“เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว บอกมาสิ ผมกับเพื่อน ๆ คุณยังอยากจะเลือกใคร ทำไมไม่ขึ้นมาทันทีที่ผมบอก”“อ๊ะ หมอ จุก อื้อ…”เสียงที่เขากระแทกเข้าออกถี่ ๆ เริ่มทำให้ตันหยงมองอะไรไม่เห็นแล้ว และตอนนี้เธอเองก็ต้องการเขาและมองเห็นแค่เขาคนเดียว ตะขอบราลูกไม้ถูกดึงออก มือหนากอบกุมและดึงส่วนปลายออกมาอย่างชำนาญจนเธอครางเสียงหลง “มองลงไปสิหยง เห็นอะไรหรือเปล่า”“หมอ…อ๊าา หยงจะ…อึ๊ยยย”“จะเสร็จเหรอ อีกเดี๋ยวผมจัดการให้ มานี่สิ”“อ๊าา หมอคะ หยงไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว หมอ…”มือหมอตะวันบีบส่วนปลายของหน้าอกเธอเอาไว้พร้อมกับกระแทกถี่ ๆ ไปที่บั้นท้ายจนเธอเสร็จและเริ่มยืนไม่ไหว“หมอ ช่วยหยงด้วย”เขาถอดมังกรยักษ์ออกและอุ้มเธอไปที่เตียง ระหว่างนั้นก็จูบเธอไปด้วย ตันหยงคว้ารอบคอเขา ไฟราคะครอบงำเธอสมบูรณ์แบบ ตอนนี้ตันหยงมองเห็นเพียงคนตรงหน้าเท่านั้น เมื่อเขาวางเธอลงที่เตียงก็เริ่มจัดการกับยอดอกเธอด้วยลิ้นทันทีจนร่างเธอลอยขึ้นมาอีกครั้ง“อึก!! หมอคะ อื้อ….อ๊าา”มือหนาอีกข้างล้วงลงไปข้างล่างและกระดิกอยู่ด้านในร่องกลีบชื้นแฉะที่พึ่งเสร็จมาของเธอและเริ่มเร่งจนเกิดเสียง เสียงนั้นทำเอาตันหยงแทบบ้าเพราะไปกระตุ้นอารมณ์เธออีกครั้
ตะวันเดินออกมาจากห้องน้ำเพราะได้ยินเสียงตันหยงโวยวาย เขาเดินเข้ามาหาเธอที่ลุกขึ้นจากเตียงแต่ยังเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอดึงมันขึ้นมาปิดยิ่งทำให้เขาอยากกระชากออกมา“หยง..ต้องรีบกลับไปพร้อมกับรถตู้ แต่ว่า..”“ผมโทรบอกคุณออยแล้วว่าผมกับคุณจะกลับไปพร้อมกันเพราะคุณแพ้อาหาร”“แพ้อาหาร!! หยงไปแพ้อะไรเมื่อไหร่คะ”“ไม่งั้นจะให้บอกว่ายังไงดี เมื่อคืนตันหยงรับศึกรักจากผมหนักไปหน่อยเลยตื่นกลับไปพร้อมพวกคุณไม่ไหวงั้นเหรอ”“คุณหมอคะ!!”“อะไร ก็บอกว่าแพ้อาหารไงละ ข้ออ้างนี้ดีที่สุดแล้ว”“แล้วเรื่องของส้มละคะ คุณจะจัดการยังไง”“ผมให้พิภพจัดการแล้ว”“เฮ้อ แค่คิดว่าจะต้องไปเจอกันที่โรงพยาบาลอีกสองเดือน…”“ให้ผมจัดการย้ายแผนกให้ไหมจะได้ไม่ต้องเจอกัน”“ไม่เอาค่ะ ทำแบบนั้นคนอื่นจะมองหยงยังไงคะ หลังจากจบการฝึกงานก็ต้องเจอกันที่มหาลัยอยู่ดี อย่าเลยดีกว่าค่ะ”“ตามใจคุณ แต่ถ้ามีปัญหาอีกผมไม่เอาไว้แล้วนะ”“เรื่องของคุณถ้าเคลียร์จบแล้วก็ช่างเถอะค่ะ เรื่องของหยง ให้หยงจัดการเอง”“เรื่องที่คุณพูดเมื่อคืนผมยังโกรธอยู่”“เรื่องเมื่อคืน เรื่องอะไรคะ”“คุณบอกว่าผมปากเปราะ”เขาเดินมานั่งข้าง ๆ เธอบนเตียงและยื่นหน้าเข
