ร้านอาหารชื่อดัง
“แม่ครับผมโตแล้วนะครับ แค่จะมากินข้าวกับ…..”
เสียงแผดจากปลายสายนั้นทำเอาหมอหนุ่ม “ตะวัน” ต้องรีบดึงมือถือออกมาให้ห่างจากหู แม่ของเขา “คุณนายศิริขวัญ” เธอไม่พอใจกับผู้หญิงคนใหม่ที่เขาควงอยู่ในตอนนี้ นางแบบชื่อดังและยังพ่วงตำแหน่งสาวที่หนุ่ม ๆ อยากควงด้วยมากที่สุด
“แม่ครับ ผมเลยเวลานัดแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ”
แม้ว่าเสียงแผดนั้นจะยังพูดไม่จบแต่เขาก็เลือกจะปิดเพื่อวางหูไปในทันทีเพราะเขาจำคำพูดเดิม ๆ ของมารดาที่ตักเตือนได้ นับตั้งแต่เขาควงผู้หญิงมาเป็นสิบคน แม่ของเขาไม่เคยพอใจใครเลยสักคน สุดท้ายด้วยหน้าที่การงานและเวลาทำงานของเขา จึงทำให้ผู้หญิงที่คบหาด้วยต้องเลิกรากันไป
“รอนานไหมครับจูน”
เขาเอ่ยทักเมื่อเห็นนางแบบสาวในชุดเดรสสั้นสีมะเหมี่ยวคอลึกและมีสร้อยเพชรที่เขาซื้อให้เธอเมื่อวันก่อนห้อยอยู่จนเด่นชัด ร่องอกที่เอิบอิ่มนั้นนูนออกมายั่วใจคนตรงหน้าจนแทบไม่อยากกินมื้อเย็นในตอนนี้แล้ว แต่อยากกินเธอแทน
“ไม่นานหรอกค่ะ คนไข้เยอะเหรอคะวันนี้”
“ไม่หรอกครับ รถติดนิดหน่อยน่ะเลยมาช้า”
“จูนก็พยายามนัดที่ที่ใกล้กับโรงพยาบาลของคุณมากที่สุดแล้วนะคะเนี่ย ช่างเถอะค่ะ สั่งอาหารกันดีกว่า”
“สร้อยนั่นเหมาะกับคุณมากเลยนะ ใส่แล้วสวยมาก”
“เหรอคะ จูนตั้งใจใส่มาเอาใจคุณ ดีใจที่คุณสังเกตเห็น”
เธอขยับสร้อยนั้นตั้งใจให้มันไปกระทบเนินอกอวบนั้น หมอหนุ่มเมื่อเห็นจึงหรี่ตามองและยิ้มอย่างพอใจ ในตอนนี้เริ่มอยากหิ้วอย่างอื่นไปกินห้องพักหรูด้านบนแทนการกินข้าวอยู่ตรงนี้เสียแล้ว
“หรือว่าเราจะเปลี่ยนสถานที่ "กิน" ข้าวเย็นกันดี"
เขาย้ำคำนี้เพื่อให้เธอรับรู้สัญญาณของเขาทันที ทั้งคู่มองหน้ากันเมื่อเขาดึงมือเธอขึ้นมาจะหอมแต่กลับชนแก้วที่พนักงานเสิร์ฟกำลังจะนำมาวางจนน้ำในแก้วนั้นหกใส่เสื้อของนางแบบสาว
“อะไรเนี่ย!!”
จูนโวยวายขึ้นเมื่อน้ำเย็นในแก้วนั้นราดใส่เธอจนหมดแก้วและเริ่มหันไปเอาเรื่องกับพนักงานเสิร์ฟคนนั้นทันที
“กล้าดียังไงเทน้ำใส่ฉัน”
“ขอโทษค่ะคุณผู้หญิง แต่ว่าดิฉันเพียงแค่จะนำน้ำมาเสิร์ฟ แต่มือของพวกคุณ…”
“ยังแก้ตัวอีกน่าเกลียดจริง ไปเรียกผู้จัดการเธอมา!!”
