“คุณส้มครับ!!”พิภพเอ่ยปรามเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เคยรู้ว่าคุณหมอตะวันนอกจากจะเป็นหมอแล้วเขายังเป็นนายน้อยหมื่นล้าน ทายาทนักธุรกิจอันดับต้น ๆ ของประเทศ ไม่ต่างกับมาเฟีย รอยยิ้มร้ายนั้นส่งมาให้เธออีกครั้ง“นี่ จะบอกให้นะ หากคุณบอกเรื่องนี้ออกไป คุณคิดว่าคนอื่นจะมองผมหรือคุณว่ายังไง เดิมทีผมก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ผู้หญิงที่ผมควงไม่มีทางเป็นคนกระจอกเลยสักคน คุณถือว่าต่ำกว่ามาตรฐานพวกนั้นมากเมื่อเทียบกับพวกเธอ แล้วที่สำคัญถ้าคุณกล้าพูดเรื่องนี้ไปจริง ๆ เกรงว่านอกจากจะไม่มีใครเชื่อแล้ว จะมองว่าคุณมันง่ายมากกว่า ผมไม่รับประกันนะว่าใครกันแน่ที่จะเสียเปรียบ คุณจะลองดูก็ได้”ส้มนั่งตัวเกร็งเพราะความโกรธและโมโห แม้ว่าจะเคยรู้ว่าเขาปากร้ายแต่นี่มันเกินไปแล้ว คำพูดที่เอาแต่ดูถูกและไม่ให้เกียรติเธอแบบนี้เขายังพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ในตอนนี้เธอเองก็ไม่มีอะไรที่จะใช้เป็นแต้มต่อกับเขาได้เลย“เอาละ พิภพ จากนี้ก็ฝากด้วยนะ ผมจะกลับไปนอนเอาแรงหน่อย”“ครับ”ส้มนั่งกัดฟันอยู่ที่โต๊ะและกำหมัดแน่นโดยที่ไม่กล้ามองหน้าพิภพที่ยืนรออยู่ข้าง ๆ“คุณครับ พวกคนอื่น ๆ รอคุณอยู่”“ฉันไม่อยากไป ฉันจะกลับห้อง”“ไม่ได้ครับ
ตันหยงเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์แต่เขากลับทำหน้าเป็นเชิงถามว่า“ทำไมละ มีปัญหาเหรอ” ส่งกลับมาให้เธอ ตันหยงอยากจะผลักเขาออกไปแต่พื้นที่ในลิฟต์แคบจนทำให้เธอขยับไม่ได้เลยจนถึงชั้นหนึ่งของโรงแรม ทั้งคู่ต้องรอให้ครอบครัวนั้นออกไปจนหมดถึงเดินออกไป“เดี๋ยวก่อน นั่นคุณจะไปไหน”“คุณหมอคะ เรื่องนี้คิดว่า….”“พอดีผมว่าจะชวนไปกินข้าวน่ะ ผมหิว เมื่อกี้นี้เหมือนได้ยินเสียงท้องคุณร้อง คุณก็น่าจะลงมาหาอะไรกินใช่ไหมล่ะ”“ค่ะ ฉันคิดว่าจะหากินอะไรง่าย ๆ แถวนี้ดีกว่า สะดวกดีที่สำคัญ..”“ดีเลย ไปเถอะผมรู้จักร้านอร่อย ๆ ไปเป็นเพื่อนหน่อย”“เดี๋ยว นี่คุณ…คุณหมอคะ คือว่า...หยงไม่สะดวก...”ตันหยงถูกเขาดึงมือเดินออกไปยังที่จอดรถด้านหลัง เดิมทีตะวันคิดว่าจะออกมาเดินเล่นริมหาด แต่พอเจอเธอเข้าเขาเลยเปลี่ยนแผนนิดหน่อยและดึงกุญแจรถมาจากมือของพิชิต เขาเปิดรถหรูและเปิดประตูให้เธอขึ้นไปบนรถแต่ตันหยงมีเหรอจะยอมง่าย ๆ“จะไปไหนเหรอคะ”“ไปกินข้าวไงถามได้ ขึ้นไปสิ ที่นี่ไม่มีเพื่อนหรือคนในแผนกหรอก เอาละรีบไปเดี๋ยวจะหิวตายซะก่อน”“เดี๋ยวสิคะ หยงบอกแล้วว่า…”เขาไม่ฟังเธอและดันเธอเข้าไปนั่งในรถและดึงเข็มขัดมารัดเธอพร้