“อะไรนะคะ หมอคะ นี่คุณเป็นอะไรไป ไม่ใช่ว่าคุณใช้พี่พิภพไปรอหยงเหรอคะ”“พี่เหรอ เรียกเขาว่าพี่เลยเหรอ”“เอ๊า อะไรของคุณหมอคะเนี่ย”“ไปได้แล้ว”“หยงหิวข้าว”“ก็รีบไปสิ ไปหาข้าวกิน”“ไม่กินที่ห้องอาหาร….เหรอคะ”สายตาโมโหของเขาทำให้เธอไม่กล้าถามต่อ ดูจากสายตาและท่าทางเขาในตอนนี้ เธอสรุปได้อย่างเดียวคือแฟนหนุ่มของเธอคงกำลังหึงแม้แต่เลขาส่วนตัวอยู่สินะ เธอเดินไปกอดแขนเขาได้ทันก่อนจะเดินออกไปที่ลานจอดรถ คุณหมอเริ่มพอใจที่เห็นเธอเริ่มง้อ เลยใช้มือโอบเอวเธอเดินออกไปแทน“เมื่อคืนคุณให้พี่พิภพนอนห้องเก่าคุณเหรอคะ”“ใช่ ได้ข่าวว่ามีคนไปเคาะห้องด้วย ตามคาด”“หมายถึงส้มเหรอคะ”“คิดว่าไงละ ขึ้นรถก่อนแล้วค่อยคุย”“แล้วพวกเขาละคะ”“เขามีรถมาเองไม่ต้องไปห่วงหรอก”“ออ ค่ะ”ตะวันขับรถออกจากโรงแรมพร้อมกับเล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนนี้ส้มพยายามจะเคาะประตูห้องของเขาที่ยกให้พิภพนอนและไปตรวจสอบห้องของเธอด้วยเพราะคิดว่าเขาอยู่กับเธอที่นั่น“นึกไม่ถึงว่าส้มจะทำแบบนี้ เธอหลงคุณมากจริง ๆ นะคะ”“วิธีเข้าหาก็ผิดตั้งแต่แรกแล้วคุณคิดจริงเหรอว่าผมจะสนใจผู้หญิงที่เข้าหาผู้ชายแบบนั้น”“ไม่มีความเห็นค่ะ คนเราคิดไม่เหมือนกัน”“
มือของเขาปลดทุกอย่างที่ขวางอยู่ได้รวดเร็วจนตันหยงรับแทบไม่ทัน แม้ว่าเธอจะพอรู้มาก่อนว่าเขาเป็นพวกมือไวใจเร็วกับผู้หญิงที่คบมาก่อนหน้านี้ เป็นเพราะเรื่องนี้มารดาของเขาเลยเป็นห่วงว่าเขาจะพลาดเข้าสักวัน เพราะผู้หญิงแต่ละคนที่เข้าหาเขาล้วนแต่ไม่ธรรมดา ทุกคนหวังเงินและอำนาจจากตะวันทั้งนั้น“อ๊ะ อย่าพึ่งดูดแรง ยังเจ็บอยู่เลย”เธอดันเขาออกนิดหน่อยเมื่อเขาก้มลงไปที่หน้าอกของเธอซึ่งตอนนี้มีแต่ร่องรอยที่เขาฝากเอาไว้“งั้น…ที่อื่นได้ใช่ไหม ผมอยากลองมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”“อ๊ะ หมอคะ อย่า อึ๊ย…”เขาเลื่อนตัวลงทันที พร้อมกับกางขาของเธอออก แม้ว่าเธออยากจะห้ามแต่อารมณ์ที่แตกกระเจิงไปแล้วตอนนี้เพียงแค่อยากให้เขาสัมผัสเธอมากขึ้น มือหนา ค่อย ๆ เกลื่อกลีบทั้งสองข้างออกไป ลิ้นกำลังกระดกเพื่อเปิดทาง “อ๊าา หมอคะ มันเสียว อื้อ….”“หวานจริง ๆ”เขาลุ่มหลงมันทันที นิ้วมือของเขาสอดใส่เข้าไปจนเกือบสุดและดึงเข้าออกจนร่างบางเอนแอ่นตามสัมผัส ลิ้นที่วนอยู่ด้านนอกกำลังดูดดึงเม็ดสีแดงสดด้านนอกที่เป็นจุดอ่อนไหวของหญิงสาว เสียงครางดังจนเขาเริ่มจะทนไม่ไหว“ตันหยง ผมไม่ไหวแล้วขอรอบหนึ่งก่อนนะ”เขาสอดใส่เข้าไปทันทีแม้ว่า
เหมยอ้าปากค้างเมื่อส้มพูดออกมา ตันหยงชะงักไปนิดหน่อยเมื่อเธอพูดออกมาเช่นนั้น หมอตะวันดูไม่ใส่ใจ อย่าว่าแต่ใส่ใจเลย แม้แต่หน้าของส้มเขาก็ยังไม่หันไปมองด้วยซ้ำ“น้องครับ”“ครับคุณผู้ชาย ต้องการอะไรเพิ่มครับ”“คุณผู้หญิงสองคนนี้กำลังรบกวน…..”“หมอตะวันคะ!!”