“ขอโทษค่ะ”
คุณหมอหันไปมองหน้าหญิงสาวที่พึ่งจะขอโทษและหาผ้ามาเช็ดให้กับคนตรงหน้าเขา ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเพียงพนักงานฝึกหัดและเป็นเด็กนักศึกษาเท่านั้น
“ช่างเถอะจูน ขึ้นไปเปลี่ยนบนห้องก็ได้ แค่น้ำเปล่าเอง”
“แค่น้ำเปล่า!! ตะวันคะ แค่น้ำเปล่างั้นเหรอคะ จูนเป็นนางแบบชื่อดัง ชุดนี้ราคาตั้งเท่าไหร่ ผมที่ทำมาวันนี้แพงกว่าค่าแรงเธอสามเดือนอีกมั้ง ไปเรียกผู้จัดการเธอมาวันนี้ฉันจะจัดการเธอให้ได้”
“จูน ไม่เอาน่า อย่าทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่เลย นี่ก็แค่....”
“ตะวันคะ!! จูนโดนราดน้ำใส่นะคะ คุณเข้าข้างคนอื่นงั้นเหรอคะ จูนเป็น….”
“ขอโทษจริง ๆ ค่ะคุณผู้หญิง นี่ผ้าสะอาดค่ะเช็ดก่อน…”
“เพี๊ยะ!!”
“จูน!!”
มือขาวนั้นฟาดไปที่ใบหน้าของพนักงานเสิร์ฟทันทีโดยไม่ถามเหตุผล ตะวันถึงกับอึ้งไปเพราะนึกไม่ถึงว่าเธอจะอารมณ์รุนแรงถึงขนาดนี้ผิดกับภาพลักษณ์นางแบบดังที่เธอสร้างเอาไว้ในสื่อบันเทิง
“ชั้นต่ำ แกเอาผ้าอะไรมาเช็ดให้ฉัน ไสหัวไปเลยนะ”
“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณตะวัน สวัสดีครับ”
“คุณเป็นผู้จัดการสินะ นังนี่ราดน้ำใส่ฉัน คุณต้องจัดการไล่มันออก”
“เอ่อ คุณจูนครับผมต้องขออภัยแทนเด็กด้วยนะครับ เอาแบบนี้นะครับ ค่าใช้จ่ายและ…”
“ไม่ค่ะ คุณต้องไล่มันออกเท่านั้น”
“จูน พอที”
“ไม่ค่ะตะวัน จูนต้องการ..”
“จูน!! ผมบอกว่าพอแล้ว..ยังไงละ”
สายตานั้นเป็นสายตาที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน โดยปกติเขาจะตามใจเธอมาโดยตลอดไม่ว่าเธอจะทำเรื่องอะไร แต่ในวันนี้ทำไมถึงเปลี่ยนไป
“ตะวันคะ..”
“ผมบอกว่าพอได้แล้ว”
“แต่ว่า…”
“ผู้จัดการ”
“ครับคุณตะวัน”
“เรียกรถให้ผมหนึ่งคัน”
จูนยิ้มอย่างพอใจและเดินไปกอดแขนตะวันเอาไว้และเหยียดยิ้มไปมองพนักงานสาวคนนั้นอย่างสะใจ ที่แท้เขาก็ห่วงเรื่องชื่อเสียงนางแบบของเธอเลยไม่อยากให้เธอโวยวายจนเป็นข่าว
“ได้ครับคุณตะวัน ผมจะให้คนไปเรียกรถให้เดี๋ยวนี้เลย ไปเถอะตันหยง”
“เดี๋ยวก่อน”
ผู้จัดการและพนักงานยืนนิ่งและหันกลับมาที่ตะวันอีกครั้ง
“ครับ”
“พาคุณจูนไปส่งที่รถด้วย ส่วนเธอ…รออยู่นี่ก่อน”
จูนหันมามองหน้าตะวันและคลายมือที่จับเอาไว้ทันทีด้วยความตกใจ แต่สีหน้าเรียบเฉยของเขาทำเอาเธอไม่กล้าพูดอะไรออกไป
“ตะวันคะ หมายความว่ายังไงคะ”
“คุณกลับไปก่อน ไปสงบสติอารมณ์ให้ดีแล้วค่อยคุยกันวันหลัง”
“แต่ว่าคืนนี้เรานัด…”
“จูน ผมจะพูดแค่ครั้งเดียว หากว่าผมพูดอีกครั้ง วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะพบคุณ”
