ว่านและจิลเพิ่งออกมา

“ผมรบกวนพวกคุณอย่าเพิ่งไปไหนนะครับ ขอผมคุยอะไรด้วยหน่อย”

สารวัตรจุมพลพูดขัดขึ้นเมื่อมองเห็นรถตำรวจ และรถของเจ้าหน้าที่เก็บหลักฐานที่ตนโทร. เรียกกำลังเลี้ยวเข้ามาจอดพอดี เขาเดินตรงไปหาผู้ใต้บังคับบัญชาที่ลงจากรถมาแล้วพูดอะไรบางอย่าง พลางชี้ไปยังจุดที่บอกว่าเป็นโซนสำหรับสูบบุหรี่ของพนักงาน จากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่ประมาณสี่คนเดินหิ้วอุปกรณ์ไปยังจุดที่สารวัตรชี้บอก ส่วนที่เหลือก็กระจายกำลังกันค้นหาหลักฐานที่คาดว่าน่าจะเกี่ยวกับรูปคดีโดยรอบ

สารวัตรหนุ่มเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง เขาหันมองคนที่ยืนอยู่แล้วพยักหน้าให้ทุกคนเดินตามมาเพราะไม่อยากให้ไปรบกวนการทำงานของเจ้าหน้าที่ ซึ่งก็ได้รับความร่วมมือจากทุกคนเป็นอย่างดี และเมื่อทุกคนเดินมาไกลจากจุดเกิดเหตุพอสมควรแล้ว จุมพลก็เริ่มทำงานของตนทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา