“คุณพ่อครับ ตันหยงพึ่งจะเรียนจบเองนะครับ งานแต่งก็ยังอีกสี่เดือนกว่าจะจัด เรือนหอก็ยังตกแต่งอยู่”“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย มีหลานก่อนก็ได้นี่นาหรือว่าอาหยง กลัวว่าจะใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวยงั้นเหรอ ไอหยาไม่ต้องกลัวหรอกยังไงหลานสะใภ้ปู่ก็สวยอยู่แล้วละน่า”“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะคุณปู่ คือว่า….”“คุณปู่ครับ ผมรู้หน้าที่ดีน่า คุณปู่อยากได้หลานกี่คนก็มาบอกผมสิ ผมเป็นคนทำนะไปขอตันหยงทำไมกันแล้วก็พวกคุณปู่กับพ่อใช้งานเมียผมให้น้อย ๆ หน่อยสิครับพวกเราจะได้มีเวลาทำหลานให้เยอะ ๆ หน่อย นี่อะไรใช้งาน หยงอย่างกับพนักงานของบริษัท ดูสิผอมไปหมดแล้วเนี่ย ชุดต้องแก้อีกแล้ว”“ไอ้นี่มันขี้บ่นได้แม่จริง ๆ เลย”“คุณคะ พูดดี ๆ นั่นก็ลูกคุณเหมือนกันลองพูดใหม่สิว่าเหมือนใคร”“เหมือนผมเอง เหมือนผม ๆ ตกลงไหม”“โธ่พ่อ ต่อหน้าแม่ทีไรเป็นแบบนี้ทุกที”“นี่ แกหัดเรียนรู้เอาไว้บ้างก็ดี เชื่อเมียไว้ชีวิตจะสบาย”“งั้นเหรอครับพ่อ เพราะเมียจะทำแทนเราเหรอ”“ไม่ใช่ จะได้ตัดเรื่องน่าเบื่อ แกอยากนั่งฟังเมียบ่นทั้งวันงั้นเหรอ”ตะวันหันไปยิ้มให้พ่ออย่างรู้ใจกันพร้อมกับหันไปที่ตันหยงและแม่ของเขาที่กำลังจัดแจงอาหารว่างในวันนี้“ว่าแต่เรือนหอแก
ร้านอาหารชื่อดัง“แม่ครับผมโตแล้วนะครับ แค่จะมากินข้าวกับ…..”เสียงแผดจากปลายสายนั้นทำเอาหมอหนุ่ม “ตะวัน” ต้องรีบดึงมือถือออกมาให้ห่างจากหู แม่ของเขา “คุณนายศิริขวัญ” เธอไม่พอใจกับผู้หญิงคนใหม่ที่เขาควงอยู่ในตอนนี้ นางแบบชื่อดังและยังพ่วงตำแหน่งสาวที่หนุ่ม ๆ อยากควงด้วยมากที่สุด“แม่ครับ ผมเลยเวลานัดแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ”แม้ว่าเสียงแผดนั้นจะยังพูดไม่จบแต่เขาก็เลือกจะปิดเพื่อวางหูไปในทันทีเพราะเขาจำคำพูดเดิม ๆ ของมารดาที่ตักเตือนได้ นับตั้งแต่เขาควงผู้หญิงมาเป็นสิบคน แม่ของเขาไม่เคยพอใจใครเลยสักคน สุดท้ายด้วยหน้าที่การงานและเวลาทำงานของเขา จึงทำให้ผู้หญิงที่คบหาด้วยต้องเลิกรากันไป“รอนานไหมครับจูน”เขาเอ่ยทักเมื่อเห็นนางแบบสาวในชุดเดรสสั้นสีมะเหมี่ยวคอลึกและมีสร้อยเพชรที่เขาซื้อให้เธอเมื่อวันก่อนห้อยอยู่จนเด่นชัด ร่องอกที่เอิบอิ่มนั้นนูนออกมายั่วใจคนตรงหน้าจนแทบไม่อยากกินมื้อเย็นในตอนนี้แล้ว แต่อยากกินเธอแทน“ไม่นานหรอกค่ะ คนไข้เยอะเหรอคะวันนี้”“ไม่หรอกครับ รถติดนิดหน่อยน่ะเลยมาช้า”“จูนก็พยายามนัดที่ที่ใกล้กับโรงพยาบาลของคุณมากที่สุดแล้วนะคะเนี่ย ช่างเถอะค่ะ สั่งอาหารกันดีกว่า”“สร้
“ดีมาก บัญชีเดิมนะฉันจะให้เลขาโอนให้เธอเดี๋ยวนี้ หาทางออกมาอย่าให้ลูกชายฉันจับได้ละ”“ได้ค่ะ เขาออกไปแล้วค่ะ”“ดีมาก เอาไว้ครั้งหน้าจะเรียกใช้เธอใหม่”“ขอบคุณค่ะคุณนายศิริขวัญ”ตันหยงถอดชุดและเก็บคืนพร้อมกับถอดวิกที่ใส่ออก เธอเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมสาขาคอมพิวเตอร์ที่มีความสามารถด้านการเขียนโปรแกรมและแก้ไขไวรัสให้กับบริษัทใหญ่ ๆ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอเป็นเพียงนักศึกษาปีสามที่ยังไม่จบเท่านั้น งานที่เธอรับทำทั้งหมดล้วนนำไปจ่ายค่าเทอมที่แสนแพงของมหาวิทยาลัยเพราะสองปีสุดท้ายค่าใช้จ่ายเธอจะเพิ่มมากขึ้นเท่าตัว“ตันหยง เรียบร้อยไหม”“พี่ต้น เรียบร้อยแล้วค่ะขอบคุณนะคะที่ให้ยืมชุด หยงขอตัวกลับก่อนนะคะ”“วุ่นวายเลยสินะ สู้ ๆ ละว่าง ๆ ก็มารับจ๊อบเป็นสาวเสิร์ฟอีกนะ”“โดนตบเหมือนวันนี้ก็ไม่ไหวนะ น้องก็เจ็บเป็นเหอะ”“ฮ่า ๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะโหดขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่านางแบบดังจะมีด้านมืดแบบนี้ด้วยเหมือนกัน ว่าแต่จะไม่เอาเรื่องเธอจริง ๆ เหรอ คุณหมอตะวันบอกพี่เอาไว้แล้วว่าถ้าอยากจะแจ้งความก็ให้พี่ช่วย”“ไม่ละค่ะพี่ต้น เสียเวลาเปล่า ๆ เรื่องก็จบแล้วนี่คะ หยงกลับก่อนนะคะ”“โอเค งั้นก็กลับดี ๆ ละ”ตันหยงเ
“พอแค่นี้เหอะ แฮกระบบแล้วลบทั้งหมดซะ เอาแค่นี้พอ ค่าตบฉันไม่ได้แพงขนาดนั้น”“นับว่านางยังโชคดีที่เจอตันหยงของเรา ถ้าเป็นฉันนะยัยนี่ไม่ได้เกิดอีกแน่”“ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง เหลือทางรอดให้เธอบ้างเถอะ”“โอเค ตามนั้น”ตันหยงเริ่มแฮกเข้าระบบของกล้องวงจรปิดและลบภาพของนางแบบสาวตั้งแต่เมื่อคืนนี้จนกระทั่งเข้าห้องไปกับนายทุนออกจนหมด แคทที่นั่งดูอยู่ได้แต่ส่ายหน้าเสียดาย“เฮ้อ…แกจะใจดีไปหรือเปล่านะ”“ไม่หรอก แกคิดว่าฉันจะใจดีแบบนั้นเลยเหรอ ฉันสำรองไฟล์เอาไว้อีกที่หนึ่งแล้ว เอาไว้วันไหนเธอแว้งกัดขึ้นมา วันนั้นฉันจะไม่ใจอ่อนอีก”“ต้องแบบนี้สิถึงจะเป็นตันหยงของแท้ ว่าแต่…คุณนายคนนั้นคงหวงลูกชายมากเลยนะถึงได้ทำถึงขนาดนี้”“แกก็เห็นเบื้องหลังแล้วนี่ ถ้าแกเป็นแม่ของเขาแกจะไม่กันผู้หญิงแบบนั้นออกจากชีวิตลูกแกเหรอ”“ก็…นะ ที่จริงน่าจะให้เขาเห็นธาตุแท้เธอเองสิจะได้ตัดสินใจได้ว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้ คนเป็นแม่ก็ไม่น่าจะยุ่งกับชีวิตลูกชายขนาดนั้นป่าววะแก”“พูดยาก คนรวยมักจะทำอะไรที่เราไม่เข้าใจเสมอแหละ”“นั่นสินะ เอาละเราจะเอาระบบแฮกเกอร์ของมายแองเจิลนี่ออกจากที่นี่เลยไหม”“ไม่ต้อง ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง เ