“ส้ม ไปกันเถอะอายเขา”“ผมกับแฟนกินข้าว รบกวนคุณเชิญพวกเธอไปที่อื่น ไม่อย่างนั้นผมจะ…”บริกรหันมาทางส้มและเหมยทันทีพร้อมกับผายมือเพื่อเชิญพวกเธอสองคนออกจากโต๊ะของลูกค้า“คุณผู้หญิงครับถ้ายังไม่มีโต๊ะนั่ง ทางโซนนั้นยังว่างอยู่…”“ไม่ต้อง คุณหมอคะคุณเล่นแบบนี้เองนะคะแล้วคุณจะเสียใจ”ส้มและเหมยเดินออกไปจากร้านทันที ตะวันยังคงไม่สนใจส้มแม้แต่น้อย เขาตัดเนื้อในจานและคีบใส่จานของตันหยง“คุณพูดแรงไปนะคะ”“บางคนก็ไม่เห็นรู้สึกนี่ คุณก็เห็นว่าเธอพูดกับคุณยังไง”“ดูแล้วส้มคงไม่ยอมจบง่าย ๆ”“ที่ผมไม่ยอมพูดออกมาเพราะคนในกล้องวงจรปิดนั่นคือคุณ หากว่าเผยแพร่ออกไปแทนที่จะเป็นเธอที่อับอาย จะกลายเป็นคุณแทน ผมเลยยอมนิ่งและอดทน ผมเคยบอกไปแล้วว่าถ้าเธอกล้าล้ำเส้นผมอีก ผมไม่เอาไว้แน่”“เพราะแบบนี้ คุณเลย…รับปากส้มเหรอคะ”“ไม่เชิงหรอก ผมแค่อยากรู้ว่าเธอคือค
“ใช่ ฉันไม่อยากมีปัญหาระหว่างที่ฝึกงานอยู่ อีกแค่สองเดือนก็จะจบการฝึกงานไม่อยากต้องมานั่งปั้นหน้าใส่กัน”“ผู้ชายเขาก็ไม่ได้สนใจยัยนั่นเลยนี่ ที่สำคัญการที่ยัยส้มเน่านั่นมาแอบอ้างว่านอนกับหมอก็ไม่ควรตั้งแต่แรกแล้ว ทำไปได้ยังไงกัน”“เพราะแบบนี้ไงถึงได้อยากระวังเอาไว้”“แกคุยกับคุณหมอหรือยัง”“คุยแล้ว เขาบอกว่าเรื่องนี้ให้เขาเป็นคนจัดการเอง หากว่าส้มยังไม่เลิก เขาก็จะไม่เอาไว้เหมือนกัน”“ดูจากแฮกเกอร์ครั้งก่อน ถ้าแกบอกว่าเป็นคนของคุณหมอจริง ๆ ฉันว่าเขาไม่น่าจะใช่คนธรรมดานะ”“ใช่ โปรไฟล์คุณหมอไม่ใช่แค่คุณหมออายุรกรรม แต่เป็นทายาทรุ่นที่สามของนักธุรกิจอสังหาที่ใหญ่อันดับสี่ของเมืองไทย”“ก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะเป็นมาเฟียในด้านธุรกิจน่ะ ยัยส้มยังไม่รู้ตัวสินะว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร”“อยากเตือนเหมือนกันแต่แกก็รู้"แคทตบไหล่ของตันหยงพลางปลอบทันที เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้หากว่าหมอตะวันบอกว่าจะจัดการเองนั่นแสดงว่าเขามีวิธีจัดการในแบบของเขา ซึ่งแม้แต่แคทเองที่เป็นทายาทเศรษฐีดังก็ยังแอบขนลุกอยู่ไม่น้อย “อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด”“นั่นสินะ”“เอาละ ฉันต้องช่วยแกเก็บของอีกรอบสินะ”“เก็บของ??”“หึ แกคิดว่าหม
“อะไรของเขาเนี่ย"“หา ว่าอะไรเหรอหยง มีอะไร”ตันหยงเผลออุทานออกมาด้วยความหงุดหงิด เขาเองก็รู้ว่าข่าวลือนี่แพร่ไปทั่วโรงพยาบาลแล้วยังกล้าเรียกเธอไปพบที่ห้องเขาอีก เธอจึงรีบตอบกลับไปทันทีก่อนที่คุณหมอตะวันจะเดินมาที่ห้อง“ไม่ได้นะคะ คุณก็รู้ว่าข่าวนี้กำลังแรง หากว่าฉันเดินเข้าห้องคุณไปเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ”“งั้นจะเอายังไง”“กลับบ้านแล้วค่อยคุยกันเถอะค่ะ”“ไม่ได้ ผมต้องการเจอหน้าคุณเดี๋ยวนี้ ตอนนี้!!”