ตันหยงพยายามดันหน้าเขาออกห่างจากเธอแต่คุณหมอกลับพยายามยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ “คุณหมอคะ”“คุณยังไม่ได้เรียกผมว่า “ที่รัก” เลยนะ"“หยุดก่อน ไม่เอา”“ก็รีบเรียกสิ”“ทะ…ที่…ที่รัก”“ก็แค่นี้เอง ไปกันเถอะ”เขายอมปล่อยเธอในที่สุด แต่ว่าตันหยงกลับไม่ยอมออกไปพร้อมกับเขา“หยงไปก่อนนะคะ แล้วคุณหมอค่อยตามออกไป นะคะ ขอร้อง”“เฮ้อ คุณรู้หรือเปล่าว่าโดยปกติผมไม่เคยยอมทำแบบนี้หรอกนะ”“งั้นก็ไม่ต้องทำ แล้วก็ไม่ต้องคุย”“แต่กับคุณทำไมผมต้องยอมทุกที อีกสิบนาทีนะแล้วอย่าไปให้ห่างสายตามากถ้าคืนนี้ไม่อยากโดนดี”“เราตกลงกันแล้วนะคะ”“ตกลงแค่ว่าจะไม่บอก แต่ผมไม่ได้ตกลงเรื่องอื่น”“แต่ว่า…”“คุณจะไปไหมครับ หรือว่าเราก็ไม่ต้องลงไปเลยผมจะได้รวบรัดจบในคืนนี้เลยว่ายังไง”“คนลามก”ตันหยงรีบเดินออกจากห้องของเขาทันทีและรีบปิดประตู ตะวันถึงกับยิ้มตามคนที่เดินออกจากประตูไปพร้อมกับส่ายหัวให้กับความไม่เด็ดขาดของตัวเอง โดยปกติแล้วเขาไม่เคยปล่อยเหยื่อออกไปจากห้องง่าย ๆ ถ้าเขายังไม่กินแต่กับตันหยงเขากลับอยากทำอีกแบบหนึ่งและยังยอมเชื่อฟังตามที่เธอสั่งซึ่งเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องที่น่าแปลกสำหรับเขางานเลี้ยง“หยง มาแล้วเหรอ”
ส้มเบิกตากว้างเพราะดูหมายเลขห้องแล้ว เธอไม่ได้เคาะประตูผิด แต่คนที่เปิดประตูออกมากลับเป็น….“คุณ…ทำไมเป็นคุณ แล้วคุณหมอละ”“คุณหมอยกห้องนี้ให้ผม คุณเป็นอะไรมาโวยวายหน้าห้องผม คุณอยากได้อะไรกันแน่”“แล้วคุณหมอ ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ย้ายห้องละ แล้ว…..”“คุณครับ มีอะไรอีกหรือเปล่าผมกำลังอาบน้ำอยู่ คุณมาขัดจังหวะจนผมต้องออกมา”“คุณบอกมานะว่าคุณหมอตะวันเปลี่ยนไปพักห้องไหน”“โอ๊ยนี่คุณ ช่วยมีมารยาทหน่อยคุณหมอจะไปพักที่ไหนไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องมาบอกคุณนะครับเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าแม้แต่คุณที่อ้างว่า….ช่างเถอะ ถ้าคุณยังไม่รู้แสดงว่าเขาไม่อยากพบคุณและอยากได้ความเป็นส่วนตัวถึงได้ไม่บอกยังไงละครับ หมดคำถามแล้วใช่ไหม หลีกทางด้วยผมจะปิดประตู”พิภพปิดประตูใส่หน้าส้มอีกครั้ง ส้มยืนโกรธอยู่หน้าห้องพร้อมกับมองไปที่ห้องข้าง ๆ เธอรีบเดินไปดูในทันที แต่ไฟในห้องของตันหยงก็ปิดอยู่และเป็นไปไม่ได้ที่หมอตะวันจะเปิดเข้าไปได้หากไม่มีกุญแจและคีย์การ์ด “เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ฉัน…กับเขา…”งานเลี้ยงเริ่มดึกแล้วและตอนนี้พี่ ๆ ก็เริ่มเล่นกีต้าร์ร้องเพลง น้ำและหยงก็ช่วยร้องและเต้นตามจังหวะ พร้อมกับความสนุกส