จูนไม่กล้าเถียงเขา เธอพลาดอีกแล้ว วันนี้เป็นโอกาสที่ดีที่จะสานสัมพันธ์คุณหมอไฮโซ ทายาทโรงแรมและธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังอย่างเขาเพื่อส่งเธอก้าวสู่ตลาดโลก แต่ดันพลาดเพราะพนักงานเสิร์ฟเพียงคนเดียวที่ตอนนี้เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่
“ก็ได้ค่ะ แล้วโทรหาจูนนะคะ”
เขาไม่ตอบเธอ ตอนนี้ผู้จัดการพาเธอออกไปแล้ว สายตาเขามองไปยังสาวน้อยตรงหน้าที่เอาแต่ก้มหน้าอยู่
“เงยหน้าขึ้นมา”
“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ”
“ฉันไม่ได้จะว่าเธอ เงยหน้าขึ้นมา”
"ตันหยง" ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขา ใบหน้าที่ถูกตบดูเหมือนจะทิ้งรอยแผลเอาไว้เพราะมือของจูนสวมแหวน มุมปากเธอเหมือนจะมีรอยช้ำเลือดอยู่
หน้าข้างที่ถูกตบแดงจนสังเกตเห็นได้เพราะผิวของเธอค่อนข้างขาวเนียนละเอียดเหมือนซาลาเปานุ่ม ๆ เขาค่อย ๆ จับหน้าเธอเงยขึ้นและจับไปที่มุมริมฝีปากเบา ๆ
“เอ่อ…”
“อยู่เฉย ๆ”
ตันหยงทำตัวไม่ถูกเมื่อเขาดึงเธอไปจับและไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย เธอเผลอไปสบตาและมองเขาเข้า เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมหญิงสาวคนเมื่อครู่จึงได้หลงใหลเขาขนาดนั้น เพราะหน้าตาที่หล่อเหมือนพระเอกที่หลุดออกมาจากในนิยายขนาดนี้ ใครไม่หลงก็บ้าแล้ว
“ดูแล้วน่าจะเป็นแค่บาดแผลภายนอก แผลที่แก้มนี่น่าจะโดนแหวนของเธอ มุมปากแค่ช้ำแต่ไม่แตกทายารักษาแก้ฟกช้ำและกินยาสักสองวันก็หาย นี่นามบัตรผม ไปรับยาวันพรุ่งนี้ได้เลยผมจะแจ้งพยาบาลและห้องยาเอาไว้”
ตันหยงต้องตกใจเมื่อเขาปล่อยแล้วพูดเรื่องอาการจากบาดแผลนั้นยาวเหยียดจนเธอแทบจะฟังไม่ทัน นี่เธอต้องไปเอายากับเขางั้นหรือ เมื่อครู่เธอจับใจความได้แค่นั้นเองจริง ๆ
“คุณฟังผมอยู่หรือเปล่า”
“ค่ะ ๆ ฟังอยู่ค่ะ”
“อืม งั้นก็ดีแล้วเรื่องวันนี้ผมจะไม่เอาเรื่องคุณ แต่ต่อไปก็ระวังด้วยร้านนี้เป็นส่วนหนึ่งของโรงแรม การบริการลูกค้าสำคัญมาก ไม่ว่าจะถูกหรือผิดคุณขอโทษเอาไว้ก่อนเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ไม่ต้องถึงขั้นขายวิญญาณให้กับลูกค้า ยอมให้เธอตบและทำร้ายร่างกายแบบนี้คุณเองก็มีสิทธิ์เอาเรื่องเธอได้เช่นกัน เข้าใจไหม”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ แต่ว่าคงไม่จำเป็น”
“นั่นมันก็เรื่องของคุณ ผมแค่พูดตามความถูกต้องและแนะนำสิทธิ์ที่คุณทำได้เท่านั้น”
“เอาละ หมดเรื่องแล้วผมไปก่อนละ”
ตะวันเดินออกไปจากร้านแล้ว เขาแวะคุยบางอย่างกับผู้จัดการร้านและเดินออกไป ตันหยงจึงเดินกลับไปที่ห้องพักพนักงานและถอดชุดพนักงานออกทันทีพร้อมกับยกมือถือออกมาและกดไปที่ปลายสายทันที
“ว่ายังไง”