“หมอคะ ใจเย็น ๆ ก่อนเถอะค่ะเรื่องมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น”“งั้นอีกสิบนาที คุณไปเจอผมที่ดาดฟ้า ที่นั่นเงียบและไม่ค่อยมีคนไปผมจะรออยู่ที่นั่น”ตันหยงหันไปมองรอบ ๆ อย่างเหนื่อยใจ ถึงอย่างไรมาถึงตอนนี้เธอคงปฏิเสธไม่ได้ ไปพบเขาหน่อยก็คงจะดีกว่าปล่อยให้เขาเดินเข้ามาในนี้ให้แตกตื่นกันอีกรอบ“ตกลงค่ะ”ดาดฟ้าตันหยงไม่เคยขึ้นมาที่นี่มาก่อนเลยตั้งแต่มาฝึกงานที่นี่ เมื่อเธอเปิดประตูออกไป ดาดฟ้าในเวลานี้อากาศดีมาก ๆ และยังไม่มีคนอย่างที่เขาบอกจริง ๆ ด้วย แสงแดดอุ่น ๆ ในยามเช้าที่ไม่ร้อนมากกับลมพัดอ่อน ๆ ทำให้จิตใจเธอผ่อนคลายได้มากขึ้นจนเผลอสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ โดยไม่ทันสังเกตรอบข้าง มือหนึ่งที่อ้อมมากอดจา
ตันหยงหันไปมองหน้าเพื่อนสาวคนสนิทก่อนที่แคทจะส่ายหัวและรีบยกมือถือมาเปิดกลุ่มไลน์กลุ่มหนึ่งขึ้นมา“ฉันรู้ว่าแกไม่ค่อยสนใจข่าวซุบซิบเลยไม่สนเว็บบอร์ดของโรงพยาบาล แต่คิดว่าแกน่าจะอ่านดูนะ นี่ไง”แคทยื่นมือถือของเธอมาให้ ในกลุ่มนั้นคุยกันเรื่องข่าวซุบซิบเมื่อเช้านี้ที่เด็กฝึกงานกับคุณหมอหนุ่มคบหากัน ในข่าวระบุชัดเจนว่าเด็กฝึกงานคนนั้นคือส้มกับหมอตะวันและตันหยงคือมือที่สามแต่ไม่นานกลับมาภาพและคลิปที่เคยเป็นข่าวก่อนหน้านี้ มีคนเอามาโพสต์ต่อจากข่าวเมื่อเช้า เป็นคลิปที่ตันหยงและตะวันพบกับดาราสาวที่หน้าร้านอาหารที่พัทยา“นี่มัน…คลิปจากข่าว ฉันลบไปหมดแล้วนี่”“ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนเก็บเอาไว้ได้เสียหน่อย พวกขี้เม้าท์พวกนี้ก็อาศัยจังหวะนี้แหละเอาออกมาโชว์”“ถ้างั้น ที่พี่ออยบอกให้ส้มกลับไปก่อนในวันนี้”“ฉันว่าเพราะเรื่องนี้แหละ แล้วก็ในตอนนี้เรื่องของแกกับหมอตะวันก็เลยดังขึ้นมาอีกรอบหนึ่งยังไงละ”“เพราะแบบนี้…”“ใช่ เพราะแบบนี้เรื่องที่แกกับหมอตะวันคบกันก็เลยว่อนโรงพยาบาล ฉันนี่แทบไม่เป็นอันทำงานเลยตั้งแต่เช้า ดีหน่อยที่วันนี้พี่หัวหน้าพยาบาลที่ดุมากเข้าเวรเช้าไม่งั้นนะแกเอ๊ย…ฉันคงต้องนั่งตอบคำถ
“คุณพ่อครับ ตันหยงพึ่งจะเรียนจบเองนะครับ งานแต่งก็ยังอีกสี่เดือนกว่าจะจัด เรือนหอก็ยังตกแต่งอยู่”“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย มีหลานก่อนก็ได้นี่นาหรือว่าอาหยง กลัวว่าจะใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวยงั้นเหรอ ไอหยาไม่ต้องกลัวหรอกยังไงหลานสะใภ้ปู่ก็สวยอยู่แล้วละน่า”“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะคุณปู่ คือว่า….”“คุณปู่ครับ ผมรู้หน้าที่ดีน่า คุณปู่อยากได้หลานกี่คนก็มาบอกผมสิ ผมเป็นคนทำนะไปขอตันหยงทำไมกันแล้วก็พวกคุณปู่กับพ่อใช้งานเมียผมให้น้อย ๆ หน่อยสิครับพวกเราจะได้มีเวลาทำหลานให้เยอะ ๆ หน่อย นี่อะไรใช้งาน หยงอย่างกับพนักงานของบริษัท ดูสิผอมไปหมดแล้วเนี่ย ชุดต้องแก้อีกแล้ว”“ไอ้นี่มันขี้บ่นได้แม่จริง ๆ เลย”“คุณคะ พูดดี ๆ นั่นก็ลูกคุณเหมือนกันลองพูดใหม่สิว่าเหมือนใคร”“เหมือนผมเอง