คำถามนี้ทำเอาคนที่ถูกถามนิ่งไปเลยทีเดียว เขานึกสนุกกับท่าทางของเธอจนแทบจะทนไม่ไหว อยากจับคนข้าง ๆ มาหอมเสียเหลือเกินผิดแต่ว่าในตอนนี้เขาและเธอไม่ได้นับว่าเป็นอะไรกันเขาเองก็ยังไม่อยากบอกเธอว่าเขารู้แล้วว่าคนเมื่อคืนนี้คือเธอเพราะกลัวว่าเธอจะไม่ยอมรับ เขาต้องเอาชนะใจเธออย่างน้อยครึ่งหนึ่งก่อนที่จะบอกเธอ“เป็นอะไรไป ถ้าคุณไม่ชอบกินกุ้งก็กินปูนี่สิ ผมสั่งมาด้วย โน่นก็ปลาหมึก หรือว่าหมดนี่คุณไม่อยากกินเลย จะกินแต่ต้มจืดงั้นเหรอ ไม่เอาน่า มาทะเลก็ต้องกินซีฟู้ดสิ”“ไม่ใช่ค่ะ กินค่ะ กินเดี๋ยวนี้เลยหยงก็แค่…จะแกะให้คุณหมอก่อนแล้วค่อยกิน”“ไม่ต้องหรอก ผมเห็นคุณทำแล้วเดี๋ยวคุณมัวแต่แกะให้ก็ไม่ได้กินพอดี เอาสิลองกินนี่หน่อย หมึกผัดไข่เค็มที่นี่ถือว่าใช้ได้เลย”“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”เขาตักอาหารให้เธอหลายอย่างเพราะเห็นเธอไม่ค่อยกินอะไร ตะวันไม่อยากทำลายบรรยากาศที่กำลังดีแบบนี้ ตันหยงเองก็กินทุกอย่างที่เขาตักให้ มาในตอนนี้กลายเป็นเขาที่แกะกุ้งให้เธอกิน“พอแล้วค่ะคุณหมอ หยงเริ่มอิ่มแล้วค่ะ”“น้ำส้มนั่น รีบกินสิปล่อยเอาไว้นานจะไม่อร่อย”“ค่ะ ๆ”เขาพูดและบอกให้เธอกินตามราวกับเป็นฝ่ายโภชนาการ ตันหยงได้แต่
ตะวันไม่ได้ตอบเธอแต่ลอบยิ้มในใจ เขาเป็นคนที่ค่อนข้างระวังตัว แน่นอนว่าจะต้องมีคนที่คอยดูเวลาที่เขาเจอเรื่องและต้องถ่ายคลิปเอาไว้ตลอดเวลา และอยู่ที่เขาอีกเช่นกันที่จะให้ปล่อยคลิปนั้นหรือเปล่า เรื่องนี้มีแต่เขากับพิภพเท่านั้นที่รู้ เพราะก่อนหน้านี้ก็ใช้วิธีนี้กับหลาย ๆคนที่เขาสลัดไม่หลุด“ทำไมคุณหมอยิ้มแปลก ๆละคะ”“ทำไมมาสงสัยผมซะแล้วล่ะ ผมอิ่มมากก็เลยอารมณ์ดี ไม่ได้เหรอ”“ยิ้มแบบนั้นมันน่าสงสัยชัด ๆ”“เอ๊าคุณ ผมยิ้มก็ไม่ได้เหรอแปลกคนจริง ๆ”“ที่จริงคุณหมอยิ้มแบบนี้แล้วหล่อดีออกนะคะ ทำไมตอนอยู่โรงพยาบาลเอาแต่ทำหน้ามุ่ย”“หน้ามุ่ยงั้นเหรอ คุณมองเป็นแบบนั้นเหรอ”“ไม่ใช่เฉพาะหยงค่ะ ทุกคนก็เห็นเป็นแบบนั้นแหละค่ะ คุณดูไม่ได้เป็นกันเองแบบนี้นี่คะ”“แล้วก่อนหน้านี้ ผม..ดูเป็นยังไง”“ดุ โหด ไม่เป็นมิตร ไม่น่าเข้าใกล้”“น่ารังเกียจขนาดนั้นเลย แย่จัง”“ไม่ได้แย่หรอกค่ะ มันเหมือนกับว่าคุณหมอมีกำแพงหนาที่มองไม่เห็น แยกตัวคุณออกจากคนอื่น ๆ ก็เท่านั้นเอง”“โดยปกติงานที่โรงพยาบาลจะเครียดมาก การดูแลชีวิตคนเป็นสิ่งที่กดดันสำหรับหมออย่างพวกเรา ดังนั้นบางทีผมก็อาจจะเผลอทำแบบนั้นโดยไม่รู้ตัว คุณพูดมาก็ดีแล
