All Chapters of เพทุบายร้ายรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“เธอนี่เสน่ห์แรงไม่มีตกเลยนะ” กนกลดายิ้มบาง ๆ ยิ่งเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของธามก็ยิ่งรู้สึกว่าครั้งนี้ตนมาถูกทางแน่แล้ว ดูท่าทางชายหนุ่มคงไม่ได้คิดกับพลอยพัดชาแค่น้องสาวอย่างที่ปากพูดกระมัง เห็นทีครั้งนี้เธอคงต้องพยายามดึงความสนใจจากเขาให้มากกว่าเดิม มิเช่นนั้นนอกจากแผนทุกอย่างจะพังแล้ว เม็ดเงินมหาศาลจากการที่ได้อาศัยชื่อเสียงของโรงแรมลักซ์ แกรนด์ มิราจในการทำธุรกิจก็คงละลายหายไปด้วยโชคดีที่ธามเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่อายุยังน้อย อีกทั้งรูปร่างหน้าตาก็จัดว่าควงได้ไม่อายใคร แม้เขาจะหล่อไม่เท่ารพีพัฒน์ แต่ความคมเข้ม สมาร์ต และความภูมิฐานนั้นกินขาดผู้ชายวัยเดียวกันอย่างไม่เห็นฝุ่น ดังนั้นการตีสนิทกับเขาโดยเอาตัวเข้าแลกนั้นเธอจึงเต็มใจทำอย่างยิ่ง แต่ปัญหากลับติดอยู่ที่คนเพียงคนเดียว...พลอยพัดชา“แน่นอน ก็ฉันสวยนี่ จริงไหมคะพี่ธามขา” ประโยคหลัง พลอยพัดชาจงใจกระแซะไหล่เขาเพื่อให้ชายหนุ่มหมั่นไส้เล่นเพราะเธอรู้ว่าต่อให้อ่อยผู้ชายคนนี้ไปกี่เล่มเกวียน เขาก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับตนแต่ที่เขามาทำตัวใกล้ชิด และทำเหมือนง้อราวกับเ

ในเวลาเดียวกัน พลอยพัดชาก็กำลังนั่งดื่มด่ำกับไวน์รสเลิศริมสระว่ายน้ำในบ้านหลังใหญ่ โดยมีจินตวาตีนั่งดื่มอยู่ด้วย สองน้าหลานนั่งฟังเพลงที่เปิดจากโทรศัพท์มือถือแล้วต่อเข้ากับลำโพงบลูทูธด้วยสีหน้าผ่อนคลายทั้งคู่“พลอยอยากให้น้าจัดการอะไรไหมล่ะ” จินตวาตีถามขึ้นเบา ๆ ทั้งที่ยังหลับตาพลางโยกศีรษะอย่างเชื่องช้าไปตามจังหวะเพลง“น้าคิดว่าไงละ แต่พลอยไม่ซีเรียสนะเพราะพลอยไม่ใช่ดาราหรือเซเลบที่ไปไหนมาไหนจะต้องมีคนจำหน้าได้ และมีนักข่าวคอยแอบถ่ายรูปไปทำข่าว”พลอยพัดชายิ้มอ่อน ตามองน้ำในสระที่กระเพื่อมเล็กน้อยตามแรงลมแล้วกระทบกับแสงไฟสีส้มจนเกิดเป็นประกายระยิบระยับสวยงามจับตา“ถ้าเป็นข่าวบ่อยเข้า อีกหน่อยมันก็ไม่แน่หรอกย่ะ” จินตวาตีลืมตาขึ้นพลางเอื้อมไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบ“เขาจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกันล่ะ เขาก็ดังพอตัวอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ก็ไหนว่างานละครกับงานอีเวนต์เพียบ ไหนจะเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้สินค้าตั้งหลายอย่าง แต่มาอยากเป็นข่าวกับพลอยเนี่ยนะ”จินตวาตีเงียบไปครู่หนึ่ง สักพักก็พูดขึ้นเบา ๆ