"เอาละ ในเมื่อรู้จักกันแล้ว แผนกของเราส่วนใหญ่ก็จะเป็นระบบที่ส่งผลตรวจไปที่ห้องแล็บระบบที่จัดส่งนี้ต้องใช้ระบบคอมพิวเตอร์นำทาง แต่ละครั้งคุณหมอจะส่งหลอดที่ต้องตรวจมาที่ท่อนี้และกดส่งชั้นที่ต้องตรวจสอบ“อี๊ หมายถึง…”ส้มถึงกับอุทานออกมาในทันที วิชุดานึกเอาไว้แล้วว่าเธอน่าจะเป็นคนที่เรื่องเยอะที่สุดแต่เธอก็พยายามเก็บอารมณ์เอาไว้มากที่สุดเพราะเธอเป็นผู้ใหญ่“ใช่ อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ มีทั้งเลือด ปัสสาวะ อุจจาระของคนไข้ ทุกอย่าง หน้าที่ของพวกเธอคือดูแลระบบพวกนี้ให้ทำงานให้เป็นปกติ ไม่อย่างนั้น”“อย่าบอกนะคะว่า….เราต้องถือพวกนั้นไปส่งน่ะ”“ก็ดูแลให้เครื่องทำงานตามปกติก็แล้วกัน เอาละวันแรกก็ไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวจะพาไปรู้จักกับคนในแผนกทั้งหมด”“รวมถึงคุณหมอด้วยไหมคะ”วิชุดาข่มใจครั้งแล้วครั้งเล่ากับความอยากรู้อยากเห็นของนักศึกษาคนนี้ เธอไม่ตอบแต่เดินนำทุกคนออกมาเพื่อแนะนำแต่ละคนให้รู้จัก“นี่พี่ขวัญ พี่อ้อม พยาบาลประจำเค้าน์เตอร์กะนี้ ยังมีอีกสองคนที่จะมาสลับเอาไว้พวกเธอมาเข้ากะแล้วค่อยแนะนำอีกที”“สวัสดีค่ะพี่อ้อม พี่ขวัญ”“สวัสดีค่ะทุกคน”“คุณหมอประจำในแผนกเรามีสามท่าน หมอชลดา หมอนิรุตน์ แล
ออยรู้ดีว่าตันหยงเก่งเรื่องระบบคอมพิวเตอร์เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยให้ตันหยงช่วยกู้ไฟล์ข้อมูลที่พยาบาลเผลอลบกลับมาได้จนหมด แต่ตันหยงบอกให้เธอเก็บเป็นความลับเพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับเพื่อน ๆ ที่ฝึกงานด้วยกัน โดยเฉพาะส้ม“พี่ออย นี่คอมพิวเตอร์ของใครคะ”เธอถามเพราะเธอไม่เคยเข้ามาในห้องนี้มาก่อน เป็นห้องทำงานส่วนตัวที่ดูหรูหรามากกว่าห้องของคุณหมอคนอื่น ๆ และอยู่ด้านในสุด“ห้องคุณหมอตะวัน คอมคุณหมอมีปัญหาตั้งแต่เมื่อคืน ทีนี้ปัญหามันคือข้อมูลคนไข้อยู่ในนี้ถูกลบออกไปหมดเหมือนโดนไวรัสน่ะ แล้วถ้าจะให้พวกพี่ต้องมานั่งคีย์ข้อมูลทีละคน คงใช้เวลาเกือบสองปีละมั้ง”“รายชื่อคนไข้ มีเยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ”“ก็มากอยู่ หมอตะวันเป็นหมอที่เก่ง ตอนนี้เขามีสอนที่มหาวิทยาลัยเป็นอาจารย์พิเศษ ยังไม่กลับเข้ามา ถ้าเขารู้ว่าคอมมีปัญหาละก็….เฮ้อ…คอพี่ขาดแน่”“เดี๋ยวหยงลองดูให้นะคะ…ไหนดูซิว่าใครกล้ามายุ่งกับคอมของพ่อตัวร้าย”“หืม พ่อตัวร้ายเลยเหรอ หยงกับหมอไม่เคยพบกันนี่”“วันแรกไงคะ คุณหมอตวาดส้มจนหน้าหงายจนทุกคนขยาดเลยละค่ะ”“อ๋อ วันนั้นนั่นเองที่จริงวันนั้นคุณหมออารมณ์เสียมาก่อนน่ะ เพราะ….เรื่องในข่าว”“ข่าว..พี่ออ
ทุกคนแยกย้ายเข้าไปพักในห้องของตัวเอง คืนนี้พวกเขาดื่มหนักกันมาก แม้แต่ตันหยงเองก็ถูกพี่ ๆคะยั้นคะยอให้ดื่ม ซึ่งเธอคออ่อนมากดื่มแค่สองแก้วก็เดินตาเบลอแล้ว“ห้อง หนึ่ง…หนึ่ง…สอง….