ออยลากส้มเข้ามาที่ห้องของเธอและรีบปิดประตูทันที ส้มเริ่มบีบน้ำตาเพราะรู้ว่าออยจะเป็นคนที่ช่วยกระตุ้นคุณหมอได้แม้ว่าออยจะไม่ใช่คนที่ยอมช่วยเธอทำเรื่องแบบนี้แต่ถ้าหากเธอรู้ว่าคุณหมอทำอะไรเมื่อคืนเธอจะต้องช่วยเหลือเพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิงเหมือนกัน“เกิดอะไรขึ้น อย่าพูดจาเพ้อเจ้อเชียว”“ส้มไม่ได้เพ้อเจ้อนะคะ เมื่อคืนนี้คุณหมอกับส้มนอนด้วยกัน”“ว่าอะไรนะ!!”“แต่เมื่อคืนนี้หมอตะวัน…..”“ใช่ค่ะ เขามาถึงตอนดึก ส้มเองก็เมาไม่รู้เรื่อง เลยเดินเข้าห้องเขาแล้วก็…”ออยหลับตาช้า ๆ นึกไม่ถึงว่าตะวันจะทำแบบนี้ แต่หญิงสาวที่นั่งร้องไห้ตรงหน้าเธอเองก็ดูน่าสงสาร นั่นคือสิ่งที่เธอพยายามบอกให้คนรู้ การที่เมื่อเช้าเธอเข้าไปหาหมอตะวันก็เพราะเรื่องนี้ อยากให้เขารับผิดชอบ แต่คนอย่างคุณหมอตะวัน หากว่าเขาทำเรื่องนี้จริง ๆ ไม่มีทางปล่อยให้เธอร้องไห้ฟูมฟายยืนรออยู่หน้าประตูแบบนี้“พี่ออยก็เห็นเหมือนส้ม ตันหยง….คุณหมอใช้ตันหยงเพื่อจะเขี่ยส้มออกค่ะ”“ตันหยงเหรอ แต่หยงไม่ใช่…”“หึ ดูเหมือนว่าหยงจะไม่ค่อยพูดกับหมอตะวันใช่ไหมคะ นั่นคือการอ่อยรูปแบบหนึ่ง ให้เขาสนใจแล้วรวบเก็บ ร้ายเกินไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนนี้เขายัง
ตันหยงมองไปรอบ ๆ ว่าเธอจะสามารถเลี่ยงงานเลี้ยงนี้แล้วขึ้นไปที่ห้องได้ยังไง หันไปมองเพื่อน ๆ ซึ่งตอนนี้มากันครบแล้วและสายตาที่ยากจะหลีกหนีได้ยังคงเป็นส้มที่ทำให้เธออึดอัดที่สุด“แฟน ว่าที่สามีนี่มันอะไรกัน”ออยเองก็หันมามองตันหยงเช่นกัน ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ยืนยันความสัมพันธ์ของตันหยงและคุณหมอตะวันตามที่ส้มพูดมาเช่นกัน แบบนี้เท่ากับว่าตันหยงเหมือนจะหักหลังเพื่อนแล้วคว้าหมอตะวันไปต่อหน้าส้มจริง ๆ“เอ่อ เรื่องนี้…”“ตันหยง ตามพี่มานี่เดี๋ยวสิ”“ค่ะพี่ออย”“จะไปไหนเหรอคุณออย”“คุณหมอที่นี่คนเยอะเกินไป คลิปนั่นกระจายไปทั่วแล้ว หยงจะเสียหาย”“เสียหายยังไงละครับ”“คุณหมอคะ ออยเป็นคนดูแลเด็กฝึกงานถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป…”“ผมไปกินข้าวกับหยงเป็นเรื่องจริง สิ่งที่คลิปที่คนเอาออกมาแฉก็ไม่เห็นจะมีอะไรที่ทำให้ใครเสียหายเลยนี่ครับ แค่ผมยอมรับก็จบแล้ว ใช่ไหมตันหยง”ตันหยงและออยหันมามองหน้ากัน ตันหยงส่ายหน้าให้ออยทันทีพร้อมกับกระตุกแขนเธอให้พาออกไปจากคุณหมอ ออยเริ่มจะรู้สึกแปลกใจกับนักศึกษาสาวทั้งสองคน เธอไม่แน่ใจแล้วว่าใครพูดจริงและใครกำลังโกหกกันแน่ แต่หน้าของตันหยงในตอนนี้เองก็ไม่ได้โกหกเพรา