“ภารกิจสำเร็จเรียบร้อยค่ะคุณศิริขวัญ”
“ดีมาก บัญชีเดิมนะฉันจะให้เลขาโอนให้เธอเดี๋ยวนี้ หาทางออกมาอย่าให้ลูกชายฉันจับได้ละ”“ได้ค่ะ เขาออกไปแล้วค่ะ”“ดีมาก เอาไว้ครั้งหน้าจะเรียกใช้เธอใหม่”“ขอบคุณค่ะคุณนายศิริขวัญ”ตันหยงถอดชุดและเก็บคืนพร้อมกับถอดวิกที่ใส่ออก เธอเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมสาขาคอมพิวเตอร์ที่มีความสามารถด้านการเขียนโปรแกรมและแก้ไขไวรัสให้กับบริษัทใหญ่ ๆ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอเป็นเพียงนักศึกษาปีสามที่ยังไม่จบเท่านั้น งานที่เธอรับทำทั้งหมดล้วนนำไปจ่ายค่าเทอมที่แสนแพงของมหาวิทยาลัยเพราะสองปีสุดท้ายค่าใช้จ่ายเธอจะเพิ่มมากขึ้นเท่าตัว“ตันหยง เรียบร้อยไหม”“พี่ต้น เรียบร้อยแล้วค่ะขอบคุณนะคะที่ให้ยืมชุด หยงขอตัวกลับก่อนนะคะ”“วุ่นวายเลยสินะ สู้ ๆ ละว่าง ๆ ก็มารับจ๊อบเป็นสาวเสิร์ฟอีกนะ”“โดนตบเหมือนวันนี้ก็ไม่ไหวนะ น้องก็เจ็บเป็นเหอะ”“ฮ่า ๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะโหดขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่านางแบบดังจะมีด้านมืดแบบนี้ด้วยเหมือนกัน ว่าแต่จะไม่เอาเรื่องเธอจริง ๆ เหรอ คุณหมอตะวันบอกพี่เอาไว้แล้วว่าถ้าอยากจะแจ้งความก็ให้พี่ช่วย”“ไม่ละค่ะพี่ต้น เสียเวลาเปล่า ๆ เรื่องก็จบแล้วนี่คะ หยงกลับก่อนนะคะ”“โอเค งั้นก็กลับดี ๆ ละ”ตันหยงเ
“พอแค่นี้เหอะ แฮกระบบแล้วลบทั้งหมดซะ เอาแค่นี้พอ ค่าตบฉันไม่ได้แพงขนาดนั้น”“นับว่านางยังโชคดีที่เจอตันหยงของเรา ถ้าเป็นฉันนะยัยนี่ไม่ได้เกิดอีกแน่”“ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง เหลือทางรอดให้เธอบ้างเถอะ”“โอเค ตามนั้น”ตันหยงเริ่มแฮกเข้าระบบของกล้องวงจรปิดและลบภาพของนางแบบสาวตั้งแต่เมื่อคืนนี้จนกระทั่งเข้าห้องไปกับนายทุนออกจนหมด แคทที่นั่งดูอยู่ได้แต่ส่ายหน้าเสียดาย“เฮ้อ…แกจะใจดีไปหรือเปล่านะ”“ไม่หรอก แกคิดว่าฉันจะใจดีแบบนั้นเลยเหรอ ฉันสำรองไฟล์เอาไว้อีกที่หนึ่งแล้ว เอาไว้วันไหนเธอแว้งกัดขึ้นมา วันนั้นฉันจะไม่ใจอ่อนอีก”“ต้องแบบนี้สิถึงจะเป็นตันหยงของแท้ ว่าแต่…คุณนายคนนั้นคงหวงลูกชายมากเลยนะถึงได้ทำถึงขนาดนี้”“แกก็เห็นเบื้องหลังแล้วนี่ ถ้าแกเป็นแม่ของเขาแกจะไม่กันผู้หญิงแบบนั้นออกจากชีวิตลูกแกเหรอ”“ก็…นะ ที่จริงน่าจะให้เขาเห็นธาตุแท้เธอเองสิจะได้ตัดสินใจได้ว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้ คนเป็นแม่ก็ไม่น่าจะยุ่งกับชีวิตลูกชายขนาดนั้นป่าววะแก”“พูดยาก คนรวยมักจะทำอะไรที่เราไม่เข้าใจเสมอแหละ”“นั่นสินะ เอาละเราจะเอาระบบแฮกเกอร์ของมายแองเจิลนี่ออกจากที่นี่เลยไหม”“ไม่ต้อง ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง เ