สาม อยู่นี่เอง”เธอมองเลขห้องและเห็นว่าประตูไม่ได้ปิดไว้ เธอรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยแต่คิดว่าโรงแรมระดับนี้คงไม่มีอะไร เธอคงลืมปิดให้สนิทตอนออกไป ตันหยงเปิดประตูเข้าไปและปิดล็อกทันที“ห้องทำไมดูแปลก ๆ ไปกว่าเดิมละเนี่ย”เธอเดินไปเปิดม่านดู แต่ข้างนอกนั้นมืดสนิท เห็นเพียงแสงไฟบางดวงที่ชายหาดด้านล่างและสระว่ายน้ำในโรงแรมเท่านั้น เธอนั่งมองดูทิวทัศน์ที่ไม่ต่างกับตอนเข้ามาเท่าไหร่จนไม่ได้สังเกตเสียงน้ำในห้องน้ำ เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมา ตันหยงยังคงนั่งเหม่ออยู่ที่เดิม“นั่นใครน่ะ”“หืม…ใคร ทำไม”ตันหยงนั่งอยู่ในความมืด เสียงที่ทักเธอเป็นเสียงผู้ชาย ตอนนี้เธอเริ่มเมาและแยกไม่ออกว่ากำลังฝันหรือว่าเป็นเรื่องจริง สาวน้อยเดินโซเซเข้ามาจนคนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำรู้สึกสยอง นี่เขาโดนผีหลอกงั้นเหรอ“หืม ว่าไง ใครมีปัญหา”“คุณ…นี่คุณเมาแล้ว…”“เมา ใครเมา ฉันไม่เมา ยังดื่มได้อีก มา ๆๆ ดื่ม ๆ เหล้ายังเหลืออีกเยอะเลยพี่ออย สั่งเหล้
ตันหยงรีบลุกขึ้นจากเตียงในทันทีด้วยความตกใจ เธอรู้สึกว่าขาไม่มีแรงแม้แต่จะยืนและตกใจมากกว่านั้นเมื่อมีของเหลวบางอย่างไหลออกมาจากช่องคลอดของเธอ“นี่มัน….”เธอพยายามดันตัวให้ลุกขึ้นและเริ่มสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและค่อย ๆ พยุงตัวออกไปที่หน้าห้องโดยไม่หันกลับไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงเลยเมื่อมองลอดตาแมวออกไปพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอก เธอรีบเปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็วและมองหาห้องของตัวเอง เธอรีบเปิดประตูและเข้าไปในห้องและลงกลอนแน่นหนาพร้อมกับพาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงไปที่เตียงพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น“ไอ้บ้า ไอ้คนเลว…..”แต่เธอก็จะโทษเขาไม่ได้ เมื่อคืนนี้เป็นเธอที่เข้าห้องผิดไปหาเขาเอง ความทรงจำบางอย่างเริ่มผุดขึ้นมา ก่อนหน้านั้นเป็นเขาที่เริ่มก่อน แต่พอจบรอบแรกไปแล้ว“อ๊าา….อื้มมม”“อะไรกัน คุณยังไหวงั้นเหรอ”“ไหวสิ คุณจะหยุดแล้วเหรอไหนบอกว่าจะทำให้มีความสุขไงละ อ๊ะ อื้ออ…”ลิ้นของเขาพุ่งไปจัดการหน้าอกอวบทันทีที่เธอกล่าวท้าทาย ตันหยงจำได้เช่นกันว่าเธอเป็นคนท้าทายเขาและยังเป็นคนขึ้นขย่มบนตัวคุณหมอหนุ่มเองด้วยในรอบสุดท้ายก่อนที่ทั้งคู่จะหมดแรงและนอนหลับไป เธอยังสั่งให้เขากอดเธอเอาไว้ในตอน
“คุณพ่อครับ ตันหยงพึ่งจะเรียนจบเองนะครับ งานแต่งก็ยังอีกสี่เดือนกว่าจะจัด เรือนหอก็ยังตกแต่งอยู่”“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย มีหลานก่อนก็ได้นี่นาหรือว่าอาหยง กลัวว่าจะใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวยงั้นเหรอ ไอหยาไม่ต้องกลัวหรอกยังไงหลานสะใภ้ปู่ก็สวยอยู่แล้วละน่า”“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะคุณปู่ คือว่า….”