ตันหยงหูอื้อไปพักใหญ่ เมื่อกี้นี้พี่ออยบอกว่า ใครนอนกับคุณหมอตะวันนะ“อะไรนะคะพี่ออย”“ที่จริงเรื่องนี้พี่คิดว่าจะไม่ยุ่ง แต่ว่าส้มก็มาร้องไห้และเมื่อตอนเย็น พี่เห็นส้มยืนเคาะหน้าประตูห้องคุณหมอ แต่คุณหมอไม่ยอมเปิดให้เข้าไปพี่เลยเค้นถามดูเลยรู้ว่าเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนั้น”“อะ…อะไรนะคะ นี่มันอะไรกันส้มบอกพี่ออยว่าอย่างนั้น..จริงเหรอคะ”ตันหยงรู้ว่าส้มชอบหมอตะวันมาก แต่ไม่นึกว่าจะถึงขนาดหลงเขาขนาดยอมทำลายศักดิ์ศรีตัวเองกับเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงแบบนี้ คนในห้องเมื่อคืนจนถึงเช้าคือตันหยงไม่ใช่ส้ม แต่เธอจะบอกพี่ออยยังไง“พี่เห็นท่าทีของคุณหมอก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับส้ม แต่เขาสนใจหยงมาก พี่ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้กับใครแม้แต่คนที่เคยควงด้วย ส่วนใหญ่ผู้หญิงจะเป็นฝ่ายเดินตามเขา แต่กับหยง….พี่แค่อยากให้หยงระวังตัวไว้ ทั้งกับคุณหมอแล้วก็ส้ม พี่ไม่อยากให้มีปัญหา”“หยงเข้าใจแล้วค่ะพี่ออย เข้าใจที่พี่ออยเป็นห่วง แต่เรื่องนี้….”ออยเองก็ดูจะผิดสังเกต เมื่อตันหยงฟังเรื่องนี้เธอกลับไม่ได้โกรธคุณหมอหรือนึกโมโหส้ม แต่ดูเธอจะแปลกใจมากกว่า ราวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่จริง“
ตันหยงพยายามดันหน้าเขาออกห่างจากเธอแต่คุณหมอกลับพยายามยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ “คุณหมอคะ”“คุณยังไม่ได้เรียกผมว่า “ที่รัก” เลยนะ"“หยุดก่อน ไม่เอา”“ก็รีบเรียกสิ”“ทะ…ที่…ที่รัก”“ก็แค่นี้เอง ไปกันเถอะ”เขายอมปล่อยเธอในที่สุด แต่ว่าตันหยงกลับไม่ยอมออกไปพร้อมกับเขา“หยงไปก่อนนะคะ แล้วคุณหมอค่อยตามออกไป นะคะ ขอร้อง”“เฮ้อ คุณรู้หรือเปล่าว่าโดยปกติผมไม่เคยยอมทำแบบนี้หรอกนะ”“งั้นก็ไม่ต้องทำ แล้วก็ไม่ต้องคุย”“แต่กับคุณทำไมผมต้องยอมทุกที อีกสิบนาทีนะแล้วอย่าไปให้ห่างสายตามากถ้าคืนนี้ไม่อยากโดนดี”“เราตกลงกันแล้วนะคะ”“ตกลงแค่ว่าจะไม่บอก แต่ผมไม่ได้ตกลงเรื่องอื่น”“แต่ว่า…”“คุณจะไปไหมครับ หรือว่าเราก็ไม่ต้องลงไปเลยผมจะได้รวบรัดจบในคืนนี้เลยว่ายังไง”“คนลามก”ตันหยงรีบเดินออกจากห้องของเขาทันทีและรีบปิดประตู ตะวันถึงกับยิ้มตามคนที่เดินออกจากประตูไปพร้อมกับส่ายหัวให้กับความไม่เด็ดขาดของตัวเอง โดยปกติแล้วเขาไม่เคยปล่อยเหยื่อออกไปจากห้องง่าย ๆ ถ้าเขายังไม่กินแต่กับตันหยงเขากลับอยากทำอีกแบบหนึ่งและยังยอมเชื่อฟังตามที่เธอสั่งซึ่งเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องที่น่าแปลกสำหรับเขางานเลี้ยง“หยง มาแล้วเหรอ”