เหมือนผม ๆ ตกลงไหม”“โธ่พ่อ ต่อหน้าแม่ทีไรเป็นแบบนี้ทุกที”“นี่ แกหัดเรียนรู้เอาไว้บ้างก็ดี เชื่อเมียไว้ชีวิตจะสบาย”“งั้นเหรอครับพ่อ เพราะเมียจะทำแทนเราเหรอ”“ไม่ใช่ จะได้ตัดเรื่องน่าเบื่อ แกอยากนั่งฟังเมียบ่นทั้งวันงั้นเหรอ”ตะวันหันไปยิ้มให้พ่ออย่างรู้ใจกันพร้อมกับหันไปที่ตันหยงและแม่ของเขาที่กำลังจัดแจงอาหารว่างในวันนี้“ว่าแต่เรือนหอแก
ตันหยงเบียดบั้นท้ายบดกับกลางลำตัวของคู่หมั้นหนุ่มเมื่อเขาเริ่มจัดการกับกางเกงในลูกไม้สีขาวชิ้นสุดท้ายและฝังจมูกไปที่บั้นท้ายของเธอ“อื้อ…หมอ ทำอะไร”“ยืนดี ๆ สิ แอ่นตัวหน่อย หอมมากเลย ตันหยง”เขาใช้เวลาสำรวจกลีบคู่งามจากด้านหลังซึ่งปกติไม่เคยทำ แต่วันนี้เขาเห็นว่าเธอตื่นเต้นกับบรรยากาศใหม่ ๆ บนเรือ เลยอยากทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนเพื่อเพิ่มความตื่นเต้น“อ๊าา หมอ อย่าเลียแบบนั้นมันเสียว…อร๊อยย อ๊าา ทนไม่ไหวแล้ว ที่รักคะ”“หวานมาก ดูน้ำนี่สิ ตันหยง คุณชอบแบบนี้เองเหรอที่รัก”“อ๊าาา เร็วเข้า หยงต้องการมัน เอาเข้ามาเร็ว ๆ ที่รักคะได้โปรด”“ขอเลียอีกหน่อย”“อ๊าาาา หมอ…..อย่าเล่นแบบนี้ อ๊าาา”“ไม่เล่นแล้วก็ได้ ผมก็ไม่ไหวแล้ว”เขาเริ่มสอดใส่จากด้านหลังทันที ตันหยงแอ่นรับเขาได้ถูกจังหวะ เขาจึงสอดกายเข้าไปโดยง่ายมือของเธอดันที่กระจกและส่งเสียงร้องที่เร้าอารมณ์มากกว่าทุกครั้ง เขาคิดถูกแล้วที่พาเธอออกมาข้างนอกบ้าง อย่างน้อยเธอก็ยอมให้เขาทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนอย่างว่าง่าย“หมอคะ อ๊าาา อื้อ….”ลิ้นหนาเอื้อมไปทักทายเธออีกครั้ง ตันหยงหันมารับพร้อมกับกอดรอบคอของเขาเอาไว้แน่นเพราะเธอต้องเอี้ยวตัวกลับ
“ก็…หยงก็รู้นี่ เราเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้าง คืนนี้พักที่นี่นะ”“แต่ว่าคุณไม่บอกหยงสักคำว่าเราจะค้าง หยงไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”“ผมเตรียมมาให้หมดแล้ว”“คุณทำแบบนี้อีกแล้วนะคะ”“เอาน่า โปรแกรมนี้ผมจัดเตรียมเพื่อคุณเลยนะ ไม่ต้องห่วงงานของคุณพ่อหรอก ผมลางานให้คุณแล้วบอกว่าคุณเองก็ต้องพักผ่อนสายตาบ้าง”“ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ หยงไม่ได้อยากจะมาสักหน่อย”“ผมไม่อยากให้คุณหักโหมมากเกินไป ยังไงคุณก็ยังเป็นเด็กมหาลัยอยู่นะ”“แต่คุณก็น่าจะบอกหยงก่อนนี่คะ”“โกรธเหรอ”เขาเดินมายืนซ้อนด้านหลังของเธอและกอดตันหยงที่จับราวระเบียงเรือเอาไว้ เธอพึ่งรู้ตัวว่าเรือจอดแล้ว“หมอคะ อย่าทำรุ่มร่ามสิคะคนเยอะแยะ”“นี่เรือส่วนตัว กลัวอะไรถึงมีคนก็อยู่เรือลำอื่นต้องสนด้วยเหรอ”“หมอคะ นี่คุณวางแผนอะไรอยู่กันแน่คะ”ตันหยงหันมา ในเมื่อหนีไม่ได้ก็เผชิญหน้าไปเลย เขาบอกเองว่านี่เรือส่วนตัว ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่าที่นี่มีเพียงแค่พวกเขากับคนขับเรือ แต่เมื่อครู่ตันหยงเห็นว่ามีเรือเล็กมารับคนขับกลับไปแล้ว“ผมไม่พาคุณมาขายหรอก หิวหรือยังไปกินข้าวกัน”“ค่ะ”ตะวันพาเธอเดินมาที่ด้านในที่มีโต๊ะอาหารวางอยู่ อาหารเย็นเตรียมเอาไว้สำหร