“คุณปู่ครับ ผมรู้หน้าที่ดีน่า คุณปู่อยากได้หลานกี่คนก็มาบอกผมสิ ผมเป็นคนทำนะไปขอตันหยงทำไมกันแล้วก็พวกคุณปู่กับพ่อใช้งานเมียผมให้น้อย ๆ หน่อยสิครับพวกเราจะได้มีเวลาทำหลานให้เยอะ ๆ หน่อย นี่อะไรใช้งาน หยงอย่างกับพนักงานของบริษัท ดูสิผอมไปหมดแล้วเนี่ย ชุดต้องแก้อีกแล้ว”“ไอ้นี่มันขี้บ่นได้แม่จริง ๆ เลย”“คุณคะ พูดดี ๆ นั่นก็ลูกคุณเหมือนกันลองพูดใหม่สิว่าเหมือนใคร”“เหมือนผมเอง เหมือนผม ๆ ตกลงไหม”“โธ่พ่อ ต่อหน้าแม่ทีไรเป็นแบบนี้ทุกที”“นี่ แกหัดเรียนรู้เอาไว้บ้างก็ดี เชื่อเมียไว้ชีวิตจะสบาย”“งั้นเหรอครับพ่อ เพราะเมียจะทำแทนเราเหรอ”“ไม่ใช่ จะได้ตัดเรื่องน่าเบื่อ แกอยากนั่งฟังเมียบ่นทั้งวันงั้นเหรอ”ตะวันหันไปยิ้มให้พ่ออย่างรู้ใจกันพร้อมกับหันไปที่ตันหยงและแม่ของเขาที่กำลังจัดแจงอาหารว่างในวันนี้“ว่าแต่เรือนหอแก
ตันหยงเบียดบั้นท้ายบดกับกลางลำตัวของคู่หมั้นหนุ่มเมื่อเขาเริ่มจัดการกับกางเกงในลูกไม้สีขาวชิ้นสุดท้ายและฝังจมูกไปที่บั้นท้ายของเธอ“อื้อ…หมอ ทำอะไร”“ยืนดี ๆ สิ แอ่นตัวหน่อย หอมมากเลย ตันหยง”เขาใช้เวลาสำรวจกลีบคู่งามจากด้านหลังซึ่งปกติไม่เคยทำ แต่วันนี้เขาเห็นว่าเธอตื่นเต้นกับบรรยากาศใหม่ ๆ บนเรือ เลยอยากทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนเพื่อเพิ่มความตื่นเต้น“อ๊าา หมอ อย่าเลียแบบนั้นมันเสียว…อร๊อยย อ๊าา ทนไม่ไหวแล้ว ที่รักคะ”“หวานมาก ดูน้ำนี่สิ ตันหยง คุณชอบแบบนี้เองเหรอที่รัก”“อ๊าาา เร็วเข้า หยงต้องการมัน เอาเข้ามาเร็ว ๆ ที่รักคะได้โปรด”“ขอเลียอีกหน่อย”“อ๊าาาา หมอ…..อย่าเล่นแบบนี้ อ๊าาา”“ไม่เล่นแล้วก็ได้ ผมก็ไม่ไหวแล้ว”เขาเริ่มสอดใส่จากด้านหลังทันที ตันหยงแอ่นรับเขาได้ถูกจังหวะ เขาจึงสอดกายเข้าไปโดยง่ายมือของเธอดันที่กระจกและส่งเสียงร้องที่เร้าอารมณ์มากกว่าทุกครั้ง เขาคิดถูกแล้วที่พาเธอออกมาข้างนอกบ้าง อย่างน้อยเธอก็ยอมให้เขาทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนอย่างว่าง่าย“หมอคะ อ๊าาา อื้อ….”ลิ้นหนาเอื้อมไปทักทายเธออีกครั้ง ตันหยงหันมารับพร้อมกับกอดรอบคอของเขาเอาไว้แน่นเพราะเธอต้องเอี้ยวตัวกลับ
“ก็…หยงก็รู้นี่ เราเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้าง คืนนี้พักที่นี่นะ”“แต่ว่าคุณไม่บอกหยงสักคำว่าเราจะค้าง หยงไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”“ผมเตรียมมาให้หมดแล้ว”“คุณทำแบบนี้อีกแล้วนะคะ”“เอาน่า โปรแกรมนี้ผมจัดเตรียมเพื่อคุณเลยนะ ไม่ต้องห่วงงานของคุณพ่อหรอก ผมลางานให้คุณแล้วบอกว่าคุณเองก็ต้องพักผ่อนสายตาบ้าง”“ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ หยงไม่ได้อยากจะมาสักหน่อย”“ผมไม่อยากให้คุณหักโหมมากเกินไป ยังไงคุณก็ยังเป็นเด็กมหาลัยอยู่นะ”“แต่คุณก็น่าจะบอกหยงก่อนนี่คะ”“โกรธเหรอ”เขาเดินมายืนซ้อนด้านหลังของเธอและกอดตันหยงที่จับราวระเบียงเรือเอาไว้ เธอพึ่งรู้ตัวว่าเรือจอดแล้ว“หมอคะ อย่าทำรุ่มร่ามสิคะคนเยอะแยะ”“นี่เรือส่วนตัว