"เอาละ ในเมื่อรู้จักกันแล้ว แผนกของเราส่วนใหญ่ก็จะเป็นระบบที่ส่งผลตรวจไปที่ห้องแล็บระบบที่จัดส่งนี้ต้องใช้ระบบคอมพิวเตอร์นำทาง แต่ละครั้งคุณหมอจะส่งหลอดที่ต้องตรวจมาที่ท่อนี้และกดส่งชั้นที่ต้องตรวจสอบ“อี๊ หมายถึง…”ส้มถึงกับอุทานออกมาในทันที วิชุดานึกเอาไว้แล้วว่าเธอน่าจะเป็นคนที่เรื่องเยอะที่สุดแต่เธอก็พยายามเก็บอารมณ์เอาไว้มากที่สุดเพราะเธอเป็นผู้ใหญ่“ใช่ อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ มีทั้งเลือด ปัสสาวะ อุจจาระของคนไข้ ทุกอย่าง หน้าที่ของพวกเธอคือดูแลระบบพวกนี้ให้ทำงานให้เป็นปกติ ไม่อย่างนั้น”“อย่าบอกนะคะว่า….เราต้องถือพวกนั้นไปส่งน่ะ”“ก็ดูแลให้เครื่องทำงานตามปกติก็แล้วกัน เอาละวันแรกก็ไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวจะพาไปรู้จักกับคนในแผนกทั้งหมด”“รวมถึงคุณหมอด้วยไหมคะ”วิชุดาข่มใจครั้งแล้วครั้งเล่ากับความอยากรู้อยากเห็นของนักศึกษาคนนี้ เธอไม่ตอบแต่เดินนำทุกคนออกมาเพื่อแนะนำแต่ละคนให้รู้จัก“นี่พี่ขวัญ พี่อ้อม พยาบาลประจำเค้าน์เตอร์กะนี้ ยังมีอีกสองคนที่จะมาสลับเอาไว้พวกเธอมาเข้ากะแล้วค่อยแนะนำอีกที”“สวัสดีค่ะพี่อ้อม พี่ขวัญ”“สวัสดีค่ะทุกคน”“คุณหมอประจำในแผนกเรามีสามท่าน หมอชลดา หมอนิรุตน์ แล
ออยรู้ดีว่าตันหยงเก่งเรื่องระบบคอมพิวเตอร์เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยให้ตันหยงช่วยกู้ไฟล์ข้อมูลที่พยาบาลเผลอลบกลับมาได้จนหมด แต่ตันหยงบอกให้เธอเก็บเป็นความลับเพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับเพื่อน ๆ ที่ฝึกงานด้วยกัน โดยเฉพาะส้ม“พี่ออย นี่คอมพิวเตอร์ของใครคะ”เธอถามเพราะเธอไม่เคยเข้ามาในห้องนี้มาก่อน เป็นห้องทำงานส่วนตัวที่ดูหรูหรามากกว่าห้องของคุณหมอคนอื่น ๆ และอยู่ด้านในสุด“ห้องคุณหมอตะวัน คอมคุณหมอมีปัญหาตั้งแต่เมื่อคืน ทีนี้ปัญหามันคือข้อมูลคนไข้อยู่ในนี้ถูกลบออกไปหมดเหมือนโดนไวรัสน่ะ แล้วถ้าจะให้พวกพี่ต้องมานั่งคีย์ข้อมูลทีละคน คงใช้เวลาเกือบสองปีละมั้ง”“รายชื่อคนไข้ มีเยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ”“ก็มากอยู่ หมอตะวันเป็นหมอที่เก่ง ตอนนี้เขามีสอนที่มหาวิทยาลัยเป็นอาจารย์พิเศษ ยังไม่กลับเข้ามา ถ้าเขารู้ว่าคอมมีปัญหาละก็….เฮ้อ…คอพี่ขาดแน่”“เดี๋ยวหยงลองดูให้นะคะ…ไหนดูซิว่าใครกล้ามายุ่งกับคอมของพ่อตัวร้าย”“หืม พ่อตัวร้ายเลยเหรอ หยงกับหมอไม่เคยพบกันนี่”“วันแรกไงคะ คุณหมอตวาดส้มจนหน้าหงายจนทุกคนขยาดเลยละค่ะ”“อ๋อ วันนั้นนั่นเองที่จริงวันนั้นคุณหมออารมณ์เสียมาก่อนน่ะ เพราะ….เรื่องในข่าว”“ข่าว..พี่ออ