เขายกน้องชายที่ยังแข็งแกร่งอยู่ในมือให้เธอดู ตันหยงพลิกตัวหันไปคร่อมบนตัวเขาเอาไว้และเริ่มใช้ลิ้นกับปลายยอดอกสีเข้มตรงหน้า เธอเองก็ไม่ปิดบังความคิดถึงเอาไว้แล้วเช่นกัน“อาา หยง อย่าเร่งสิ ผมจะทนไม่ไหว อาจจะเผลอทำรุนแรง…”“คิดว่าแรงได้คนเดียวงั้นเหรอคะ หมอคะหยงคิดถึงหมอนะคะ”“ยอมสารภาพมาแล้วเหรอเด็กดื้อ กว่าจะพูดออกมาต้องรอให้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ”“ก็หยงกลัวว่าคุณ….”“ผมที่คุณเคยเจอครั้งแรกกับตอนนี้คนละคนกันแล้วนะ ไม่เชื่อจะพิสูจน์ให้ดู”“อ๊ะ อย่าค่ะ หยงขออยู่ข้างบนบ้าง อ๊าา หมอ มัน…แน่น จุก อ๊าาา หมอ!! เสียว อร๊ายยย”หยงเริ่มขยับเอวเล็ก ๆ แต่เซ็กซี่จนตะวันเริ่มหน้าแดงก่ำเพราะทนไม่ไหวกับการยั่วยวนแบบนี้ไม่ได้ เขาแพ้เธอทุกครั้งกับท่านี้ และมักจะทนได้ไม่นานเพราะมันทั้งเสียวและเร้าอารมณ์เป็นที่สุด “หยง โน้มลงมาหน่อย อยากกินนม”“อ๊าา ดูดแรงกว่านี้หน่อยค่ะ อ๊าา นั่นแหละที่รัก อ๊าา เด้งรับหน่อย อื้อ…ไม่ไหว จะแตก หมอคะ อ๊าา”“หยง…ตันหยง เมียจ๋า อาา…..เสียวมาก พอก่อน ท่านี้ไม่ไหว หันหลังไป”“แต่ว่า…หยงอยากมองหน้าหมอ”“แต่ผมจะทนไม่ไหว ขอท่านี้ก่อน คิดถึง”“หมอบ้า!!”“ทำไม ท่าหมามันเร่งอารมณ์คุณสิ
ตะวันวิ่งเข้ามาในห้องเพราะเธอไม่ได้ล็อกประตูเพราะนี่ยังไม่ห้าโมงแต่ว่าข้างนอกเกิดพายุฝนฟ้าคะนองเขาตัวเปียกเพราะรีบวิ่งลงจากรถและวิ่งเข้ามาในบ้านนึกเอาไว้แล้วว่าเธอคงจะกลัวแต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ ร่างบางโผเข้าหาเขาทันที ตัวเธอสั่นเป็นลูกนกที่ตกจากรังหาแม่ไม่เจอ เขาไม่ควรปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแบบนี้เลย“หยง ผมมาแล้วไม่ต้องกลัวนะ”“ฮือ…คุณไปไหนมา กรี๊ด!! ฟ้า…ฟ้าผ่าอีกแล้ว”เสียงฟ้าผ่าทำให้เธอกรีดร้องอีกครั้ง เธอกอดเขาเอาไว้แน่น หัวใจเธอเต้นแรงจนเขากลัวว่าเธอจะช็อกเพราะความตื่นกลัว เธอในตอนนี้เหมือนกับเป็นโรค แพนิกจนเขาต้องกอดเธอเอาไว้แน่นพร้อมกับลูบหลังเธอพลางปลอบ“ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะหยง ได้ยินผมไหมพยักหน้าให้ผมหน่อย”เธอทำตามที่เขาบอกแต่ตัวยังสั่นอยู่จนเขาไม่ค่อยวางใจ ภาพที่เขาวิ่งเข้ามาเห็นคือเธอซุกตัวกอดเข่าอยู่มุมห้องและกรีดร้องจนน่าสงสาร เขาจะกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วแต่ว่างานยังไม่เสร็จก็เลยต้องมาในวันนี้ “หยงกลัว กรี๊ด!!!”“หยง ผมอยู่นี่มองหน้าผมเอาไว้ มองสิหยงอย่าหลับตา ตั้งสติก่อนหายใจเข้าลึก ๆ เชื่อผม ผมช่วยคุณได้”เขาเอามือปิดที่หูของเธอ ตันหยงค่อ