กลัวอะไรถึงมีคนก็อยู่เรือลำอื่นต้องสนด้วยเหรอ”“หมอคะ นี่คุณวางแผนอะไรอยู่กันแน่คะ”ตันหยงหันมา ในเมื่อหนีไม่ได้ก็เผชิญหน้าไปเลย เขาบอกเองว่านี่เรือส่วนตัว ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่าที่นี่มีเพียงแค่พวกเขากับคนขับเรือ แต่เมื่อครู่ตันหยงเห็นว่ามีเรือเล็กมารับคนขับกลับไปแล้ว“ผมไม่พาคุณมาขายหรอก หิวหรือยังไปกินข้าวกัน”“ค่ะ”ตะวันพาเธอเดินมาที่ด้านในที่มีโต๊ะอาหารวางอยู่ อาหารเย็นเตรียมเอาไว้สำหร
เขายกน้องชายที่ยังแข็งแกร่งอยู่ในมือให้เธอดู ตันหยงพลิกตัวหันไปคร่อมบนตัวเขาเอาไว้และเริ่มใช้ลิ้นกับปลายยอดอกสีเข้มตรงหน้า เธอเองก็ไม่ปิดบังความคิดถึงเอาไว้แล้วเช่นกัน“อาา หยง อย่าเร่งสิ ผมจะทนไม่ไหว อาจจะเผลอทำรุนแรง…”“คิดว่าแรงได้คนเดียวงั้นเหรอคะ หมอคะหยงคิดถึงหมอนะคะ”“ยอมสารภาพมาแล้วเหรอเด็กดื้อ กว่าจะพูดออกมาต้องรอให้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ”“ก็หยงกลัวว่าคุณ….”“ผมที่คุณเคยเจอครั้งแรกกับตอนนี้คนละคนกันแล้วนะ ไม่เชื่อจะพิสูจน์ให้ดู”“อ๊ะ อย่าค่ะ หยงขออยู่ข้างบนบ้าง อ๊าา หมอ มัน…แน่น จุก อ๊าาา หมอ!! เสียว อร๊ายยย”หยงเริ่มขยับเอวเล็ก ๆ แต่เซ็กซี่จนตะวันเริ่มหน้าแดงก่ำเพราะทนไม่ไหวกับการยั่วยวนแบบนี้ไม่ได้ เขาแพ้เธอทุกครั้งกับท่านี้ และมักจะทนได้ไม่นานเพราะมันทั้งเสียวและเร้าอารมณ์เป็นที่สุด “หยง โน้มลงมาหน่อย อยากกินนม”“อ๊าา ดูดแรงกว่านี้หน่อยค่ะ อ๊าา นั่นแหละที่รัก อ๊าา เด้งรับหน่อย อื้อ…ไม่ไหว จะแตก หมอคะ อ๊าา”“หยง…ตันหยง เมียจ๋า อาา…..เสียวมาก พอก่อน ท่านี้ไม่ไหว หันหลังไป”“แต่ว่า…หยงอยากมองหน้าหมอ”“แต่ผมจะทนไม่ไหว ขอท่านี้ก่อน คิดถึง”“หมอบ้า!!”“ทำไม ท่าหมามันเร่งอารมณ์คุณสิ
ตะวันวิ่งเข้ามาในห้องเพราะเธอไม่ได้ล็อกประตูเพราะนี่ยังไม่ห้าโมงแต่ว่าข้างนอกเกิดพายุฝนฟ้าคะนองเขาตัวเปียกเพราะรีบวิ่งลงจากรถและวิ่งเข้ามาในบ้านนึกเอาไว้แล้วว่าเธอคงจะกลัวแต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ ร่างบางโผเข้าหาเขาทันที ตัวเธอสั่นเป็นลูกนกที่ตกจากรังหาแม่ไม่เจอ เขาไม่ควรปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแบบนี้เลย“หยง ผมมาแล้วไม่ต้องกลัวนะ”“ฮือ…คุณไปไหนมา กรี๊ด!! ฟ้า…ฟ้าผ่าอีกแล้ว”เสียงฟ้าผ่าทำให้เธอกรีดร้องอีกครั้ง เธอกอดเขาเอาไว้แน่น หัวใจเธอเต้นแรงจนเขากลัวว่าเธอจะช็อกเพราะความตื่นกลัว เธอในตอนนี้เหมือนกับเป็นโรค แพนิกจนเขาต้องกอดเธอเอาไว้แน่นพร้อมกับลูบหลังเธอพลางปลอบ“ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะหยง ได้ยินผมไหมพยักหน้าให้ผมหน่อย”เธอทำตามที่เขาบอกแต่ตัวยังสั่นอยู่จนเขาไม่ค่อยวางใจ ภาพที่เขาวิ่งเข้ามาเห็นคือเธอซุกตัวกอดเข่าอยู่มุมห้องและกรีดร้องจนน่าสงสาร เขาจะกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วแต่ว่างานยังไม่เสร็จก็เลยต้องมาในวันนี้ “หยงกลัว กรี๊ด!!!”“หยง ผมอยู่นี่มองหน้าผมเอาไว้ มองสิหยงอย่าหลับตา ตั้งสติก่อนหายใจเข้าลึก ๆ เชื่อผม ผมช่วยคุณได้”เขาเอามือปิดที่หูของเธอ ตันหยงค่อ