ทุกคนแยกย้ายเข้าไปพักในห้องของตัวเอง คืนนี้พวกเขาดื่มหนักกันมาก แม้แต่ตันหยงเองก็ถูกพี่ ๆคะยั้นคะยอให้ดื่ม ซึ่งเธอคออ่อนมากดื่มแค่สองแก้วก็เดินตาเบลอแล้ว“ห้อง หนึ่ง…หนึ่ง…สอง….สาม อยู่นี่เอง”เธอมองเลขห้องและเห็นว่าประตูไม่ได้ปิดไว้ เธอรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยแต่คิดว่าโรงแรมระดับนี้คงไม่มีอะไร เธอคงลืมปิดให้สนิทตอนออกไป ตันหยงเปิดประตูเข้าไปและปิดล็อกทันที“ห้องทำไมดูแปลก ๆ ไปกว่าเดิมละเนี่ย”เธอเดินไปเปิดม่านดู แต่ข้างนอกนั้นมืดสนิท เห็นเพียงแสงไฟบางดวงที่ชายหาดด้านล่างและสระว่ายน้ำในโรงแรมเท่านั้น เธอนั่งมองดูทิวทัศน์ที่ไม่ต่างกับตอนเข้ามาเท่าไหร่จนไม่ได้สังเกตเสียงน้ำในห้องน้ำ เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมา ตันหยงยังคงนั่งเหม่ออยู่ที่เดิม“นั่นใครน่ะ”“หืม…ใคร ทำไม”ตันหยงนั่งอยู่ในความมืด เสียงที่ทักเธอเป็นเสียงผู้ชาย ตอนนี้เธอเริ่มเมาและแยกไม่ออกว่ากำลังฝันหรือว่าเป็นเรื่องจริง สาวน้อยเดินโซเซเข้ามาจนคนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำรู้สึกสยอง นี่เขาโดนผีหลอกงั้นเหรอ“หืม ว่าไง ใครมีปัญหา”“คุณ…นี่คุณเมาแล้ว…”“เมา ใครเมา ฉันไม่เมา ยังดื่มได้อีก มา ๆๆ ดื่ม ๆ เหล้ายังเหลืออีกเยอะเลยพี่ออย สั่งเหล้
ตันหยงรีบลุกขึ้นจากเตียงในทันทีด้วยความตกใจ เธอรู้สึกว่าขาไม่มีแรงแม้แต่จะยืนและตกใจมากกว่านั้นเมื่อมีของเหลวบางอย่างไหลออกมาจากช่องคลอดของเธอ“นี่มัน….”เธอพยายามดันตัวให้ลุกขึ้นและเริ่มสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและค่อย ๆ พยุงตัวออกไปที่หน้าห้องโดยไม่หันกลับไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงเลยเมื่อมองลอดตาแมวออกไปพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอก เธอรีบเปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็วและมองหาห้องของตัวเอง เธอรีบเปิดประตูและเข้าไปในห้องและลงกลอนแน่นหนาพร้อมกับพาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงไปที่เตียงพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น“ไอ้บ้า ไอ้คนเลว…..”แต่เธอก็จะโทษเขาไม่ได้ เมื่อคืนนี้เป็นเธอที่เข้าห้องผิดไปหาเขาเอง ความทรงจำบางอย่างเริ่มผุดขึ้นมา ก่อนหน้านั้นเป็นเขาที่เริ่มก่อน แต่พอจบรอบแรกไปแล้ว“อ๊าา….อื้มมม”“อะไรกัน คุณยังไหวงั้นเหรอ”“ไหวสิ คุณจะหยุดแล้วเหรอไหนบอกว่าจะทำให้มีความสุขไงละ อ๊ะ อื้ออ…”ลิ้นของเขาพุ่งไปจัดการหน้าอกอวบทันทีที่เธอกล่าวท้าทาย ตันหยงจำได้เช่นกันว่าเธอเป็นคนท้าทายเขาและยังเป็นคนขึ้นขย่มบนตัวคุณหมอหนุ่มเองด้วยในรอบสุดท้ายก่อนที่ทั้งคู่จะหมดแรงและนอนหลับไป เธอยังสั่งให้เขากอดเธอเอาไว้ในตอน