“แต่นั่งแบบนี้มันอึดอัด ขยับไปนั่งตรงโน้น”“แต่ผมอยากนั่งใกล้ ๆ คุณนี่ จะได้แกะกุ้งให้คุณด้วย”“เอาแต่ใจไม่เปลี่ยน”“ใครใช้ให้คุณมีเสน่ห์เกินไปละ ผมถึงได้คลั่งรักคุณขนาดนี้ ช่วยไม่ได้ละนะ”“ปากเปราะ”“พูดจริง ๆ ไม่เชื่อเหรอลองชิมก็ได้นะ”“อาหารมาแล้วครับ”เสียงของบริกรที่เคาะประตูทำเอาอารมณ์ของตะวันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที “กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว”ตันหยงขยับออกมาและรอให้บริกรนำอาหารที่เขาสั่งวางบนโต๊ะจนหมดและขอตัวออกไป ปล่อยให้ทั้งคู่ได้มีเวลาดื่มด่ำกับบรรยากาศพระอาทิตย์ตกด้วยกัน“ที่จริงห้องที่คุณพักอยู่ตอนนี้ก็เห็นพระอาทิตย์ตกดินเหมือนกันนะ คุณไม่เคยดูเหรอ”“ไม่ค่ะ หยงปิดม่านไว้ตลอดเลย”“ทำไมละคงไม่คิดว่าจะมีใครส่องคุณจากกลางทะเลหรอกมั้ง คุณไม่รู้เหรอว่าที่วิลล่านั่นมีอุปกรณ์ช่วยตรวจจับการสอดส่องจากข้างนอก”“รู้สิคะ แค่ไม่อยากให้สมาธิว่อกแว่กเท่านั้น แล้วก็กลางคืน….”“คุณกลัวผีเหรอ”“คุณหมอคะ อย่ามาล้อเล่น”“ให้ตายสิ เรื่องจริงเหรอ”“กินข้าวสิคะ ไหนบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ”เขาหันมายิ้มให้กับคนข้าง ๆ ดีละเขารู้จุดอ่อนเธอแล้ว และรู้แล้วว่าคืนนี้จะทำยังไงให้ได้เข้าไปในห้องนอนนั่น เขาแกะกุ
“แต่ไม่ผิดที่หยงจะสงสัย”“ไม่เลยคุณไม่ผิด เป็นผมก็คงคิดแบบนั้น”“ก่อนหน้านั้นตัวพวกคุณแทบจะติดกันเป็นแฝดสยาม”“นั่นเพราะเธอช่วยในการผ่าตัดองค์ชายของบารามัสที่ถูกยิงเฉียดกะโหลกมา ผมกับศัลยแพทย์อีกสองคนต้องเฝ้าดูอาการอยู่เกือบสิบวัน ก็เลย…ไม่ค่อยได้กลับบ้าน”“วันนั้นคุณพาเธอมาที่ห้อง”“วันนั้นผมกับเธอต้องไปต้อนรับพระราชาของบารามัส ก็เลยแวะมาเอาสูทที่ห้อง เธอติดรถมาด้วยและลงรถมาเพราะบอกว่าอยากเข้าห้องน้ำ แต่นอกจากห้องน้ำแขกข้างนอกแล้ว ผมไม่ได้ให้เธอแตะต้องอะไรในห้องของเราเลยนะตันหยง”“องค์ชายที่เสด็จเยือนประเทศไทย ทำไมเกิดอุบัติเหตุ หรือว่า…”“ถูกลอบปลงพระชนม์ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเราคุณพ่อผมรับเรื่องต่อและประสานงานกับทางบารามัสแล้ว หน้าที่ผมก็จบแล้วตั้งแต่ช่วยองค์ชายให้พ้นวิกฤติผมก็ไม่มีธุระจะต้องทำงานกับอิงฟ้าอีก แต่เรื่องข่าวลือนั่น ผมเองก็พึ่งรู้หลังจากที่คุณหนีมาตันหยงคุณเชื่อผมได้ไหม”“คุณออกไปก่อนเถอะค่ะ”“หยง แต่ว่าผม…”“แค่ออกไปจากห้อง หยงแค่อยากจะคิดอะไรบางอย่าง ไม่ต้องกลัวว่าหยงจะหนีหยงรับปากจะทำงานให้คุณปู่กับคุณพ่อของคุณให้เสร็จ งานพึ่งเริ่มได้แค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์”“งั้น…