ร้านอาหารชื่อดัง“แม่ครับผมโตแล้วนะครับ แค่จะมากินข้าวกับ…..”เสียงแผดจากปลายสายนั้นทำเอาหมอหนุ่ม “ตะวัน” ต้องรีบดึงมือถือออกมาให้ห่างจากหู แม่ของเขา “คุณนายศิริขวัญ” เธอไม่พอใจกับผู้หญิงคนใหม่ที่เขาควงอยู่ในตอนนี้ นางแบบชื่อดังและยังพ่วงตำแหน่งสาวที่หนุ่ม ๆ อยากควงด้วยมากที่สุด“แม่ครับ ผมเลยเวลานัดแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ”แม้ว่าเสียงแผดนั้นจะยังพูดไม่จบแต่เขาก็เลือกจะปิดเพื่อวางหูไปในทันทีเพราะเขาจำคำพูดเดิม ๆ ของมารดาที่ตักเตือนได้ นับตั้งแต่เขาควงผู้หญิงมาเป็นสิบคน แม่ของเขาไม่เคยพอใจใครเลยสักคน สุดท้ายด้วยหน้าที่การงานและเวลาทำงานของเขา จึงทำให้ผู้หญิงที่คบหาด้วยต้องเลิกรากันไป“รอนานไหมครับจูน”เขาเอ่ยทักเมื่อเห็นนางแบบสาวในชุดเดรสสั้นสีมะเหมี่ยวคอลึกและมีสร้อยเพชรที่เขาซื้อให้เธอเมื่อวันก่อนห้อยอยู่จนเด่นชัด ร่องอกที่เอิบอิ่มนั้นนูนออกมายั่วใจคนตรงหน้าจนแทบไม่อยากกินมื้อเย็นในตอนนี้แล้ว แต่อยากกินเธอแทน“ไม่นานหรอกค่ะ คนไข้เยอะเหรอคะวันนี้”“ไม่หรอกครับ รถติดนิดหน่อยน่ะเลยมาช้า”“จูนก็พยายามนัดที่ที่ใกล้กับโรงพยาบาลของคุณมากที่สุดแล้วนะคะเนี่ย ช่างเถอะค่ะ สั่งอาหารกันดีกว่า”“สร้
“ดีมาก บัญชีเดิมนะฉันจะให้เลขาโอนให้เธอเดี๋ยวนี้ หาทางออกมาอย่าให้ลูกชายฉันจับได้ละ”“ได้ค่ะ เขาออกไปแล้วค่ะ”“ดีมาก เอาไว้ครั้งหน้าจะเรียกใช้เธอใหม่”“ขอบคุณค่ะคุณนายศิริขวัญ”ตันหยงถอดชุดและเก็บคืนพร้อมกับถอดวิกที่ใส่ออก เธอเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมสาขาคอมพิวเตอร์ที่มีความสามารถด้านการเขียนโปรแกรมและแก้ไขไวรัสให้กับบริษัทใหญ่ ๆ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอเป็นเพียงนักศึกษาปีสามที่ยังไม่จบเท่านั้น งานที่เธอรับทำทั้งหมดล้วนนำไปจ่ายค่าเทอมที่แสนแพงของมหาวิทยาลัยเพราะสองปีสุดท้ายค่าใช้จ่ายเธอจะเพิ่มมากขึ้นเท่าตัว“ตันหยง เรียบร้อยไหม”“พี่ต้น เรียบร้อยแล้วค่ะขอบคุณนะคะที่ให้ยืมชุด หยงขอตัวกลับก่อนนะคะ”“วุ่นวายเลยสินะ สู้ ๆ ละว่าง ๆ ก็มารับจ๊อบเป็นสาวเสิร์ฟอีกนะ”“โดนตบเหมือนวันนี้ก็ไม่ไหวนะ น้องก็เจ็บเป็นเหอะ”“ฮ่า ๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะโหดขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่านางแบบดังจะมีด้านมืดแบบนี้ด้วยเหมือนกัน ว่าแต่จะไม่เอาเรื่องเธอจริง ๆ เหรอ คุณหมอตะวันบอกพี่เอาไว้แล้วว่าถ้าอยากจะแจ้งความก็ให้พี่ช่วย”“ไม่ละค่ะพี่ต้น เสียเวลาเปล่า ๆ เรื่องก็จบแล้วนี่คะ หยงกลับก่อนนะคะ”“โอเค งั้นก็กลับดี ๆ ละ”ตันหยงเ
