บททั้งหมดของ ปลดล็อคสะกดรักคุณหมอมาเฟีย: บทที่ 11 - บทที่ 20

คำถามนี้ทำเอาคนที่ถูกถามนิ่งไปเลยทีเดียว เขานึกสนุกกับท่าทางของเธอจนแทบจะทนไม่ไหว อยากจับคนข้าง ๆ มาหอมเสียเหลือเกินผิดแต่ว่าในตอนนี้เขาและเธอไม่ได้นับว่าเป็นอะไรกันเขาเองก็ยังไม่อยากบอกเธอว่าเขารู้แล้วว่าคนเมื่อคืนนี้คือเธอเพราะกลัวว่าเธอจะไม่ยอมรับ เขาต้องเอาชนะใจเธออย่างน้อยครึ่งหนึ่งก่อนที่จะบอกเธอ“เป็นอะไรไป ถ้าคุณไม่ชอบกินกุ้งก็กินปูนี่สิ ผมสั่งมาด้วย โน่นก็ปลาหมึก หรือว่าหมดนี่คุณไม่อยากกินเลย จะกินแต่ต้มจืดงั้นเหรอ ไม่เอาน่า มาทะเลก็ต้องกินซีฟู้ดสิ”“ไม่ใช่ค่ะ กินค่ะ กินเดี๋ยวนี้เลยหยงก็แค่…จะแกะให้คุณหมอก่อนแล้วค่อยกิน”“ไม่ต้องหรอก ผมเห็นคุณทำแล้วเดี๋ยวคุณมัวแต่แกะให้ก็ไม่ได้กินพอดี เอาสิลองกินนี่หน่อย หมึกผัดไข่เค็มที่นี่ถือว่าใช้ได้เลย”“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”เขาตักอาหารให้เธอหลายอย่างเพราะเห็นเธอไม่ค่อยกินอะไร ตะวันไม่อยากทำลายบรรยากาศที่กำลังดีแบบนี้ ตันหยงเองก็กินทุกอย่างที่เขาตักให้ มาในตอนนี้กลายเป็นเขาที่แกะกุ้งให้เธอกิน“พอแล้วค่ะคุณหมอ หยงเริ่มอิ่มแล้วค่ะ”“น้ำส้มนั่น รีบกินสิปล่อยเอาไว้นานจะไม่อร่อย”“ค่ะ ๆ”เขาพูดและบอกให้เธอกินตามราวกับเป็นฝ่ายโภชนาการ ตันหยงได้แต่

ออยลากส้มเข้ามาที่ห้องของเธอและรีบปิดประตูทันที ส้มเริ่มบีบน้ำตาเพราะรู้ว่าออยจะเป็นคนที่ช่วยกระตุ้นคุณหมอได้แม้ว่าออยจะไม่ใช่คนที่ยอมช่วยเธอทำเรื่องแบบนี้แต่ถ้าหากเธอรู้ว่าคุณหมอทำอะไรเมื่อคืนเธอจะต้องช่วยเหลือเพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิงเหมือนกัน“เกิดอะไรขึ้น อย่าพูดจาเพ้อเจ้อเชียว”“ส้มไม่ได้เพ้อเจ้อนะคะ เมื่อคืนนี้คุณหมอกับส้มนอนด้วยกัน”“ว่าอะไรนะ!!”“แต่เมื่อคืนนี้หมอตะวัน…..”“ใช่ค่ะ เขามาถึงตอนดึก ส้มเองก็เมาไม่รู้เรื่อง เลยเดินเข้าห้องเขาแล้วก็…”ออยหลับตาช้า ๆ นึกไม่ถึงว่าตะวันจะทำแบบนี้ แต่หญิงสาวที่นั่งร้องไห้ตรงหน้าเธอเองก็ดูน่าสงสาร นั่นคือสิ่งที่เธอพยายามบอกให้คนรู้ การที่เมื่อเช้าเธอเข้าไปหาหมอตะวันก็เพราะเรื่องนี้ อยากให้เขารับผิดชอบ แต่คนอย่างคุณหมอตะวัน หากว่าเขาทำเรื่องนี้จริง ๆ ไม่มีทางปล่อยให้เธอร้องไห้ฟูมฟายยืนรออยู่หน้าประตูแบบนี้“พี่ออยก็เห็นเหมือนส้ม ตันหยง….คุณหมอใช้ตันหยงเพื่อจะเขี่ยส้มออกค่ะ”“ตันหยงเหรอ แต่หยงไม่ใช่…”“หึ ดูเหมือนว่าหยงจะไม่ค่อยพูดกับหมอตะวันใช่ไหมคะ นั่นคือการอ่อยรูปแบบหนึ่ง ให้เขาสนใจแล้วรวบเก็บ ร้ายเกินไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนนี้เขายัง