วิลล่าหรู พัทยาเหนือตะวันรีบขับรถตรงมาจากใจกลางกรุงเทพมาถึงพัทยาในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง เขาขับมาถึงวิลล่าส่วนตัวของคุณนายศิริขวัญที่สร้างเอาไว้เพื่อพักผ่อนโดยเฉพาะแต่พักหลัง ๆ กลับไม่ค่อยได้มีคนมาพักเพราะแต่ละคนมีภารกิจส่วนตัว“คุณหมอตะวัน”“ป้าแช่ม เงียบก่อน”“เอ่อ….”“แม่บอกผมแล้ว ตันหยงอยู่ไหน”“คุณหยงอยู่ที่ห้องค่ะ น่าจะนอนกลางวันเพราะเมื่อคืนนี้เห็นคุณท่านให้ทำงานจนดึกค่ะ”“คุณท่านคนไหนละ”“คุณ…คุณปู่ของคุณหมอที่มาเก๊าค่ะ”“หึ เอาเมียผมมาซ่อนแล้วยังจะใช้งานอีกนะ ร้ายกาจมาก ป้าไม่ต้องบอกเธอเดี๋ยวผมขึ้นไปหาเธอเอง”“ค่ะ ๆ”เขาเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ตันหยงนอนในห้องที่เขาเคยพักเมื่อมาอยู่ที่นี่ เป็นห้องที่มองเห็นทะเลและทิวทัศน์ของพัทยาเกือบทั้งหมด เวลากลางคืนจะสวยมากเพราะจะเห็นแสงไฟในเมืองอีกทั้งในทะเลก็มักจะมีเรือตกปลาหมึกหรือเรือสำราญที่จุดพลุอยู่ประจำ แต่ที่นี่เก็บเสียงหากไม่ออกไปนอกระเบียงก็จะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยตะวันเดินเข้าไป ตันหยงไม่ได้ล็อกประตู เธอเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ค่อยระวังตัวเท่าไหร่แต่นั่นคงเพราะตอนที่อยู่กับเขาเธอเองก็ไม่ค่อยจะล็อกประตู มีเพียงครั้งเดียวก็ตอนที่อิงฟ้าไป
ตะวันหยุดภาพเอาไว้พร้อมกับโยนปึกเอกสารมาวางให้ตรงหน้าทั้งคู่ที่ทำหน้าตาตกใจราวกับถูกหมายเรียกจากตำรวจ“นี่คือเอกสารการเข้าแจ้งความของคู่กรณีของคุณ แต่เขาช้ากว่าคุณไปนิดหน่อยเพราะคุณหนีกลับมาเมืองไทยก่อนหน้านั้นแล้ว และครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ในนั้นคือรูปก่อนหน้านั้นที่คุณ….เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ซึ่งผมเองก็แปลกใจว่าทำไมผมถึงกลายเป็นเหตุผลที่คุณจะกลับเมืองไทย”“ไม่นะคะแม่ เรื่องนี้อิง…อธิบายได้”“อธิบายอะไร แกจะอธิบายอะไร!! งามหน้าขนาดนี้ยังกล้ามาบอกว่าอยากแต่งงานกับตะวัน แกมัน….ทำไมละอิงฟ้า ทำไม!!”คุณนายรัศมีแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นบางอย่างในซองเอกสารที่ตะวันนำมาให้ หากว่าอิงฟ้ายอมถอยแต่แรก เขาคงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อให้เธอหยุดรุกรานเขา แต่นี่ถึงกับลามมายุ่งวุ่นวายถึงที่บ้านและคุณแม่ของเขา เรื่องนี้ทำให้ความอดทนของเขาขาดผึงลงในทันที“พวกคุณ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ถือว่าฉันให้เกียรติพวกคุณ จากนี้อย่าได้มาให้ฉันเห็นหน้าอีกและเครื่องเพชรนั่นก็ไม่ต้องเอามาคืนอีกแล้ว มันสกปรกเกินไปที่ฉันจะเอากลับมา ออกไปเถอะ”“คุณศิริขวัญคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของเด็ก ๆ เราเป็นผู้ใหญ่…”“คุณรัศมี คำนี้