“พอแค่นี้เหอะ แฮกระบบแล้วลบทั้งหมดซะ เอาแค่นี้พอ ค่าตบฉันไม่ได้แพงขนาดนั้น”“นับว่านางยังโชคดีที่เจอตันหยงของเรา ถ้าเป็นฉันนะยัยนี่ไม่ได้เกิดอีกแน่”“ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง เหลือทางรอดให้เธอบ้างเถอะ”“โอเค ตามนั้น”ตันหยงเริ่มแฮกเข้าระบบของกล้องวงจรปิดและลบภาพของนางแบบสาวตั้งแต่เมื่อคืนนี้จนกระทั่งเข้าห้องไปกับนายทุนออกจนหมด แคทที่นั่งดูอยู่ได้แต่ส่ายหน้าเสียดาย“เฮ้อ…แกจะใจดีไปหรือเปล่านะ”“ไม่หรอก แกคิดว่าฉันจะใจดีแบบนั้นเลยเหรอ ฉันสำรองไฟล์เอาไว้อีกที่หนึ่งแล้ว เอาไว้วันไหนเธอแว้งกัดขึ้นมา วันนั้นฉันจะไม่ใจอ่อนอีก”“ต้องแบบนี้สิถึงจะเป็นตันหยงของแท้ ว่าแต่…คุณนายคนนั้นคงหวงลูกชายมากเลยนะถึงได้ทำถึงขนาดนี้”“แกก็เห็นเบื้องหลังแล้วนี่ ถ้าแกเป็นแม่ของเขาแกจะไม่กันผู้หญิงแบบนั้นออกจากชีวิตลูกแกเหรอ”“ก็…นะ ที่จริงน่าจะให้เขาเห็นธาตุแท้เธอเองสิจะได้ตัดสินใจได้ว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้ คนเป็นแม่ก็ไม่น่าจะยุ่งกับชีวิตลูกชายขนาดนั้นป่าววะแก”“พูดยาก คนรวยมักจะทำอะไรที่เราไม่เข้าใจเสมอแหละ”“นั่นสินะ เอาละเราจะเอาระบบแฮกเกอร์ของมายแองเจิลนี่ออกจากที่นี่เลยไหม”“ไม่ต้อง ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง เ
"เอาละ ในเมื่อรู้จักกันแล้ว แผนกของเราส่วนใหญ่ก็จะเป็นระบบที่ส่งผลตรวจไปที่ห้องแล็บระบบที่จัดส่งนี้ต้องใช้ระบบคอมพิวเตอร์นำทาง แต่ละครั้งคุณหมอจะส่งหลอดที่ต้องตรวจมาที่ท่อนี้และกดส่งชั้นที่ต้องตรวจสอบ“อี๊ หมายถึง…”ส้มถึงกับอุทานออกมาในทันที วิชุดานึกเอาไว้แล้วว่าเธอน่าจะเป็นคนที่เรื่องเยอะที่สุดแต่เธอก็พยายามเก็บอารมณ์เอาไว้มากที่สุดเพราะเธอเป็นผู้ใหญ่“ใช่ อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ มีทั้งเลือด ปัสสาวะ อุจจาระของคนไข้ ทุกอย่าง หน้าที่ของพวกเธอคือดูแลระบบพวกนี้ให้ทำงานให้เป็นปกติ ไม่อย่างนั้น”“อย่าบอกนะคะว่า….เราต้องถือพวกนั้นไปส่งน่ะ”“ก็ดูแลให้เครื่องทำงานตามปกติก็แล้วกัน เอาละวันแรกก็ไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวจะพาไปรู้จักกับคนในแผนกทั้งหมด”“รวมถึงคุณหมอด้วยไหมคะ”วิชุดาข่มใจครั้งแล้วครั้งเล่ากับความอยากรู้อยากเห็นของนักศึกษาคนนี้ เธอไม่ตอบแต่เดินนำทุกคนออกมาเพื่อแนะนำแต่ละคนให้รู้จัก“นี่พี่ขวัญ พี่อ้อม พยาบาลประจำเค้าน์เตอร์กะนี้ ยังมีอีกสองคนที่จะมาสลับเอาไว้พวกเธอมาเข้ากะแล้วค่อยแนะนำอีกที”“สวัสดีค่ะพี่อ้อม พี่ขวัญ”“สวัสดีค่ะทุกคน”“คุณหมอประจำในแผนกเรามีสามท่าน หมอชลดา หมอนิรุตน์ แล