ตันหยงหูอื้อไปพักใหญ่ เมื่อกี้นี้พี่ออยบอกว่า ใครนอนกับคุณหมอตะวันนะ“อะไรนะคะพี่ออย”“ที่จริงเรื่องนี้พี่คิดว่าจะไม่ยุ่ง แต่ว่าส้มก็มาร้องไห้และเมื่อตอนเย็น พี่เห็นส้มยืนเคาะหน้าประตูห้องคุณหมอ แต่คุณหมอไม่ยอมเปิดให้เข้าไปพี่เลยเค้นถามดูเลยรู้ว่าเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนั้น”“อะ…อะไรนะคะ นี่มันอะไรกันส้มบอกพี่ออยว่าอย่างนั้น..จริงเหรอคะ”ตันหยงรู้ว่าส้มชอบหมอตะวันมาก แต่ไม่นึกว่าจะถึงขนาดหลงเขาขนาดยอมทำลายศักดิ์ศรีตัวเองกับเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงแบบนี้ คนในห้องเมื่อคืนจนถึงเช้าคือตันหยงไม่ใช่ส้ม แต่เธอจะบอกพี่ออยยังไง“พี่เห็นท่าทีของคุณหมอก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับส้ม แต่เขาสนใจหยงมาก พี่ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้กับใครแม้แต่คนที่เคยควงด้วย ส่วนใหญ่ผู้หญิงจะเป็นฝ่ายเดินตามเขา แต่กับหยง….พี่แค่อยากให้หยงระวังตัวไว้ ทั้งกับคุณหมอแล้วก็ส้ม พี่ไม่อยากให้มีปัญหา”“หยงเข้าใจแล้วค่ะพี่ออย เข้าใจที่พี่ออยเป็นห่วง แต่เรื่องนี้….”ออยเองก็ดูจะผิดสังเกต เมื่อตันหยงฟังเรื่องนี้เธอกลับไม่ได้โกรธคุณหมอหรือนึกโมโหส้ม แต่ดูเธอจะแปลกใจมากกว่า ราวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่จริง“

ส้มเบิกตากว้างเพราะดูหมายเลขห้องแล้ว เธอไม่ได้เคาะประตูผิด แต่คนที่เปิดประตูออกมากลับเป็น….“คุณ…ทำไมเป็นคุณ แล้วคุณหมอละ”“คุณหมอยกห้องนี้ให้ผม คุณเป็นอะไรมาโวยวายหน้าห้องผม คุณอยากได้อะไรกันแน่”“แล้วคุณหมอ ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ย้ายห้องละ แล้ว…..”“คุณครับ มีอะไรอีกหรือเปล่าผมกำลังอาบน้ำอยู่ คุณมาขัดจังหวะจนผมต้องออกมา”“คุณบอกมานะว่าคุณหมอตะวันเปลี่ยนไปพักห้องไหน”“โอ๊ยนี่คุณ ช่วยมีมารยาทหน่อยคุณหมอจะไปพักที่ไหนไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องมาบอกคุณนะครับเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าแม้แต่คุณที่อ้างว่า….ช่างเถอะ ถ้าคุณยังไม่รู้แสดงว่าเขาไม่อยากพบคุณและอยากได้ความเป็นส่วนตัวถึงได้ไม่บอกยังไงละครับ หมดคำถามแล้วใช่ไหม หลีกทางด้วยผมจะปิดประตู”พิภพปิดประตูใส่หน้าส้มอีกครั้ง ส้มยืนโกรธอยู่หน้าห้องพร้อมกับมองไปที่ห้องข้าง ๆ เธอรีบเดินไปดูในทันที แต่ไฟในห้องของตันหยงก็ปิดอยู่และเป็นไปไม่ได้ที่หมอตะวันจะเปิดเข้าไปได้หากไม่มีกุญแจและคีย์การ์ด “เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ฉัน…กับเขา…”งานเลี้ยงเริ่มดึกแล้วและตอนนี้พี่ ๆ ก็เริ่มเล่นกีต้าร์ร้องเพลง น้ำและหยงก็ช่วยร้องและเต้นตามจังหวะ พร้อมกับความสนุกส

ตะวันเดินออกมาจากห้องน้ำเพราะได้ยินเสียงตันหยงโวยวาย เขาเดินเข้ามาหาเธอที่ลุกขึ้นจากเตียงแต่ยังเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอดึงมันขึ้นมาปิดยิ่งทำให้เขาอยากกระชากออกมา“หยง..ต้องรีบกลับไปพร้อมกับรถตู้ แต่ว่า..”“ผมโทรบอกคุณออยแล้วว่าผมกับคุณจะกลับไปพร้อมกันเพราะคุณแพ้อาหาร”“แพ้อาหาร!! หยงไปแพ้อะไรเมื่อไหร่คะ”“ไม่งั้นจะให้บอกว่ายังไงดี เมื่อคืนตันหยงรับศึกรักจากผมหนักไปหน่อยเลยตื่นกลับไปพร้อมพวกคุณไม่ไหวงั้นเหรอ”“คุณหมอคะ!!”“อะไร ก็บอกว่าแพ้อาหารไงละ ข้ออ้างนี้ดีที่สุดแล้ว”“แล้วเรื่องของส้มละคะ คุณจะจัดการยังไง”“ผมให้พิภพจัดการแล้ว”“เฮ้อ แค่คิดว่าจะต้องไปเจอกันที่โรงพยาบาลอีกสองเดือน…”“ให้ผมจัดการย้ายแผนกให้ไหมจะได้ไม่ต้องเจอกัน”“ไม่เอาค่ะ ทำแบบนั้นคนอื่นจะมองหยงยังไงคะ หลังจากจบการฝึกงานก็ต้องเจอกันที่มหาลัยอยู่ดี อย่าเลยดีกว่าค่ะ”“ตามใจคุณ แต่ถ้ามีปัญหาอีกผมไม่เอาไว้แล้วนะ”“เรื่องของคุณถ้าเคลียร์จบแล้วก็ช่างเถอะค่ะ เรื่องของหยง ให้หยงจัดการเอง”“เรื่องที่คุณพูดเมื่อคืนผมยังโกรธอยู่”“เรื่องเมื่อคืน เรื่องอะไรคะ”“คุณบอกว่าผมปากเปราะ”เขาเดินมานั่งข้าง ๆ เธอบนเตียงและยื่นหน้าเข