“แต่นั่งแบบนี้มันอึดอัด ขยับไปนั่งตรงโน้น”“แต่ผมอยากนั่งใกล้ ๆ คุณนี่ จะได้แกะกุ้งให้คุณด้วย”“เอาแต่ใจไม่เปลี่ยน”“ใครใช้ให้คุณมีเสน่ห์เกินไปละ ผมถึงได้คลั่งรักคุณขนาดนี้ ช่วยไม่ได้ละนะ”“ปากเปราะ”“พูดจริง ๆ ไม่เชื่อเหรอลองชิมก็ได้นะ”“อาหารมาแล้วครับ”เสียงของบริกรที่เคาะประตูทำเอาอารมณ์ของตะวันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที “กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว”ตันหยงขยับออกมาและรอให้บริกรนำอาหารที่เขาสั่งวางบนโต๊ะจนหมดและขอตัวออกไป ปล่อยให้ทั้งคู่ได้มีเวลาดื่มด่ำกับบรรยากาศพระอาทิตย์ตกด้วยกัน“ที่จริงห้องที่คุณพักอยู่ตอนนี้ก็เห็นพระอาทิตย์ตกดินเหมือนกันนะ คุณไม่เคยดูเหรอ”“ไม่ค่ะ หยงปิดม่านไว้ตลอดเลย”“ทำไมละคงไม่คิดว่าจะมีใครส่องคุณจากกลางทะเลหรอกมั้ง คุณไม่รู้เหรอว่าที่วิลล่านั่นมีอุปกรณ์ช่วยตรวจจับการสอดส่องจากข้างนอก”“รู้สิคะ แค่ไม่อยากให้สมาธิว่อกแว่กเท่านั้น แล้วก็กลางคืน….”“คุณกลัวผีเหรอ”“คุณหมอคะ อย่ามาล้อเล่น”“ให้ตายสิ เรื่องจริงเหรอ”“กินข้าวสิคะ ไหนบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ”เขาหันมายิ้มให้กับคนข้าง ๆ ดีละเขารู้จุดอ่อนเธอแล้ว และรู้แล้วว่าคืนนี้จะทำยังไงให้ได้เข้าไปในห้องนอนนั่น เขาแกะกุ
“แต่ไม่ผิดที่หยงจะสงสัย”“ไม่เลยคุณไม่ผิด เป็นผมก็คงคิดแบบนั้น”“ก่อนหน้านั้นตัวพวกคุณแทบจะติดกันเป็นแฝดสยาม”“นั่นเพราะเธอช่วยในการผ่าตัดองค์ชายของบารามัสที่ถูกยิงเฉียดกะโหลกมา ผมกับศัลยแพทย์อีกสองคนต้องเฝ้าดูอาการอยู่เกือบสิบวัน ก็เลย…ไม่ค่อยได้กลับบ้าน”“วันนั้นคุณพาเธอมาที่ห้อง”“วันนั้นผมกับเธอต้องไปต้อนรับพระราชาของบารามัส ก็เลยแวะมาเอาสูทที่ห้อง เธอติดรถมาด้วยและลงรถมาเพราะบอกว่าอยากเข้าห้องน้ำ แต่นอกจากห้องน้ำแขกข้างนอกแล้ว ผมไม่ได้ให้เธอแตะต้องอะไรในห้องของเราเลยนะตันหยง”“องค์ชายที่เสด็จเยือนประเทศไทย ทำไมเกิดอุบัติเหตุ หรือว่า…”“ถูกลอบปลงพระชนม์ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเราคุณพ่อผมรับเรื่องต่อและประสานงานกับทางบารามัสแล้ว หน้าที่ผมก็จบแล้วตั้งแต่ช่วยองค์ชายให้พ้นวิกฤติผมก็ไม่มีธุระจะต้องทำงานกับอิงฟ้าอีก แต่เรื่องข่าวลือนั่น ผมเองก็พึ่งรู้หลังจากที่คุณหนีมาตันหยงคุณเชื่อผมได้ไหม”“คุณออกไปก่อนเถอะค่ะ”“หยง แต่ว่าผม…”“แค่ออกไปจากห้อง หยงแค่อยากจะคิดอะไรบางอย่าง ไม่ต้องกลัวว่าหยงจะหนีหยงรับปากจะทำงานให้คุณปู่กับคุณพ่อของคุณให้เสร็จ งานพึ่งเริ่มได้แค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์”“งั้น…