“เชิญค่ะ จะไปพร้อมกันตอนนี้เลยไหมคะ สถานีตำรวจอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไร ขับรถไม่เกินสิบนาทีก็ถึง ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจอดรถไว้ที่ไหนคะ”พลอยพัดชาพูดกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสุภาพราบเรียบ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ขณะที่ฝ่ายลูกค้านั้นแสดงท่าทางเกรี้ยวกราดเต็มที่ อีกทั้งยังชี้หน้าพลอยพัดชาพร้อมกับพูดว่า“ฉันจะไปแจ้งตำรวจ คอยดูเถอะฉันจะทำให้ร้านของแกเสียชื่อเสียงจนไม่มีคนมาซื้อเลยเพราะขายของปลอมทั้งร้าน” อีกฝ่ายขู่เสียงดังลั่นร้าน แต่พลอยพัดชาก็ยังคงนิ่ง“แต่ถ้าแกไม่อยากเสียชื่อก็คืนเงินฉันมา เรื่องทุกอย่างก็จบ ฉันจะไม่เอาเรื่องเอาราว ฉันเสียเงินหลายหมื่นก็อยากได้ของดี ๆ แต่พวกแกเอาของปลอมมาหลอกขายแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน คืนเงินฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”พลอยพัดชามองมือที่อีกฝ่ายแบมาตรงหน้าตนพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอ่อนแล้วพูดว่า“คงไม่ได้ค่ะ เพราะอย่างที่บอกไปแล้วตอนต้นว่าร้านเราขายของแท้เท่านั้น ถ้าคุณต้องการจะขายคืนให้กับทางร้าน คุณก็ต้องเอาสินค้าของร้านเรามาคืนค่ะ แต่แหวนวงนี้ไม่ใช่ของที่ร้าน

พลอยพัดชาต้องไปรวบรวมหลักฐานต่าง ๆ เพื่อเอามาฟาดยายสิบแปดมงกุฎคนนั้น ร้านพัดชา เจมส์เปิดมาหลายปีแล้ว ฉะนั้นพลอยทุกเม็ด แหวนทุกวงย่อมตรวจสอบที่มาที่ไปได้ ตั้งแต่ช่างทำตัวเรือน ช่างเจียระไน ไปจนถึงแหล่งที่มาของพลอยเม็ดนั้น ๆ ว่ามาจากบ่อไหน ประเทศอะไร และที่สำคัญ ช่างจิวเวลรี่แต่ละคนก็จะมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวใส่ลงไปในเนื้องานอีกด้วยเมื่อกลับถึงร้านพัดชา เจมส์ หญิงสาวก็พบว่ากวินภพมานั่งรออยู่ในร้านก่อนแล้ว“อ้าวคุณก้าว มานานรึยังคะ จะมาไม่เห็นโทร. มาบอกพลอยก่อน พลอยก็เอ้อระเหยอยู่ที่สน. ตั้งนาน” ความจริงแล้วเธอต่อว่าเขาทางอ้อม เพราะการที่เขาจะมาหาเธอที่ร้านก็ควรโทรศัพท์มาบอกก่อนล่วงหน้า ไม่ใช่นึกอยากมาก็มาราวกับคนสนิทกันมาก เพราะขนาดเพื่อนสนิทอย่างนลินทรายังโทร. มาถามเธอก่อนทุกครั้งเลยว่าอยู่ร้านหรือเปล่า“ผมต้องขอโทษด้วยครับที่มาโดยไม่บอกกล่าว คือผมมาทำธุระแถวนี้น่ะก็เลยลองแวะมาหาคุณพลอยดู ถามน้อง ๆ เขาก็บอกว่าคุณพลอยไปแจ้งความที่สน. ผมเลยนั่งรอ แล้วนี่...คุณพลอยไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”ชายหนุ่มมีสีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด พลอยพัดชายิ้

“พี่มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย” ธามเห็นสายตาที่พลอยพัดชามองมาด้วยความสงสัย เขาไม่ทันได้นึกคำตอบดี ๆ ไว้เพราะไม่คิดเช่นกันว่าจะเจอเธอที่นี่ จึงยกมือไหว้ผู้ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานก่อนเพราะอีกฝ่ายอาวุโสกว่า ก่อนจะตอบไปว่า“คือว่า...วันนี้พี่ว่างน่ะก็เลยขับรถเล่นมาเรื่อย ๆ จนมาถึงจันทบุรี นึกขึ้นได้ว่าแถวนี้มีตลาดพลอยอยู่ก็เลยลองแวะเข้ามาดู ไม่คิดว่าจะเจอเราที่นี่เหมือนกันนะเนี่ย”ธามได้แต่คิดในใจว่าช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้ เขายิ้มให้เธอบาง ๆ แต่เห็นแววตาของหญิงสาวที่เขม้นมองเหมือนไม่เชื่อที่เขาพูดออกไปเลยแม้แต่น้อย และต้องการคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้ เขาจึงต้องรีบเบี่ยงเบนความสนใจของเธอทันที“ไหน ๆ ก็เจอกันแล้ว แถวนี้มีอะไรอร่อย ๆ แนะนำพี่บ้างไหม พี่ว่าเราไปหาอะไรกินกันเถอะ”“หนูพลอยกินอะไรมารึยังล่ะ ไปกินกับเพื่อนก่อนก็ได้ บะหมี่เกี๊ยวตรงหัวมุมฝั่งโน้นอร่อยนะ พาเพื่อนไปกินสิ” ประสิทธิ์แย้มยิ้มอย่างใจดี ราวกับมองออกว่าชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้สนใจพลอยพัดชา จึงคิดสนับสนุนเต็มที่พลอยพัดชาครุ่