เมื่อเธอซื้อของเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินออกมาจนชนเข้ากับผู้ชายอีกคนหนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อขอโทษเขาเพราะเธอมัวแต่เดินก้มหน้า“ขอโทษค่ะ”“ไม่เป็นไรครับ นี่ยาคุณตกแล้ว”“ขอบคุณค่ะ”เขาหยิบยาใส่ซองให้เธอเมื่อเธอรีบรับและรีบเดินออกไปเขาจึงเดินไปที่เค้าน์เตอร์ยา“เอายาคุมฉุกเฉินครับ”“ได้ค่ะ”เมื่อเภสัชกรประจำร้านอธิบายการใช้งานแล้วเขาก็เดินและดูแผงยานั้นทันที เขารู้สึกแปลกเพราะเมื่อครู่ เด็กสาวคนนั้นเองก็พึ่งซื้อยาแบบเดียวกับเขาไป เธอดูคุ้นหน้าคุ้นตาแต่นั่นไม่ใช่ธุระของเขา “ยาที่สั่งครับ”“ที่สั่งไว้ทำหรือยัง”“กำลังตรวจสอบอยู่ครับ”"เอาละ ออกไปก่อนเถอะ"“ครับ”หมอตะวันเดินลงไปที่ห้องอาหารเช้าที่จัดเอาไว้สำหรับเฉพาะของโรงพยาบาล โรงแรมนี้ก็เป็นธุรกิจของแม่เขาเช่นกันเขาถึงได้เลือกที่นี่ให้เจ้าหน้าที่และเด็กฝึกงานมาพักที่นี่“คุณหมอตะวัน”“ขอโทษทีนะครับเมื่อคืนผมกลับมาไม่ทัน คืนนี้ก็เต็มที่กันอีกครั้งนะครับ”“ค่ะ ขอบคุณนะคะเมื่อคืนนี้อาหารดีมากเลยค่ะ”“ยินดีครับ ดีใจที่พวกคุณชอบเชิญตามสบายนะคะ”ส้มดูจะตื่นเต้นมากกว่าใครเมื่อเห็นหมอตะวันเดินเข้ามา เธอทำราวกับอยากแสดงตัวเต็มที่ว่าเป็นใครแต่ก็ไม
“คุณส้มครับ!!”พิภพเอ่ยปรามเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เคยรู้ว่าคุณหมอตะวันนอกจากจะเป็นหมอแล้วเขายังเป็นนายน้อยหมื่นล้าน ทายาทนักธุรกิจอันดับต้น ๆ ของประเทศ ไม่ต่างกับมาเฟีย รอยยิ้มร้ายนั้นส่งมาให้เธออีกครั้ง“นี่ จะบอกให้นะ หากคุณบอกเรื่องนี้ออกไป คุณคิดว่าคนอื่นจะมองผมหรือคุณว่ายังไง เดิมทีผมก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ผู้หญิงที่ผมควงไม่มีทางเป็นคนกระจอกเลยสักคน คุณถือว่าต่ำกว่ามาตรฐานพวกนั้นมากเมื่อเทียบกับพวกเธอ แล้วที่สำคัญถ้าคุณกล้าพูดเรื่องนี้ไปจริง ๆ เกรงว่านอกจากจะไม่มีใครเชื่อแล้ว จะมองว่าคุณมันง่ายมากกว่า ผมไม่รับประกันนะว่าใครกันแน่ที่จะเสียเปรียบ คุณจะลองดูก็ได้”ส้มนั่งตัวเกร็งเพราะความโกรธและโมโห แม้ว่าจะเคยรู้ว่าเขาปากร้ายแต่นี่มันเกินไปแล้ว คำพูดที่เอาแต่ดูถูกและไม่ให้เกียรติเธอแบบนี้เขายังพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ในตอนนี้เธอเองก็ไม่มีอะไรที่จะใช้เป็นแต้มต่อกับเขาได้เลย“เอาละ พิภพ จากนี้ก็ฝากด้วยนะ ผมจะกลับไปนอนเอาแรงหน่อย”“ครับ”ส้มนั่งกัดฟันอยู่ที่โต๊ะและกำหมัดแน่นโดยที่ไม่กล้ามองหน้าพิภพที่ยืนรออยู่ข้าง ๆ“คุณครับ พวกคนอื่น ๆ รอคุณอยู่”“ฉันไม่อยากไป ฉันจะกลับห้อง”“ไม่ได้ครับ