วิลล่าหรู พัทยาเหนือตะวันรีบขับรถตรงมาจากใจกลางกรุงเทพมาถึงพัทยาในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง เขาขับมาถึงวิลล่าส่วนตัวของคุณนายศิริขวัญที่สร้างเอาไว้เพื่อพักผ่อนโดยเฉพาะแต่พักหลัง ๆ กลับไม่ค่อยได้มีคนมาพักเพราะแต่ละคนมีภารกิจส่วนตัว“คุณหมอตะวัน”“ป้าแช่ม เงียบก่อน”“เอ่อ….”“แม่บอกผมแล้ว ตันหยงอยู่ไหน”“คุณหยงอยู่ที่ห้องค่ะ น่าจะนอนกลางวันเพราะเมื่อคืนนี้เห็นคุณท่านให้ทำงานจนดึกค่ะ”“คุณท่านคนไหนละ”“คุณ…คุณปู่ของคุณหมอที่มาเก๊าค่ะ”“หึ เอาเมียผมมาซ่อนแล้วยังจะใช้งานอีกนะ ร้ายกาจมาก ป้าไม่ต้องบอกเธอเดี๋ยวผมขึ้นไปหาเธอเอง”“ค่ะ ๆ”เขาเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ตันหยงนอนในห้องที่เขาเคยพักเมื่อมาอยู่ที่นี่ เป็นห้องที่มองเห็นทะเลและทิวทัศน์ของพัทยาเกือบทั้งหมด เวลากลางคืนจะสวยมากเพราะจะเห็นแสงไฟในเมืองอีกทั้งในทะเลก็มักจะมีเรือตกปลาหมึกหรือเรือสำราญที่จุดพลุอยู่ประจำ แต่ที่นี่เก็บเสียงหากไม่ออกไปนอกระเบียงก็จะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยตะวันเดินเข้าไป ตันหยงไม่ได้ล็อกประตู เธอเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ค่อยระวังตัวเท่าไหร่แต่นั่นคงเพราะตอนที่อยู่กับเขาเธอเองก็ไม่ค่อยจะล็อกประตู มีเพียงครั้งเดียวก็ตอนที่อิงฟ้าไป
ตะวันหยุดภาพเอาไว้พร้อมกับโยนปึกเอกสารมาวางให้ตรงหน้าทั้งคู่ที่ทำหน้าตาตกใจราวกับถูกหมายเรียกจากตำรวจ“นี่คือเอกสารการเข้าแจ้งความของคู่กรณีของคุณ แต่เขาช้ากว่าคุณไปนิดหน่อยเพราะคุณหนีกลับมาเมืองไทยก่อนหน้านั้นแล้ว และครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ในนั้นคือรูปก่อนหน้านั้นที่คุณ….เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ซึ่งผมเองก็แปลกใจว่าทำไมผมถึงกลายเป็นเหตุผลที่คุณจะกลับเมืองไทย”“ไม่นะคะแม่ เรื่องนี้อิง…อธิบายได้”“อธิบายอะไร แกจะอธิบายอะไร!! งามหน้าขนาดนี้ยังกล้ามาบอกว่าอยากแต่งงานกับตะวัน แกมัน….ทำไมละอิงฟ้า ทำไม!!”คุณนายรัศมีแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นบางอย่างในซองเอกสารที่ตะวันนำมาให้ หากว่าอิงฟ้ายอมถอยแต่แรก เขาคงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อให้เธอหยุดรุกรานเขา แต่นี่ถึงกับลามมายุ่งวุ่นวายถึงที่บ้านและคุณแม่ของเขา เรื่องนี้ทำให้ความอดทนของเขาขาดผึงลงในทันที“พวกคุณ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ถือว่าฉันให้เกียรติพวกคุณ จากนี้อย่าได้มาให้ฉันเห็นหน้าอีกและเครื่องเพชรนั่นก็ไม่ต้องเอามาคืนอีกแล้ว มันสกปรกเกินไปที่ฉันจะเอากลับมา ออกไปเถอะ”“คุณศิริขวัญคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของเด็ก ๆ เราเป็นผู้ใหญ่…”“คุณรัศมี คำนี้