ออยรู้ดีว่าตันหยงเก่งเรื่องระบบคอมพิวเตอร์เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยให้ตันหยงช่วยกู้ไฟล์ข้อมูลที่พยาบาลเผลอลบกลับมาได้จนหมด แต่ตันหยงบอกให้เธอเก็บเป็นความลับเพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับเพื่อน ๆ ที่ฝึกงานด้วยกัน โดยเฉพาะส้ม“พี่ออย นี่คอมพิวเตอร์ของใครคะ”เธอถามเพราะเธอไม่เคยเข้ามาในห้องนี้มาก่อน เป็นห้องทำงานส่วนตัวที่ดูหรูหรามากกว่าห้องของคุณหมอคนอื่น ๆ และอยู่ด้านในสุด“ห้องคุณหมอตะวัน คอมคุณหมอมีปัญหาตั้งแต่เมื่อคืน ทีนี้ปัญหามันคือข้อมูลคนไข้อยู่ในนี้ถูกลบออกไปหมดเหมือนโดนไวรัสน่ะ แล้วถ้าจะให้พวกพี่ต้องมานั่งคีย์ข้อมูลทีละคน คงใช้เวลาเกือบสองปีละมั้ง”“รายชื่อคนไข้ มีเยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ”“ก็มากอยู่ หมอตะวันเป็นหมอที่เก่ง ตอนนี้เขามีสอนที่มหาวิทยาลัยเป็นอาจารย์พิเศษ ยังไม่กลับเข้ามา ถ้าเขารู้ว่าคอมมีปัญหาละก็….เฮ้อ…คอพี่ขาดแน่”“เดี๋ยวหยงลองดูให้นะคะ…ไหนดูซิว่าใครกล้ามายุ่งกับคอมของพ่อตัวร้าย”“หืม พ่อตัวร้ายเลยเหรอ หยงกับหมอไม่เคยพบกันนี่”“วันแรกไงคะ คุณหมอตวาดส้มจนหน้าหงายจนทุกคนขยาดเลยละค่ะ”“อ๋อ วันนั้นนั่นเองที่จริงวันนั้นคุณหมออารมณ์เสียมาก่อนน่ะ เพราะ….เรื่องในข่าว”“ข่าว..พี่ออ
ทุกคนแยกย้ายเข้าไปพักในห้องของตัวเอง คืนนี้พวกเขาดื่มหนักกันมาก แม้แต่ตันหยงเองก็ถูกพี่ ๆคะยั้นคะยอให้ดื่ม ซึ่งเธอคออ่อนมากดื่มแค่สองแก้วก็เดินตาเบลอแล้ว“ห้อง หนึ่ง…หนึ่ง…สอง….สาม อยู่นี่เอง”เธอมองเลขห้องและเห็นว่าประตูไม่ได้ปิดไว้ เธอรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยแต่คิดว่าโรงแรมระดับนี้คงไม่มีอะไร เธอคงลืมปิดให้สนิทตอนออกไป ตันหยงเปิดประตูเข้าไปและปิดล็อกทันที“ห้องทำไมดูแปลก ๆ ไปกว่าเดิมละเนี่ย”เธอเดินไปเปิดม่านดู แต่ข้างนอกนั้นมืดสนิท เห็นเพียงแสงไฟบางดวงที่ชายหาดด้านล่างและสระว่ายน้ำในโรงแรมเท่านั้น เธอนั่งมองดูทิวทัศน์ที่ไม่ต่างกับตอนเข้ามาเท่าไหร่จนไม่ได้สังเกตเสียงน้ำในห้องน้ำ เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมา ตันหยงยังคงนั่งเหม่ออยู่ที่เดิม“นั่นใครน่ะ”“หืม…ใคร ทำไม”ตันหยงนั่งอยู่ในความมืด เสียงที่ทักเธอเป็นเสียงผู้ชาย ตอนนี้เธอเริ่มเมาและแยกไม่ออกว่ากำลังฝันหรือว่าเป็นเรื่องจริง สาวน้อยเดินโซเซเข้ามาจนคนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำรู้สึกสยอง นี่เขาโดนผีหลอกงั้นเหรอ“หืม ว่าไง ใครมีปัญหา”“คุณ…นี่คุณเมาแล้ว…”“เมา ใครเมา ฉันไม่เมา ยังดื่มได้อีก มา ๆๆ ดื่ม ๆ เหล้ายังเหลืออีกเยอะเลยพี่ออย สั่งเหล้